De Identiteitsloosheid van Israelische Joden

Niet de Palestijnse bevolking in de bezette gebieden is de grote vijand van Israel maar het steeds problematischere feit dat de Joden er kampen met een gebrek aan identiteit. De enige identiteit die zij hebben kunnen verzinnen is die van het eeuwige slachtoffer, een gecultiveerde rol waaraan zij zich vastklampen als drenkelingen aan een vlot, volkomen overgeleverd aan de wetten van de natuur, niet in staat autonoom te handelen. Net als iedere identiteitsloze voelt een grote groep Israelische Joden zich voortdurend het slachtoffer van de wereld om zich heen; juist dat gevoel maakt hem en haar steeds machtelozer, razender, wanhopiger, eenzamer en geïsoleerder.  

Voor niets zijn deze Joden zo bang als miskend te worden door de wereld, door de goyim, de niet-Joden, de overgrote meerderheid van de wereldbevolking. De Joden hebben al driekwart eeuw gehoopt dat het land Israel hen een identiteit zou verstrekken waardoor men zich met een zekere trots zou kunnen presenteren aan de rest van de mensheid. Op het wereldtoneel zouden zij kunnen tonen dat zij als millennia-lang vernederden en vervolgden voortaan als ‘uitverkoren volk’ het ‘eigen beloofde land’ in bezit hadden gekregen, en daarmee net als alle andere volkeren zouden worden. Maar dat was een illusie aangezien het 'eigen' land niet van hen was. In 1948, het jaar dat de staat werd opgericht, stortten de Zionisten in een zelfgecreëerde zondeval door de overgrote meerderheid van de oorspronkelijke bewoners van Palestina te verdrijven of te vermoorden en hun dorpen met de grond gelijk te maken. Zowel voor de  Palestijnen als voor de Joden was er van toen af aan geen weg terug. Bekend is dat de: 

leer van de erfzonde een centrale leerstelling is in de christelijke dogmatiek. Het is een hoeksteen van de verzoeningsleer. De erfzonde veroorzaakt een verwijdering tussen mens en God en maakt een verzoening noodzakelijk. 

Daarom heeft volgens de Christenen de zondige mens 'verlossing' nodig. Daarentegen leggen de Joden niet de nadruk op de erfzonde. Het Oude Testament stelt dat ‘ieder mens voor zijn eigen daden verantwoordelijk is, en wordt enige verantwoordelijkheid voor de zondes van vaders door God eenduidig ontkend.’ De Joden moeten zelf uitzoeken wat goed dan wel kwaad is. De groteske en omvangrijke misdaden die de Zionisten al zo lang begaan tegen de Palestijnse bevolking worden door hen collectief en individueel goed gepraat met het absurde  argument dat zij duizenden jaren geleden in Israel hebben gewoond, het enige argument waarmee zij hun oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en genocide menen te kunnen rechtvaardigen. Een ieder die op grond van het moderne internationaal recht deze ‘legitimering’ niet accepteert, wordt meteen voor antisemiet uitgemaakt; de banvloek is het enige wapen dat de Zionistische Jood en de filosemiet tot hun beschikking hebben om hun obsolete opvattingen te ‘verdedigen.’ 

Het Christelijke Westen heeft deze absurditeit nu iets minder dan een eeuw gesteund, waardoor de Joden en hun sympathisanten in staat zijn geweest de Palestijnse burgers het slachtoffer te maken van het grote onrecht dat hen heeft getroffen als gevolg van het Europese antisemitisme dat eindigde in de Holocaust. Het nonsensicale is dat de Palestijnen al lange tijd de prijs betalen voor de misdaden van allereerst de Duitse Nazi’s. 

Zolang de Joden hun eigen verantwoordelijkheid niet onder ogen willen zien, is het uitgesloten dat zij als het ware boete doen voor het intense onrecht dat zij een ander volk aandoen. Hun schuldgevoel leidt zodoende steeds meer tot pure moordlust. Elke keer dat zij een Palestijn zien worden de zionisten geconfronteerd met hun schuldgevoel. Ik wil hier wat langer op ingaan, omdat dit de kern van de zaak is.

In de heruitgave van hun studie Intieme oorlog. Over de kwetsbaarheid van familierelaties (2020) schrijven de psychotherapeuten Martine Groen en Justine van Lawick dat een chronisch conflict alleen dan kan worden opgelost als er een ontwikkeling doorlopen wordt:

van schaamte naar schuld, naar bekennen en vervolgens naar boete, vergelding, vergeving en eventueel verzoening. De eerste stap is het benoemen van de vernederingen en de kwetsuren en de schaamte die daarmee gepaard gaat [...] Als dit is uitgesproken, helpt een schuldbekentenis om de schaamte te verminderen. 

Groen en Van Lawick constateren: 

Schaamte dient […] uitdrukkelijk aan de orde te komen om de spiraal van geweld te kunnen doorbreken […] Bij geweld in de relatie is er sprake van een voortdurende grensoverschrijding […] waarbij de mishandeling gepaard gaat met dreiging, intimidatie, vernederen, treiteren en ander emotioneel gedrag. Het geweld is ingebed in een patroon van machtsuitoefening waarin vaak een afwisseling te zien is tussen gewelddadig en relatief rustig gedrag […] In de pauze na de uitbarsting van geweld ervaren beide partners de schaamte.

Die schaamte manifesteert zich weer in woede en agressie, in een onvermijdelijke spiraal naar beneden tot uiteindelijk het vermoorden van de Palestijnse bevolking erop volgt. De dader wordt als het ware gegijzeld door zijn eigen onvermogen de schuld onder ogen te zien. Op die manier komt de dader niet aan de schuldvraag toe en dat is met name zo problematisch omdat ‘schuld is goed te maken,’ maar 

bij schaamte is dat veel moeilijker. Bij deze emotie is sprake van een fundamenteel tekortschieten, en dat geeft een gevoel van falen, van niet toereikend zijn […] Het zelfbeeld wordt geschonden. Bij schaamte staat het zelf centraal dat veroordeeld wordt, bij schuld is het niet het zelf maar een daad die negatief beoordeeld wordt. 

En dat laatste is veel makkelijker te accepteren. Hoewel deze psychotherapeuten huiselijk geweld beschrijven, is hun analyse ook direct van toepassing op de gewelddadige houding van de Joods-Israeli’s, waarbij de oppermachtige Zionisten tot voor kort de rol van de agressieve man speelden en de Palestijnen in bezet en belegerd gebied die van de onderdrukte vrouw. De laatsten moeten buigen voor het 'disproportionele' geweld van de sterkere partij. Dit fenomeen is ook uitgebreid geanalyseerd door de Indiase socioloog Ashis Nandy in The Intimate Enemy. Loss and Recovery of Self Under Colonialism (1992) Hij schrijft: 

Sinds ongeveer de 17e eeuw, hebben de hypermannelijke en over-gesocialiseerde aspecten van de Europese persoonlijkheid stap voor stap de culturele eigenschappen verdrongen die werden vereenzelvigd met vrouwelijkheid, kinderjaren, en naderhand met ‘primitivisme.’ Als onderdelen van een natuurfilosofie van boeren waren deze karaktereigenschappen gewaardeerde aspecten geweest van een cultuur die niet gekoppeld was aan prestatie en productiviteit. Van toen af aan werden ze afgewezen als strijdig met de heersende stroming van de Europese beschaving en toegeschreven aan de ‘lage culturen’ van Europa en de nieuwe culturen waarmee de Europese beschaving geconfronteerd werd. Het was onderdeel van dit proces dat de koloniën geleidelijk aan gezien werden als de leefomgeving van volkeren die enerzijds kinderlijk en onschuldig waren, en anderzijds sluw, verwijfd en passief-agressief. 

Het gevolg van dit westerse wereldbeeld is allereerst dat: 

de kolonisator, die om zijn geweten te sussen de gewoonte heeft de andere mens als een beest te zien, zichzelf eraan went om hem als een beest te behandelen, en de neiging heeft om zichzelf in een beest te veranderen […] Ze dachten dat ze alleen maar Indianen, of Hindoes, of bewoners van Zuidzee-eilanden of Afrikanen aan het afslachten waren. Maar in feite hebben ze één voor één de verdedigingswallen vernietigd waarachter de Europese beschaving vrij had kunnen ontwikkelen,

aldus de Franstalige dichter Aimé Césaire. Hetzelfde geldt voor de Joodse Israeli's. Dit verklaart dan ook het verlangen naar vernederen dat wij nu zien, het verklaart tevens het volstrekte gebrek aan begrip voor het verzet van de Palestijnen, en de hysterische moordlust.  

De Zweedse hoogleraar en auteur Sven Lindqvist onderstreept dit proces nog eens aan het eind van zijn boek Exterminate all the Brutes (1992) wanneer hij concludeert dat ‘Auschwitz de moderne industriële toepassing [was] van een uitroeiingspolitiek waarop de Europese overheersing van de wereld […] lang heeft gesteund.’ De titel van zijn boek verwijst naar de zin uit Joseph Conrads Heart of Darkness (1899) ‘verdelg al het gespuis.’ Lindqvist vraagt zich af waarom de westerse protagonist ‘Kurtz zijn rapport over de beschavingstaak van de blanke man in Afrika met deze woorden eindigt?’ Hij schrijft dan: 

Ik las Conrad als een profetische auteur die alle gruwelijkheden die in het verschiet lagen, voorzien had. Hannah Arendt wist beter. Zij zag dat Conrad over de genocides van zijn eigen tijd schreef. In haar eigen boek The Origens of Totalitarianism (1951), toonde zij hoe imperialisme racisme noodzakelijk maakte als het enig mogelijke excuus voor zijn daden […] Haar these dat nazisme en communisme van dezelfde stam komen is algemeen bekend. Maar velen vergeten dat zij ook de ‘verschrikkelijke slachtpartijen’ en het ‘barbaarse moorden’ van Europese imperialisten verantwoordelijk hield voor ‘de zegevierende introductie van dergelijke pacificatiemiddelen in de alledaagse, respectabele buitenlandse politiek,’ daarmee totalitarisme en zijn genocides producerend. 

Lindqvist ontdekt gaandeweg dat de: 

Europese vernietiging van de ‘inferieure rassen’ van vier continenten de grond voorbereidde voor Hitlers vernietiging van zes miljoen joden in Europa […] Het Europese expansionisme, vergezeld als het was door een schaamteloze verdediging van het uitroeien, schiep manieren van denken en politieke precedenten die de weg baanden voor nieuwe wandaden, die uiteindelijk culmineerden in… de Holocaust […] En toen hetgeen was gebeurd in het hart der duisternis werd herhaald in het hart van Europa, herkende niemand het. Niemand wilde toegeven wat iedereen wist. Overal in de wereld waar kennis wordt onderdrukt, kennis die als ze bekend zou worden gemaakt ons beeld van de wereld aan gruzelementen zou slaan en ons zou dwingen om onszelf ter discussie te stellen — daar wordt overal het ‘Hart der Duisternis’ opgevoerd. U weet dat al. Net als ik. Het is geen kennis die ons ontbreekt. Wat gemist wordt is de moed om te begrijpen wat we weten en daaruit conclusies te trekken. 

In A History of Bombing (2003) beantwoordt Sven Lindqvist de volgende vraag kort maar krachtig: ‘Wat is toegestaan in oorlogen tegen wilden en barbaren? Antwoord: alles.’ Ook in laatstgenoemde boek toont hij aan dat de barbarij eerst op gekleurde volkeren werd uitgeprobeerd voordat de Westerlingen het op de witte volkeren gingen toepassen. Het eerste bombardement op een ongewapende burgerbevolking vond ook niet plaats in 1937 op het Spaanse Guernica, maar 12 jaar eerder op de Marokkaanse stad Chechaouen, niet door Duitse Nazi-piloten, maar door Amerikaanse piloten, die in dienst van de Fransen deze onverdedigde stad vernietigden, waarbij volgens Walter Harris, toenmalige correspondent van de Londense Times, ‘weerloze vrouwen en kinderen afgeslacht werden en vele anderen verminkt en blind raakten.’

Kort samengevat, door het vermoorden van de Palestijnen vernietigen de Joden in Israel zichzelf, en krijgen ze de kans niet een eigen identiteit te ontwikkelen. Bovendien gebeurt datgene wat zij het meest vrezen, namelijk een toenemende walging van de buitenwereld, dat de zionisten alleen maar kunnen interpreteren als 'antisemitisme,' om te voorkomen dat zij de fout bij zichzelf moeten gaan zoeken. Deze reflex is contraproductief; ooit zal het moment komen dat zij zich gedwongen zien zich af te vragen: waarom worden wij toch altijd gehaat? Wat mankeren wij?

De schud projecteren in de Ander is de belangrijkste oorzaak waarom een toenemend aantal Joden vandaag de dag in niets wezenlijks verschilt van de  Nazi's. Zelf ben ik regelmatige getuige geweest van de SS-methoden waarmee Joden de Palestijnse bevolking behandelden, van vernederen en mishandelen tot vermoorden aan toe. De wrange ironie is dat zij daarmee ook het Judaisme vernietigen, de moraliteit van het Joodse geloof. En het Westen steunt deze massale en genocidale terreur. D’66 minister van Defensie Ollongren handelt als een Nazi wanneer zij vliegtuigonderdelen stuurt naar Israel waardoor zij de genocidale aanval op Gaza blijft steunen. 

Ook Kajsa Ollongren is een identiteitsloze die zich mede schuldig maakt aan oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en genocide. Het is te hopen dat zodra zij aftreedt voor het ICJ of ICC in Den Haag wordt gedaagd om zich voor haar misdaden te verantwoorden net als de Nazi-top zich in 1946 moest verantwoorden, waarbij de meerderheid de doodstraf kreeg. Wordt zij niet veroordeeld dan weet de Nederlander wat de rest van de wereldbevolking uit ervaring allang weet: voor de witte mens gelden geen wetten, voor hen staat moorden vrij, democratie en mensenrechten zijn voor hen een farce.

Collaborateurs, net als tijdens deTweede Wereldoorlog