Het volgende schreef ik ruim negen jaar geleden:
Nahum Goldman, 12 jaar lang president van de World Zionist Organisation, verklaarde al in 1981 over het Joods-Israelisch gecultiveerd slachtofferisme:
We zullen moeten begrijpen dat het joodse lijden tijdens de Holocaust niet langer meer als verdediging zal dienen, en we zullen zeker moeten nalaten de Holocaust als argument te gebruiken om gelijk wat we ook mogen doen te rechtvaardigen. De Holocaust gebruiken als een excuus voor het bombarderen… is een soort 'ontheiliging,' een banalisering van de onschendbare tragedie van de Holocaust, die niet misbruikt moet worden om een politiek twijfelachtig en moreel onverdedigbaar beleid te rechtvaardigen.
Vanwege zijn gematigde houding en zijn streven naar coëxistentie met de Palestijnse bevolking en Israel's Arabische buren werd Nahum Goldman tenslotte diep gehaat door extremistische zionisten van zowel links als rechts. Vrede had voor hen geen zin, aangezien ze onder aanvoering van Ben Goerion uit waren op de hegemonie in het Midden-Oosten.
In his later life Goldmann had extensive conversations with David Ben-Gurion. In his book 'The Jewish Paradox,' Goldmann recalls a late night conversation he had with Ben-Gurion in 1956 about ‘the Arab problem.’ Ben-Gurion told Nahum Goldmann:
'Why should the Arabs make peace? If I was an Arab leader I would never make terms with Israel. That is natural: we have taken their country. Sure God promised it to us, but what does that matter to them? Our God is not theirs. We come from Israel, it’s true, but two thousand years ago, and what is that to them? There has been anti-Semitism, the Nazis, Hitler, Auschwitz, but was that their [the Arab’s] fault? They only see one thing: we have come here and stolen their country. Why should they accept that? They may perhaps forget in one or two generations’ time, but for the moment there is no chance.'
(Nahum Goldmann, The Jewish Paradox: A Personal Memoir of Historic Encounters that Shaped the drama of Modern Jewry, Grosset & Dunlap, 1978, p. 99)
De vooraanstaande Joods-Israelische historicus en auteur Tom Segev schrijft over hem:
Goldman believed in the limits of power and in the power of self-restraint. Thus he was in favor of postponing the Declaration of Independence, in the hope of preventing the war, and he thought that the Sinai Campaign and the Six-Day War broke out basically as a result of mistakes made by the government of Israel. After the Six-Day War and until his death, he believed that it was to Israel's benefit to withdraw from the territories. As opposed to the thesis that Israel's deterrent power would ensure its existence, he believed that only the Arabs' agreement to accept it in their midst would ensure this.
The president of the World Jewish Congress and the president of World Zionist Organization walked a tightrope between the Jewish interest and the Zionist interest, and between both of these and the interest of the State of Israel. In contrast to the founding fathers of the state, and first and foremost Ben-Gurion, Goldman tended to see Israel as one among many possible alternatives for organizing Jewish life, including Jewish life in the Diaspora.
It turns out that he was right and perhaps this was his major sin: Jews can live outside of Israel, they can live well and many of them can live better there than in Israel... He not only aroused the envy of the Israelis, but also subverted some of the basic truths of their existence.
In de ogen van de zionistische extremisten was Nahum Goldman's 'grootste zonde' zijn overtuiging dat 'Jews can live outside of Israel, they can live well and many of them can live better there than in Israel.' Dit was een ernstige aantasting van de belangrijkste leerstelling van het zionisme, namelijk dat het antisemitisme alle joden op aarde dwingt naar het 'beloofde land' te emigreren. De werkelijkheid is evenwel fundamenteel anders. Dat is ook de reden waarom nog steeds de meerderheid van de mensen die zich joods beschouwt het verkiest om niet in Israel te leven, zelfs overtuigde zionisten als jij, Esther Voet, piekeren er niet over om in hun 'Joodse staat' te gaan leven. En dat terwijl de enige rechtvaardiging van het bestaan van Israel het agressieve christelijke antisemitisme is.
Het logische gevolg van dit feit is dat zodra geen fatsoenlijk mens meer de Israelische terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking kan negeren, er ineens vanuit het ogenschijnlijke niets het antisemitische vraagstuk opnieuw wordt misbruikt. Ondanks de waarschuwing van Nahum Goldman wordt telkens weer de nazi-holocaust ingezet als politiek wapen om de aandacht af te leiden. Ook al wordt wetenschappelijk bewezen dat het antisemitisme afneemt en de haat tegen islamieten toeneemt dan nog zal de joodse en christelijke lobby het zo presenteren alsof er aan de horizon weer gemarcheerd wordt. En op die manier wordt het lot van 6 miljoen mensen gebanaliseerd door propagandisten als Esther Voet etc, in de strijd geworpen om de Israelische terreur een schijn van legitimiteit te geven. En mocht men hier een kanttekening bij zetten dan wordt dit beantwoord door het oude en beproefde antisemitisme-reflex.
En anno 2014 worden opnieuw 6 miljoen doden politiek misbruikt om de terreur van het zionistisch fascisme te rechtvaardigen. De 'fundamentele les' die extremistische en racistische zionisten uit de holocaust trekken is niet dat terreur tegen burgers verwerpelijk is, maar dat joden alles moeten kunnen doen om Israel machtiger te maken. Uiteindelijk doen zowel linkse als rechtse zionisten met extremistische opvattingen, bewust of onbewust, impliciet of expliciet aan deze propaganda mee. Omdat ze hun identiteit ontlenen aan het slachtofferschap kunnen ze niet anders dan de Israelische terreur, die ook uit hun naam wordt gepleegd, rechtvaardigen. En ze worden er nog voor beloond ook, door de christelijke wereld die de Palestijnse bevolking de rekening laat betalen om haar eigen geweten schoon te poetsen. En zo herhaalt het geweld zich.
Dit alles heeft natuurlijk niets te maken met het joods-zijn, maar alles met extremisme en fanatisme van mensen die in wezen lijden aan een gebrek aan identiteit, en zich wanhopig vastklampen aan de schijn van een Joodse identiteit, zonder dat ze daaraan consequenties verbinden. Het is de mentaliteit van de moderne consument die vrijblijvend alles ineens wil, die ongebonden wil zijn in zijn of haar onverzadigbare egoïsme. En of ze daarvoor nu Joden of Palestijnen in Israel en de bezette gebieden moeten opofferen maakt hen niet uit; wat voor hen doorslaggevend is dat ze de schijn kunnen hooghouden ergens bij te horen. Esther Voet is ook allereerst geen zioniste, zelfs niet een Joodse, maar een identiteitsloze voor wie onschuldige kinderen moeten sterven om haar psychische leegte te vullen. Naar de hel met de sycofanten en de vampiers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten