De Onthullende Yoeri Albrecht Affaire 10

Aan de vooravond van een reeks oorlogen tussen het Westen en Azië, die het risico veroorzaken van een Derde Wereldoorlog, verklaarde in oktober 2022 Ursula von der Leyen als voorzitter van de Europese Commissie, dat ‘Ons lot, Europa’s lot, af[hangt] van onze wereldwijde reikwijdte,’ daarbij doelend op een expansionistische NAVO. Immers, ‘De oorlog in Oekraïne heeft het transatlantisch verbond sterker dan ooit gemaakt. Nooit tevoren heb ik op een cruciaal moment zo’n intense samenwerking gezien als dit jaar.’ Verheugd constateerde deze Duitse CDU-er zelfs: ‘Er is sprake van een tectonische verschuiving,’ een geenszins overdreven vaststelling die benadrukt welk gevaar de wereld bedreigt, want zoals bekend uit de geologie is ‘tektoniek een verschijnsel waarbij delen van de aardkorst ten opzichte van elkaar verschuiven. Hierdoor kunnen aardbevingen ontstaan.’ Desondanks besteedde de ‘corporate press’  nauwelijks tot geen aandacht aan Von der Leyen’s opmerking betreffende de ingrijpende revolutionaire historische, politieke, economische en militaire ontwikkeling die zich vóor onze ogen voltrekt. Evenmin verontrustte het de westerse mainstream-journalistiek dat de hoogste ambtenaar van de EU meedeelde buitengewoon ingenomen te zijn met ‘onze trilaterale energie-overeenkomst in juni met Egypte en Israel. Het heeft een belangrijke rol gespeeld in onze strategie om van de Russische fossiele brandstof af te komen. Maar mijn bezoeken aan Cairo en Jeruzalem gingen om veel meer dan gas.’ Hiermee maakte Von der Leyen duidelijk dat de NATO ‘proxy oorlog’ tegen de Russische Federatie niet ging om de bezetting van een ander land, of het confisqueren van grondgebied van een ander, want het is juist het zionistische Apartheidsregime dat al sinds 1948 niets anders doet. Het handelt Europa ook niet om mensenrechten, aangezien zowel Brussel als Washington de zionistische moordpartijen economisch, politiek en zelfs militair blijven steunen, terwijl volgens Amnesty International ‘De mensenrechtensituatie in Egypte steeds slechter [wordt]. Egyptische gevangenissen zitten vol vreedzame activisten en critici van de regering. Marteling en mishandeling komen er veel voor. Honderden Egyptenaren zijn veroordeeld tot de doodstraf. Tienduizenden zijn opgesloten omdat ze demonstreerden of omdat ze banden zouden hebben met de politieke oppositie.’ Maar ook deze feiten negeerde de westerse politiek en pers. ’Business as usual,’ en dus ‘geen nieuws.’ Dat von der Leyen’s ‘bezoeken aan Cairo en Jeruzalem om veel meer [gingen] dan gas,’ namelijk om het met massaal geweld handhaven van de ineenstortende westerse hegemonie, en in het kader daarvan om oorlogen met Azië, werd door mijn collega’s voor kennisgeving aangenomen. ‘Who cares?’ Rusland en China zijn de door de NAVO beoogde vijanden van het Westen, in de rotsvaste overtuiging dat onder aanvoering van de neoconservatieven in Washington het bondgenootschap de oorlog tegen Azië zou kunnen winnen, terwijl de recente interventies in ondermeer Afghanistan en Irak, opnieuw hebben aangetoond dat de NAVO zelfs veel zwakkere vijanden niet kan verslaan. 

De EU van ‘Geen Jorwerd zonder Brussel’ is inmiddels uitgegroeid tot een ondemocratisch, gewelddadig, neoliberaal machtsblok dat aan de lijn loopt van Washington, en de kloof tussen arm en rijk almaar laat toenemen. Om de aandacht van de bevolking af te leiden waarschuwde op 13 oktober 2022 Josep Borrell, Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlands Beleid en Veiligheid van de EU: ‘Europa is een tuin. De rest van de wereld is een jungle. En de jungle kan de tuin binnenvallen,’ aldus deze 75-jarige Spaanse sociaal democraat Borrell, tevens vice-voorzitter van de Europese Commissie, die hieraan toevoegde: ‘Europeanen moeten zich veel meer bezighouden met de rest van de wereld, anders dringt de rest van de wereld naar binnen.’ Met geweld, wel te verstaan, nu het Westen na vijf eeuwen kolonialisme niet langer de alleenheerser is in de wereld. Kenmerkend is dat Borrell impliciet refereerde aan het einde van het Romeinse Rijk, toen de:

Grote Volksverhuizing plaats plaats[vond] in de nadagen van het West-Romeinse Rijk. Opgejaagd door de oprukkende Hunnen en aangelokt door de rijkdommen van het politiek verzwakte West-Romeinse Rijk trokken vanaf de vierde eeuw meerdere voornamelijk Germaanse stammen West-Romeins gebied binnen. In het veel sterkere Oost-Romeinse of Byzantijnse Rijk kregen zij geen vaste voet aan de grond.

Net as nu: 

was er in de 4e eeuw sprake van een klimaatverandering op het Euraziatisch continent. In Europa kwam dat tot uiting in een stijging van de zeespiegel en een malaria-uitbraak in het Noordzeegebied. In Azië was er sprake van een sterke afname van het zoutgehalte van het Aralmeer, een dodelijk gewijzigde vegetatie op de steppen en van andere patronen in de gletsjerverschuivingen in het Tiensjan-gebergte (een bergketen in Centraal-Azië. svh). De gewijzigde situatie op de steppe heeft mede een rol gespeeld in de opmars van de Hunnen naar het westen,’ zoals vandaag de dag de — mede door het Westen — gecreëerde armoede en corruptie in Afrika, plus de chaos door de Amerikaanse interventies in het Midden-Oosten (met steun van Europa) een niet te stuiten volksverhuizing op gang hebben gebracht. Daarnaast weten we uit aloude kronieken:

De Germaanse Vandalen en mogelijk Sueven staken samen met de Iraanse Alanen waarschijnlijk op 31 december 405 of 406 de Rijn over en rukten op naar het zuiden. De Vandalen trokken plunderend door Gallië en staken in september of oktober 409 de Pyreneeën over.[3] Onder de druk van de Visigoten trokken ze steeds verder zuidwaarts. In 429 staken ze over naar Marokko en uiteindelijk stichtten ze een koninkrijk in Noord-Afrika met als centrum Carthago. Hier bouwden ze snel een vloot op en specialiseerden zich in piraterij en bijna een eeuw lang waren de Vandalen de schrik van de Middellandse Zee. In 455 plunderden ze zelfs Rome. Uiteindelijk in 533 werden ze verslagen door de Oost-Romeinse veldheer Belisarius. De Sueven rukten gedeeltelijk met de Vandalen op en vestigden zich in Noordwest-Spanje, waar ze later verslagen werden door de Visigoten.

Hunnen

De Hunnen waren Aziatische nomaden die met hun superieure militaire tactieken en wreedheid angst inboezemden bij de Europese bevolking. Op het hoogtepunt van hun macht beheersten ze een uitgestrekt rijk in Europa: van de Oeral tot de Rijn. In 450 vielen ze onder leiding van Attila Gallië binnen. In 451 verloren ze de Slag op de Catalaunische Velden (in de buurt van Châlons-en-Champagne) tegen een leger van Germanen en Romeinen dat geleid werd door een van de laatste Romeinse generaals van betekenis: Flavius Aëtius. Daarna viel hun rijk in enkele jaren uit elkaar.

Keltische volken

Vanuit Ierland trokken de Gael het westen van Schotland binnen, waar ze het koninkrijk Dalriada stichtten, van waaruit ze uiteindelijk heel Schotland zouden veroveren. In Latijnse teksten uit die periode worden deze invallers Scotti genoemd, vandaar Schotland. Ook in het zuidwesten van Wales stichtten ze kolonies.

De Bretons trokken na de verovering van Brittania door de Angelsaksen naar het vasteland, waar ze de Galliërs van Armorica onderwierpen en een aantal koninkrijken stichtten.

Slavische volken

Rond het begin van de 6e eeuw begint de Slavische migratie uit het gebied van het huidige Oekraïne en Wit-Rusland naar Centraal-Europa. In de archeologie is deze zichtbaar als de Praag-Kortsjakcultuur. Volgens (latere) kronieken zou het hier gaan om volken als de Ljachen en Horvaten.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Grote_Volksverhuizing 

Ik ben hier wat langer op ingegaan om te voorkomen dat we anders blijven steken in de ééndimensionale berichtgeving van de massamedia met hun waan van de dag, hun manicheïsme en hun totale gebrek aan een bredere context. Terwijl zich toch alles in volle openheid onder onze neus voltrekt. Ik wil de lezer ervan doordringen dat wij in een unieke periode leven, de ondergang van het westerse model en de opkomst van iets heel nieuws, of zoals de Italiaanse auteur en politiek theoreticus Antonio Gramsci, mede-oprichter en eerste leider van de Italiaanse Communistische Partij het in 1930 omschreef in zijn Prison Notebooks toen hij wees op de heersende kapitalistische ‘crisis' die 'juist hierin [bestaat] dat het oude sterft en het nieuwe niet geboren kan worden; in dit interregnum komt een grote verscheidenheid aan ziekelijke symptomen voor.’ In dit opzicht heeft het neoliberale kapitalisme de mens wederom in dezelfde tussenfase gebracht als tijdens het interbellum. De huidige tijd wordt opnieuw gekenmerkt door een massale vervreemding op elk gebied, door een grootscheepse razernij, verwarring en chaos, door dezelfde soort omvangrijke corruptie die destijds de nazi’s en fascisten aan de macht brachten. Het enige verbijsterende is dat politiek links, nu zonder enige gêne, aan de kant van extreem rechts staat. Opvallend is bovendien dat er zoveel progressieve vrouwen momenteel de kant van extreem rechts heeft gekozen, zonder dat dit enige ophef heeft veroorzaakt. Het toont het failliet van de tweede feministische golf uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. De Ollongren’s, Halsema’s, Brometten zijn de symptomen van de heersende politieke macht in Nederland; in het buitenland bepalen de Hillary Clinton’s, de Ursula von der Leyen’s en de Giorgia Meloni’s de weerzinwekkende extreem-rechtse oorlogszuchtigheid die de toekomst van hun en onze kinderen en kleinkinderen vernietigt. Hun begeerte naar macht heeft hen blind gemaakt. Ook zij behoren tot wat Gramsci ‘de grote verscheidenheid aan ziekelijke symptomen’ noemde. Kenmerkend aan al deze vrouwen is hun pathologisch slachtofferisme, het gecultiveerde slachtofferschap dat elke discussie met hen blokkeert. 

Als journalist heb ik bij grote conflicten alle partijen aan het woord om op die manier een beeld te krijgen van de motieven die tot een conflict hebben geleid. Dat deed ik in de jaren zeventig bij STAD/Radio Amsterdam door eveneens krakers hun standpunten te laten verdedigen. Ook bij de VPRO-Radio liet ik de stem van dissidenten horen, maar ook die van de zogeheten autoriteiten. Zo interviewde ik hoge Amerikaanse militairen buiten dienst, die de drijfveren van het Pentagon konden toelichten, en verrassend open reageerden op kritische vragen. Deze journalistieke traditie bestaat niet meer, de Russen worden gecensureerd, zodat het publiek de visie van slechts één partij verneemt, namelijk die van het Amerikaans militair-industrieel complex, en hun politieke woordvoerders. Vanzelfsprekend is deze propagandistische journalistiek levensgevaarlijk, doordat zij de westerling stapsgewijs naar een Derde Wereldoorlog voert. Hierdoor is het publiek, dat de voorstelling zwijgend mag bijwonen, niet alleen monddood gemaakt, maar tevens het rijk van het absurdisme in geleid. Een voorbeeld uit het propagandistische werk van de polderpers: terwijl op de sociale media dagenlang beelden te zien zijn die aantonen dat het Oekraïense offensief desastreus verloopt, en CNN meldt dat volgens Washington de Oekraïense verliezen 'substantieel' zijn, vraagt de gecensureerde staatsomroep NOS zich af:

Hoe effectief zal de Russische luchtmacht zijn? En hoe effectief de Oekraïense luchtverdediging? Volgens oud-commandant Landstrijdkrachten Mart de Kruif zijn dat de cruciale kwesties die zullen bepalen hoe het Oekraïense tegenoffensief, dat de afgelopen dagen echt op gang is gekomen, zal uitpakken. 'Het is een onderbuikgevoel, maar ik denk dat we over een week meer weten.’

De vraag die deze ‘informatie’ oproept is wat er toch aan de hand is met Mart’s ‘Onderbuik,’ de voormalige zwaar gedecoreerde ’commandant' van de 'Landstrijdkrachten.' De uitspraak dat zijn ‘onderbuikgevoel,’ hem wijsmaakt ‘dat we over een week meer weten,’ is alleen maar lachwekkend, en demonstreert hoe weinig deze gepensioneerde hoge militair van de huidige oorlogsvoering weet. En ook De Kruif's uitspraak dat het ’99% zeker [is] dat de Russen achter de aanslag op de Kakhovka Dam zitten,’ verhoogt zijn geloofwaardigheid geenszins, vanwege de voor de hand liggende feiten. Zelf geen enkel onderzoek gedaan, en toch 99 procent zeker zijn. Waarom niet 100 procent? En dit allemaal door zijn ‘onderbuik.'  

Wat opvalt is het feit dat buitengewoon goed geïnformeerde hoge Amerikaanse oud-militairen, zoals kolonel buiten dienst Douglas Macgregor -- wiens analyses over de NAVO proxy war in Oekraïne telkens weer juist blijken te zijn -- nooit in Nederland aan het woord wordt gelaten. Zaterdag 10 juni 2023 zette Macgregor onder de kop ‘The Gathering Storm. America’s self-inflicted trouble in Ukraine aggravates our dangerous trouble at home’ het volgende uiteen:

The crisis of American national power has begun. America’s economy is tipping over, and Western financial markets are quietly panicking. Imperilled by rising interest rates, mortgage-backed securities and U.S. Treasuries are losing their value. The market’s proverbial ‘vibes’ — feelings, emotions, beliefs, and psychological penchants — suggest a dark turn is underway inside the American economy.

American national power is measured as much by American military capability as by economic potential and performance. The growing realization that American and European military-industrial capacity cannot keep up with Ukrainian demands for ammunition and equipment is an ominous signal to send during a proxy war that Washington insists its Ukrainian surrogate is winning.

Russian economy-of-force operations in southern Ukraine appear to have successfully ground down attacking Ukrainian forces with the minimal expenditure of Russian lives and resources. While Russia’s implementation of attrition warfare worked brilliantly, Russia mobilized its reserves of men and equipment to field a force that is several magnitudes larger and significantly more lethal than it was a year ago.

Russia’s massive arsenal of artillery systems including rockets, missiles, and drones linked to overhead surveillance platforms converted Ukrainian soldiers fighting to retain the northern edge of the Donbas into pop-up targets. How many Ukrainian soldiers have died is unknown, but one recent estimate wagers between 150,000-200,000 Ukrainians have been killed in action since the war began, while another estimates about 250,000.

Given the glaring weakness of NATO members’ ground, air, and air defense forces, an unwanted war with Russia could easily bring hundreds of thousands of Russian Troops to the Polish border, NATO’s Eastern Frontier. This is not an outcome Washington promised its European allies, but it’s now a real possibility.

In contrast to the Soviet Union’s hamfisted (onhandige. svh) and ideologically driven foreign policymaking and execution, contemporary Russia has skillfully cultivated support for its cause in Latin America, Africa, the Middle East, and South Asia. The fact that the West’s economic sanctions damaged the U.S. and European economies while turning the Russian ruble into one of the international system’s strongest currencies has hardly enhanced Washington’s global standing.

Biden’s policy of forcibly pushing NATO to Russia’s borders forged a strong commonality of security and trade interests between Moscow and Beijing that is attracting strategic partners in South Asia like India, and partners like Brazil in Latin America. The global economic implications for the emerging Russo-Chinese axis and their planned industrial revolution for some 3.9 billion people in the Shanghai Cooperation Organization (SCO) are profound.

In sum, Washington’s military strategy to weaken, isolate, or even destroy Russia is a colossal failure and the failure puts Washington’s proxy war with Russia on a truly dangerous path. To press on, undeterred in the face of Ukraine’s descent into oblivion, ignores three metastasizing threats: 1. Persistently high inflation and rising interest rates that signal economic weakness. (The first American bank failure since 2020 is a reminder of U.S. financial fragility.) 2. The threat to stability and prosperity inside European societies already reeling from several waves of unwanted refugees/migrants. 3. The threat of a wider European war.

Inside presidential administrations, there are always competing factions urging the president to adopt a particular course of action. Observers on the outside seldom know with certainty which faction exerts the most influence, but there are figures in the Biden administration seeking an off-ramp from involvement in Ukraine. Even Secretary of State Antony Blinken, a rabid supporter of the proxy war with Moscow, recognizes that Ukrainian President Volodymyr Zelensky’s demand that the West help him recapture Crimea is a red line for Putin that might lead to a dramatic escalation from Moscow.

Backing down from the Biden administration’s malignant and asinine demands for a humiliating Russian withdrawal from eastern Ukraine before peace talks can convene is a step Washington refuses to take. Yet it must be taken. The higher interest rates rise, and the more Washington spends at home and abroad to prosecute the war in Ukraine, the closer American society moves toward internal political and social turmoil. These are dangerous conditions for any republic.

From all the wreckage and confusion of the last two years, there emerges one undeniable truth. Most Americans are right to be distrustful of and dissatisfied with their government. President Biden comes across as a cardboard cut-out, a stand-in for ideological fanatics in his administration, people that see executive power as the means to silence political opposition and retain permanent control of the federal government.

Americans are not fools. They know that members of Congress flagrantly trade stocks based on inside information, creating conflicts of interest that would land most citizens in jail. They also know that since 1965 Washington led them into a series of failed military interventions that severely weakened American political, economic, and military power.

Far too many Americans believe they have had no real national leadership since January 21, 2021. It is high time the Biden administration found an off-ramp designed to extricate Washington, D.C., from its proxy Ukrainian war against Russia. It will not be easy. Liberal internationalism or, in its modern guise, ‘moralizing globalism,’ makes prudent diplomacy arduous, but now is the time. In Eastern Europe, the spring rains present both Russian and Ukrainian ground forces with a sea of mud that severely impedes movement. But the Russian High Command is preparing to ensure that when the ground dries and Russian ground forces attack, the operations will achieve an unambiguous decision, making it clear that Washington and its supporters have no chance to rescue the dying regime in Kiev. From then on, negotiations will be extremely difficult, if not impossible.

https://eestieest.com/douglas-macgregorthe-gathering-storm-americas-self-inflicted-trouble-in-ukraine-aggravates-our-dangerous-trouble-at-home/ 

Douglas Abbott Macgregor (born January 4, 1947) is a retired U.S. Army colonel and government official, and an author, consultant, and television commentator. He played a significant role on the battlefield in the Gulf War and the 1999 NATO bombing of Yugoslavia. His 1997 book Breaking the Phalanx established him as an influential if unconventional theorist of military strategy. His thinking contributed to the US strategy in its 2003 invasion of Iraq.

https://en.wikipedia.org/wiki/Douglas_Macgregor

Aangezien de polderpers vanuit een ideologische opvatting bericht, en nagenoeg niets zelf uitzoekt, kunnen ook de dames Ollongren, Halsema, Bromet, en de rest van de gecorrumpeerde kongsi die doorgaat voor volksvertegenwoordigers dezelfde gevaarlijke onnozelheid blijven etaleren. Meer daarover de volgende keer.