Europa Vernietigt Zichzelf (36)

De westerse cultuur van roofbouw en slavernij is in de vorm van de neoliberale globalisering en de flexibilisering van de arbeid teruggekeerd. Bovendien is de Eerste Koude Oorlog geëvolueerd in de huidige Tweede Koude Oorlog die de westerse massa nu rijp maakt voor een Derde Wereldoorlog, ditmaal tegen  Azië. Omdat China in één generatie is uitgegroeid tot een wereldmacht, zoals het overigens tot de zeventiende eeuw tijdenlang was geweest, ziet de Amerikaanse elite het Middenrijk als een ernstige bedreiging van haar streven naar de absolute wereldhegemonie. In de aanloop van een Derde Wereldoorlog worden de westerse media alvast in stelling gebracht om zodra de tijd rijp is de massa snel te kunnen mobiliseren tegen The Yellow Peril, zoals de koloniale mogendheden de Chinese bevolking altijd noemden. Dit racisme is nog steeds latent aanwezig. Vrijdag 3 maart 2023 waarschuwde de goed geïnformeerde, onafhankelijke, Amerikaanse website Truthout onder de kop ‘US Is Maintaining Tensions With North Korea to Draw in Allies Against China,’: 

The greatest threat to peace and stability in northeast Asia is the U.S. Indo-Pacific military encirclement of China.

The U.S. military encirclement of China threatens to escalate into an Asia-Pacific war, with the Korean Peninsula at the focal point of this dangerous path. Garrisoned with nearly 30,000 combat-ready U.S. forces manning the astonishing 73 U.S. military bases dotting its tiny landmass, South Korea is the most critical frontline component of U.S. military escalation in northeast Asia.

Since the Obama administration’s 2012 ‘pivot to Asia,’ Washington has intensified tensions with Beijing, doubling down on a ‘full-scale multi-pronged new Cold War’ through the Indo-Pacific Strategy pursued by both the Trump and Biden administrations. Sixty percent of U.S. naval capacity has been transferred to the Asia-Pacific region, and 400 out of 800 U.S. worldwide military bases and 130,000 troops are now circling China.

This is a reflection of Washington’s Asia-Pacific grand strategy, which views China as the U.S.’s top security challenge and prioritizes the maintenance of U.S. regional hegemony through military force by ‘defending the homeland, paced to the growing multi-domain threat posed by the PRC [People’s Republic of China].’

It promotes the vision of an empire with unipolar hegemonic ambitions, expanding the theater of war in northeast Asia and distributing the totality of threats facing China. Its goal is to force China’s hand by triggering and escalating a hybrid war on multiple fronts, including military, technology, economy, information and media.

This strategy is based on chaining together a regional ‘anti-hegemonic coalition’ of U.S.-armed allies encircling China from South Korea and Japan in the north to Australia and Indonesia in the south. In spite of the significant state-level and public resistance in these nations toward U.S. pressure to choose between allegiance to Beijing and allegiance to Washington, this vision has been largely realized thanks to unrelenting U.S. coercion through successive administrations.

Three important implications of this grand strategy, which places the Korean Peninsula at the pernicious center of intensified China-U.S. competition, merit attention: 1) the accelerated remilitarization of Japan; 2) the revitalization of extremist hardline North Korea policies in both Washington and Seoul; and 3) the intensification and expansion of belligerent wargames targeted at China and North Korea.

https://truthout.org/articles/us-is-maintaining-tensions-with-north-korea-to-draw-in-allies-against-china/ 

Het is een wrange ironie dat in ‘the land of the free’ een deel van juist de joods-Amerikaanse elite een onevenredig grote invloed heeft op het extremisme van Washington’s buitenlandse politiek, zowel onder Democratische- als Republikeinse presidenten. Op 3 april 2003 berichtte de Israelische kwaliteitskrant Haaretz dan ook 'The war in Iraq was conceived by 25 neoconservative intellectuals, most of them Jewish, who are pushing President Bush to change the course of history.' De joods-Amerikaanse Richard Perle, (bijgenaamd 'Prince of Darkness') was een  toonaangevend lid van PNAC (Project for the New American Century), een neoconservatieve denktank en pleitbezorger van een gewelddadige herstructurering van het gehele Midden-Oosten. 

In 1996 Perle composed a report that proposed regime changes in order to restructure power in the Middle East. The report was titled A Clean Break: A New Strategy for Securing the Realm and called for removing Saddam Hussein from power, as well as other ideas to bring change to the region. The report was delivered to Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu. Two years later, in 1998, Perle and other core members of the PNAC — Paul Wolfowitz, R. James Woolsey, Elliot Abrams, and John Bolton — 'were among the signatories of a letter to President Clinton calling for the removal of Hussein.' Clinton did seek regime change in Iraq, and this position was sanctioned by the United Nations. These UN sanctions were considered ineffective by the neoconservative forces driving the PNAC.

The PNAC core members followed up these early efforts with a letter to Republican members of the U.S. Congress Newt Gingrich and Trent Lott, urging Congress to act. The PNAC also supported the Iraq Liberation Act of 1998, which President Clinton had signed into law.

On January 16, 1998, following perceived Iraqi unwillingness to co-operate with UN weapons inspections, members of the PNAC, including Donald Rumsfeld, Paul Wolfowitz, and Robert Zoellick drafted an open letter to President Bill Clinton, posted on its website, urging President Clinton to remove Saddam Hussein from power using U.S. diplomatic, political, and military power. The signers argued that Saddam would pose a threat to the United States, its Middle East allies, and oil resources in the region, if he succeeded in maintaining what they asserted was a stockpile of Weapons of Mass Destruction.

They also stated: 'we can no longer depend on our partners in the Gulf War to continue to uphold the sanctions or to punish Saddam when he blocks or evades UN inspections' and 'American policy cannot continue to be crippled by a misguided insistence on unanimity in the UN Security Council.' They argue that an Iraq war would be justified by Hussein's defiance of UN 'containment' policy and his persistent threat to U.S. interests…

On September 20, 2001 (nine days after the September 11, 2001 attacks), the PNAC sent a letter to President George W. Bush, advocating 'a determined effort to remove Saddam Hussein from power in Iraq,' or regime change:

'even if evidence does not link Iraq directly to the attack, any strategy aiming at the eradication of terrorism and its sponsors must include a determined effort to remove Saddam Hussein from power in Iraq. Failure to undertake such an effort will constitute an early and perhaps decisive surrender in the war on international terrorism.’

Uit eigen publicaties werd duidelijk dat de: 

neoconconservative PNAC aimed to promote 'hegemony' and 'full-spectrum' dominance.

Ebrahim Afsah, in 'Creed, Cabal, or Conspiracy’ The Origins of the Current Neo-Conservative Revolution in US Strategic Thinking,' published in the German Law Journal, cited Jochen Bölsche's view that the goal of the PNAC was world dominance or global hegemony by the United States. According to Bölsche, Rebuilding America's Defenses 'was developed by Rumsfeld, Cheney, Wolfowitz and Libby, and is devoted to matters of ‘maintaining US pre-eminence, thwarting rival powers and shaping the global security system according to US interests.’

George Monbiot, a political activist from the United Kingdom, stated: 'to pretend that this battle begins and ends in Iraq requires a willful denial of the context in which it occurs. That context is a blunt attempt by the superpower to reshape the world to suit itself.' […]

Former US Congressman Lionel Van Deerlin and UK Labour MP and Father of the House of Commons, Tam Dalyell, criticized PNAC members for promoting policies which support an idealized version of war, even though only a handful of PNAC members have served in the military or, if they served, had never seen combat.

As quoted in Paul Reynolds' BBC News report, David Rothkopf stated:

'Their [The Project for the New American Century's] signal enterprise was the invasion of Iraq and their failure to produce results is clear. Precisely the opposite has happened. The US use of force has been seen as doing wrong and as inflaming a region that has been less than susceptible to democracy. Their plan has fallen on hard times. There were flaws in the conception and horrendously bad execution. The neo-cons have been undone by their own ideas and the incompetence of the Bush administration.

In discussing the PNAC report Rebuilding America's Defenses (2000), Neil MacKay, investigations editor for the Scottish Sunday Herald, quoted Tam Dalyell: 'This is garbage from right-wing think-tanks stuffed with chicken-hawks (dienstplicht ontduikers die naderhand oorlogshetzers werden. svh) — men who have never seen the horror of war but are in love with the idea of war. Men like Cheney, who were draft-dodgers in the Vietnam war. These are the thought processes of fanatic Americans who want to control the world.’ 

Kortom, een kleine, machtige, door joodse Amerikanen gedomineerde groep, bleef na de val van de Sovjet Unie pleiten voor de ‘Amerikaanse superioriteit, het dwarsbomen van rivaliserende grootmachten en het aanpassen van de wereldwijde veiligheid aan Amerikaanse belangen.’ Inderdaad, de Schotse Labour-politicus, wijlen Tam Dalyell, bekend vanwege zijn anti-oorlog en anti-imperialistische standpunten had gelijk dat de neocons het denken verraadden van ‘fanatieke Amerikanen die de wereld willen beheersen.’ 

Commentators from divergent parts of the political spectrum –– such as Democracy Now! and American Free Press, including Nobel Peace Prize Laureate Jody Williams and former Republican Congressmen Pete McCloskey and Paul Findley –– voiced their concerns about the influence of the PNAC on the decision by President George W. Bush to invade Iraq. Some have regarded the PNAC's January 16, 1998 letter to President Clinton, which urged him to embrace a plan for 'the removal of Saddam Hussein’s regime from power,' and the large number of members of PNAC appointed to the Bush administration as evidence that the 2003 invasion of Iraq was a foregone conclusion.

The television program Frontline, broadcast on PBS, presented the PNAC's letter to President Clinton as a notable event in the lead-up to the Iraq war.

Media commentators have found it significant that signatories to the PNAC's January 16, 1998 letter to President Clinton (and some of its other position papers, letters, and reports) included such later Bush administration officials as Donald Rumsfeld, Paul Wolfowitz, Richard Perle, John Bolton, Richard Armitage, and Elliott Abrams. 

Met andere woorden: drie van de zes ondertekenaars waren joods, zijnde 50 procent, terwijl joden nog geen 2 procent van de Amerikaanse bevolking uitmaken. Het PNAC bepleitte tevens voor onderzoek naar ‘Future biological weapons that can “target” specific genotypes.’ 

In its 2000 policy paper Rebuilding America's Defenses, think-tank Project for the New American Century (PNAC) described ethnic bioweapons as a ‘politically useful tool’ that US adversaries could have incentive to develop and utilize.

Main article: Ethnic bioweapon

Critics of the Project for the New American Century, including Austin American-Statesmen book reviewer Kip Keller, highlighted the following quote from PNAC's report 'Rebuilding America's Defenses’:

'And advanced forms of biological warfare that can “target” specific genotypes may transform biological warfare from the realm of terror to a politically useful tool.’

In a review of a book on the history of eugenics in the United States, Keller cited the quote as an example of modern-day thinking that continues the tradition of eugenics, saying that the quote proposed ''a sort of 'gene bomb'" and accusing the authors of supporting 'the targeted extermination of a specific ethnic group —   that is: genocide, the ultimate eugenic practice.'

http://en.wikipedia.org/wiki/Project_for_the_New_American_Century 

Welnu, dit is de levensgevaarlijke ideologische achtergrond van de neoconservatieve Victoria Nuland, de huidige staatssecretaris verantwoordelijk voor de Amerikaanse politiek ten opzichte van Europa en Eurazië. Begin 2003 schreef ik over het PNAC het volgende:

September 2000 publiceerde de neoconservatieve denktank 'Project voor de Nieuwe Amerikaanse Eeuw' een toen nog geheim rapport getiteld: 'De Wederopbouw van Amerika's Verdediging: Strategieën, Strijdkrachten en Hulpbronnen voor een Nieuwe Eeuw.' In dit beleidsstuk staat onder meer: 

De Verenigde Staten heeft decennialang getracht een meer permanente rol te spelen in de regionale veiligheid van de Golf. Hoewel het onopgeloste conflict met Irak een onmiddellijke rechtvaardiging verschaft, overstijgt de noodzaak van een aanzienlijke Amerikaanse militaire aanwezigheid in de Golf het vraagstuk van het regime van Saddam Hoessein.

Deze 'Amerikaanse toonaangevende strategie' moet 'tot zover mogelijk in de toekomst' worden voortgezet. Het roept de Verenigde Staten op om te 'vechten en om gelijktijdig in verschillende belangrijke oorlogsgebieden een absolute overwinning te behalen,' wat een 'essentiële missie' wordt genoemd. Het rapport was bedoeld als ‘blauwdruk voor het behoud van de Amerikaanse wereldwijde superioriteit, om de opkomst van een grote machtsrivaal uit te sluiten, en om de internationale veiligheidsorde te laten sporen met Amerikaanse principes en belangen.’ De Amerikaanse strijdkrachten in het buitenland worden beschreven als 'de cavalerie van het nieuwe Amerikaanse grensgebied.' Het rapport ondersteunt een eerder document waarin gesteld werd dat de Verenigde Staten 'moderne industriële naties moet ontmoedigen om onze leiderschap op de proef te stellen of om zelfs ook maar te streven naar een grotere regionale of wereldwijde rol.' Dit geldt tevens voor NAVO-bondgenoten. Daarnaast wordt verwezen naar 'nieuwe aanvalsmethoden — elektronisch… biologisch zullen steeds meer beschikbaar zijn — de strijd zal zich naar alle waarschijnlijkheid in een nieuwe dimensie plaatsvinden, in de ruimte, cyberspace, en misschien in de wereld van de microben… geavanceerde vormen van biologische oorlogsvoering.' Het rapport was geschreven voor Dick Cheney, Donald Rumsfeld, Paul Wolfowitz en Lewis Libby, die drie maanden later sleutelposities in de nieuwe Amerikaanse regering bekleedden. Opnieuw: 50 procent was van joodse afkomst. Cheney werd vice-president, Rumsfeld minister van Defensie, Wolfowitz plaatsvervangend minister van Defensie en Libby de chef-staf van Cheney. Om deze wereldwijde militaire strategie bij het grote publiek acceptabel te maken zou allereerst  Washington zijn aandacht moeten richten op ‘Rebuilding America's Defenses: Strategies, Forces, and Resources For a New Century.’ Bovendien zou een nieuwe Pearl Harbour de toekomstige Amerikaanse agressie legitimeren. 

Na als het ware op hun wenken te zijn bediend en terwijl de Twin Towers nog nabrandden vroeg in april 2002 Condolleezza Rice, de Nationale Veiligheids Adviseur van president Bush, tijdens een spoedvergadering van de Nationale Veiligheidsraad aan de aanwezigen om na te denken over 'hoe men deze mogelijkheden kan uitbuiten,' daarbij verwijzend naar de situatie van '1945 tot 1947,' het begin van de Eerste Koude Oorlog. Intussen had een dag na de aanslagen minister Rumsfeld, zonder zelfs ook maar één enkel bewijs van wie de daders waren, tijdens een kabinetsvergadering al geëist dat Irak 'een hoofddoel van de eerste ronde in de oorlog tegen terrorisme' zou zijn, aldus de journalist Bob Woodward van de Washington Post die een boek schreef over de eerste 100 dagen na 11 september, vol vertrouwelijke informatie die hij van hoog geplaatste autoriteiten kreeg. Zes dagen na de terroristische aanslagen, op 17 september 2001, ondertekende president Bush een tweeëneenhalf pagina's tellend document, voorzien van de stempel ‘TOP SECRET,’ waarbij het Pentagon opdracht kreeg om militaire operaties voor te bereiden voor een invasie van Irak. Voor het eerst in het nieuwe millennium waren de schaakstukken in stelling gebracht. Het grote spel 'met als inzet de heerschappij over de wereld' kon beginnen.

http://home.planet.nl/~houck006/oorlogomolie.html 

De concrete drijfveren waren zoals altijd bij elke grootmacht: het vrij beschikken over grondstoffen en markten die de alleenheerschappij mogelijk moeten maken. Dat wordt natuurlijk verhuld achter mooie woorden over democratie en mensenrechten, die vervolgens weer op grote schaal geschonden worden, zoals de VS op talloze plaatsen op aarde heeft laten zien, van Korea via Vietnam tot Afghanistan, Irak, Libië en Syrië. Desondanks krijgen Amerikaanse ideologen als Zbigniew Brzezinski, de voormalige Veiligheidsadviseur onder president Carter, de volle ruimte van neoliberale spreekbuizen als de Financial Times om te beweren dat 'Russia, like Ukraine, will become a real democracy,' aangezien:

Come what may, the events in Ukraine are historically irreversible and geopolitically transformatory. Sooner rather than later, Ukraine will be truly a part of democratic Europe; later rather than sooner, Russia will follow unless it isolates itself and becomes a semi-stagnant imperialistic relic.

De onafhankelijke Amerikaanse onderzoeksjournalist Mike Whitney schreef op 28 februari 2014 over dit geopolitieke machtspel:

As you probably know by now, Obama and Co. have ousted Ukraine’s democratically-elected president, Viktor Yanukovych, with the help of ultra-right, paramilitary, neo-Nazi gangs who seized and burned government offices, killed riot police, and spread mayhem and terror across the country. These are America’s new allies in the Great Game, the grand plan to 'pivot to Asia' (Azië de spil maken van de Amerikaanse buitenlandse politiek. svh) by pushing further eastward, toppling peaceful governments, securing vital pipeline corridors, accessing scarce oil and natural gas reserves and dismantling the Russian Federation consistent with the strategy proposed by geopolitical mastermind, Zbigniew Brzezinski. Brzezinski’s magnum opus — ‘The Grand Chessboard: American Primacy and it’s Geostrategic Imperatives' has become the Mein Kampf for aspiring western imperialists. It provides the basic blueprint for establishing US military-political-economic hegemony in the century’s most promising and prosperous region, Asia. In an article in Foreign Affairs Brzezinski laid out his ideas about neutralizing Russia by splitting the country into smaller parts, thus, allowing the US to maintain its dominant role in the region without threat of challenge or interference. Here’s an excerpt from the article:

'Given (Russia’s) size and diversity, a decentralized political system and free-market economics would be most likely to unleash the creative potential of the Russian people and Russia’s vast natural resources. A loosely confederated Russia — composed of a European Russia, a Siberian Republic, and a Far Eastern Republic — would also find it easier to cultivate closer economic relations with its neighbors. Each of the confederated entitles would be able to tap its local creative potential, stifled for centuries by Moscow’s heavy bureaucratic hand. In turn, a decentralized Russia would be less susceptible to imperial mobilization.' (Zbigniew Brzezinski, 'A Geostrategy for Eurasia') 

Journalisten en opiniemakers dienen te weten wat precies de geopolitieke doelen van een grootmacht als de VS zijn, anders begrijpen zij niet waarover ze berichten. Toen Geert Mak, als de in polder zo geprezen ‘Europa- en Amerika-deskundige,’ beweerde dat 'Het beter’ was ‘voor Nederland en de internationale gemeenschap dat Obama de verkiezingen wint,' kon de conclusie niet anders zijn dan dat hij niets wist over de toenemende geopolitieke rivaliteit tussen de VS en de EU, die zo duidelijk tot uitdrukking kwam in mevrouw Nuland's ondiplomatieke maar niet mis te verstane opmerking: 'Fuck the European Union.' Nuland zei dit toen zij in gesprek met de Amerikaanse ambassadeur in Kiev, de nieuwe Oekraïense regering samenstelde. Er mocht niet naar de EU worden geluisterd. Maar Mak is, zoals ik uit eigen ervaring weet, volkomen ongeïnformeerd over het geopolitieke machtspel. Zowel in zijn boek In Europa (2004) als in Reizen zonder John (2012) komt de naam van geopolitieke ideoloog Brzezinski geen één keer voor. Mak blijkt ook geen van de boeken te hebben gelezen van deze vooraanstaande Amerikaanse strategische denker die ook president Obama adviseerde. Ter informatie: 

Toen de Republikeinse senator John McCain in 2000 in de race was om de conservatieve presidentskandidaat te worden, was Brzezinski zijn buitenlandse adviseur. Acht jaar later, in 2008, is hij buitenlandse adviseur van de nieuwe Amerikaanse president, de Democraat Barack Obama, die het in de verkiezingen opnam tegen dezelfde John McCain. Zijn zoon Mark Brzezinski is eveneens adviseur van Obama. De andere zoon van Brzeziński, Ian Brzezinski zette zich op dat gebied tijdens de verkiezingscampagne in voor McCain.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Zbigniew_Brzeziński 

Waarop zijn Brzezinski's adviezen aan president Obama in feite gebaseerd? Brzezinski zelf schreef daarover in het gezaghebbende Amerikaanse tijdschrift Foreign Affairs, de publicatie van de invloedrijke Council of Foreign Relations, het volgende onder de kop 'A Geostrategy for Eurasia':

America's emergence as the sole global superpower now makes an integrated and comprehensive strategy for Eurasia imperative.

Eurasia is home to most of the world's politically assertive and dynamic states. All the historical pretenders to global power originated in Eurasia. The world's most populous aspirants to regional hegemony, China and India, are in Eurasia, as are all the potential political or economic challengers to American primacy. After the United States, the next six largest economies and military spenders are there, as are all but one of the world's overt nuclear powers, and all but one of the covert ones. Eurasia accounts for 75 percent of the world's population, 60 percent of its GNP, and 75 percent of its energy resources. Collectively, Eurasia's potential power overshadows even America’s.

Eurasia is the world's axial supercontinent. A power that dominated Eurasia would exercise decisive influence over two of the world's three most economically productive regions, Western Europe and East Asia. A glance at the map also suggests that a country dominant in Eurasia would almost automatically control the Middle East and Africa. With Eurasia now serving as the decisive geopolitical chessboard, it no longer suffices to fashion one policy for Europe and another for Asia. What happens with the distribution of power on the Eurasian landmass will be of decisive importance to America's global primacy and historical legacy.

http://www.foreignaffairs.com/articles/53392/zbigniew-brzezinski/a-geostrategy-for-eurasia

Vandaar dat Rusland in zijn ogen moet worden opgedeeld in voor de VS ongevaarlijke fragmenten die geen bedreiging kunnen vormen voor de wereldwijde Amerikaanse hegemonie. Vandaar ook de miljarden-steun van de VS bij het ten val brengen in 2014 van de democratisch gekozen president en regering van de Oekraïne. En daarbij speelt de neoconservatieve Victoria Nuland een centrale rol. Het is daarom interessant ook de gedachtenwereld van haar joodse echtgenoot Robert Kagan te bestuderen. Wie is deze Kagan?

Robert Kagan (born September 26, 1958 in Athens, Greece) is an American historian, author and foreign policy commentator at the Brookings Institution. He was a co-founder of the Project for the New American Century. More recently, his book The World America Made has been publicly endorsed by US President Barack Obama, and its theme was referenced in his 2012 State of the Union Address.

In 1997, he co-founded and served as a director for the now-defunct Project for the New American Century…

Kagan spent 13 years as a Senior Associate with the Carnegie Endowment for International Peace, before joining the Brookings Institution as a senior fellow in the Center on United States and Europe in September 2010. He was a foreign policy advisor to John McCain, the Republican Party's nominee for President of the United States in the 2008 election…

Kagan wrote an essay in the February 2, 2012 issue of The New Republic on 'the myth of American decline,' which drew the praise of President Obama, who 'spent more than 10 minutes talking about it...going over its arguments paragraph by paragraph.' […]

John Bew and Kagan are scheduled to lecture on March 27, 2014, on Realpolitik and American Exceptionalism at the Library of Congress.

http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Kagan 

Kagan's ideologische invloed op de buitenlandse politiek van president Obama en nu president Biden is niet gering. Net als onder Bush junior streefde Washington ook onder president Obama naar uitbreiding van de hegemonie. Ook onder president Biden staat dit streven cnetraal.  Vandaar dat de hoogbejaarde Joe Biden Kagan’s echtgenote Victoria Nuland wederom op een strategische plaats in zijn regering heeft opgenomen. Dit blijft verontrustend voor het Europa van 'Geen Jorwerd zonder Brussel,' om Geert Mak's leuze te gebruiken. Robert Kagan begint namelijk zijn in 2003 verschenen boek Of Paradise And Power. America And Europe In The New World Order, met de waarschuwing:

It is time to stop pretending that Europeans and Americans share a common view of the world, or even that they occupy the same world. On the all-important question of power, the desirability of power — American and European perspectives are diverging. Europe is turning away from power, or to put it a little differently, it is moving beyond power into a self-contained world of laws and rules and transnational negotiation and cooperation. It is entering a post-historical paradise of peace and relative prosperity, the realization of Immanuel Kant's 'perpetual peace.' Meanwhile, the United States is mired in history, exercising power in an anarchic Hobbesian world where international laws and rules are unreliable, and where true security and the defence and promotion of a liberal order still depend on the possession and use of military might. That is why on major strategic and international questions today, Americans are from Mars and Europeans are from Venus. They agree on little and understand one another less and less. And this state of affairs is not transitory — the product of one American election or one catastrophic event. The reasons for the transatlantic divide are deep, long in development, and likely to endure. When it comes to setting national priorities, determining threats, defining challenges, and fashioning and implementing foreign and defence policies, the United States and Europe have parted ways.

Vanuit dit extremistische wereldbeeld is de overtuiging van zijn joods-Amerikaanse echtgenote Victoria Nuland 'Fuck the European Union' verklaarbaar. Zij werd ook door president Biden ingehuurd als Amerikaanse staatssecretaris van Buitenlandse Zaken voor Europa en Eurazië om na het Maidan-geweld via een 'regime-change' in Moskou Rusland geheel te ontmantelen, zoals eerder de Sovjet Unie de genadeklap werd uigedeeld. Illustrerend is dat de bestseller-auteur Geert Mak het werk van de invloedrijke Kagan niet gelezen heeft, maar dat hij desondanks met een pedante stelligheid beweert dat de VS na 1945 'decennialang als ordebewaker en politieagent' in de wereld optrad en dat de Amerikaanse macht vooral is gebaseerd op 'soft power,' die 'nog altijd sterk aanwezig’ is, en die volgens hem 'in de kern, de overtuigingskracht’ is ‘van een staat, de kracht om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen.' Deze lachwekkende voorstelling van zaken staat haaks op de realiteit die de populistische Mak koste wat kost verhult. Dus zwijgt hij over het feit dat in een vergeefse poging om de hegemonie te laten voortduren, de Amerikaanse economische- en politieke elite 'laws and rules' negeert. Washington en Wall Street gaan ervan uit dat het streven naar Immanuel Kant's 'ewigen Frieden' in strijd is met de historische waarheid dat 'de mens een wolf is voor zijn medemens,' zoals de Romeinse dichter Plautus in de derde eeuw vóór het begin van onze jaartelling stelde. Voor de Amerikaanse elite blijft niet ‘Venus’ maar ‘Mars’ de toekomst bepalen.  

Een voorbeeld: in 1998 vertelde Zbigniew Brzezinski, de National Security Adviser onder president Carter, aan twee journalisten van het Franse weekblad Le Nouvel Observateur dat de Verenigde Staten voorafgaand aan 1980 de Sovjet Unie bewust had geprovoceerd om Afghanistan binnen te vallen door in het geheim islamitische extremisten in dat land financieel en militair te steunen, waardoor ze een gewapende strijd tegen de pro-Sovjet regering konden beginnen. Op de vraag of hij daar nu geen spijt van had, antwoordde Brzezinski: 

Spijt waarover? Die geheime operatie was een uitstekend idee. Het had als resultaat dat de Russen in de Afghaanse val trapten en wil je dat ik dat betreur? De dag dat de Sovjets officieel de grens waren overgestoken, schreef ik aan president Carter, in essentie: ‘We hebben nu de gelegenheid om de USSR zijn eigen Vietnam-Oorlog te geven.’ 

Deze geopolitieke strategie kostte een miljoen Afghanen het leven, maakte drieënhalf miljoen Afghanen tot vluchteling en verwoeste de infrastructuur van het toch al arme land. Met het oog op een ongestoorde oliedoorvoer vanuit de Kaspische Zee regio vielen in 2001  de Amerikanen zelf Afghanistan binnen om er Hamid Karzai, een voormalige employee van de Amerikaanse oliemaatschappij Unocal tot ‘interim president’ aan te stellen. Teneinde de steun af te kopen van de talloze milities deed Washington ondertussen niets wezenlijks tegen de explosieve groei van de opiumteelt, die eerder, onder de Taliban verboden was. Volgens de Verenigde Naties was sinds de Amerikaanse inval Afghanistan opnieuw ’s werelds grootste producent geworden van opium, de grondstof van illegaal verhandelde heroïne. Tegelijkertijd werden meer dan tienduizend Afghaanse burgers slachtoffer van de Amerikaanse bombardementen, meer dan drie keer zoveel als op 11 september 2001 in New York en Washington vielen. Toch hadden zowel de commerciële massamedia als academisch geschoolde opiniemakers in Nederland hiervoor zo goed als geen aandacht. Bovendien werd de beschikbare informatie niet in een bredere context geplaatst. Misschien wel het meest illustrerend voor het feit dat de schijn in deze gruwelijke farce de werkelijkheid had vervangen, was het nieuwsbericht dat de olie-adviseur Karzai door het modehuis Gucci tot de best geklede staatsman ter wereld was uitgeroepen. Zo werd de slechtst verklede marionet op aarde alsnog een salonfähige icoon van het ‘nieuwe democratische Afghanistan.’

Ander voorbeeld: De voormalige Amerikaanse minister van Defensie Robert McNamara wees erop dat de ‘defensie uitgaven [van de VS] tijdens het fiscale jaar 1993 in totaal 291 miljard dollar bedroegen — 25 procent meer’ dus ‘dan in 1980.’ Eenkwart meer, ondanks het feit dat de Koude Oorlog voorbij was en het Warschau-Pact was opgedoekt, hetgeen aantoont dat de Sovjet Unie niet de oorzaak maar de aanleiding was geweest van de militarisering van de VS waardoor het vandaag de  dag een voortdurend gemobiliseerde National Security State is. In de documentaire Fog of War (2003) wees McNamara erop dat: ‘De VS bijna evenveel [spendeert] aan nationale veiligheid als de rest van de wereld tezamen.’ In de bekroonde filmdocumentaire The Fog of War vertelt de Amerikaanse oud-minister van Defensie Robert McNamara dat als de VS de Tweede Wereldoorlog had verloren hijzelf een grote kans had gelopen om wegens oorlogsmisdaden te worden veroordeeld, aangezien hij de vernietiging had georganiseerd van tientallen Japanse steden door middel van Amerikaanse napalmbombardementen, waarbij op slechts één avond alleen al in Tokio meer dan 100.000 burgers om het leven kwamen. Het vuur laaide zo hoog op dat de bemanning van de bommenwerpers de brandende lijken konden ruiken.

In 1995 schreef McNamara dat als gevolg van het Vietnam-beleid van ‘de regeringen Kennedy, Johnson en Nixon,’ alle ‘verschrikkelijk leed’ hadden toegebracht aan miljoenen mensen, omdat ‘wij de macht onderschatten van het nationalisme teneinde een volk te motiveren’ om ‘te vechten en te sterven voor hun overtuigingen en waarden — en we blijven dit tegenwoordig nog steeds doen in vele delen van de wereld,’ terwijl ‘wij niet het door God gegeven recht bezitten om elke natie naar ons eigen beeld te scheppen.’ Volgens hem waren tijdens de Vietnam-oorlog 3,4 miljoen Zuidoost Aziaten om het leven gekomen, onder wie talloze burgers van Laos, het zwaarst gebombardeerde land in de geschiedenis als we uitgaan van het aantal inwoners. Eenkwart van de bevolking vluchtte er naar grotten in de bergen om aan het genocidaal geweld te ontkomen. De Amerikaanse luchtmacht gooide twee keer zoveel bommen op Laos als tijdens de Tweede Wereldoorlog op Nazi-Duitsland, tien jaar lang elke 9 minuten een clusterbom. Omdat volgens USA TODAY tien tot dertig procent van deze tegen mensen gerichte, in kleine fragmenten uiteenspattende bommen, niet explodeerde, komen tot op de dag van vandaag nog steeds Laotianen om het leven, de meerderheid van hen spelende kinderen. Ook Cambodja leed onder de massale Amerikaanse terreur, een ander woord is er niet voor, tenminste als we de definitie hanteren zoals die staat afgedrukt in het Amerikaanse Leger Handboek, waarbij ‘terrorisme’ omschreven wordt als ‘het bewust geplande gebruik van geweld of dreiging van geweld om doelen te bereiken die politiek, religieus, of ideologisch van aard zijn.’ Meer dan 600.000 Cambodjanen kwamen om bij Amerikaanse bombardementen en door de totale verwoesting van landbouwgronden werden de overlevenden vervolgens geconfronteerd met een massale hongersnood.

 http://home.wxs.nl/~houck006/filosofie2.html

Toen McNamara in 2004 naar Nederland kwam om over de documentaire Fog of War te praten en om het publiek te waarschuwen voor het feit dat een mens in een oogwenk in een monster kan veranderen, ging ik als journalist een uurtje eerder naar de zaal, waar hij zou spreken, om hem te zien binnenkomen. Ik wilde kijken hoe een Amerikaanse oorlogsmisdadiger loopt, zit, staat, ademt, lacht en praat. Welnu, het antwoord is: hij verschilt in niets van de meeste andere mensen. Net als Eichmann was hij een doodgewone man, een uitgebluste bureaucraat in een versleten regenjas. Het meest opvallende waren zijn lullig uitziende schoenen met dikke rubberen zolen; waarschijnlijk had hij last van zijn voeten. Daar liep hij, een Schreibtischmörder, een briljante organisator die de vijand niet eens haatte, net zo min als Eichmann de joden had gehaat, hij was een doorsnee burger, een zowel complexe als eenvoudige man die met een kadaverdiscipline zijn missie had uitgevoerd. Hoeveel McNamara's en Eichmannen lopen er nu rond, tussen ons in, langs ons heen?

In het najaar van 1999 schreef de journaliste en onderzoekster Karen Talbot, die zich intensief inzette voor de afschaffing van nucleaire wapens, in het Amerikaanse tijdschrift Covert Action Quarterly: 

today, as never before, we need to tear away the mask of lies and disclose the real goals of this ‘new world order’ imperialism and see clearly how it hurts workers and the poor within our own borders and globally. We need to see the ways in which military dominance increasingly works in close tandem with economic globalization, privatization and the drive for corporate superprofits. This basic understanding is essential for paving the road to a powerful united worldwide resistance movement. Already the U.S./NATO war against Yugoslavia has awakened millions of people to the ferocious nature of the U.S. corporate drive for world dominance. That process needs to be accelerated by exposing the palliatives designed to mislead the public and getting down to a true diagnosis which can help lead the peace and justice movement to an effective response. So let's examine some of the rationales for the war and then look at some of the real motives.

Maar juist nu, juist op het moment dat de westerling zich geconfronteerd ziet met vraagstukken betreffende de meest elementaire morele problemen van het menszijn, en met de kwestie wat het betekent om te beschikken over  leven dan wel dood van miljarden aardbewoners, collaboreren de westerse ‘corporate media’ en de door de staat gefinancierde omroepen met de ‘deep state.’ 

http://informationclearinghouse.info/article12990.htm

De negentiende eeuwse natuur-filosoof Henry Thoreau omschreef het Amerikaanse verlangen naar ongebondenheid, het onvermogen zich ergens voorgoed te vestigen met de volgende opmerking ‘Eastward I go only by force; but westward I go free.’ In zijn toespraak The Significance of the Frontier uit 1893 verklaarde de prominente Amerikaanse historicus Frederick Jackson Turner in feite hetzelfde toen hij benadrukte dat de ‘frontier,’ het grensgebied, de Amerikaanse ‘democratie’ in stand hield door 'a gate of escape from the bondage of the past.’ 

Die 'poort' om te 'ontsnappen aan de gevangenschap van het verleden' was tegen het eind van de negentiende eeuw gesloten, met als gevolg dat de Amerikaanse democratie veranderde in een imperium. En net als tijdens  de Romeinse tijd kan men thuis geen democratie bezitten en tegelijkertijd elders een imperium in stand houden. Dat imperium begon met de overzeese veroveringen van de VS, Hawaii, Guam, Fillipijnen, etc. Daardoor kwam een einde aan het democratisch experiment. Een nog groter probleem is dat er daardoor geen andere uitlaatklep meer bestaat voor de groeiende sociale spanningen. Alleen buitenlandse oorlogen kunnen de interne spanningen een uitlaatklep geven. De westerse mens, in nabootsing van 'de Amerikaan,' heeft zich geconformeerd aan de noodzakelijke Amerikaanse agressie, en wordt nu lijdzaam meegesleept in toekomstige imperiale oorlogen. Wanneer hij roept dat er 'Geen Jorwert' meer mogelijk is 'zonder Brussel,' dan demonstreert hij publiekelijk dat zelfs zijn verbeeldingskracht bankroet is. Hij kan zich niets anders voorstellen dan meer van hetzelfde, meer bureaucratie, meer neoliberale machtsconcentratie, meer NAVO. Het massale geweld en de dreiging ermee moet de angstaanjagende leegte verhullen die in hem huist. En wanneer hij president Theodore Roosevelt verheerlijkt door te beweren dat voor Teddy 'orde' het politieke 'doel' was 'ook in de rest van de wereld,' dan is hij opnieuw gedwongen de werkelijkheid te vertekenen. Eén van de uitspraken van de president die 'orde' kennelijk zo liefhad was namelijk 'No triumph of peace is quite so great as the supreme triumph of war,' en zijn buitenlandse politiek vatte hij kort maar krachtig samen met de woorden: 'Speak softly and carry a big stick; you will go far.' Het geweld tegen de oorspronkelijke bewoners van het land waar 'all men are created equal' betitelde Theodore Roosevelt als de 'most ultimately righteous of all wars' omdat het 'a war with savages,' was, waarbij gold dat het 'nutteloos' bleef 'to apply to savages the rules of international morality which obtain between stable and cultured communities.' De houding van de Amerikaanse blanke christen tegenover De Ander verwoorde hij als volgt: 

I won't go so far as to think that the only good Indians are dead Indians, but I believe nine out of ten are, and I shouldn't like to inquire too closely into the case of the tenth. 

Toen de klus geklaard was, kon hij tevreden stellen dat:

The Indian, as an Indian, is on the point of perishing, and when he has become a United States citizen… he will completely lose his value as a living historical document.

Maar op dit laatste punt verkeek de Amerikaanse president zich. De Indiaan is alles behalve zijn 'value' kwijt. Hij is eerder het beeld geworden van wat de blanke niet wilde zien. Voor hem geldt de mateloosheid, terwijl de Indiaan nu juist het voorbeeld is geworden van wat de oude Grieken 'Meden Agan' noemden, 'Alles met Mate,' om te voorkomen dat de mens het natuurlijk evenwicht verbreekt en daarmee zijn eigen ondergang bewerkstelligt. Ondertussen is de blanke, christelijke cultuur haar normen en waarden volledig kwijt geraakt.

Vele uitspraken van verschillende Amerikaanse presidenten geven een perfect beeld van het psychische klimaat van de grootmacht, waarvoor Geert Mak een 'geheime liefde' zegt te koesteren. In Een ecologische geschiedenis van Noord-Amerika schreef Tim Flannery over de eerste generaties puriteinse kolonisten:

In Europa waren ze uitschot, vervolgd en beschimpt als religieuze fanatici. Hier waren ze meester over hun eigen toekomst en tevens de potentiële heersers over een nieuw land… De wreedheid van hun regelgeving was in zekere zin een respons op hun nieuwe thuis. Zij geloofden namelijk dat Amerika een bolwerk van de duivel was. Alles in dit land leek van God verlaten, van de Indianen die zij aanzagen voor duivels-aanbidders, tot de woeste landschappen en wilde dieren.

The slumdogs of New York

Drie eeuwen later trof Scott Fitzgerald er een systeem aan gedreven door illusies, waarvan de onhoudbaarheid al in de jaren twintig zichtbaar waren. Giles Gunn, hoogleraar Engels aan de Universiteit van Californië stelt daarover in Critical Essays on Fitzgerald’s The Great Gatsby (1984):

Contemporary American society presents itself in The Great Gatsby as utterly devoid of any of those fresh and unexpected images which once astonished man into a new and original relation with the universe and which thus gave rise, whether in Jonathan Edwards or Ralph Waldo Emerson, in Walt Whitman or Hart Crane, to a new American imagination of wonder.

En over het falen van Gatsby om zijn illusies werkelijkheid te maken, schreef Gunn:

The tragedy, however, is not his alone, but also his society’s for both seemed doomed by what they lack – Gatsby by his lack of any critical ability to distinguish his spiritual ideals from the material conditions in and through which he must realize them; American society by its lack of either substance or form commensurate with Gatsby’s belief in them. Yet if Gatsby’s destruction by ‘the foul dust’ which floats in the wake of his illusions is thus inevitable, his inexhaustible store of wonder and goodwill still confers upon the very actuality which eventually extinguishes whatever truth, beauty or goodness that American actuality ever fully attains. Fitzgerald is thus able to celebrate Gatsby’s veritable religion of wonder, while at the same time exposing its pathetic vulnerability and ultimate defilement. His tribute is part of his critique, a single act of judgment and love which proves that Fitzgerald knew what he was talking about when he remarked that ‘the test of the first-rate intelligence is the ability to hold two opposed ideas in the mind, at the same time, and still retain the ability to function.’

Maar die werkelijkheid dringt niet door in de psyche van de poldermens. Zo beweerde Mak op 3 oktober 2012 bij Pauw en Witteman:

Amerikanen blijven, vergeleken met ons fatalistische Europeanen, hele optimistische mensen. Echt, dat vind ik ook fantastisch van ze.

In 1931 formuleerde F. Scott Fitzgerald in The Crack-Up de Amerikaanse werkelijkheid als volgt:

The frontiers were gone – there were no more barbarians. The short gallop of the last great race, the polyglot, the hated and the despised, the crass and scorned, had gone…

This is what I think now: that the natural state of the sentient adult is a qualified unhappiness. I think also that in an adult the desire to be finer in grain than you are, ‘a constant striving’ (as those people say who gain their bread by saying it) only adds to this unhappiness in the end – that end that comes to our youth and hope. My own happiness in the past often approached such an ecstasy that I could not share it even with the person dearest to me but had to walk it away in quiet streets and lanes with only fragments of it to distil into little lines in books – and I think that my happiness, or talent for self-delusion or what you will, was an exception. It was not the natural thing but the unnatural – unnatural as the Boom; and my recent experience parallels the wave of despair that swept the nation when the Boom was over.

Al in het midden van de jaren twintig van de vorige eeuw liet Scott Fitzgerald in The Great Gatsby het tegendeel zien. Ross Posnock, hoogleraar Engels aan de Columbia University, schreef in dit verband over Fitzgerald’s meesterwerk:

the fact that the bourgeoisie endowed the individual with unprecedented importance, but at the same time that same individuality was annihilated by the economic conditions to which it was subjected by the reification created by commodity production… The novel’s account of man’s relation to society… profoundly agrees with Marx’s great discovery that it is social reality rather than individual consciousness that determines man’s existence.

Far from trivial, commodities are ‘mystical,’ because they originate as ‘the products of men’s hands,’ yet ‘appear as independent beings endowed with life,’ Marx maintains. ‘This I call the Fetishism which attaches itself to the products of labour, so soon as they are produced as commodities, and which is therefore inseparable from the production of commodities.’ Capitalism, since it is founded on commodity exchange and production, forces the worker himself to become a thing to be bought and used. Yet not only the worker, Marx insists, but ‘everything… is sold as objects of exchange… everything had been transformed into a commercial commodity.’

Vandaar de moderne vervreemding die in The Great Gatsby verder wordt uitgewerkt, en één van de belangrijkste kenmerken is van onze door de VS gevormde consumptiemaatschappij. De markt bepaalt nu wie en wat de mens is. Ross Posnock:

Inevitably, then, in capitalism, social relations acquire a commodified character, as people become objects for each other, sized up as commodities to be bought or sold. This condition Lukacs calls reification (verdinglijking. svh): Marx's alienation designates the more general phenomenon of dehumanization. Crucial in understanding reification is to recognize it as a process of mystification invisible to the individual, who acts under the illusion of being a wholly free and autonomous subject, while in fact existing more as a manipulated object of larger economic and commercial powers. Instead of seeming abnormal and dehumanized, reification always appears natural, absolutely objective, and thus conceals the historic specific form of capitalist social relations. In short, the condition of reification imposes a ‘blanket ignorance upon anyone trying to understand capitalism.’ Bourgeois society enforces a veil over all contradictions in an effort to maintain the illusion that capitalism is ‘eternally valid… predestined to eternal survival by the eternal laws of nature and reason. Thus the task of philosophy, according to Marx, is to demystify, to ‘unmask human self-alienation endemic to capitalism… And in the realm of fiction no American novelist, with the exception of Henry James, has dramatized more vividly and subtly than Fitzgerald the insidious extent to which money deforms human life.’

Money, says Marx, ‘since it has the property of purchasing everything… is the object par excellence.’ Money is the most mystifying, fantastic commodity of all. Describing its magical powers, Marx, in the 1844 manuscripts, provides a most relevant frame of reference for understanding the ‘purposeless splendour’ and ‘foul dust’ of Gatsby’s world. One brief example from Marx’s exuberant catalogue of instances must suffice. ‘I am ugly, but I can buy the most beautiful woman for myself. Consequently, I am not ugly, for the effect of my ugliness, its power to repel, is annulled by money… Does not my money, therefore, transform all my incapacities into their opposites?’ This power to transform and invert is precisely what is terrifying for Marx, and a source of the incoherence of capitalist social reality. Because money ‘exchanges every quality and object for every other, even though they are contradictory, it forces contraries to embrace’: ‘It confounds and exchanges everything, it is universal confusion and transposition of all things, the inverted world, the confusion and transposition of all natural and human qualities.’ The moral, emotional, and spiritual chaos unleashed by money is at the center of The Great Gatsby.

Na de beurskrach van 1929 die een einde maakte aan de Roaring Twenties van een kleine parasitaire elite, bleef Scott Fitzgerald zoeken naar de kern van het zichzelf vernietigende consumptiesysteem. In The Crack-Up schreef hij:

This is what I think now: that the natural state of the sentient adult is a qualified unhappiness. I think also that in an adult the desire to be finer in grain than you are, ‘a constant striving’ (as those people say who gain their bread by saying it) only adds to this unhappiness in the end – that end that comes to our youth and hope. My own happiness in the past often approached such an ecstasy that I could not share it even with the person dearest to me but had to walk it away in quiet streets and lanes with only fragments of it to distil into little lines in books – and I think that my happiness, or talent for self-delusion or what you will, was an exception. It was not the natural thing but the unnatural – unnatural as the Boom; and my recent experience parallels the wave of despair that swept the nation when the Boom was over.

Ook nu geldt: 'the Boom' is 'over.' Tijd voor bezinning. De afgelopen vijf eeuwen is het Westen rijk geworden door slavernij en landroof. Die slavernij is nog steeds niet afgelopen, omdat het kapitalisme niet zonder slavernij kan, het blijft namelijk op zoek naar lage lonen landen. Mede daardoor staan wij nu voor een zwart gat dat ons naar zich toe zuigt.