Joris Luyendijk. Een Portret Door Peter Breedveld

 [05.02.2022]

Ga toch fietsen met je zeven vinkjes

Peter Breedveld

Illustratie: Artemisia Gentileschi.

Joris Luyendijk, op wie ik nog steeds boos ben omdat hij zich vijf jaar geleden als PVV-stemmer-apologeet begon op te werpen en ook zwoer dat Baudet geen racist is, ontdekte op de redactie van de Britse krant The Guardian dat het echt heel kut is om niet te worden geaccepteerd als one of the guysen niet te worden gewaardeerd, hoe erg je ook je best doet om je aan te passen en hoe hard je ook werkt. Om te worden gediscrimineerd, dus, zeg maar.

Hij besefte dat dit nou is wat vrouwen, mensen van kleur en iedereen die niet wit is, autochtoon, hetero, man en hoogopgeleid met hoogopgeleide ouders constant overkomt. Daar houdt hij nou al een paar jaar goedbetaalde lezingen over en er is nu een boek, een geheide best-seller, De Zeven Vinkjes, over de privileges die hij als witte, autochtone, heteroseksuele, hoogopgeleide en mag ik daaraan toevoegen RIJKE man in Nederland altijd had en die hij kwijt was toen hij het in het Verenigde Koninkrijk probeerde te maken.

Systeem van uitsluiting

Op zich is het natuurlijk mooi dat een machtige witte man tot het besef komt dat hij en alle andere machtige witte mannen een systeem in stand houden dat bestaat bij de gratie van uitsluiting van iedereen die anders is. Maar waar ik me dood aan erger, is dat Luyendijk eerst zelf moest ondergaan wat zoveel anderen hun hele leven al ondergaan, voordat hij inzag dat dit niet oké is. Hoe kan je als hoogopgeleide niet om je heen kijken en dan uit pure empathie tot de conclusie komen dat het naar is om constant uitgesloten, gewantrouwd en geminacht te worden vanwege je geslacht, geaardheid, afkomst en huidskleur. Hierdoor werd ik zo pissig toen hij zich als spreekbuis van PVV-stemmers ontpopte. Die lui zijn al sinds de moord op Fortuyn onvermijdelijk alomtegenwoordig met die grote bek van ze, wat dacht je ervan je eens in de DENK-stemmers te verdiepen?

Je ziet het constant: Geenstijl-redacteuren die grappen maken over dode mensen, en dan tot het schokkende inzicht komen dat dit serieus waar heel naar is omdat één van hun eigen kinderen overlijdt. Die schelden met mongeaul dit en mongeaul dat, totdat ze zelf een kind met Down krijgen, dan is het plotseling zo grappig niet meer. Witte vrouwen die moeten grinniken om GeenStijl, totdat één van hen zelf door de virtuele verkrachters te grazen wordt genomen.

In de Tweede Kamer horen de machtige witte mannen racistische tirades van Wilders aan, en het is echt verbijsterend, de nazitaal die hij tegenwoordig staat uit te braken in het hart van onze democratie, om daarna leuke grapjes met hem en zijn partijgenoten te maken, gekke bekken naar elkaar te trekken en ze Kamervoorzitter te maken, echt totaal ongeïnteresseerd in de impact die dat rabiate racisme heeft op de meest kwetsbare groepen in het land. Pas als zo’n racistische fascist een machtige witte man probeert te intimideren door over tribunalen te raaskallen, ontdekken ze dat het nooit een goed idee is om gewoon gezellig met racistische fascisten mee te doen.

Het is pas erg als het de machtige witte Nederlanders zelf overkomt.

Gekust en gekroond

Als ik daar iets over zeg, bijvoorbeeld ook over Joshua Livestro die jarenlang dat racistische fascisme fanatiek heeft aangejaagd en nu opeens de Kampioen Van Het Antiracisme is, zijn er altijd mensen die met dat stomme gezegde over beter ten halve gekeerd aan komen kakken. Nu met Luyendijk weer: “Het is goed dat hij dat boek heeft geschreven want nu gaan er dingen veranderen.” en “Ja, zo werkt het nou eenmaal, dat mensen pas gaan luisteren als een machtige witte man het zegt”.

Zit het je dan helemaal niet dwars dat het “nou eenmaal zo werkt”? Dat Sylvana Simons al jarenlang wijst op dit systeem van uitsluiting door witte cis-mannen en daar eigenlijk alleen maar op gereageerd wordt met gezemel over haar toon, haar uiterlijk en de perikelen binnen BIJ1, en dat Joris Luyendijk een boek schrijft en hij meteen in alle kranten staat met een essay en grote interviews en dat hij door heel Weldenkend Nederland wordt gekust en gekroond? Moet ik daar echt blij mee zijn? Ik kan daar niet blij mee zijn. Kan ik gewoon niet.

Hep op Feesboek gestaan

Dat hele gegeven, “dat het nou eenmaal zo werkt”, is een sterke aanwijzing dat er helemaal geen ruk gaat veranderen. Dat boek is vooral een oefening in zelfgenoegzaamheid. Machtige witte man is trots op zijn epifanie, dat machtige witte mannen vrouwen, allochtonen en kinderen van banketbakkers discrimineren. Intussen staat ie in de Volkskrantte orakelen dat we niet mogen neerkijken op een vrouw in een rolstoel die racistische haatpropaganda zit op te boeren die ze op Facebook gelezen heeft. Mevrouw is pleegmoeder en pleegmoeder zijn is het edelste wat een mens kan doen, preekt Luyendijk.

Godverdomme discriminatie en uitsluiting aan de kaak stellen én een domme kutracist uitroepen tot de kroon der schepping, Luyendijk draait zijn hand er niet voor om. Neem nou aan van iemand die zelf uit de onderklasse komt: de onderklasse is niet geholpen met de romantisch-vertederde blik van een verwende gymnasiast. 

Ik Zihni

En in hetzelfde interview voert hij ook nog Zihni Özdil op als voorbeeld van het discriminerende schoolsysteem. Özdil is een prima voorbeeld, maar wel van een allochtoon die met de nek aangekeken werd toen hij nog antiracist was, maar voor wie alle deuren opengingen toen hij opeens dezelfde racistische haatbagger begon te spuien als Wierd Duk en Annabel Nanninga. Dat is het systeem dat Luyendijk altijd in stand heeft gehouden en dat hij nog steeds in stand blijft houden. 

Als je wilt weten hoe kut het is om gediscrimineerd te worden: praat met een Marokkaanse of Turkse Nederlander, luister naar Sylvana Simons, maar niet naar een machtige witte man die zich gediscrimineerd voelt omdat zijn boek een flop was in het Verenigde Koninkrijk.

https://www.frontaalnaakt.nl/archives/ga-toch-fietsen-met-je-zeven-vinkjes.html#comments