In haar Parool-column van maandag 15 februari 2021 schreef de journaliste Natascha van Weezel onder de kop ‘Excuses maken wel verschil, Mark Rutte’ dat:
Sinds de Black Lives Matter protesten van afgelopen zomer is het onderwerp al enkele keren ter sprake gekomen: moeten er officiële excuses komen voor het slavernijverleden?
Deze week bleek uit een enquête van I&O research dat een groot deel van de Nederlanders dit niet nodig acht — slechts 31 procent van de ondervraagden vindt dat het wel moet. De regering betuigde eerder ‘spijt’ voor het slavernijverleden, excuses vindt Rutte echter niet ‘verstandig.’Dat zou enkel polarisatie in de hand werken: ‘Als ik dat zou doen, voor wie doe ik dat dan? En hoe ver moeten we dan teruggaan?’ […] In januari 2020 bood Rutte zijn excuses aan namens de Nederlandse regering voor het handelen van de Nederlandse overheid in de Tweede Wereld-oorlog. De minister-president deed dit in het jaar dat we 75 jaar bevrijding vierden. Dat is rijkelijk laat, zou je kunnen zeggen. Toch vond ik dit als kleinkind van vier Holocaust-overlevenden een mooi en ontroerend gebaar.
Hoewel ik 41 jaar na de Tweede Wereldoorlog werd geboren, ben ik er ontegenzeggelijk door beïnvloed. Dat klinkt misschien raar of overdreven, en het is niet alsof ik daardoor niet functioneer in mijn dagelijks leven, maar die oorlog leeft wel degelijk voort in mij. Al heel jong voelde ik aan dat de wereld een onveilige plek kan zijn en dat het leven uit meer bestaat dan Sesamstraat alleen. Op mijn vierde wist ik dat de ouders, broers en zussen van mijn grootouders waren vermoord. Later leerde ik dat de NS en de Nederlandse politie daar een rol in hebben gespeeld. Deze verhalen hebben de kleine Natascha destijds echt niet onberoerd gelaten.
Van een aantal nazaten van tot slaaf gemaakte mensen weet ik dat zij, net als ik, jarenlang hebben geworsteld met het idee dat ze iedereen om zich heen gelukkig moesten maken. Dit komt voort uit het gevoel dat het überhaupt niet vanzelfsprekend is dat je mag bestaan.
Een officieel excuus neemt deze diepgewortelde gevoelens niet weg, maar een dergelijke geste geeft wél het vertrouwen dat de overheid erkent dat daden uit het verleden ook vandaag nog pijn kunnen doen. Dus beste Mark, het antwoord op je vraag is niet zo ingewikkeld: doe het voor deze mensen.
https://www.parool.nl/columns-opinie/excuses-maken-wel-verschil-mark-rutte~b49575b1/
Maandag 25 januari 2021 schreef de 34-jarige Natascha van Weezel naar aanleiding van de chronisch zionistische hysterie zodra een westerse auteur de vrijheid van meningsuiting gebruikt om de Israëlische terreur te bekritiseren dat de Nederlandse auteur Abdelkader Benali:
erg kritisch [was] geweest op Israël tijdens de Gaza-oorlog in 2014. Over dit onderwerp heb ik indertijd stevige discussies gevoerd met mijn oude buurman (Benali. svh). Uiteindelijk legden we ons erbij neer dat we hierover nou eenmaal van mening verschilden.
Interessant was 1. dat Van Weezel, opgegroeid in een tamelijk fanatiek zionistisch gezin, Benali verdedigde, maar 2. dat zij Benali’s kritiek op de zionistische terreur in Gaza bestreed. Opmerkelijk aangezien bij deze Israëlische militaire:
operatie van zeven weken aan Palestijnse zijde meer dan 2100 doden [vielen], waarvan ruim 900 burgers, en raakten meer dan 10.850 Palestijnen gewond, onder wie 3300 kinderen en meer dan 2000 vrouwen. Meer dan 17.000 gebouwen werden verwoest door met name luchtaanvallen. Aan Israëlische zijde vielen 73 doden (7 burgers en 66 militairen) en raakten meer dan 500 personen gewond (450 soldaten en 80 burgers)…
Na een langdurig onderzoek rapporteerde in 2015 ‘Amnesty International dat uit nauwkeurig onderzoek gebleken was dat deze aanvallen op Rafah als oorlogsmisdaden betiteld moeten worden.’ Desondanks bleef Natascha van Weezel met Benali ‘van mening verschillen’ dat hier sprake was geweest van Israëlische ‘oorlogsmisdaden.’
Weer een week later, maandag 1 februari 2021, berichtte Natascha van Weezel in haar Parool-column in een gesprek met haar overleden vader naar aanleiding van de corona-maatregelen:
‘Het is een gekke wereld geworden sinds jij er niet meer bent, pap.’
‘Zo klinkt het wel.’
‘Misschien moet je de laatste woorden uit je werkzame leven toch nog een keer herhalen, je weet maar nooit wie ze hoort.’
‘Wees mild tegen elkaar?’
‘Ja pap, die woorden. We hebben ze harder nodig dan ooit.’
https://www.parool.nl/columns-opinie/het-is-een-gekke-wereld-sinds-jij-er-niet-meer-bent~b9e12347/
Dit alles is een schoolvoorbeeld van het gecultiveerde slachtofferschap waarvan ook sommigen van Natascha van Weezel’s generatie gebruik maken. Het is een larmoyante- en huichelachtige houding, want hoewel zij overigens terecht pleit voor ‘een officieel excuus’ voor de Nederlandse misdaden, zwijgt zij niet alleen over de langdurige en voortdurende oorlogsmisdaden van de Israelische strijdkrachten, maar blijft zij bovendien de houding van het extremistische Joodse regime verdedigen door ‘van mening te verschillen’ met Abdelkader Benali. Het spreekt voor zich dat zij als joodse zioniste bijna driekwart eeuw na het begin van de Israelische oorlogsmisdaden haar ‘excuses’ voor de zionistische terreur nog steeds niet heeft aangeboden. Natascha van Weezel is een treffend voorbeeld van hoe het gekoesterd slachtofferisme individuen en naties belemmert volwassen te worden. 'Wees mild tegen elkaar,' blijven zodoende holle woorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten