Een illustrerend voorbeeld van een verholen inferioriteitscomplex is de volgende anecdote van Ian Buruma:
My mother comes from the kind of assimilated Jewish family that was once described by Adam Gopnik in The New Yorker, when he said, ‘My family's Jewishness was expressed through the lavishness with which we celebrated Christmas.’ I can entirely identify with that. One had to have a bigger Christmas tree than the goyim to show that one was better, in a way.
Hoewel zijn moeder en haar ouders de ‘Joodse’ religie én de ‘Joodse’ gebruiken hadden afgezworen, typeert Buruma hen nog steeds als ‘Joden’ door de Amerikaanse auteur Gopnik te citeren. Hun ‘Joodsheid’ manifesteerde zich door de ‘exuberantie waarmee wij Kerstmis vierden,’ waarmee mijn oude vriend onbedoeld nog eens de kitsch van de overdaad onderstreept. Dezelfde kitsch waarvan de joodse intelligentsia in het interbellum zo walgde. Hun afkeer richtte zich op ‘een kitscherig liberalisme, een kitscherige Verlichtingsideologie, en een dubbele moraal,’ aldus de beroemde Duitse socioloog Leo Löwenthal. In feite schaamden zij zich voor al dit uiterlijk vertoon dat de ‘joodse’ middenklasse het voorkomen gaf van een stelletje parvenues. Het feit dat de familie van Buruma’s moeder ‘een grotere kerstboom’ wilden ‘hebben dan die van de goyim om te tonen dat men op een bepaalde manier beter was,’ is een voorbeeld van een gênante streberigheid die een intense onzekerheid verraadt.
Dezelfde vrees vindt men nu nog terug onder een deel van de joodse gemeenschap in New York, die een tribale ‘urban elite’ vormt waar Ian zo graag deel van wil uitmaken. Uiteindelijk lukte hem dit maar half, aangezien hij al na een jaar als gevolg van een interne rel gedwongen werd zijn hoofdredacteurschap van The New York Review of Books op te geven. Ook in dit milieu geldt dat men ‘Roomser dan de Paus,’ dient te zijn, dat wil zeggen: in uiterlijke schijn. Tot deze besloten club behoren tevens de ‘financial wizards’ van onder andere Goldman Sachs, de joodse investeringsbank, die zich graag afficheert als een ‘global investment banking, securities and investment management firm,’ maar die volgens insiders opereert als een wereldwijd misdaad-syndicaat, dat in verschillende landen is aangeklaagd op verdenking van zwendel. Maandag 17 december 2018 berichtten ANP en BLOOMBERG dat
Dezelfde vrees vindt men nu nog terug onder een deel van de joodse gemeenschap in New York, die een tribale ‘urban elite’ vormt waar Ian zo graag deel van wil uitmaken. Uiteindelijk lukte hem dit maar half, aangezien hij al na een jaar als gevolg van een interne rel gedwongen werd zijn hoofdredacteurschap van The New York Review of Books op te geven. Ook in dit milieu geldt dat men ‘Roomser dan de Paus,’ dient te zijn, dat wil zeggen: in uiterlijke schijn. Tot deze besloten club behoren tevens de ‘financial wizards’ van onder andere Goldman Sachs, de joodse investeringsbank, die zich graag afficheert als een ‘global investment banking, securities and investment management firm,’ maar die volgens insiders opereert als een wereldwijd misdaad-syndicaat, dat in verschillende landen is aangeklaagd op verdenking van zwendel. Maandag 17 december 2018 berichtten ANP en BLOOMBERG dat
Goldman Sachs in Maleisië een strafzaak aan zijn broek [heeft] vanwege het grote schandaal rond het Maleisische staatsfonds 1MDB. Justitie heeft aanklachten ingediend tegen onderdelen van de Amerikaanse zakenbank. Ook zijn enkele oud-werknemers in staat van beschuldiging gesteld.
Het fonds 1MDB is de spil in een groot schandaal in het Aziatische land. De voormalige premier van Maleisië, Najib Razak, zou via het fonds grote sommen geld hebben laten wegsluizen. Er zou voor miljarden dollars zijn verdoezeld. Het Maleisische ministerie van Financiën eiste onlangs dat Goldman Sachs alle vergoedingen voor zijn diensten aan 1MDB terugbetaalt. Ook diverse investeerders zijn met schadeclaims gekomen.
Goldman Sachs CEO Lloyd Blankfein shakes hands with Hillary Clinton at a Clinton Global Initiative event in 2014.
De bekende Amerikaanse onderzoeksjournalist Matt Taibbi wees in The Guardian van zaterdag 24 april 2010 op het volgende:
So Goldman Sachs, the world's greatest and smuggest (zelfgenoegzaamste. svh) investment bank, has been sued for fraud by the American Securities and Exchange Commission. Legally, the case hangs on a technicality.
Morally, however, the Goldman Sachs case may turn into a final referendum on the greed-is-good ethos that conquered America sometime in the 80s — and in the years since has aped other horrifying American trends such as boybands and reality shows in spreading across the western world like a venereal disease.
When Britain and other countries were engulfed in the flood of defaults and derivative losses that emerged from the collapse of the American housing bubble two years ago, few people understood that the crash had its roots in the lunatic greed-centered objectivist religion, fostered back in the 50s and 60s by ponderous (zwaar op de hand. svh) émigré novelist Ayn Rand.
While, outside of America, Russian-born Rand is probably best known for being the unfunniest person western civilization has seen since maybe Goebbels or Jack the Ripper…, in America Rand is upheld as an intellectual giant of limitless wisdom. Here in the States, her ideas are roundly worshipped even by people who've never read her books or even heard of her. The rightwing ‘Tea Party’ movement is just one example…
Last summer I wrote a brutally negative article about Goldman Sachs for Rolling Stone magazine (I called the bank a ‘great vampire squid wrapped around the face of humanity’) that unexpectedly sparked a heated national debate. On one side of the debate were people like me, who believed that Goldman is little better than a criminal enterprise that earns its billions by bilking (oplichten. svh) the market, the government, and even its own clients in a bewildering variety of complex financial scams (bedrog. svh).
On the other side of the debate were the people who argued Goldman wasn't guilty of anything except being ‘too smart’ and really, really good at making money. This side of the argument was based almost entirely on the Randian belief system, under which the leaders of Goldman Sachs appear not as the cheap swindlers they look like to me, but idealized heroes, the saviors of society.
In the Randian ethos, called objectivism, the only real morality is self-interest, and society is divided into groups who are efficiently self-interested (that is, the rich) and the ‘parasites’ and ‘moochers’ (luilakken. svh) who wish to take their earnings through taxes, which are an unjust use of force in Randian politics. Rand believed government had virtually no natural role in society. She conceded that police were necessary, but was such a fervent believer in laissez-faire capitalism she refused to accept any need for economic regulation — which is a fancy way of saying we only need law enforcement for unsophisticated criminals.
Rand's fingerprints are all over the recent Goldman story. The case in question involves a hedge fund financier, John Paulson, who went to Goldman with the idea of a synthetic derivative package pegged to risky American mortgages, for use in betting against the mortgage market. Paulson would short the package, called Abacus, and Goldman would then sell the deal to suckers who would be told it was a good bet for a long investment. The SEC's contention is that Goldman committed a crime — a ‘failure to disclose’ — when they failed to tell the suckers about the role played by the vulture betting against them on the other side of the deal…
Both the Paulson deal and the Greece deal were examples of Goldman making millions by bending over their own business partners. In the Paulson deal the suckers were European banks such as ABN-Amro and IKB, which were never told that the stuff Goldman was cheerfully selling to them was, in effect, designed to implode; in the Greece deal, Goldman hilariously used exotic swaps to help the country mask its financial problems, then turned right around and bet against the country by shorting Greece's debt.
Now here's the really weird (bizar. svh) thing. Confronted with the evidence of public outrage over these deals, the leaders of Goldman will often appear to be genuinely confused, scratching their heads and staring quizzically into the camera like they don't know what you're upset about. It's not an act. There have been a lot of greedy financiers and banks in history, but what makes Goldman stand out is its truly bizarre cultist/religious belief in the rightness of what it does.
Even if he stands to make a buck at it, even your average used-car salesman won't sell some working father a car with wobbly brakes, then buy life insurance policies on that customer and his kids. But this is done almost as a matter of routine in the financial services industry, where the attitude after the inevitable pileup would be that that family was dumb for getting into the car in the first place…
People have to understand this Randian mindset is now ingrained in the American character. You have to live here to see it. There's a hatred toward ‘moochers' and ‘parasites’ — the Tea Party movement, which is mainly a bunch of pissed off suburban white people whining about minorities consuming social services, describes the battle as being between ‘water-carriers’ and ‘water-drinkers.’ And regulation of any kind is deeply resisted, even after a disaster as sweeping as the 2008 crash.
This debate is going to be crystallized in the Goldman case. Much of America is going to reflexively insist that Goldman's only crime was being smarter and better at making money than IKB and ABN-Amro, and that the intrusive, meddling government (in the American narrative, always the bad guy!) should get off Goldman's Armani-clad back. Another side is going to argue that Goldman winning this case would be a rebuke to the whole idea of civilization — which, after all, is really just a collective decision by all of us not to screw each other over even when we can. It's an important moment in the history of modern global capitalism: whether or not to move forward into a world of greed without limits.
Nu, negen jaar na de publicatie van dit artikel is duidelijk dat de gematigden hebben verloren en dat wij allen zeker sinds het aantreden van president Barack Obama leven in 'a world of greed without limits.’ Een ieder die carrière maakt in dit totalitair functionerende neoliberale systeem is per definitie niet te goeder trouw. Wanneer ‘begeerte goed’ is dan volgt hier logischerwijs uit dat alles dat de ‘begeerte’ bevredigt ook goed moet zijn. Nu de staat haar macht in handen heeft gegeven van de grootste en nietsontziende egoïsten, is het alleen nog afwachten wanneer zich een nieuwe kredietcrisis aandient, met alle negatieve economische en sociale gevolgen vandien. Alleen wanneer de Europese bevolking, zoals in Frankrijk, massaal in verzet komt, is er nog enige hoop. De elite luistert pas wanneer sociale onrust ‘bad for business as usual’ dreigt te worden. En aldus ben ik terug bij Buruma's bewering dat ‘Jeremy Corbyn’s Labour Party ideologues view the European Union as a capitalist plot to undermine the purity of their socialist ideals.’
Als pleitbezorger van wat Buruma ‘the urban elites’ noemt, is veel dat niet ogenblikkelijk de onverzadigbare begeerte van zijn opdrachtgevers bevredigt, verdacht. Maatregelen om de groeiende kloof tussen rijk en arm op z’n minst te vertragen, worden door hem gedemoniseerd als ‘socialistische idealen,’ van ‘Labour ideologen,’ die de zuiverheid van de leer bewaken. Op die manier tracht de geprivilegieerde Buruma de strijd tegen onrecht te ridiculiseren. Daarom maar even de feiten die de ‘consumer advocate’ Ralph Nader gaf op 19 oktober 2018 tijdens een bijeenkomst in het Carnegie Instituut te Washington D.C.:
Market fundamentalism’s ideological tyranny is metastasizing (als een uitdijend kwaadaardig gezwel. svh), afflicting the young, silencing politicians and hoodwinking (misleiden. svh) the media. Too few progressives have a handle on the powerful arguments that can be made to counter market fundamentalism. It’s time to confront the myths with compelling empirical reality that deconstructs and destroys the plutocratic hoax (bedrog. svh).
Maar juist dit kunnen de zich progressief wanende ‘liberals,’ met hun failliete sociaaldemocratische ideologie, niet accepteren. Wat mij de afgelopen halve eeuw bleef opvallen is het hoge percentage strebers in kringen van Amerikaanse ‘liberals’ en Europese sociaaldemocraten. Onlangs las ik het volgende van en over de Nederlandse PVDA-politicus Frans Timmermans:
‘Mijn opa vond niks mooier dan dat ik het universitaire diploma behaalde,’ zei hij er later over. ‘Hij vond het prachtig dat ik moeilijke boeken las; hij begreep ze niet maar hij kocht ze wel voor mij.’ Timmermans had echter wel moeite met de onderdanigheid van zijn opa, die thuis de vloer aanveegde met zijn bazen maar wel voor hen boog als hij hen tegenkwam op straat. Timmermans wil dat niet. Buigen. Wat sommigen ‘de bewijsdrang van Timmermans’ noemen, noemt hijzelf ‘de plicht tot zelfverheffing.’ Toen hij zag dat zijn vader later ook al geen respect ontving voor zijn klim op de sociale ladder, werd die klim zijn hoogste prioriteit...
Hij leert zich aanpassen. En leert alles over Ons Soort Mensen, en vooral dat hij daarbuiten valt... Timmermans heeft haast. ‘Voortdurend werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt: je bent niet een van ons. Ze zeiden: u heeft vast aanleg hoor, maar iemand uit uw milieu, dat wordt niks. Dat stak me enorm. Ik dacht: ik zal je wat laten zien, vriend.' De ontwikkeling van zijn jeugd tot wat hij nu is, is het klassieke PvdA-ideaal: iedereen van onderaan de ladder moet kunnen klimmen zo ver zijn capaciteiten hem toestaan. Nu wordt hij één van de belangrijkste vervangers van de Europese Commissievoorzitter.
Journalist Niemantsverdriet zei: ‘De politieke carrière van Timmermans kun je zien als een zoektocht naar genoegdoening voor het feit dat zijn vader er nooit helemaal bijhoorde. Timmermans is nu de baas van de organisatie die zijn vader nooit helemaal voor vol aanzag.’ Misschien is het moment, waarop hij uit de rouwstoet op vliegveld Eindhoven stapt en een nabestaande van een slachtoffer omhelst, de beste illustratie van wie Timmermans is. Een ambitieuze man die tegelijk erg gevoelig voor de emoties van anderen en hemzelf. Die niet anders kan dan uit de rij te stappen. En op hoop van zegen afwacht of hij daarmee ooit een catastrofaal domme fout begaat.
Tot nu toen gaat het goed. Straks is hij waarschijnlijk de baas over het werelddeel dat zijn vader nooit helemaal voor vol aanzag. Misschien is dat voldoende genoegdoening.
Ik vrees dat dit niet het geval zal zijn, om de simpele reden dat een minderwaardigheidscomplex onverzadigbaar is, net zo onverzadigbaar als het gecultiveerd slachtofferschap. Op de internationale school in Rome werd er door de ambassadeurskinderen op Timmermans neergekeken, zo meldt de Volkskrant. Zijn vader, een eenvoudige archivaris, ‘verdiende niet veel. Wij gingen niet skiën, wij hadden geen dure kleren. Voortdurend werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt: je bent niet een van ons.’ Bij mensen als Timmermans transformeerde het gevoel van vernedering zich tot een razende ambitie, neiging tot poseren en een hoge mate van narcisme, opmerkelijk genoeg, geleend van degenen die op hem neerkeken. Frans zal alles, letterlijk alles doen om te bewijzen, tegenover zichzelf en de wereld, dat in elk geval hij niet onderdoet voor de elite. En de enige manier voor hem om dit te realiseren is door op de elite te gaan lijken. Sterker nog, door ‘plus royaliste que le roi’ te zijn, in de hoop en misschien wel de verwachting dat hij niet langer meer wordt geminacht. Niks ‘Nederland Sterker en Socialer’ of ‘Change We Can Believe In,’ of welke andere bedrieglijke politieke leuze dan ook, maar doodordinair ‘Samen Voor Ons Eigen,’ oftewel ‘ik zal je wat laten zien, vriend.’ Dezelfde mateloze ambitie treft men aan bij zowel Donald Trump als Ian Buruma, en al die ontelbare anderen die zich miskend voelen. Zij willen worden geaccepteerd en geprezen. Op die wijze houden zij, paradoxaal genoeg, de ‘orde’ in stand die op hen neerkijkt, want uiteindelijk blijven ze niet meer dan bedienend personeel van de ware macht.
Hoewel Timmerman’s houding verklaarbaar is, blijft zij abject. Het is alleen een uiterst kleine elite die ervan profiteert, de rest moet er voor bloeden. De gerenommeerde Amerikaanse journalist en auteur Chris Hedges, 15 jaar lang buitenland-correspondent van The New York Times, schreef in oktober 2018 over de elite van superrijken het volgende onthullende portret:
At the age of 10 I was sent as a scholarship student to a boarding school for the über-rich in Massachusetts. I lived among the wealthiest Americans for the next eight years. I listened to their prejudices and saw their cloying sense of entitlement. They insisted they were privileged and wealthy because they were smarter and more talented. They had a sneering disdain for those ranked below them in material and social status, even the merely rich. Most of the über-rich lacked the capacity for empathy and compassion. They formed elite cliques that hazed, bullied and taunted any nonconformist who defied or did not fit into their self-adulatory universe.
It was impossible to build a friendship with most of the sons of the über-rich. Friendship for them was defined by ‘what’s in it for me?’ They were surrounded from the moment they came out of the womb by people catering to their desires and needs. They were incapable of reaching out to others in distress — whatever petty whim or problem they had at the moment dominated their universe and took precedence over the suffering of others, even those within their own families. They knew only how to take. They could not give. They were deformed and deeply unhappy people in the grip of an unquenchable narcissism.
It is essential to understand the pathologies of the uber-rich. They have seized total political power… The über-rich cannot see the world from anyone’s perspective but their own. People around them, including the women whom entitled men prey upon, are objects designed to gratify momentary lusts or be manipulated. The über-rich are almost always amoral. Right. Wrong. Truth. Lies. Justice. Injustice. These concepts are beyond them. Whatever benefits or pleases them is good. What does not must be destroyed.
The pathology of the über-rich is what permits Trump and his callow (onervaren. svh) son-in-law, Jared Kushner, to conspire with de facto Saudi ruler Mohammed bin Salman, another product of unrestrained entitlement and nepotism, to cover up the murder of the journalist Jamal Khashoggi, whom I worked with in the Middle East. The über-rich spend their lives protected by their inherited wealth, the power it wields and an army of enablers, including other members of the fraternity of the über-rich, along with their lawyers and publicists. There are almost never any consequences for their failures, abuses, mistreatment of others and crimes. This is why the Saudi crown prince and Kushner have bonded. They are the homunculi the über-rich routinely spawn.
The rule of the über-rich, for this reason, is terrifying. They know no limits. They have never abided by the norms of society and never will. We pay taxes — they don’t. We work hard to get into an elite university or get a job — they don’t. We have to pay for our failures — they don’t. We are prosecuted for our crimes — they are not.
The über-rich live in an artificial bubble, a land called Richistan, a place of Frankenmansions (gigantisch grote peperdure huizen. svh) and private jets, cut off from our reality. Wealth, I saw, not only perpetuates itself but is used to monopolize the new opportunities for wealth creation. Social mobility for the poor and the working class is largely a myth. The über-rich practice the ultimate form of affirmative action, catapulting white, male mediocrities like Trump, Kushner and George W. Bush into elite schools that groom the plutocracy for positions of power. The über-rich are never forced to grow up. They are often infantilized for life, squalling (schreeuwen. svh) for what they want and almost always getting it. And this makes them very, very dangerous.
Political theorists, from Aristotle and Karl Marx to Sheldon Wolin, have warned against the rule of the über-rich. Once the über-rich take over, Aristotle writes, the only options are tyranny and revolution. They do not know how to nurture or build. They know only how to feed their bottomless greed. It’s a funny thing about the über-rich: No matter how many billions they possess, they never have enough. They are the Hungry Ghosts of Buddhism. They seek, through the accumulation of power, money and objects, an unachievable happiness. This life of endless desire often ends badly, with the über-rich estranged from their spouses and children, bereft of genuine friends. And when they are gone, as Charles Dickens wrote in ‘A Christmas Carol,’ most people are glad to be rid of them.
‘They exploited national resources, waged economic wars among themselves, entered into combinations, made private capital out of the public domain, and used any and every method to achieve their ends. They made agreements with railroads for rebates (korting. svh); they purchased newspapers and bought editors; they killed off competing and independent businesses and employed lawyers of skill and statesmen of repute to sustain their rights and secure their privileges. There is something demonic about these lords of creation; it is not merely rhetoric to call them robber barons.’
Corporate capitalism, which has destroyed our democracy, has given unchecked power to the über-rich. And once we understand the pathologies of these oligarchic elites, it is easy to chart our future. The state apparatus the über-rich controls now exclusively serves their interests. They are deaf to the cries of the dispossessed. They empower those institutions that keep us oppressed — the security and surveillance systems of domestic control, militarized police, Homeland Security and the military — and gut (slopen. svh) or degrade those institutions or programs that blunt social, economic and political inequality, among them public education, health care, welfare, Social Security, an equitable tax system, food stamps, public transportation and infrastructure, and the courts. The über-rich extract greater and greater sums of money from those they steadily impoverish. And when citizens object or resist, they crush or kill them.
The über-rich care inordinately (buitengewoon veel. svh) about their image. They are obsessed with looking at themselves. They are the center of their own universe. They go to great lengths and expense to create fictional personas replete with nonexistent virtues and attributes. This is why the über-rich carry out acts of well-publicized philanthropy. Philanthropy allows the über-rich to engage in moral fragmentation. They ignore the moral squalor of their lives, often defined by the kind of degeneracy and debauchery the über-rich insist is the curse of the poor, to present themselves through small acts of charity as caring and beneficent…
The more enlightened über-rich, the East Hamptons and Upper East Side über-rich, a realm in which Ivanka and Jared once cavorted (rondhingen. svh), look at the president as gauche (lastig. svh) and vulgar. But this distinction is one of style, not substance. Donald Trump may be an embarrassment to the well-heeled Harvard and Princeton graduates at Goldman Sachs, but he serves the über-rich as assiduously (onverdroten. svh) as Barack Obama and the Democratic Party do. This is why the Obamas, like the Clintons, have been inducted into the pantheon of the über-rich. It is why Chelsea Clinton and Ivanka Trump were close friends. They come from the same caste.
Aldus Chris Hedges, Pullitzerprijs-winnaar die in 2002 de ‘Amnesty International Global Award for Human Rights Journalism’ ontving. Hij is een publicist die uit ervaring spreekt, en die — in tegenstelling tot bijvoorbeeld Frans Timmermans en Ian Buruma — nooit de behoefte voelde om het neoliberalisme van de 'über-rich' op enigerlei wijze te rechtvaardigen. Toen ik hem jaren geleden in de universiteitsstad Princeton interviewde, waar hij doceerde, vertelde Hedges mij net zolang de politiek van onverzadigbaarheid te hebben bekritiseerd tot hem het werken bij The New York Times onmogelijk werd gemaakt, en hij opstapte. Hedges zal nooit, zoals Ian Buruma deed, beweren dat met het oog op het naderende einde van de Amerikaanse hegemonie, de mensheid zich zal ‘moeten voorbereiden op een tijd waarin we met weemoed terugkijken op het betrekkelijk goedaardige imperialisme uit Washington.’
Het tragische van Timmermans en Buruma is dat zij uit een gevoel van inferioriteit denken: ‘ik zal je wat laten zien, vriend,’ en dat zij zodoende de gehate ander tot maatstaf verhieven. Zij hebben onvoldoende houvast aan zichzelf. Door de ander te worden denken zij aan zichzelf te kunnen ontsnappen. Men hoeft geen psycholoog te zijn om te beseffen dat dit onmogelijk is, de mens sleept altijd zichzelf mee, zijn afkomst, zijn angst, zijn hoop en verlangen, zijn genen, waardoor ook een minderwaardigheidscomplex geïnternaliseerd raakt. Dit maakt mensen blind voor de werkelijkheid. Wanneer Buruma spreekt van ‘een betrekkelijk goedaardig imperialisme uit Washington’ dan is dit het ‘imperialisme’ dat ertoe heeft geleid dat vandaag de dag de allerrijkste 0,7 procent van de mensheid bijna de helft van alle rijkdommen op aarde bezit, terwijl de helft van de hele wereldbevolking tezamen slechts 2,7 procent van de rijkdommen bezit. In de Verenigde Staten is de ‘share of wealth owned by the top 0.1% almost the same as the bottom 90%.’ Vanzelfsprekend heeft de 0,7 procent superrijken meer macht dan de 3,5 miljard armen op aarde tezamen. Buruma’s bewering dat ook laatstgenoemden zich moeten voorbereiden ‘for a time when we might recall the American Empire with fond nostalgia,’ is niet zozeer lachwekkend als weerzinwekkend. Het getuigt van een brandende ambitie zonder moraliteit, en een culturele en politieke leegte die kenmerkend is voor tijden van verval. Hier is zonder overdrijven een vergelijk te trekken met Edward Gibbon’s beschrijving in Verval en Ondergang van het Romeinse Rijk (1776) wanneer hij over het begin van het Keizerrijk stelt:
Weinig burgers hechten vandaag de dag nog enig geloof aan de praatjes van parlementsleden.De volksvertegenwoordigers mogen zich dan wel voor de camera’s verdringen, maar het enige beeld dat van hen overblijft is ‘all dressed up but nowhere to go.’ Het niveau van een doorsnee Kamerlid daalt met iedere verkiezing, en hij of zij doen denken aan de typering in de roman De Tijgerkat:
Niet gehinderd door de honderden belemmeringen die eerlijkheid, betamelijkheid en zelfs een goede opvoeding voor de meeste anderen vormen, bewoog hij zich door de jungle van het leven met de zekerheid van een olifant die in rechte lijn voort walst, bomen ontwortelend en hutten vertrappend, zonder ook maar iets te merken van de schrammende doornen en de jammerende slachtoffers.
Ondertussen blijven mainstream-opiniemakers als de in Nederland zo bewonderde Ian Buruma het bestaande systeem verdedigen, en zelfs propageren. Met een niet geringe onbeschaamdheid beweerde mijn oude vriend zelfs dat de geldspeculant George Soros ‘de personificatie’ van ‘het Westen’ is, ‘rijk, een wereldburger, Joods, en een vrijdenker die gelooft in de “open” samenleving.’ Kortom, deze neoliberale beursspeculant die rijk is geworden door de handel in fiat money, oftewel niet bestaand geld, en ‘pionier’ was op het gebied van het parasitaire hedge fund-fenomeen, dat tot ‘doel’ heeft een ‘absoluut rendement’ te genereren voor kapitaalkrachtigen, is voor Ian B. de belichaming van ‘het Westen.’ Buruma gaat er daarbij vanuit dat ‘een positief rendement, hoe de marktomstandigheden ook zijn,’ oftewel het voortdurend rücksichtlos streven naar meer winst ten koste van alles en iedereen, de maatstaf bij uitstek dient te zijn voor de westerse beschaving. Hij negeert daarbij de waarschuwingen van bijvoorbeeld de Amerikaanse hoogleraar D. Quinn Mills, die al in oktober 2003 het volgende schreef over ‘The Problem with Hedge Funds’:
Hedge funds are the New Big Thing — and that’s bad for the average investor, says professor.
While investors are still learning what happened to them in the 1990s and are trying to get their money back, they find themselves facing a new set of dangers — in some cases from the same people who victimized them before. And while it's been difficult for all investors, smaller investors have had a particularly tough time. During the 1990s small investors lost out to professional financial firms that manipulated the market; this time they're likely to lose out — if they're not careful — to other sophisticated investors as well.
Most investors got badly burned in the Internet and telecom bubbles. Those who have money left, or who have new savings coming in and are seeking investments have heard that hedge funds have done well… so they are looking for that kind of smart investment management themselves.
Sensing this demand, which is what they do best, investment banks are now creating funds, which then are invested in other funds. This is the big new thing, the fund of funds. People who managed funds during the Internet and telecom bubble, and then saw those funds go under, now emerge as managers in hedge funds. But investors who lost their shirts in the Internet and telecom funds managed by these people no longer give them their money. So how can the money managers (once of Internet mutual funds, now of hedge funds) get it? The answer is to entice investors to entrust their money to one of the big investment banks or brokerages — Citibank, Chase, Merrill Lynch, or Bear Sterns — which then invests it for them in hedge funds. Funds of funds, the word is on Wall Street, are the next bubble — the next place for financial market professionals to make a killing.
En inderdaad: het speculeren met niet bestaand geld veroorzaakte in 2008 de algehele ineenstorting van dit gokspel. Het kostte westerse belastingbetalers vele honderden miljarden om het vertrouwen te herstellen in dezelfde corrupte bankiers die verantwoordelijk waren geweest voor deze zwendel. Terwijl vele Amerikanen met een hypotheek hun huis verloren, omdat ze hun aflossing niet meer konden betalen, kregen de banken onder de ‘liberal’ president Obama en in Nederland de ‘sociaal-democratische’ minister van Financiën Wouter Bos zoveel geld dat zij een jaar later weer volop winst konden maken. Ook de vanwege handel met voorkennis veroordeelde speculant George Soros kon dankzij het staatsingrijpen gewoon doorgaan met het vermeerderen van zijn fortuin, daarbij niet gestoord door westerse staten die dit slag parasieten ruim baan hadden gegeven door een jarenlang beleid van privatiseren en dereguleren. Dat Buruma deze George Soros ‘de personificatie’ van ‘het Westen,’ beschouwt, omdat hij ‘rijk,’ is en ‘een wereldburger, Joods, en een vrijdenker’ zou zijn ‘die gelooft in de “open” samenleving,’ zegt veel over het mens- en wereldbeeld van mijn oude vriend. Bekend is dat dezelfde George Soros in juli 2015 contact opnam met de Griekse premier Alexis Tsipras om het ontslag te eisen van de Griekse minister van Financiën, Yanis Varoufakis, hetgeen de vraag opwerpt ‘what kind of power Soros had over the Greek government to be able to demand his removal from government.’
Waarom moest Varoufakis van Soros verdwijnen als minister van Financiën? Enige achtergrond informatie:
After becoming prime minister in January 2015, Tsipras, then 44, almost immediately began hinting that Greece would exit the Eurozone and return to the drachma as its national currency unless the ‘evil troika’ — the European Central Bank, the World Bank and the International Monetary Fund — eased demands to slash government spending, primarily on pensions.
He sent his finance minister at the time, Giannis Varoufakis, who is now working with Senator Bernie Sanders to form an international progressive movement, to Berlin and London to hold the Greek position as forcefully as possible. Varoufakis did as he was asked. He made it clear that Syriza was willing to leave the European Union and default on its loans to defend Greek citizens from hardship. His comments rattled foreign exchange markets and weakened the euro against the dollar.
As part of these hardline and high-stakes negotiation, Greece missed a payment deadline of its international creditors by 24 hours, further escalating tensions. Tsipras then pulled an infamous publicity stunt. He called for a national referendum on withdrawing from the Eurozone, calculating that it would fail. He had no intention of dropping the euro and returning to the drachma. But voters approved the referendum.
Varoufakis, who is a personal friend, told me that he was with the prime minister the night of the referendum. When it was clear it would pass, he said, Tsipras looked at him and said, ‘Shit. We’re going to actually win this.’
Tsipras decided to ignore the voters. Instead of fulfilling his party’s essential, opening promise — to resist demands for massive budget cuts and layoffs from the public sector for Greece — Tsipras capitulated.
Tsipras also threw Varoufakis to the wolves. Varoufakis was forced to resign and the country’s chief prosecutor wound up charging him with ‘undermining the national currency' by weakening the euro against the dollar with his threat to withdraw from the Eurozone in meetings with the Germans.
Varoufakis was arraigned on a charge of treason and still faces trial, although he may not see the inside of a courtroom for another 20 years. That’s the Greek justice system, where treason cases typically drag on for decades and then fizzle out. The last treason conviction was in the 1970s, when the leaders of the 1967-74 military junta were convicted and sentenced to life in prison. They all died there.
Natuurlijk blijft Ian Buruma deze publiekelijk toegankelijke informatie verzwijgen. Geen woord over het feit dat George Soros bereid was een westerse democratie te saboteren, louter en alleen uit persoonlijk gewin, te weten het voorkomen dat Griekenland zijn gespeculeer met buitenlandse valuta zou verstoren. De Amerikaan John Kiriakou, ‘a former CIA counterterrorism officer and a former senior investigator with the Senate Foreign Relations Committee,’ concludeerde 10 december 2018:
I’ve been a Greek citizen since 2008. The Tsipras government hired me to help it write a new whistleblower protection law, enacted in April. But Tsipras has turned his back on democratic socialism. He’s turned his back on the poor, the elderly, the environment, and even the victims of terrorism for no good reason. Tsipras has set back his professed democratic socialism by a generation.
Het is deze ‘neoliberale orde’ die de PVDA-politicus Frans Timmermans, de mainstream-opiniemaker Ian Buruma, de Griekse premier Tsipras, en de geldspeculant George Soros, allen op hun eigen wijze blijven verdedigen, de één vanuit het pluche in Brussel, de ander als pleitbezorger van de elite, de derde als een opportunistische premier, en de laatste als corrupte ‘filantroop,’ om nu eens Buruma’s lovende omschrijving te gebruiken. De doortraptheid van Soros bleef niet beperkt tot Griekenland, eerder al, in 1992, wist hij via beursmachinaties op slechts één dag een miljard dollar te verdienen door de pond in waarde te laten zakken, waardoor de Britse bevolking miljarden verloor, en 'his reputation as the premier currency speculator in the world’ voorgoed was gevestigd.
Soros bewees dat een rijke particulier sans scrupules vandaag de dag bij machte is om een Europese grootmacht te dwingen haar geldkoers te verlagen en vele tientallen miljoenen burgers te benadelen. In dit opzicht heeft Buruma, zonder het te beseffen, groot gelijk: George Soros is inderdaad ‘de personificatie’ van ‘het Westen,’ namelijk ‘rijk, een wereldburger, Joods, en een vrijdenker die gelooft in de “open” samenleving.’ Maar het is juist daarom dat de gedupeerde westerse burgers met toenemende weerzin op het huidige bestel reageren. Occupy Wall Street, de verkiezing van Trump, de gele vestjes, de opkomst van uiterst rechts, de zogeheten populisten zijn allemaal signalen van een ‘systemic crisis’ van het neoliberale kapitalisme. Vandaar ook dat Soros als ‘de personificatie’ van het zogenaamde ‘vrije westen’ met zijn schijnbaar ‘open samenleving’ door de Buruma's op een schild wordt gehesen, terwijl parallel hiermee de Russische Federatie en China worden gedemoniseerd. Een externe bedreiging moet de afbrokkelende interne cohesie kunstmatig in stand houden. De enige groep die hiervan profiteert, is net als ten tijde van het opkomend nationaal-socialisme en fascisme, de rijke elite, en niemand anders. Het kan een enigszins geïnformeerde burger dan ook niet verbazen dat:
Soros bewees dat een rijke particulier sans scrupules vandaag de dag bij machte is om een Europese grootmacht te dwingen haar geldkoers te verlagen en vele tientallen miljoenen burgers te benadelen. In dit opzicht heeft Buruma, zonder het te beseffen, groot gelijk: George Soros is inderdaad ‘de personificatie’ van ‘het Westen,’ namelijk ‘rijk, een wereldburger, Joods, en een vrijdenker die gelooft in de “open” samenleving.’ Maar het is juist daarom dat de gedupeerde westerse burgers met toenemende weerzin op het huidige bestel reageren. Occupy Wall Street, de verkiezing van Trump, de gele vestjes, de opkomst van uiterst rechts, de zogeheten populisten zijn allemaal signalen van een ‘systemic crisis’ van het neoliberale kapitalisme. Vandaar ook dat Soros als ‘de personificatie’ van het zogenaamde ‘vrije westen’ met zijn schijnbaar ‘open samenleving’ door de Buruma's op een schild wordt gehesen, terwijl parallel hiermee de Russische Federatie en China worden gedemoniseerd. Een externe bedreiging moet de afbrokkelende interne cohesie kunstmatig in stand houden. De enige groep die hiervan profiteert, is net als ten tijde van het opkomend nationaal-socialisme en fascisme, de rijke elite, en niemand anders. Het kan een enigszins geïnformeerde burger dan ook niet verbazen dat:
Soros Mimics Hitler's Bankers: Will Burden Europeans With Debt To 'Save' Them…
Soros is dissatisfied with the current EU refugee policy because it is still based on quotas. He calls on the EU heads of state and governments to effectively deal with the migrant crisis through money flooding, which he calls ‘surge funding.’
Soros would be satisfied with the reception of 300,000 to 500,000 migrants per year. However, he is aware that the costs of his ethnic exchange plan are not financially feasible. In addition to the already enormous costs caused by migrants already in Europe, such a large number of new arrivals would add billions each year.
Soros calculates it at 30 billion euros a year… He calls for the introduction of a new tax for the refugee crisis in the member states, including a financial transaction tax, an increase in VAT and the establishment of refugee funds. Soros knows, however, that such measures would not be accepted in the EU countries, so he proposes a different solution, which does not require a vote in the sovereign countries…
That Soros is striving to replace the indigenous European population with new arrivals from Africa and Asia is clear to anyone who observes its activities in Europe. The question is: what does he want to do this for and who is the real ruler, behind him, the real leader?
In verband met de lengte stop ik hier. Volgende keer meer.
Klaar voor de Toekomst.
Klaar voor de Toekomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten