Hidde J. van Koningsveld
Zonder dollen: wanneer zet @cafeweltschmerz (ooit een geweldig kanaal) aluhoedje @stanvanhoucke1 eens bij het grofvuil?
14:19 - 5 nov. 2018
Hidde J. van Koningsveld
Hidde J. van Koningsveld heeft geretweet Leon de Winter
Dit! Eind juli kreeg de antisemitische complotdenker @stanvanhoucke1 bij @cafeweltschmerz alle ruimte om @HannaLuden zonder enig bewijs “misschien wel een spion van de Israëlische politiek” te noemen.
Hidde J. van Koningsveld heeft toegevoegd,
Leon de Winter
Uri van As over jodenhaat in ons land: "Café Weltschmerz (biedt) een podium aan een bonte stoet antisemitische complotdenkers. Mensen als Arnoud van Doorn, Stan van Houcke, Cees Hamelink, George van Houts, Karel van Wolferen en Kees van der Pijl.”
Laat ik beginnen met een verhaal: op Netflix is de filmdocumentaire One of Us te zien, waarin chassidische joden worden gevolgd die uit hun geloofsgemeenschap zijn gestapt, omdat zij die als verstikkend ervoeren. Eén van hen, een jongeman, merkt op dat dit heeft geleid tot een collectieve bewustzijnsvernauwing, en voegt hieraan toe:
Hun samenleving is zo ontworpen dat je het niet redt in de buitenwereld. Ze hebben het zo ingericht dat als je weggaat je alleen kunt overleven door een crimineel te worden. Ze vertellen je dat alle weglopers uiteindelijk teruggaan, of in de gevangenis terechtkomen of verslaafd raken. Ze zullen het daarbuiten nooit redden.
Een vrouwelijke afvallige wijst op een interessant fenomeen, wanneer zij vertelt:
De chassidische gemeenschap heeft een manier gevonden om de seculiere staat voor haar karretje te spannen.
Precies hetzelfde verschijnsel doet zich voor bij geseculariseerde joden en zelfs bij degenen die zich ‘geassimileerd’ noemen. Allen hebben een manier gevonden om de seculiere staat waarin zij leven voor hun karretje te spannen, terwijl tegelijkertijd hun solidariteit allereerst uitgaat naar medejoden. Zij voelen zich boven alles Joods, dat wil zeggen: behorend tot het Joodse volk, alsof dit biologisch bepaald zou zijn. De bejaarde journalist Max van Weezel gaf hiervan een illustrerend voorbeeld toen hij zomer 2018 tegenover de Volkskrant verklaarde:
Ergens denk ik: je had ook wel met een kalasjnikov op een heuveltop mogen staan om ons de vijand van het lijf te houden. Er zit toch ook een Leon-de-Winterachtige Max in me, zo van: timmer erop los als ze met hun poten aan ons lijf of goed komen.
Wie die ‘ons’ zijn, is duidelijk: het Joodse volk. En dan vervallen, ook in zijn geval, alle rechtsregels door te stellen dat ook hij met — vreemd genoeg — een Russisch geweer ,met de vuursnelheid van een machinepistool, had ‘mogen’ schieten op een bevolking dat de illegale bezetting van hun land door zionistische extremisten probeert te stoppen. En dit vertelt een parlementaire journalist van de Nederlandse democratische rechtstaat in een periode dat de terreur van de zelfbenoemde ‘Joodse Staat’ een nieuw ‘hoogtepunt’ heeft bereikt, namelijk het stelselmatig doodschieten van wegrennende Palestijnse jongeren. En de bejaarde interviewer, Jan Tromp, vond dit zo normaal dat hij geen enkele kritische vraag hierover stelde. Kortom, Max van Weezel voelt zich Joods, wat dit ook nog moge betekenen. Daarom meent de vooraanstaande Nederlandse journalist gerechtigd te zijn om met een aanvalsgeweer Palestijnse mannen, vrouwen en kinderen op de bezette Westbank te vermoorden. Tegelijkertijd heeft Van Weezel het uit zijn hoofd gelaten om in Israel of in bezet gebied te gaan wonen om het expansionisme van het Joodse volk met geweld af te kunnen dwingen. Desondanks voelt hij zich niet allereerst Nederlander, het volk met wie hij al 67 jaar lang leeft. Men hoeft geen psycholoog of psychiater te zijn om te beseffen dat hier iets problematisch wringt, hetgeen hij zelf toegeeft wanneer hij zegt:
je had ook wel met een kalasjnikov op een heuveltop mogen staan om ons de vijand van het lijf te houden. Er zit toch ook een Leon-de-Winterachtige Max in me, zo van: timmer erop los als ze met hun poten aan ons lijf of goed komen.
Zonder overdrijven kan gesteld worden dat hier sprake is van een psychische stoornis, die voor een aanzienlijk deel voortkomt uit hetgeen tijdens de holocaust is gebeurd. Zelfs een aanzienlijk aantal geseculariseerde joden heeft zich in een geestelijke shtetl teruggetrokken. De buitenwereld is de vijand. Het is alsof ook hier de ‘[w]eglopers uiteindelijk teruggaan, of' anders 'in de gevangenis' zullen 'terechtkomen of verslaafd' zullen 'raken,’ omdat ze vrezen ‘het daarbuiten nooit’ te zullen ‘redden.’ Het lijkt op een tragisch lot.
In 2006 maakte een collega van me attent op een stuk van de voormalige Vrij Nederland-journaliste Elma Verhey:
De zogenaamde kwaliteitspers wil wel vaker een loopje nemen met de waarheid, zeker als het om de islam gaat. Maar Vrij Nederland maakte er een marathon van.
‘Dit weekend had ik een feestje waar ook veel Turken en Irakezen waren,’ schreef politiek commentator Max van Weezel in Vrij Nederland van 10 juni. ‘Zelfs daar werd een glas ouzo geheven op Rita Verdonk. Die had Ayaan Hirsi Ali, die de profeet had belasterd, toch maar over de grens gezet! Het is een merkwaardig monsterverbond dat Verdonk steunt.’
Heidi Zandbergen, radiojournalist, wees me op het stuk in VN; het was dan ook háár feestje. En ik, net als Max van Weezel en andere (ex)collega’s van VN, waren uitgenodigd. Er waren helemaal geen Turken en slechts één Irakees: het vriendje van Heidi, een Koerd, die kok is in een van de beste specialiteitenwinkels in de Amsterdamse binnenstad. Hij heeft niets met religie en beslist geen glas ouzo geheven op Ayaan/Verdonk, omdat Ayaan ‘de profeet had belasterd.’
Wel was hij niet rouwig om het vertrek van Ayaan, die in zijn ogen de dialoog eerder in de weg heeft gestaan dan helpen oplossen. Een mening die werd gedeeld door het overgrote deel van het gezelschap, allemaal onvervalste Amsterdamse ‘grachtengordelaars.’ Maar kennelijk moesten Turken/Marokkanen/Irakezen weer eens als achterlijke godsdienstfanaten worden afgeschilderd. Commentaar van Max van Weezel? ‘Hou jij je maar bezig met de Tribune,’ het maandblad van de SP waar ik sinds november 2005 hoofdredacteur van ben.
Zie voor de discussie die er inmiddels is ontstaan de weblog van Anja Meulenbelt van 18 juni, Eerste Kamerlid van de SP, die veel over de multiculturele samenleving schrijft. Een van de leukste commentaren: ‘Als die verzonnen Turken en Irakezen echt zulke moslims zouden zijn geweest, dan zouden ze niet de alcoholische ouzo hebben gedronken …’ en ‘de Turken onder hen zouden volgens Turkse nationalisten ook nog landverraad gepleegd hebben door Griekse ouzo in plaats van Turkse raki te kiezen …’ Met andere woorden: Max van Weezel heeft niet eens de moeite genomen om een beetje geloofwaardig te lijken in het liegen.
Geplaatst door Elma Verhey in Samenleving
Opvallend is tevens dat de internet-verwijzingen het volgende vermelden:
Oeps! Deze pagina kon niet worden gevonden.
Hoe dan ook, jaren geleden schreef de zionistische journaliste Daphne Meijer:
Ik ken veel linkse joden. Sterker nog, ik ben er zelf ook een. Wij maken ons druk over de toestand in de wereld, en schuwen de zelfkritiek niet. Behalve als het over het concept van het ‘uitverkoren zijn’ gaat.
Over deze leer van het ‘uitverkoren zijn’ stelde de Joods-Israelische auteur Abraham Jehoshua in zijn essaybundel Naar Een Normaal Joods Bestaan (1983):
Diep in het wezen van onze identiteit ligt de eis dat wij anders, afwijkend, uniek en bijzonder zullen zijn; dat wij ons van alle andere volkeren moeten onderscheiden… Een volk dat ánders is, héél anders. De idee om 'als andere volkeren' te zijn, klinkt de Jood zonder meer negatief in de oren… En toch, ook al lijkt de wens om uitverkoren te zijn en verschillend van de medemens in het individuele vlak dwaas of zelfs krankzinnig, is het merkwaardig te zien hoe wij in het nationale vlak deze opvatting of roeping als bijna vanzelfsprekend accepteren. Ik schrik vaak wanneer ik orthodoxe joden, maar ook wel niet-gelovigen, hoor zeggen: 'Wij mogen niet als andere volken zijn; als Israël een staat zou worden als alle andere, dan verliest hij zijn recht van bestaan.' Niets schijnt beledigender voor een Jood, en voor sommige Israëli’s, dan een volk te moeten zijn als alle andere…
Is het principieel mogelijk anders te zijn, afgezien van de al bestaande verschillen tussen allerlei volken? Het is inderdaad mogelijk om anders te zijn, maar binnen relatieve grenzen – het verschil is nooit absoluut. En in dit relatieve verschil delen alle volken. En toch wordt aan het Joodse volk op ondubbelzinnige wijze de eis gesteld dat het verschillend, ánders zal zijn dan andere volken. Stapels interpretaties zijn al over dit onderwerp geschreven. Het Joodse volk zuchtte onder de last van deze innerlijke opdracht, die het niet kon vervullen binnen het raam van het normale soevereine bestaan in zijn land, eenvoudig omdat hij onuitvoerbaar was. De enige manier om deze opdracht uit te voeren, was in ballingschap te gaan. Zolang het volk zich in de gola (ballingschap. svh) bevindt, onderscheidt het zich inderdaad fundamenteel van de rest van de volken… De gola schept het verschil tussen ons en de andere volken. Aangezien we fundamenteel onmachtig zijn onszelf anders te maken, brengen we een 'technische' scheiding aan, als we een dergelijke uitdrukking in deze context kunnen gebruiken. En deze technische afscheiding schept een essentie die, ook al bevalt ze ons niet en bezorgt ze ons geestelijk en lichamelijk leed, een neurotische oplossing biedt voor een onuitvoerbare opdracht. Zijn eenzame bestaan onder vreemde volken, ook al lijkt de Jood in ieder opzicht op het volk te midden waarvan hij leeft, al spreekt hij zijn taal en deelt hij zijn leven – dit bestaan en het Jood-zijn op zich onderscheiden hem, en geven hem het prettige en bevredigende gevoel ánders te zijn… Een uitverkoren volk, een voorbeeldige maatschappij – het zijn lege frasen.
En tegenover mij zei Jehoshua in 1990:
Dat ánders willen zijn dan alle andere volkeren is op de een of andere manier een noodzakelijke component van onze identiteit. We zijn zo gevormd, zo staat het in de Thora en in alle teksten die voor ons het belangrijkst zijn, die permanent aangehaald worden, die de codes van de joden vormen. Het feit dat men anders moet zijn dan alle andere volkeren is buitengewoon belangrijk voor alle joden, niet alleen de religieuzen. Natuurlijk wil ieder volk wel een beetje anders zijn, maar hier is sprake van een obsessie. En die obsessie is allesomvattend. De joden zijn ervan overtuigd dat als ze niet héél anders zouden zijn dan alle andere volkeren, zij hun identiteit zouden verliezen. En zoals ik geschreven heb is het anders-zijn een onmogelijke opdracht. Dat idee komt voort uit de Bijbel, al in Numeri staat: 'Zie een volk dat alleen woont, en onder de natiën zich niet rekent.' Die opdracht is het logische gevolg van het feit dat het nationaal gevoel onder de joodse stammen in het begin zwak was. De Joden waren al een volk voordat ze een land bezaten, voordat ze een gemeenschappelijke taal hadden, voordat ze een nationale structuur hadden. Dus moesten ze zich op een andere manier onderscheiden van andere volkeren, die wél een grondgebied en een gemeenschappelijke taal en nationale instellingen bezaten. Als u het Oude Testament niet leest als een openbaring maar als een sociologisch verslag dan ontdekt u dat de Joden een Egyptische stam waren die zich van de rest onderscheidde niet door het hebben van een eigen taal en een eigen land, maar door exclusiviteit te claimen. Op die wijze werd een eigen identiteit gevormd. Het eerste van de tien geboden begint met: ‘Ik ben Jaweh uw God, die u uit Egypte heeft geleid, het slavenhuis.’ Daar begint de scheiding, de gedachte een uitverkoren volk te zijn. Ik bedoel: hoe zou het volk zich op een andere manier hebben kunnen onderscheiden? Hoe zouden deze rondzwervende stammen zonder een gemeenschappelijke taal en zonder een eigen grondgebied een gemeenschappelijke identiteit hebben kunnen ontwikkelen? Alleen door de opdracht om anders te zijn dan alle andere volkeren konden ze een eigen gemeenschappelijke identiteit opbouwen.
De vraag was destijds: hoe overtuig je een groep mensen zonder een gemeenschappelijke taal en een eigen land om alles achter te laten en 40 jaar lang door een woestijn op zoek te gaan naar een of ander beloofd land, als je hen er niet allereerst van overtuigt dat ze allemaal héél bijzonder zijn, volstrekt anders dan al die anderen. En hoe werden ze overtuigd? Door hun profeten, die van God hadden vernomen dat de Joden een uitverkoren volk waren met een unieke missie. Een volk dat zelfs van de Allerhoogste het goddelijk recht had gekregen om andere volkeren te doden en te verdrijven uit een gebied dat door hun leiders '’het beloofde land” werd genoemd. Kortom, dat anders willen zijn, dat het bestaansrecht van de joden legitimeert, ligt diep verankerd in het joodse bewustzijn. Zelfs het wereldse zionisme gebruikte voortdurend de gedachte van het anders zijn door te stellen dat wij naar Palestina zijn gekomen om “het licht onder de naties” te worden, zoals in het Bijbelboek Jesaja staat en door Theodor Herzl bijna drie millennia later klakkeloos werd overgenomen. En nog steeds hoor je de meest doortrapte, de meest corrupte politici verklaren: 'Israël kan niet als andere naties zijn. Wij moeten anders zijn, beter zijn,' en ondertussen sturen ze wapens naar wrede dictators in Midden-Amerika en naar het Apartheidsregime in Zuid-Afrika. Het is een hypocrisie die desastreus is voor mijn land, want, zoals ik tien jaar geleden heb benadrukt, op die manier raken we volstrekt geïsoleerd en roepen we onheil over onszelf af. Wij zijn gewend geraakt om een beschuldigende vinger naar de wereld op te heffen en zijn daardoor niet vatbaar voor oprechte kritiek. Er is in Israël een toenemend gebrek aan realiteitszin: wij hebben altijd gelijk en de rest van de wereld heeft altijd ongelijk en niet anders. Wat er met ons gebeurt, zien we niet als een logisch gevolg van eigen handelen, maar als het resultaat van een blind joods noodlot. Wij zijn slechts het slachtoffer van een werkelijkheid die wij zelf niet maken. Zolang we blijven geloven dat we exclusief zijn, anders dan alle andere volkeren, een uniek slag mensen dat permanent in conflict met de wereld moet leven, heeft Israël geen toekomst. De gedachte dat wij anders zijn dan alle anderen, kenmerkend voor de joden in de diaspora, moet uit de ziel van de Joods-Israëli’s. Hier heeft het een contraproductieve functie. Hier hoeven we niet anders te zijn dan de andere volkeren, als Israëli’s moeten we ons juist gedragen als andere volkeren, moeten we ons houden aan de internationale spelregels en aan het recht. Als Israëli’s zijn wij net als alle andere volkeren, hier kunnen we onszelf zijn, er is geen reden om anders te willen zijn, we zijn al anders, net zoals de Nederlander anders is dan de Belg, we hebben de gola-mentaliteit niet meer nodig om te zijn wie we zijn, het leidt alleen maar tot zware geestelijke uitputting, die we nu dan ook in Israël zien.
Abraham Jehoshua wordt algemeen beschouwd als één van de prominente schrijvers van Israel. Het gevoel wezenlijk anders te zijn dan de rest van de bijna 7 miljard leden tellende wereldgemeenschap is vanzelfsprekend in werkelijkheid eveneens een psychische stoornis waarbij wordt uitgegaan van een 'blind joods noodlot.' En dat laatste is tevens de kern van het wereldse zionisme. Dat kan zich alleen rechtvaardigen door het bestaan van antisemitisme. Het is het christelijke antisemitisme dat mede door de holocaust heeft geleid tot de vestiging van 'de Joodse staat' Israel, waar vervolgde joden zich in een eigen -- inmiddels -- ommuurde getto kunnen afscheiden van de rest van de mensheid, en waar ze zich niets van de internationale gemeenschap hoeven aan te trekken maar waar ze pas echt 'exclusief' kunnen zijn, 'anders dan alle andere volkeren, een uniek slag mensen dat permanent in conflict met de wereld moet leven.'
2 opmerkingen:
CIDI-mensen en Cnaan Liphshiz maken kunstproject kapot door nepnieuws te verspreiden. http://www.hansovervliet.com/statements/vliegeren-met-ruimtecaesuur/ - https://rightsforum.org/nieuws/leugens-vliegerproject-belanden-ex-medewerker-cidi-israelische-pers/
Hier is het artikel op regelzucht.nl nog te lezen.
Een reactie posten