I used to have this one-liner: “If you want to emasculate a guy friend, when you’re at a restaurant, ask him everything that he’s going to order, and then when the waitress comes … order for him.” It’s funny because it shouldn’t be that easy to rob a man of his masculinity — but it is.
Last week, 17 people, most of them teenagers, were shot dead at a Florida school. Marjory Stoneman Douglas High School now joins the ranks of Sandy Hook, Virginia Tech, Columbine and too many other sites of American carnage. What do these shootings have in common? Guns, yes. But also, boys. Girls aren’t pulling the triggers. It’s boys. It’s almost always boys.
America’s boys are broken. And it’s killing us.
The brokenness of the country’s boys stands in contrast to its girls, who still face an abundance of obstacles but go into the world increasingly well equipped to take them on.
The past 50 years have redefined what it means to be female in America. Girls today are told that they can do anything, be anyone. They’ve absorbed the message: They’re outperforming boys in school at every level. But it isn’t just about performance. To be a girl today is to be the beneficiary of decades of conversation about the complexities of womanhood, its many forms and expressions.
Boys, though, have been left behind. No commensurate movement has emerged to help them navigate toward a full expression of their gender. It’s no longer enough to “be a man” — we no longer even know what that means.
Too many boys are trapped in the same suffocating, outdated model of masculinity, where manhood is measured in strength, where there is no way to be vulnerable without being emasculated, where manliness is about having power over others. They are trapped, and they don’t even have the language to talk about how they feel about being trapped, because the language that exists to discuss the full range of human emotion is still viewed as sensitive and feminine.
Men feel isolated, confused and conflicted about their natures. Many feel that the very qualities that used to define them — their strength, aggression and competitiveness — are no longer wanted or needed; many others never felt strong or aggressive or competitive to begin with. We don’t know how to be, and we’re terrified.
Case in point: A few days ago, I posted a brief thread about these thoughts on Twitter, knowing I would receive hateful replies in response. I got dozens of messages impugning my manhood; the mildest of them called me a “soy boy” (a common insult among the alt-right that links soy intake to estrogen).
And so the man who feels lost but wishes to preserve his fully masculine self has only two choices: withdrawal or rage. We’ve seen what withdrawal and rage have the potential to do. School shootings are only the most public of tragedies. Others, on a smaller scale, take place across the country daily; another commonality among shooters is a history of abuse toward women.
To be clear, most men will never turn violent. Most men will turn out fine. Most will learn to navigate the deep waters of their feelings without ever engaging in any form of destruction. Most will grow up to be kind. But many will not.
We will probably never understand why any one young man decides to end the lives of others. But we can see at least one pattern and that pattern is glaringly obvious. It’s boys.
I believe in boys. I believe in my son. Sometimes, though, I see him, 16 years old, swallowing his frustration, burying his worry, stomping up the stairs without telling us what’s wrong, and I want to show him what it looks like to be vulnerable and open but I can’t. Because I was a boy once, too.
There has to be a way to expand what it means to be a man without losing our masculinity. I don’t know how we open ourselves to the rich complexity of our manhood. I think we would benefit from the same conversations girls and women have been having for these past 50 years.
I would like men to use feminism as an inspiration, in the same way that feminists used the civil rights movement as theirs. I’m not advocating a quick fix. There isn’t one. But we have to start the conversation. Boys are broken, and I want to help.
4 opmerkingen:
Dat op leeftijd 16 het gemiddelde Westerse kind 16 000 moorden op tv heeft kunnen zien, en 350 000 reclame advertenties, zijn mijns inziens veel belangrijkere oorzaken (maar niet de enige oorzaken) dat westerse kinderen in de war raken, dan dat ze 'man' zijn.
Ik heb een jongen gekend die al in de war raakte van de (toen) nieuwe Magnum ijs reclame waarin de 7 zonden werden 'gepresenteerd'.
Gekte voorkom je het beste door zelf niet gek te doen of, in het geval van de media, niet de gekte te propageren alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
willem, het één sluit het andere niet uit. belangrijk is te weten dat jongens veel moeilijker te socialiseren zijn dan meisjes. nu de rol van de jongen onder druk is komen te staan omdat ook vrouwen nu een arbeidsplicht hebben, is zijn positie niet meer veilig gesteld.
In het kader van het een sluit 't ander niet uit.
Doe eens een Google search quiery op afbeeldingen met de 2 woorden kid hunting. Herhaal hetzelfde nu eens in de categorie video's. Wat opvalt is dat we er vrijwel uitsluitend allemaal Amerikaanse kinderen zien die bovendien niet zelden in militaristische outfits zijn gestoken. Ik kan je aanraden wat van die video's te bekijken ook, om vast te kunnen stellen dat deze amerikaanse traditie gezien wordt als een 'cultuur om trots op te zijn.' Er staat materiaal van Donald Trump Jr on line met z'n gezin die eveneens deze bizarre opinie huldigt, het als een belangrijke waarde propageert in promotiefilmpjes van jachtclubs, te gaan jagen met je kinderen. Goed voor hun opvoeding!
Laten we niet vergeten hoe wapens in bepaalde neighbourhoods voor een uiterst gevaarlijk leefklimaat zorgen en dat het dan vaak om de armere wijken gaat waar meer kansarmen wonen en waar meer criminaliteit en overlast heerst van aan drugs gerelateerde opererende bende's de omgeving voor kinderen levensgevaarlijk maakt.
Ahsan - Under
De school shootings hebben daarnaast ook alles te maken met het wapen fetisjisme van amerikanen, die gewoon wapens verzamelen alsof het postzegels zijn, naast het bizarre feit dat een veertienjarige bij wijze van spreken geen alcohol mag kopen volgens de wet omdat hij te jong is, maar wel een gun.
Heeft dus alles mee te maken met wapens, de wapenindustrie en de specifiek Amerikaanse situatie. Ik geloof dan ook niet niet dat wat daar speelt, dat we dat op de NLse situatie moeten projecteren.
Natuurlijk zie je in ons land dat aan drugs gerelateerde opererende bende's en afrekeningen in dat milieu anders dan vroeger daartoe voor hun afrekeningen geen afgelegen plekken meer gebruiken maar tegenwoordig op plekken waar zich volop onschuldig publiek bevindt liquidaties of pogingen daartoe te plegen. Laatstelijk met de dodelijke afloop voor een 17 jarige die er niets mee van doen had. Criminelen van tegenwoordig lijken geen 'erecode' meer in acht te nemen. Ik weet niet of die cultuuromslag of we dat louter kunnen wijten aan wat jullie beiden hierboven beschrijven. Ik geloof met Stan dat je effecten kunt verwachten van het feit dat vrouwen tegenwoordig ook moeten werken net zo goed als van dat het onderwijs feminiseerd. De samenleving is ook aan het verharden en veranderd ook nog eens intens door internet! Overigens mee eens dat het wel maf is dat wij al die amerikaanse films waarin iedereen over vuurwapens lijkt te beschikken zo normaal vinden in ons land dat niet alleen de tv er vol mee staat maar de bioscoop ook. Dat is ook propaganda. Wij hebben geen buurten waar het fluiten van kogels de beangstigende, dagelijkse werkelijkheid betreft!
Kinderen (volwassenen ook) lezen steeds minder boeken. Besteden hun vrije tijd steeds meer alleen, zijn individueel achter het elektronisch schermpje van de telefoon bezig te 'appen', achter de pc met 'facebooken' en andere social media maar ook met wat er verder te vinden valt en waar ze naar op zoek gaan. Dit heeft invloed op allerlei domeinen hun ontwikkeling aangaande. Hoe kun je verwachten dat de beschikbare hoeveelheid porno bijvoorbeeld niet tot grensoverschrijdend gedrag op hun eigen terrein leidt zoals sexting en dergelijke, ik noem maar iets waar veel meer over te zeggen valt. (De seks-shop bestaat niet meer, de ranzige bioscopen die er vroeger bestonden om seksfilms te vertonen ook niet. Allerlei leeftijdsbeperkingen opgelegd op internet-content vallen te omzeilen door slimme jongeren. Vroeger werden volwassenen gechanteerd vanwege sexuele avontuurtjes nu doen jongeren het onder elkaar.) Voor geweldadig grensoverschrijdend gedrag op internetis ook van alles voorhanden. Van hacken tot bommen maken en wapens printen en modificeren.
Al de zogenaamde social media zorgen ook voor het 'op planetaire schaal' in de wereld helpen van roddels, leugens en verdachtmakingen. Het lijkt misschien overdreven dat ik de term planetaire schaal gebruik maar jongeren beseffen soms niet hoe verstrekkend de gevolgen van impulsief opgeschreven oordelen kunnen zijn en hoe dwaasheden eenmaal begaan tot in lengte der dagen kunnen blijven bestaan zonder dat ze 'rechtgezet' kunnen worden. Zoals hoaxes blijven bestaan. Maar kinderen maken fouten, het hoort bij hen!
In apen gemeenschappen word afkeurend gedrag door kinderen minder zwaar bestraft dan wanneer volwassen dieren zich aan hetzelfde vergrijp schuldig maken. Op internet zien we het vaak niet eens, wanneer we met 'n kind te maken hebben. Je kunt er (gelukkig) ook nog min of meer anoniem acteren. Het omgaan met internet, social media etcetera is kortom iets dat een zekere mate van monitoring verlangt van de opvoeders. Censureren helpt niet of dan toch in elk geval minder dan iemand dichtbij die je de gevaren en valkuilen maar ook het nut van het medium leert. Er zijn nochthans gezinnen waar de ouders zowat digibeet zijn er waarvan weinig verwacht kan worden.
Er is een opvoedings instituut bijgekomen dat zich ah ouderlijk toezicht onttrekt. Dan zijn ouders belangrijker geworden maar die hebben het te druk en maken zichzelf schuldig aan elektronisch escapisme. Het narcisme dat hoogtij viert, de verheerlijking van het lichaam, de sportschool, de tattoo-design industrie, de selfie-cultuur, de uiterlijkheden waaraan meer waarde wordt toegekend, die een belangrijker rol zijn gaan spelen denk ik. Of lijkt het maar zo. Dat jongens steeds minder de baas zijn en vrouwen steeds meer de baas over zichzelf. De verwachtingen van de omgeving. Competitie die on-line gaat, ook nog.
De elektronische revolutie bestaat feitelijk nog maar heel kort en de omwentelingen die ze veroorzaakt lijken een minstens even grote impact te hebben op ons bestaan en op de 'natuurlijke' ontwikkeling van kinderen. We zijn plotseling allemaal proces operators geworden van 'n proces dat nog volop in ontwikkeling is. Het leven is ingewikkelder geworden en we hebben niet meer tijd gekregen deze complexiteit te bestuderen en om te leren hoe er mee om te gaan.
Een reactie posten