Frank Westerman's Provinciale Schrijverij 53

In zijn NRC-column van vrijdag 13 januari 2017 beweert Bas Heijne terloops dat de ‘entourage’ van president Trump het Amerikaanse publiek voedde ‘met feitenvrije nonsens over Hillary Clinton.’

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/01/13/echt-nepnieuws-6196316-a1541269 

Opnieuw draagt Heijne geen argumenten aan en is er sprake van datgene wat hij nu juist zijn tegenstanders verwijt, namelijk dat Bas zíjn publiek voedt ‘met feitenvrije nonsens,’ want als er één ding in 2016 -- mede dankzij WikiLeaks, onder aanvoering van de journalist Julian Assange --onomstotelijk is aangetoond dan is het wel dat Hillary Clinton en de rest van de Democratische Partij-elite tot op het bot corrupt is. Op de kritische Amerikaanse website CounterPuch van 29 augustus 2016 schreef de New Yorkse deskundige op geopolitiek gebied, Eric Draitser, ‘founder of http://stopimperialism.org and host of CounterPunch Radio,' onder de kop ‘Hillary and the Clinton Foundation: Exemplars of America’s Political Rot’ het volgende:

Hillary Clinton may be enjoying a comfortable lead in national polls, but she is far from enjoying a comfortable night’s sleep given the ever-widening maelstrom of scandals engulfing her presidential bid. And while Clinton delights in bloviating (inhoudsloos zeveren. svh) about a decades-long ‘vast, right wing conspiracy’ against her, the fact is that it’s the Clinton political machine’s long and storied track record of criminality, duplicity, and corruption that haunts her like Lincoln’s ghost silently skulking through White House bedrooms.

The latest in a string of embarrassing scandals is centered on the powerful Clinton Foundation, and the obvious impropriety (onbeschaamdheid. svh) of its acceptance of large donations from foreign governments (and wealthy individuals connected to them), especially those governments universally recognized as oppressive dictatorships whose foreign policy orientation places them squarely in the US orbit.

Of particular note are the Gulf monarchies such as Saudi Arabia and Qatar whose massive donations belie the fact that their oppression of women runs contradictory to Clinton’s self-styled ‘feminism’ and belief ‘that the rights of women and girls is the unfinished business of the 21st Century.’ Is collaborating with feudal monarchies whose subjugation of women is the stuff of infamy really Clinton’s idea of feminism? Or, is it rather that Clinton merely uses issues such as women’s rights as a dog whistle for loyal liberals while groveling before the high councilors of the imperial priesthood?

What the Clinton Foundation hullabaloo really demonstrates is that Clinton’s will to power is single-minded, entirely simpatico with the corruption of the military-industrial-financial-surveillance complex; that she is a handmaiden for, and member of, the ruling establishment; that Clinton represents the marriage of all the worst aspects of the political class. In short, Clinton is more than just corrupt, she is corruption personified.

Clinton’s Dirty Dealing and Even Dirtier Laundry

In a hilariously pig-headed, but rather telling, statement, former President Bill Clinton responded to allegations of impropriety with the Clinton Foundation by saying, ‘We’re trying to do good things… If there’s something wrong with creating jobs and saving lives, I don’t know what it is. The people who gave the money knew exactly what they were doing. I have nothing to say about it except that I’m really proud.’

Leaving aside the fact that such an arrogant comment demonstrates Bill Clinton’s complete contempt for ethics and the basic standards of proper conduct, the salient point is that the argument from the Clintons is that the foundation is inherently good, that it helps people around the world, and that, as such, it can’t possibly be corrupt and unethical. Where there’s smoke, there’s fire — except when it comes to the Clintons who stand proudly enveloped in billowing clouds of smoke swearing up and down that not only is there no fire, but anyone who mentions the existence of flames is both a sexist and Trump-loving Putin stooge.

But indeed there is a fire, and it is raging on the American political scene. And nowhere is the heat more palpable than in the deserts of the Middle East where wealthy benefactors write massive checks for access to America’s 21st Century Queen of Mean (apologies to Leona Helmsley) (een Amerikaanse hotelmagnaat. Ze kreeg de bijnaam Queen of Mean vanwege de vermeend tirannieke manier waarop ze haar zakenimperium beheerde en haar gewoonte om werknemers om het minste of geringste te ontslaan. Helmsley werd in 1989 veroordeeld tot een gevangenisstraf van 16 jaar wegens belastingontduiking. https://nl.wikipedia.org/wiki/Leona_Helmsley ).

Consider the 2011 sale of $29 billion worth of advanced fighter jets to Saudi Arabia, a gargantuan deal that made the feudal monarchy into an overnight air power.  Were there any doubts as to the uses of the hardware, look no further than the humanitarian nightmare that is Yemen, a country under relentless air war carried out by the Saudis.  And, lo and behold, the Saudis had been major contributors to the Clinton Foundation in the years leading up to the sale. And it should be equally unsurprising that just weeks before the deal was finalized, Boeing, the manufacturer of the F-15 jets that were the centerpiece of the massive arms deal, donated $900,000 to the Foundation.

Of course, according to Bubba and Hil (Bubba is in het Zuiden van de VS de bijnaam voor een vulgair type. Bill Clinton werd gezien als een Bubba die ‘put his arm around you and piss down your leg.’  Hil is Hillary. svh)) it’s all conspiracy theory to suggest that the Clinton Foundation is essentially a pay-for-play scheme in which large sums of money translate into access to the uppermost echelons of state power in the US. As the International Business Times noted:

‘The Saudi deal was one of dozens of arms sales approved by Hillary Clinton’s State Department that placed weapons in the hands of governments that had also donated money to the Clinton family philanthropic empire… Under Clinton’s leadership, the State Department approved $165 billion worth of commercial arms sales to 20 nations whose governments have given money to the Clinton Foundation… That figure — derived from the three full fiscal years of Clinton’s term as Secretary of State (from October 2010 to September 2012) — represented nearly double the value of American arms sales made to those countries and approved by the State Department during the same period of President George W. Bush’s second term.

The Clinton-led State Department also authorized $151 billion of separate Pentagon-brokered deals for 16 of the countries that donated to the Clinton Foundation, resulting in a 143 percent increase in completed sales to those nations over the same time frame during the Bush administration. These extra sales were part of a broad increase in American military exports that accompanied Obama’s arrival in the White House. The 143 percent increase in U.S. arms sales to Clinton Foundation donors compares to an 80 percent increase in such sales to all countries over the same time period.’

Additionally, as Glenn Greenwald explained earlier this year,

The Saudi regime by itself has donated between $10 million and $25 million to the Clinton Foundation, with donations coming as late as 2014, as she prepared her presidential run. A group called ‘Friends of Saudi Arabia,’ co-founded ‘by a Saudi Prince,’ gave an additional amount between $1 million and $5 million. The Clinton Foundation says that between $1 million and $5 million was also donated by ‘the State of Qatar,’ the United Arab Emirates, and the government of Brunei. ‘The State of Kuwait’ has donated between $5 million and $10 million.

The sheer dollar amounts are staggering.  Perhaps then it comes as no surprise just why nearly every single influential figure in the military-industrial-financial-surveillance complex — from General John Allento death squad coordinator extraordinaire John Negroponte, from neocon tapeworms such as Max Boot, Robert Kagan, and Eliot Cohento to billionaire barbarocrats (invloedrijke barbaren svh) like the Koch Brothers, George Soros, and Warren Buffett — is backing Hillary Clinton. Not only is she good for Empire, she’s good for business.  And ultimately, that’s what this is all about, isn’t it?

But of course, Hillary’s devotion to the oil oligarchs of Saudi Arabia and the Gulf goes much deeper than simply an exchange of money for weapons. In fact, Hillary is deeply committed to the Saudi royal family’s foreign policy outlook and tactics, in particular the weaponization of terrorism as a means of achieving strategic objectives.

Libya provides perhaps the paragon of Clintonian-Saudi strategy: regime change by terrorism.  Using terror groups linked to Al Qaeda and backed by Saudi Arabia, Clinton’s State Department and the Obama Administration managed to topple the government of Muammar Gaddafi, thereby throwing the former ‘jewel of Africa’ into turmoil and political, economic, and social devastation. To be fair, it was not the Saudis alone involved in fomenting war in Libya, as Hillary’s brothers-from-other-mothers in Qatar and the United Arab Emirates were also directly involved in sowing the seeds of the current chaos in the country.

And of course, this strategic partnership between Clinton and the Gangsters of the Gulf extends far beyond Libya. In Syria, Clinton’s stated policies of regime change and war are aligned with those of Riyadh, Doha, and Abu Dhabi. And, of course, it was during Clinton’s tenure at the State Department that US intelligence was involved in funneling weapons and fighters into Syria in hopes of doing to Syria what had already been done to Libya.

Huma Abedin: Clinton’s Woman in Riyadh

Just in case all the political and financial ties between Clinton and the Gulf monarchies wasn’t enough to make people stop being #WithHer, perhaps the role of her closest adviser might do the trick.  Huma Abedin, Clinton’s campaign chief of staff, has long-standing ties to Saudi Arabia, the country where Huma spent her childhood from the age of two.  As a Vanity Fair exposé revealed earlier this year:

‘When Abedin was two years old, the family moved to Jidda, Saudi Arabia, where, with the backing of Abdullah Omar Nasseef, then the president of King Abdulaziz University, her father founded the Institute of Muslim Minority Affairs, a think tank, and became the first editor of its Journal of Muslim Minority Affairs… After [Abedin’s father] Syed died, in 1993, his wife succeeded him as director of the institute and editor of the Journal, positions she still holds… Abdullah Omar Nasseef, the man who set up the Abedins in Jidda… is a high-ranking insider in the Saudi government and sits on the king’s Shura Council, there are claims that Nasseef once had ties to Osama bin Laden and al-Qaeda—a charge that he has denied through a spokesman — and that he remains a “major” figure in the Muslim Brotherhood. In his early years as the patron of the Abedins’ journal, Nasseef was the secretary-general of the Muslim World League, which Andrew McCarthy, the former assistant U.S. attorney who prosecuted the “Blind Sheik,” Omar Abdel Rahman, in the wake of the 1993 World Trade Center bombing, claims “has long been the Muslim Brotherhood’s principal vehicle for the international propagation of Islamic supremacist ideology.”’

Consider the implications of this information: Clinton’s closest adviser comes from a family connected at the highest levels with the Saudi royal family as well as the Muslim Brotherhood. While right wing pundits portray the Muslim Brotherhood as some sort of straightforward international terror organization, the reality is much more complex as the Brotherhood is more an international political movement whose tentacles stretch into nearly every corner of the Muslim world. Its vast reserves of cash and political influence, backed by Gulf monarchies such as Qatar, allows the Brotherhood to peddle influence throughout the West, while also being connected to more radical salafist elements.  An obvious two-for-one for Clinton.

In effect then, Abedin represents a bridge connecting Hillary with both the ruling elites in Riyadh, as well as influential clerics, businesspeople, and political leaders throughout the Middle East. Perhaps then it makes sense why Abedin, in contravention of every standard of ethics, was employed by Teneo Holdings – a pro-Clinton consultancy founded by former Clinton aide Doug Band – while also working for the State Department.  Such ethical violations are as instinctive for Hillary as breathing, or calling children superpredators.

Trump, Assange, Putin, and Clinton’s Sleight of Hand

Despite being embroiled in multiple scandals, any one of which being enough to sink the campaign of most other candidates, Clinton and her army of fawning corporate media sycophants, have attempted to deflect attention away from her own misdeeds, corruption, and nefarious ties by instead portraying everyone who opposes them as puppets, stooges, and useful idiots.

Let’s begin with Republican nominee and gasbag deluxe, Donald Trump, who Clinton trolls have attempted to portray as a stooge of Russian President Putin. While it’s indeed quite likely that the Kremlin sees Trump as far less of a threat to Russia’s interests than Clinton — just look at Clinton’s roster of neocon psychopath supporters to see that Putin has a point — the notion that Trump is somehow a creation of Putin, or at the very least is working for him is utterly absurd.

And the ‘evidence’? Trump’s connections with wealthy Russian oligarchs. I suppose those who have made their homes under rocks these last 25 years might not know this, but nearly every billionaire investor has gone to Russia in that time, forged ties with influential Russians, and attempted to make money by stripping clean the bones of what was once the Soviet Union.  Sorry Naomi Klein, I guess the Clintonistas expect no one to have read Shock Doctrine which details the sort of disaster capitalism run amok that took place in Russia in the 1990s.

And then, of course, there’s that great confabulator Julian Assange who has also been smeared as a Putin puppet by the #ImWithHer media somnambulists (slaapwandelaars. svh). I guess the lords of corporate capital didn’t like the fact that Assange and WikiLeaks have managed to expose countless dirty deeds by Clinton’s Tammany Hall (uiteindelijk corrupte politieke organisatie in New York. svh) of the 21st Century.  From using the DNC as a political appendage of the Clinton campaign (as revealed by the WikiLeaks dump of DNC emails) to his recent promise to make public the ‘most interesting and serious’ dirt on Hillary, Assange has become a thorn in the side —  or thumb in the eye, as it were — for Hillary.

And what would a rundown of the specters haunting Clinton’s dreams be without mention of the rabid bear of Russia, big bad Vlad? Clinton recently referred to Putin as the ‘grand godfather of this global brand of extreme nationalism.’ Leaving aside the asinine phraseology, Clinton’s attacks on Putin reveal the weakness of the Democratic nominee, the hollowness of her arguments, and the unmitigated gall of a hypocrite for whom casting stones in glass houses is second nature.

For, at the very moment that she takes rhetorical swipes at Putin, Clinton herself is implicated in a worldwide network of extremism that promotes terrorism, rains death and destruction on millions of innocent civilians, and moves the world closer to global conflict. If Putin represents the éminence grise of a ‘global brand of extreme nationalism,’ then Clinton is the fairy godmother of global extremism and terror.  It’s a good thing she has access to the best personal grooming products Goldman Sachs money can buy as it is not easy to wash decades-worth of blood off your hands.

And so, the quadrennial danse macabre that is the US presidential election has turned into an embarrassing sideshow of dull-witted infantilism. But amid the idiocy there is wanton criminality and corruption to be exposed before the world. For while Trump is undoubtedly the bearded lady of America’s freak show, Hillary is the carnival barker.

She knows the ring toss and other games are rigged, but she coaxes the feeble-minded to play nonetheless. She knows the carnies are drunk and reckless, but she urges the children to pay for another ride anyway. She understands that her job is to sell a rigged game, and to call security when someone challenges her lies. And, unfortunately, whether you want it or not, the Hillary Roadshow is coming to a town, or country, near you.

http://www.counterpunch.org/2016/08/29/hillary-and-the-clinton-foundation-exemplars-of-americas-political-rot/ 

Bas Heijne: Assange is een transparantie-Messias, die vindt dat alles in de wereld openbaar en doorzichtig moet zijn, wat onmogelijk en dus gevaarlijk is. 

https://www.nrc.nl/nieuws/2014/01/25/little-brother-1338084-a485142 

Al deze door Bas Heijne angstvallig verzwegen informatie wordt door de P.C. Hooftprijswinnaar 2017 met vijf woorden afgedaan als ‘feitenvrije nonsens over Hillary Clinton,’ onder de onbedoeld rake kop ‘Echt nepnieuws.’ Zijn houding typeert de rol van opiniemaker in dienst van de gevestigde orde, een broodschrijver voor wie geen onwaarheid te groot is, en die door de neoliberale wanorde wordt beloond met geld en prijzen die als prestigieus doorgaan. Mijn werkzame leven lang heeft mij de hoerigheid van conformisten/opportunisten verbijsterd, en wel omdat ik uiteindelijk niet begrijp dat iemand zijn eigen waardigheid en zelfrespect vrijwillig te grabbel kan gooien. Wat ontbreekt een individu om zich zo onderdanig op te stellen tegenover de macht? Angst? Wanhoop? Domheid? Onverschilligheid? Zelfhaat? Verraad? Onmatigheid? Hoogmoed? Narcisme? Een combinatie van al deze facetten? Ik weet dat er mensen zijn die Heijne een arrogant ijdeltuit vinden, maar dan nog, een dergelijke karakterisering verklaart niets. Waarom zou de mens zijn korte bestaan op aarde doorbrengen in een leugen, om het gevaar te lopen zijn karakterloosheid dermate te gaan verafschuwen dat zijn leven in een hel verandert? Het zal de lezer duidelijk zijn dat het hier niet om alleen Heijne gaat, maar dat ik hem als voorbeeld gebruik voor de beschrijving van het dominante cynisme in de westerse samenleving, waarbij alles een prijs heeft, maar niets meer een waarde. Laat ik een significant voorbeeld geven van het schrikbarende gebrek aan logica en aan zelfrespect die onvermijdelijk uit dit cynisme voortvloeien. In The New York Times van woensdag 11 januari 2017 schreef Max Boot, de rechtse activist en voormalig staflid van de toenmalige Republikeinse presidentskandidaat John McCain, onder de kop ‘A Manchurian candidate?’ het volgende:

In recent days, two intelligence dossiers have been published making sensational charges involving President-elect Donald J. Trump and the 2016 election. Although they will be lumped together in the public mind, in truth they are as different as chalk and cheese.

The first of these reports, published last week, was an unclassified version of a United States intelligence community assessment that concluded with ‘high confidence’ that President Vladimir V. Putin of Russia had ordered an ‘influence campaign’ aimed at the presidential election, and that his goals included damaging Hillary Clinton and electing Mr. Trump. All intelligence contains an element of uncertainty, but this is as good as it gets: a judgment corroborated by the F.B.I., C.I.A. and National Security Agency based on human intelligence, electronic intercepts and forensic investigation into the hacks of the Democratic National Committee and Democratic Party officials.

The second report — dumped on the internet by BuzzFeed News on Tuesday — is a very different animal. As BuzzFeed wrote, ‘The document was prepared for political opponents of Trump by a person who is understood to be a former British intelligence agent’ — now identified as Christopher Steele — and its allegations are ‘unverified.’ If true, the claims in the BuzzFeed dossier are sensational, including extensive contacts between Trump aides and Russian operatives and the Russian accumulation of dirt on Mr. Trump to be used for blackmail.

But are they true? No one knows. This could either be a Watergate-style scandal that engulfs the Trump presidency or a ‘Hitler Diaries’-style hoax, or anything in between.

Allereerst dit: Max Boot is een neoconservatieve militair historicus wiens boek The Savage Wars of Peace uit 2002 een pleidooi is voor een nieuwe interventiepolitiek van de Verenigde Staten door op verschillende fronten tegelijk, verspreid over de wereld, de Amerikaanse hegemonie met massaal geweld af te dwingen. Wat dit betreft bestaat er geen wezenlijk verschil in het superioriteitsgevoel van de neoconservatieven en dat van de nazi’s. Laatstgenoemden meenden als ‘Übermenschen’ over anderen te kunnen heersen, de Amerikaanse elite baseert haar rechtvaardiging van het al even agressieve expansionisme op de veronderstelling ‘exceptionalistisch’ te zijn. Beide geloven in de eigen superioriteit vloeien voort uit de pathologie van het narcisme. In zijn boek American Narcissism: The Myth of National Superiority (2006) verwijst de Amerikaanse auteur Wilber W. Caldwell naar de gerenommeerde Amerikaanse filosoof Erik Hoffer die uiteenzette dat 

nationalism affords the individual new pride, confidence and hope as well as a sense of purpose and self-worth through identification with the national cause. At its most fundamental psychological root, it is predisposed by frustration and a loss of faith in the self. Hoffer’s is a damning charge: ‘The less justified a man is in claiming excellence in himself, the more ready he is to claim excellence for his nation.’

Hetzelfde mechanisme voltrekt zich bij iemand voor wie het systeem zin en betekenis in zijn bestaan verschaft, omdat hijzelf niet daartoe in staat is. Typerend in dit opzicht is dat sinds Bas Heijne in 2015 van zijn vooruitgangsgeloof viel, dat hij, volgens eigen zeggen, ‘met de paplepel ingegoten’ had gekregen de NRC-columnist zich steeds fanatieker vastklampt aan de overtuiging dat ‘[Amerika] in alle opzichten superieur.’ Hoewel Caldwell schrijft dat ‘The ramifications of such an idea are beyond the scope of this book’ stelt hij wel dat:

whatever the cause, our belief in the superiority of the national cause often borders on fanaticism. Here Hoffer’s characterization of the ‘true believer’ has a distinctly American ring: ‘The true believer is apt to see himself as one of the chosen, the salt of the earth, the light of the world.’ According to Hoffer: ‘All active mass movements strive, therefore, to interpose a fact-proof screen between the faithful and the realities of the world. They do this by claiming that the ultimate and absolute truth is already embodied in their doctrine and that there is no truth or certitude outside it.’

Vandaar dat een ‘ware gelovige’ als mainstream-opiniemaker Bas Heijne in maart 2016 zonder enige terughoudendheid in zijn ‘kwaliteitskrant’ kon oproepen: ‘Kunstenaars, boycot Manifesta 10’ (in Sint Petersburg) als straf voor het ‘wangedrag van de Russen,’ nadat de bevolking van de Krim zich in een referendum had uitsproken vóór aansluiting bij de Russische Federatie, waardoor het NAVO-voornemen om daar een marinebasis te vestigen, werd gedwarsboomd. ‘The facts on which the true believer bases his conclusions must not be derived from his experience or observation but from holy writ,’ aldus Erik Hoffer. Opvallend daarbij is dat de

radical and the reactionary loathe the present. They see it as an aberration and a deformity. Both are ready to proceed ruthlessly and recklessly with the present, and both are hospitable to the idea of self-sacrifice,

en dus moet, in de visie van Heijne, zelfs de kunst in dienst staan van de politiek, het tijdloze ondergeschikt zijn aan de waan van de dag. Identiteit is voor hem een politiek fenomeen. Vanuit dit beperkte perspectief kan hij moeiteloos kan stellen dat de exceptionalistische VS 'superieur' is. Daarentegen beseffen intellectuelen dat de wereld complexer is dan dit simplisme. In haar fameuze studie American Exceptionalism (1998) geeft Deborah Madsen, hoogleraar Engels, 

an accessible yet comprehensive historical account of one of the most important concepts underlying modern theories of American cultural identity. Deborah Madsen charts the contribution of exceptionalism to the evolution of the United States as an ideological and geographical entity from 1620 to the present day. She explains how this sense of spiritual and political destiny has shaped American culture and how it has promoted exciting counter arguments from Native American and Chicano perspectives and in the contemporary writings of authors such as Thomas Pynchon and Toni Morrison.

Madsen kwalificeert ‘exceptionalism,’ als ‘the single most powerful force in forming the American identity.’ Zij betoogt op een geloofwaardige manier dat het Amerikaans ‘exceptionalism’ de hele geschiedenis door ‘offered a mythological refuge from the chaos of history and the uncertainty of life.’ Het is de enige houvast voor de nazaten van emigranten die al het vertrouwde hadden achtergelaten en niets anders konden dan een nieuwe ‘identiteit’ op te bouwen in een voor hen onbekende, gewelddadige en bedreigende wereld. De oorspronkelijke bewoners van het continent, de Indiaanse volkeren waarschuwden de nieuwkomers voor datgene wat  vervreemding is gaan heten. Zo vertelde Chief Seattle in 1854:

We know that the white man does not understand our ways. One portion of land is the same to him as the next, for he is a stranger who comes in the night and takes from the land whatever he needs. The earth is not his brother but his enemy, and when he has conquered it, he moves on. He leaves his fathers' graves and his children's birthright is forgotten. He treats his mother, the earth, and his brother, the sky, as things to be bought, plundered, sold like sheep or bright beads. His appetite will devour the earth and leave behind only a desert.

En op zijn beurt verklaarde Chief Luther Standing Bear rond het begin van de twintigste eeuw:   

The white man does not understand America. He is too far removed from its formative processes. The roots of the tree of his life have not yet grasped the rich and the soil. 

The white man is still troubled by primitive fears; het still has in his consciousness the perils of this frontier continent, some of it is nog yet having yielded to his questing footsteps and inquiring eyes. The man from Europe is still a foreigner and an alien. And he still hates the man who questioned his path across the continent. 

De witte, christelijke, Europese Amerikaan is er nooit in geslaagd te wortelen, hij blijft gemobiliseerd, op zoek naar de frontier, het grensgebied dat hem eens zal verlossen. Permanent op de vlucht voor zichzelf, zoekt hij overal naar ‘goud,’ aangezien, zo zei de Spaanse veroveraar Hernán Cortés, ‘alleen goud’ de ‘ziekte van het hart,’ waaraan de Europeanen leden, ‘kan genezen,’ en waarover die andere genocidale Europeaan, Christoffel Columbus, opmerkte: ‘goud is het meest voortreffelijke, goud is rijkdom, en degene die het bezit kan alles doen in deze wereld, waar hij zin in heeft.’ Maar om zijn geweten te stillen, verzon de uit Europa gevluchte ‘Amerikaan’ het ‘exceptionalisme,’ het waanidee dat hij superieur was aan de gekleurde medemens, die hij uitbuitte of vermoordde. In de essaybundel American Identity in the Age of Obama (2015) schrijven de Amerikaanse hoogleraren Joseph Valenzano en Jason A. Edwards met betrekking tot het ‘exceptionalisme’:

It is fundamental to the national and international identity of who the United States is because it projects a certain telos (doel. svh) where the United States continues to progress, ever attempting to create a ‘more perfect union.’ Under exceptionalism, the United States continues to move along in a constant upward pattern where it will remain the beacon of light in a world shrouded in darkness and defender of the rights of man as long as it exists. In U.S. foreign policy, this means that America’s exceptionalism is ‘a crystallization of a set of related idea’s which explain the world and the U.S. role therein.’

https://books.google.nl/books?id=UVQVAgAAQBAJ&pg=PA178&lpg=PA178&dq=offered+a+mythological+refuge+from+the+chaos+of+history+and+the+uncertainty+of+life&source=bl&ots=8Ca_UJMf8M&sig=96y1RdhPmEk8HEWL_aL_7ijsSjc&hl=nl&sa=X&ved=0ahUKEwj1jb3MlMzRAhVCbBoKHcMHB4oQ6AEILzAD#v=onepage&q=offered%20a%20mythological%20refuge%20from%20the%20chaos%20of%20history%20and%20the%20uncertainty%20of%20life&f=false 

Ook Bas Heijne’s ‘immer onkreukbare Barack Obama,’ met diens ‘op de idealen van de Verlichting gebaseerde wereldbeeld,’ geloofde als president, volgens eigen zeggen, ‘with every fiber of my being,’ in het ‘American exceptionalism.’ Obama bewees dit ondermeer door de eerste president te zijn in de Amerikaanse geschiedenis die zijn volle ambtstermijn oorlog voerde, en dit ook nog eens op verschillende fronten. Dit toont opnieuw aan waar Heijne in politiek en cultureel opzicht staat. Hij is in de praktijk van alledag een spreekbuis van de gewelddadige neoliberale en neoconservatieve elite met hun ideologie dat hij van een suikerlaagje voorziet om zijn propaganda probleemloos aan het NRC-publiek te kunnen verkopen. De P.C. Hooftprijswinnaar 2017 kan zo en passant de rol van intellectuele poseur blijven spelen. Het narcistische ‘exceptionalisme’ gaat ervan uit dat ‘We’re an empire now, and when we act, we create our own reality,’ zoals de invloedrijke Republikeinse politiek adviseur Karl Rove in 2004 tegenover de New York Times Magazine opmerkte. De doctrine van het ‘Amerikaanse exceptionalisme’ vloeit voort uit de rotsvaste overtuiging dat de VS uniek is, en daardoor niet beperkt kan worden door de gangbare morele en rationele normen, zoals die onder andere zijn vast gelegd in het internationaal recht. Wat in individuele gevallen gediagnosticeerd wordt als een ernstige persoonlijkheidsstoornis, wordt zodra deze pathologie zich collectief manifesteert, bejubeld door de mainstream-opiniemaker Bas Heijne, en verkocht als een bewonderenswaardige karaktertrek van het ‘superieure Amerika.’ Ik vrees dat  als Heijne het Amerikaans superioriteitsgevoel bewondert hij hoogstwaarschijnlijk aan hetzelfde narcisme lijdt. Algemeen bekend is dat er een nauwe band bestaat tussen ‘Personal Exceptionalism and Narcissism.’ Deskundigen op het gebied van verslaving hebben ontdekt dat een ‘narcist’ -- gedefineerd als iemand met ‘een ongezonde mate van eigenliefde’ -- een aantal ‘onaantrekkelijke persoonlijkheidstrekken’ vertonen, waaronder:

* Grandiosity... an inflated sense of their own self-importance.

* Self-obsession

* Overestimation of their own skills and abilities.

* The narcissist has a sense of entitlement to all the good things in life.

• Those individuals who are narcissistic tend to ignore the needs of other people

http://alcoholrehab.com/addiction-recovery/personal-exceptionalism-in-recovery/ 

Wanneer een individu zich ‘met elke vezel’ van zijn lichaam ‘exceptionalistisch’ vindt, lijdt hij aan ‘narcisme.’ Precies hetzelfde geldt voor een collectief. Wat Heijne als het ‘superieure Amerika’ beschouwt, is in werkelijkheid een combinatie van ‘grandiosity, self-obsession, overestimation, entitlement’ van een ‘narcistische’ staat, die ertoe geneigd is ‘to ignore the needs of other people.’ Dat Heijne dit niet beseft, is illustrerend voor zijn eigen narcisme. Het feit dat Heijne spreekt van het 'superieure Amerika' terwijl het beleid van de elite om de haverklap het internationaal recht schendt om wereldwijd een neoliberaal systeem af te dwingen, demonstreert dat ook Heijne lijdt aan een  narcistische persoonlijkheidsstoornis. Om een breder begrip van hem te krijgen is belangrijk te weten dat Bas, die begin 1960 werd geboren, behoort tot de eerste generatie Nederlanders die in een welvaartsstaat opgroeide en daarnaast niet van nabij geconfronteerd werd met oorlogsvoering. Als kind gingen de vaak fel bevochten hervormingen van de jaren zestig, begin jaren zeventig aan hem voorbij, waardoor hij het comfort en de vrede als normaal ging beschouwen. Als kind opgroeiend in een beschermd milieu op het platteland werd hij zelden geconfronteerd met de meedogenloze rauwheid van het bestaan van miljarden mensen. Afgeschermd in een kleinburgerlijk wereldje leek het alsof alles alleen om hem draaide. Ik vermoed dat dit een voorname reden is waarom hij als opiniemaker keer op keer zo’n ernstig tekort aan empathie vertoont, het onvermogen zich te identificeren met het leed van ontelbare medemensen, waardoor Bas Heijne niet alleen een kille hooghartigheid kan uitstralen, maar ook ‘a sense of entitlement,’ zoals het in de Angelsaksische cultuur heet. Na zijn adolescentie nooit echt volwassen geworden blijft Bas ervan overtuigd het recht te hebben op van alles en nog wat, met dezelfde vanzelfsprekendheid als die van de 8 witte mannen die nu evenveel bezitten als de helft van de mensheid tezamen. Dit ‘entitlement’ verklaart de vaak klagerige ondertoon van Heijne’s teksten, alsof hem iets ten onrechte is ontnomen, alsof ‘het populisme’ van ‘het volk’ — zíjn terminologie, niet de mijne — niets anders is dan een serie aanslagen op zijn zuur verdiende privileges. Die houding is symptomatisch voor hetgeen de American Psychiatric Association in haar Diagnostic and Statistical Manual over de narcistische persoonlijkheidsstoornis meldt. De Amerikaanse docent sociologie dr. Ronald Lorenzo stelt in zijn studie The Puritan Culture of America's Military: U.S. Army War Crimes in Iraq and Afghanistan (2016) dat 

The conscious portion of American society has exhibited and continues to exhibit pathological narcissistic traits. Vaknin, a recognized authority on narcissism describes in his book Malignant Self Love: Narcissism Revisited how various narcissistic habits and actions manifest themselves in various social interactions between a narcissist and others.

Vaknin writes primarily about the pathologically narcissistic person, yet his insights have relevance and parallels to pathological narcissistic behavior by nation-stated, including the United States. 

In dit opzicht is het geenszins vreemd dat de Amerikaanse elite zich zo gemakkelijk identificeert met  de zionistische staat Israel, want zowel Israel als de VS komen voort uit de grootheidswaan dat zij ‘uitverkoren’ volkeren zijn. ‘Chosen,’ al dan niet door een hogere macht, die op aarde een missie heeft en daarom boven het recht staat. Sam Vaknin, de Joods-Israelisch auteur van Malignant Self Love: Narcissism Revisited. (2001) definieert ‘Pathological narcissism’ dan ook als ‘a life-long pattern of traits and behaviors which signify infatuation (zelfverheerlijking. svh) and obsession with one's self to the exclusion of all others and the egotistic and ruthless pursuit of one's gratification (bevrediging. svh), dominance and ambition.’ 

http://samvak.tripod.com/npdglance.html

De Britse journalist/auteur Adrian Tempany schreef in de Financial Times van 4 september 2010 onder de kop ‘When narcissism becomes pathological’ ondermeer:

As Sam Vaknin, author of Malignant Self-Love, a bestselling study of narcissism, says: 

‘Narcissists gravitate towards professions where they can control people and elicit adulation. They are more likely to work in politics, finance or medicine than in shoemaking.’

The disorder, formerly known as megalomania, affects 1 per cent of the population and up to 16 per cent of the clinical population. It is not easily discernible to the untrained eye, partly because a degree of self-love is essentially healthy: it protects us from self-harm; it enables us to form support networks, to find a mate and procreate. NPD (narcissistic personality disorder. svh), however, is not simply a healthy self-regard gone astray.

Jose Romero-Urcelay is a forensic psychiatrist and the director of therapies at the Dangerous and Severe Personality Disorders unit at Broadmoor, West London Mental Health Trust. He confirms Vaknin’s theory that pathological narcissists are drawn to careers in finance, law and politics. He also treats numerous patients with narcissistic personality disorder. ‘It is crucial,’ he says, ‘to distinguish between narcissistic traits, which may be advantageous — such as confidence, a need to get to the top, the need for praise — and NPD. Those with personality disorders are exploitative, and likely to cause significant distress to others.’

Typically, this takes the form of emotional abuse. The narcissist’s insatiable quest for attention (what Vaknin was the first to describe as ‘narcissistic supply’), leads him or her to seek out a steady source of admiration. Where that is in short supply, the narcissist prefers to inspire fear or hatred than suffer the nightmare of being ignored. And unable to empathize, they are indifferent to the consequences of hurting people.

https://www.ft.com/content/5ff67be2-b636-11df-a784-00144feabdc0  

Men hoeft geen psycholoog te zijn om te kunnen constateren dat  ‘pathological narcissists are drawn to careers in finance, law and politics,’ en dat de ‘onverzadigbare speurtocht  van de narcist naar aandacht hem of haar’ als het ware dwingt ‘om een vaste bron van bewondering te zoeken.’ Al ruim een decennium lang schrijf ik op deze weblog over de narcisten in de mainstream-media. Wanneer Bas Heijne met grote stelligheid van oordeel is dat de VS ‘in alle opzichten superieur’ is en bewondering heeft voor ‘de immer onkreukbare Obama’ en dat diens oorlogen getuigen van een ‘op de idealen van de Verlichting gebaseerde wereldbeeld,’ dan demonstreert de NRC-opiniemaker dat ook hij een ‘narcist’ is, die in zijn ‘onverzadigbare speurtocht’ naar ‘aandacht’ een zo groot mogelijk ongeïnformeerd publiek zoekt als ‘vaste bron van bewondering.’  Een ander voorbeeld is de jurist Geert Mak, ‘de populairste geschiedenisleraar van het land,’ zoals een andere narcist, Twan Huijs, mijn oude vriend betitelde. Kenmerkend van de ‘narcist’ is tevens het gemak waarmee hij de werkelijkheid verdraait. Zo schreef Mak in zijn in 2012 verschenen bestseller Reizen zonder John over de narcistische president Theodore Roosevelt: 

Orde, evenwicht tussen de verschillende machten, binnen Amerika en ook in de rest van de wereld, dat was zijn doel.

De werkelijkheid staat hier evenwel haaks op. De joods-Amerikaanse socioloog Todd Gitlin en de Joods-Israelische intellectueel Liel Leibovitz, hoogleraar Communications aan de New York University, benadrukten in hun studie The Chosen Peoples. America, Israel and the Ordeals of Divine Election (2010) dat president Theodore Roosevelt:

preferred the allure of racial superiority, which filled the intellectual atmosphere in which he came of age. Such thinking, in the Social Darwinist vein, suffused the course he took at Harvard (1876-80) and Columbia (1880-81). As he was drawn to grand strategy practiced by the naval advocate Alfred Thayer Mahan, he was also drawn to big biological theory —  to Darwin, who had ‘fairly revolutionized thought,’ as well as much lesser lights who thought that race was destiny. For fully fifteen years, in the dominant tenor of his time, Roosevelt historical writing was pervaded by talk of ‘Anglo-Saxonism’ and ‘Aryan’ as well as the then-fashionable ‘Teutonic’ civilization… During his years in the presidency, he read devotedly – obsessively – on racial themes, and while quarreling at times with one or another author over particulars, he continued to embrace overall the notions of racial hierarchy and determinacy. In his letters, Dyer (Amerikaans historicus) writes, ‘a crude idiom always lurk[ed] just beneath the surface of the more genteel, theoretical terms.’ In 1906, Roosevelt wrote to his friend Owen Wister, the novelist, that blacks are ‘altogether inferior to whites.’

Deze informatie toont hoe doortrapt de bewering van de herboren christen Geert Mak is dat ‘In Roosevelts wereldbeeld zeker plaats’ was ‘voor zwarten.’ Gitlin en Leibovitz:

In one respect Roosevelt far outmuscled Josiah Strong, who viewed martial prowess as no more than a preliminary phase in the coming battle of civilizations. Writing in 1889, Roosevelt celebrated American settlers who gave no quarter in their 1776 war with the Cherokees: ‘Bible-readers’ who ‘joined in prayer and thanksgiving for their successes; but this did not hinder them from scalping the men (indianen svh) they killed. They were too well-read in the merciless wars of the Chosen People to feel the need of sparing the fallen; indeed they would have been most foolish had they done so; for they were battling with a heathen enemy more ruthless and terrible than ever was Canaanite or Philistine,’

aldus Roosevelt, die — volgens Mak — ‘orde’ en ‘evenwicht’ zou nastreven. Het is de ‘orde’ en het ‘evenwicht’ van de narcist, wiens ‘personality disorders are exploitative, and likely to cause significant distress to others.’ Typerend is dat narcisten als Mak en Heijne zonder enige empathie voor de slachtoffers de westerse hegemonie blijven propageren. Zij steunen de ‘orde’ en het ‘evenwicht’ van de wanorde. Dat deze status quo ten koste gaat van miljarden armen vindt men in hun beweringen niet terug. Dat hun narcisme door de overgrote meerderheid van de wereldbevolking wordt afgewezen, dringt niet tot hun megalomane wereldbeeld door. Mak en Heijne blijven voor het ‘Amerika’ waar zij als kind van ‘droomden’ nog altijd een ‘geheime liefde’ koesteren. Zij bedrijven een leugenachtige geschiedschrijving. Daarentegen beschrijven intellectuelen wel degelijk de werkelijkheid. Nogmaals Gitlin en Leibovitz:

Roosevelt does not seem to have repeated direct references to the ‘Chosen Peoples,’ but his martial insistence did not slacken, with chosenness quivering between the lines when he told the officers of the Naval War College, in June 1897, ‘All the great masterful races have been fighting races… Cowardice in a race, as in an individual, is the unpardonable sin.’

Dat ‘lafheid in zowel een ras als in een individu de onvergeeflijke zonde’ keert in andere bewoordingen terug bij Bas Heijne wanneer die in de NRC schrijft dat

Je het dedain van Poetin voor het weke westen [begrijpt] – grote woorden, geen daden. De politiek, de handel, een verworden kunstwereld, ze laten zich gedwee verleiden door geld, aanzien en een glas champagne in de Hermitage.

https://www.nrc.nl/nieuws/2014/03/16/buitenkansje-a1472398 

Kennelijk had het Westen meteen gewelddadig moeten optreden tegen ‘Poetin.’ In deze gedachtenwereld geldt: ‘oorlog is vrede.’ Wat Orwell opschreef had Theodore Roosevelt al ten tijde de Spaans-Amerikaanse oorlog in soortgelijke bewoordingen beweert:

It is only the warlike power of a civilized people that can give peace to the world… That the barbarians recede or are conquered… is due solely to the power of the mighty civilized races which have not lost the fighting instinct, and which by their expansion are gradually bringing peace into the red wastes where the barbarian peoples of the world hold sway.

Voor de Heijne’s en Makken geldt: Oorlog is Vrede, Barbarij is Beschaving. Het is dezelfde doctrine die we in 2003 terugzagen bij de invloedrijke Amerikaanse neoconservatieve historicus Robert Kagan in zijn boek Of Paradise and Power. America and Europe in the New World Order. Over de Europese scepsis ten aanzien van de illegale inval in Irak schreef Kagan, die door Heijne's 'immer onkreukbare' Obama zo wordt bewonderd:

On the all-important question of power — the efficacy of power, the morality of power, the desirability of power — American and European perspectives are diverging. Europe is turning away from power, or to put it a little differently, it is moving beyond power into a self-contained world of laws and rules and transnational negotiation and cooperation. It is entering a post-historical paradise of peace and relative prosperity, the realization of Immanuel Kant’s ‘perpetual peace.’ Meanwhile, the United States remains mired in history, exercising power in an anarchic Hobbesian world where international laws and rules are unreliable, and where true security and the defense and promotion of a liberal order still depend on the possession and use of military might.

Dit oorlogszuchtig tromgeroffel van een Amerikaanse narcist bij uitstek sluit naadloos aan bij Bas Heijne's oproep aan het ‘weke westen’ om 'hard' te ‘reageren als een land de rechtsorde zo flagrant schendt als Rusland nu doet,’ willen ‘wij’ tenminste vanuit onze ‘exceptionalistische’ positie als ‘narcisten’ blijven meetellen. Immers, ‘als je invloed en macht wilt hebben, moet je groots zijn. Dat is iets wat we in Europa van’ de Amerikanen ‘kunnen leren,’ aldus mijn oude vriend Geert Mak. Meer over de narcisten later.