De Nederlandse 'Democratie'

Interview Verhoef: geen politicus durft zijn vingers hier aan te branden

14/01/2016 rob vellekoop Politiek 7

Registeraccountant Verhoef heeft de afgelopen jaren een kleine twintig delegaties van politici onderricht gegeven in overheidsfinanciën. Hij voerde talloze gesprekken met Tweede Kamerleden, gemeenteraadsleden en leden van de provinciale staten.

Verhoef in een interview met DLM hierover: “Iedereen loopt er voor weg. Als ze wel iets doen worden ze onthoofd. Want dat is de manier waarop onze maatschappij omgaat met mensen die misstanden aan de kaak stellen.”

Leo Verhoef spreekt er zijn verwondering over uit dat met de rapporten over financiële misstanden bij gemeentes en provincies, die hij al sinds 1994 naar buiten brengt, nog niets is gebeurd. Geen enkele organisatie maakte hard dat Verhoef’s conclusies niet kloppen. Rekenkamers van verschillende gemeenten bevestigen dat Verhoef het bij het rechte eind heeft.

“Er is een groot gebrek aan kennis op dit gebied. Je hebt mensen nodig die deskundig zijn. Al Capone werd ook niet gepakt door een actie van de politie, maar wel vanwege belastingfraude.”

Hij vertelt over politici die met zijn hulp de boekhoudfraude in hun gemeentes op de politieke agenda probeerden te zetten. Deze mensen werden of wel door hun eigen partijleden of door bijvoorbeeld de burgemeester afgebrand en politiek onthoofd. In feite worden zij als klokkenluiders uit eigen gelederen afgeserveerd.

“Het lukt hen niet, want de politiek is een baantjesmachine, waarbij ze elkaar de hand boven het hoofd houden. Dat geldt dus in ieder geval zowel voor gemeenten als provincies.”

Hij deed twintig aangiften bij Justitie tegen de financiële malversaties van gemeenten. Het ministerie deed hier niets mee. Daarna stapte hij met de foutieve jaarrekeningen naar verschillende gerechtshoven. “Het hof van Den Bosch heeft de zaak serieus behandeld”, maar constateerde dat Verhoef geen belanghebbende in de provincie Noord-Brabant kon zijn omdat hij geen inwoner was en hierdoor kon de zaak niet behandeld worden.

Vervolgens stapte Verhoef naar Amsterdam waar hij de gemeente Wijk bij Duurstede (zijn woonplaats) voor het hof daagde. Dit hof oordeelde dat de zaak niet in behandeling kon worden genomen, omdat Leo nu hij meer zaken aanhangig gemaakt had, dit niet meer deed als belanghebbende maar vanuit een andere drijfveer.

Leo ziet verschillende trends in de financiële verslaglegging van de overheden.
Tot ongeveer 2010 presenteerden de gemeenten jaarlijks gematigde overschotten op de rekening terwijl zij in werkelijkheid bulkten van het geld. Een gevolg van deze foutieve voorstelling van zaken door bijvoorbeeld de stad Amsterdam is dat deze gemeente de burgerij ten onrechte veel te veel Onroerende Zaken Belasting liet betalen.
Sinds 2010 is het beeld omgeslagen. De gemeenten hebben in werkelijkheid grote tekorten, maar deze worden veel kleiner voorgesteld aan het publiek. Dan kunnen ze nog steeds leuke dingen doen voor de kiezer, terwijl ze dit eigenlijk niet meer kunnen betalen.Daarnaast hebben de gemeenten de afgelopen jaren in totaal 5 miljard euro afgeboekt (op de kostprijs)  op het onroerend goed dat zij en masse hebben aangekocht. Het negatieve resultaat van deze grondspeculaties is versluierd in de jaarrekeningen verwerkt.

Registeraccountant Verhoef liep in 1987 als lid van de Raad van Toezicht van de plaatselijke Rabobank tegen een omvangrijke boekhoudfraude bij de Rabobank organisatie op. Van deze ontdekking wilde niemand ook maar iets weten. RABO paste dit principe al jarenlang toe en wilde het niet veranderen. Leo Verhoef waarschuwde De Nederlandsche Bank (waar Van Dien+Co, de werkgever van Leo Verhoef, de accountant was). DNB was gepikeerd en deed – ondanks geheimhoudingsplicht – zijn beklag bij de werkgever van Verhoef waarop Van Dien+Co hem ontsloeg.

Vervolgens werkte Verhoef tot aan zijn ontslag in 1994 bij VB Accountants, waar vrijwel alle Nederlandse gemeenten en provincies cliënt waren. Bij dit kantoor werden volgens Leo doorlopend goedkeurende accountantsverklaringen gegeven van jaarrekeningen van gemeenten en provincies, die volstrekt niet voldeden aan de eisen en een misleidend beeld gaven van de financiële positie, boekhoudfraude avant la lettre. In 1994 werd hij door de kantonrechter ontslagen: “U hoort wat uw werkgever zegt, u bent lastig.” Het toenmalige GAK kende hem een WW-uitkering toe met de hoogste strafkorting, omdat hij “verwijtbaar werkloos” was.

Leo hierover: “Accountants die hun werk goed doen, zijn in Nederland niet welkom.”

Ondanks alle tegenwerking werkt Leo Verhoef, die ondertussen gepensioneerd is, zich al bijna twintig jaar lang door de jaarstukken van alle 400 Nederlandse gemeenten heen. Hij rapporteert zijn bevindingen op zijn website en aan de gemeenten in kwestie. Ook de jaarrekeningen van de provincies beoordeelt hij. Helaas kloppen de meeste ieder jaar nog steeds niet.

Op de vraag waar hij zijn motivatie vandaan haalt om met zijn jarenlange strijd door te gaan, glimlacht hij.

“Toen ik in 1995 hieraan begon dacht ik, dit is een maatschappelijke misstand die aan de orde moet worden gesteld. Hier kan geen mens omheen. Binnen 10 jaar moet dit opgelost kunnen zijn. Ook vind ik het vakmatig prettig om hiermee bezig te zijn, met het checken van de cijfers van 400 gemeenten en provincies.”

Verhoef verwijt het niet alleen politici, maar ook accountants dat zij met de boekhoudfraude van niet kloppende jaarrekeningen van gemeentes en provincies tot op de dag van vandaag doorgaan. Op de vraag of hij zichzelf ziet als de toekomstige Minister van Financiën als hij voor dit ambt door een nieuwe politieke partij zou worden gevraagd antwoordt hij bescheiden:

“Ik ben een goede tweede man, geen trekker eerder een aanduwer, een loyale hulp.”

Website van Leo Verhoef

Rob Vellekoop, 14 januari 2016

http://delangemars.nl/2016/01/14/interview-verhoef-geen-politicus-durft-zijn-vingers-hier-aan-te-branden/