Zionistische Extremisten versus Abou Jahjah

Abou Jahjah. © ANP

Joodse actiegroep doet aangifte tegen VPRO: Abou Jahjah in Zomergasten 'gevaarlijk'

De Joodse actiegroep TOF (Tradition is Our Future) heeft aangifte gedaan tegen Dyab Abou Jahjah en omroep VPRO omdat Abou Jahjah geselecteerd is als één van de gasten in het tv-programma Zomergasten. Ze noemen hem 'gevaarlijk', 'militant' en 'antisemitisch' en beschuldigen de VPRO van het 'verspreiden van haat en ondersteunen van terrorisme.'

Bewerkt door: Redactie 29 juli 2016, 11:56 - Bron: ANP

 
 
 

De VPRO maakt zich volgens de club schuldig aan het voorbereiden van een strafbaar feit door Abou Jahjah uit te nodigen, vindt de groep. Het Openbaar Ministerie (OM) gaat de aangifte beoordelen, maar wacht eerst af wat hij gaat zeggen.

Vrijdag plaatste de groep in Trouw een advertentie waarin ze de VPRO ter verantwoording roept. Volgens TOF is het 'gevaarlijk' om de 'militante en antisemitische' Abou Jahjah een podium te geven om zich te kunnen profileren als gevestigde opiniemaker. In de advertentie wordt Abou Jahjah een 'huisvriend van de terroristische Hezbollah' genoemd met 'wanstaltig gedachtegoed', die zich schuldig maakt aan 'ophitserij'.

De actiegroep wilde eerder in een tv-spot zijn standpunt bekendmaken, maar dat werd door de STER tegengewerkt.

Spraakmakend columnist

'Ik bouw wél bruggen, zij het niet met racisten en zionisten'

Met zijn nieuwe beweging Movement X wil Dyab Abou Jahjah de woede onder moslimjongeren 'veranderen in positieve energie', zegt hij. Lees hier het interview (+). 

Eindredacteur Karen de Bok van Zomergasten zegt in een interview in de VPRO-gids dat de komst van Abou Jahjah 'onomkeerbaar' is. 'Hij heeft een opvallende ontwikkeling doorgemaakt. Van een controversieel agitator tot een spraakmakend columnist van kwaliteitskrant De Standaard, de NRC van België.' Gevraagd naar de risico's die de uitzending met zich mee kan brengen, zegt De Bok: 'Wie weet wordt het wel heel saai. Je weet het niet.' De uitnodiging heeft ook binnen de VPRO tot felle discussies geleid.

De controversiële Belgisch-Libanese publicist Dyab Abou Jahjah richtte in 2000 in Antwerpen de Arabisch-Europese Liga (AEL) op. Toen er in 2002 rellen uitbraken, nadat een Marokkaan door een Belg was vermoord, zette de AEL burgerpatrouilles in om racisme bij de lokale politie te onderzoeken.

Abou Jahjah is aanstaande zondag de eerste gast in Zomergasten, dat dit jaar door Iran-correspondent Thomas Erdbrink wordt gepresenteerd.

Bezig Bij

Ook bij uitgeverij De Bezig Bij leidde Abou Jahjah tot discussie. In februari werd bekend dat De Bezige Bij Abou Jahjah had gevraagd om een deel te schrijven in de Horzel-reeks, een serie 'pamfletten die stof doen opwaaien'. Dat laatste is in ieder geval gelukt, want Pleidooi voor radicalisering zorgt al een poos voor verhitte gemoederen. 'Zijn ze helemaal gek geworden bij De Bezige Bij?', twitterde Bij-auteur Leon de Winter direct na de bekendmaking. Volgens hem heeft Abou Jahjah, een Arabische nationalist met een grondige afkeer van Israël, te vergaande uitspraken gedaan over de Joodse staat.

Zowel Tommy Wieringa als Jessica Durlacher besloten weg te gaan bij de uitgeverij. Dat haar uitgeverij 'iemand die het woord zionisten gebruikt voor joden en zichzelf een fanatiek antizionist noemt' had gecontracteerd, shockeerde haar en maakte dat ze zich onbegrepen voelde, verklaarde Durlacher eerder al.

http://www.volkskrant.nl/binnenland/joodse-actiegroep-tegen-vpro-abou-jahjah-in-zomergasten-gevaarlijk~a4348238/

Even ter correctie: het betreft hier geen 'Joodse actiegroep,' maar een zionistische actiegroep, aangezien er talloze joden zijn (overigens met een kleine letter, want alleen in Israel woont het Joodse volk) die walgen van het zionistische terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking. Dan: mevrouw Durlacher is de echtgenote van Leon de Winter. Meer over deze zionistische activist, kunt u hier lezen: http://stanvanhoucke.blogspot.co.uk/search?q=leon+de+winter

Het volgende schreef ik 15 jaar geleden over deze gecultiveerde slachtofferist:

‘De mens wenst zich een wereld waarin het goed en het kwaad duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn, want in hem huist het ingeschapen en ontembare verlangen te oordelen alvorens te begrijpen.’ Ik moet telkens weer aan deze observatie van de schrijver Milan Kundera denken wanneer ik een stuk lees van iemand die op hoge toon en met veel retoriek onze Westerse waarden bejubeld om vervolgens obsessief het kwaad in de ander te projecteren. Een tijdje geleden publiceerde Trouw een artikel van Leon de Winter waarin hij suggereerde dat veel, misschien wel de meeste Arabieren niet deugen, ze al heel lang niet deugen en evenmin in de toekomst zullen deugen. Tegelijkertijd gaf hij hoog op over de voortreffelijkheid van het Westen. Tweeënhalve pagina had De Winter nodig om dezelfde haat en minachting te ventileren die hij eerder al in zijn columns in het AD veel beknopter had verwoord. Zijn gecultiveerd slachtofferschap ziet hij kennelijk als vrijbrief om alle Palestijnen van het begin van de twintigste eeuw te omschrijven als ‘weinig erudiete inboorlingen.’ Het ‘succes’ van de zionisten ‘riepen woede, haat, jaloezie, afgunst op.’ Dat en niet de terreur van de Israëlische onderdrukking zijn de oorzaken van het conflict, zo deed de columnist het voorkomen. Kortom, een strijd tussen beschaafde joden en barbaarse Arabieren voor wie ‘Israël een weerzinwekkend stukje Europa is op heilige islamitische grond, bedoeld om moslims te vernederen en te vernietigen en de satanische verleidingen van het goddeloze Westen te verspreiden.’ In zijn zwart-wit voorstelling van zaken negeerde De Winter het feit dat 5 procent van de Palestijnen christelijk is. Het is bekend: dit soort opvattingen voeden latent racistische en antisemitische sentimenten, want ook de Arabieren zijn semieten. De wrange ironie is dat de wijze waarop hij over Arabieren denkt vergelijkbaar is met de eeuwenlange minachting van christenen voor joden: laatst genoemden zouden niet kunnen tippen aan de Westerse superioriteit. Dezelfde ‘superioriteit’ waaruit de holocaust voortkwam als exclusief Westers fenomeen. In de islamitische wereld is er nooit sprake geweest van massale jodenvervolgingen. De vraag is dan ook: gelooft Leon de Winter in zijn eigen simplistisch wereldbeeld? Het antwoord moet zijn: nee, tenzij hij gek is. Sterker nog: gezien zijn denkbeelden heb ik het sterke vermoeden dat hij zelfs niet in de democratie en de mensenrechten gelooft, dat hij diep in zijn hart nergens meer echt in gelooft. Afgelopen zaterdag attaqueerde hij in zijn column de schrijver Karel Glastra van Loon vanwege diens kritiek op de zogenaamde ‘Oorlog tegen het Terrorisme.’ Glastra van Loon is volgens hem ‘een gelovige.’ En: ‘Gelovigen leven in een andere wereld dan niet-gelovigen.’ Tot het kamp der ‘ongelovigen’ rekent de columnist zichzelf, het logisch resultaat van het feit dat hij zichzelf slechts ziet als slachtoffer, die ooit eens verraden is. Na Auschwitz en Hiroshima kan bijna niemand meer werkelijk geloven in de onvergankelijkheid van al die ‘normen en waarden van de Westerse beschaving.’ Wat overblijft voor wie het leven zinloos lijkt is zelfmoord of het koesteren van het eigen slachtofferschap. Dat laatste doet De Winter door een schijnwereld op te bouwen waarbij goed en kwaad, schuld en onschuld haarscherp gescheiden zijn. Daarom kan hij ook geen kritiek op Israël verdragen; tot aan het einde der tijden moet voor De Winters eigen overleven de joodse staat het goede blijven en de Arabische gemeenschap onvermijdelijk het kwade. De een kan niet zonder de ander. In het goede zelf is hij niet wezenlijk geïnteresseerd en ook niet in het kwade. Goed is goed, kwaad is kwaad, de duivel heeft geen motieven, die is het kwaad zelve. Dezelfde zaterdag spraken in AD Magazine de historicus Chris van der Heijden en Leon de Winter over hun verbroken vriendschap. Van der Heijden vertelde: ‘Natuurlijk wist Leon dat mijn vader in de oorlog de verkeerde kant had gekozen… Toch heeft hij mijn vader nooit willen ontmoeten.’ De Winter zei: ‘Het oorlogsverleden van Chris’ vader fascineerde mij. Ik was nooit eerder zo dicht in de buurt van het kwaad gekomen.’ Desondanks wilde hij geen contact om het complexe en tragische van het menselijk bestaan direct te onderzoeken, zoals een schrijver had gedaan, niet om te veroordelen maar om te kunnen begrijpen. Het verschil tussen een propagandist en een schrijver is dat de een alles al weet en de ander blijft twijfelen en het kwaad in zichzelf analyseert. Over Van der Heijdens boek ‘Grijs Verleden’ merkte De Winter op: ‘Een zeer scherpzinnig boek, voor een deel, maar het bevat ook een grijs gebied.’ Een pamflettist haat het grijze, angstaanjagende gebied in de menselijke geest, in zijn eeuwige onschuld kent hij alleen zwart-wit. Uiteindelijk is die houding kitsch. Ze wordt gevoed door ‘de behoefte om zichzelf te bekijken in de spiegel van de verfraaiende leugen en zich erin te herkennen met ontroerende bevrediging,’ en is gebaseerd op ‘pasklare ideeën die, ingevoerd in computers, gepropageerd door de massamedia, het gevaar met zich meebrengen binnenkort een macht te worden die elke oorspronkelijk en individueel denken verplettert en zo de werkelijke essentie van de Europese cultuur van onze tijd verstikt,’ aldus opnieuw Kundera. Wat dat betreft verschilt De Winter in niets van elke andere massamens voor wie goed en kwaad twee gescheiden werelden zijn, terwijl in hun naam overal ter wereld de beschaving wordt geterroriseerd. Blind voor de werkelijkheid hebben ze alleen oog voor hun eigen onstilbaar verdriet.  

Het Algemeen Dagblad, 18 december 2001

Nooit iets vernomen van Leon de Winter op mijn portret van hem.