Zondag 20 september 2015 liet Geert Mak in de Belgische zakenkrant De Tijd het volgende weten:
Een goed functionerende grootmacht kijkt om zich heen, anticipeert. Die Griekse brand hadden we in het begin vakkundig moeten afblussen. Die kleine economie had het systeem nooit zo mogen bedreigen.
Hetzelfde voor de Oekraïne-crisis, die verraste Europa terwijl die felle Russische reactie te verwachten viel. En dan zijn er nu de brandhaarden in het Midden-Oosten. Misschien had Europa iets kunnen doen in Syrië, bijvoorbeeld door het instellen van een no-flyzone. In de regio hadden we in elk geval humanitair op grote schaal moeten bijspringen. We schieten schromelijk tekort. We dachten: ze blijven wel daar, in Turkije en Libanon. Maar daar is geen perspectief meer. Dus komen die stromen in beweging. Hulp sturen is oneindig veel effectiever dan de grenzen sluiten. Maar nu zijn ze hier. Dus moeten verdeelsleutels worden afgesproken. Ook dat lukt niet. Daar is maar één oorzaak voor: we missen een federale structuur. We moeten meer macht overdragen aan Europa.
Hier is oorzaak en gevolg achter de horizon verdwenen. In het bewustzijn van Mak bestaat oorzaak en gevolg niet. Wat resteert is een simplistisch manicheïsme wereldbeeld. Cowboys tegen indianen, goeden tegen kwaden, alles messcherp van elkaar gescheiden. Zo heeft hij het meegekregen uit het domineesmilieu dat hem in zijn kinderjaren vormde. Mak wil niet begrijpen, maar oordelen; zijn doctrine is die van een aanhoudende oorlogsvoering tussen Goed en Kwaad, waarbij vanzelfsprekend hij en de zijnen altijd de Goeden vertegenwoordigen. Zijn narcisme dwingt hem dit te geloven, want teveel eigenliefde laat geen ruimte over voor twijfel en nuance. Het bevestigd willen worden is zijn belangrijkste drijfveer, maar omdat die behoefte onverzadigbaar is, blijft Mak hunkeren naar aandacht. Met als gevolg dat mijn oude vriend niet weet te zwijgen over zaken waarvan hij nauwelijks of niet op de hoogte is. Dus beweert hij het ene moment dat het 'landjepik' van 'meneer Poetin' Europa 'dwingt' om 'meer aan defensie uit te geven,' terwijl hij het volgende ogenblik stelt dat 'de Oekraïne-crisis' Europa 'verraste' maar dat 'die felle Russische reactie te verwachten viel.' Mak verklaart niet waarom hijzelf dan voor een verder oostwaarts oprukken van de NAVO is. En waarom 'dwingt' het referendum op de Krim, waarbij de bevolking zich uitsprak voor aansluiting bij de Russische federatie, Europa om in een tijd van langdurige bezuinigingen toch meer aan bewapening uit te geven?
Vanwaar zijn gebrek aan logica? Hoewel de bestseller-auteur 'een spoor van vernieling' die de agressieve Amerikaanse buitenlandse politiek, -- van Vietnam tot Irak, van Zuid-Amerika tot Afrika door de wereld tor -- kwalificeert als 'ordebewaking,' veroordeelt hij tegelijkertijd het referendum op de Krim als gewelddadig 'landjepik.' De politiek van Washington en Wall Street wordt verhuld achter de nietszeggende omschrijving '[e]n dan zijn er nu de brandhaarden in het Midden-Oosten.' Ook hier is kennelijk geen sprake geweest van oorzaak en gevolg, van de decennialange westerse steun aan corrupte regimes tot de illegale Amerikaanse en Britse inval in Irak en het creëren van talloze terroristische groeperingen in het Midden-Oosten. Zou Mak de werkelijkheid beschrijven, dan moet hij zijn zwart-wit wereldbeeld laten vallen, en zou hij de schuld bij het land moeten zoeken waarvoor hij zijn leven lang al, volgens eigen zeggen, een 'geheime liefde' koestert. Vervolgens praat Mak de neoconservatieven in de regering Obama na door te pleiten voor 'het instellen van een no-flyzone,' waardoor Turkije en de VS ongestoord door kunnen gaan met het steunen van het al-Nusra Front, gelinkt aan al-Qaida, en van ISIS om op die manier de regering-Assad op een gewelddadige manier ten val te brengen.
Mak weet nagenoeg niets van het complexe geopolitieke machtspel in het Midden-Oosten, waar hij nooit geweest is. Hij heeft er zich niet in verdiept, maar meent wel publiekelijk een mening te kunnen ventileren. En dan: 'In de regio hadden we in elk geval humanitair op grote schaal moeten bijspringen.' Uit de mond van Mak is dit een gotspe. Achteraf constateren dat Europa lange tijd een volstrekt autistisch beleid heeft gevoerd ten aanzien van de aangrenzende regio's, zowel wat betreft de steun aan de zionistische terreur als het economisch en tot op zekere hoogte politiek isoleren van 'onze' Arabisch sprekende buurlanden en Turkije, is te vrijblijvend om serieus te worden genomen. Ik bedoel het volgende: een jaar nadat Mak in zijn bestseller In Europa(2004) met enig borstgeroffel had geconcludeerd dat 'Europa als vredesproces een eclatant succes [was]' (daarbij de Joegoslavische Oorlogen en de NAVO-bombardementen negerend) en dat 'Europa als economische eenheid een eind op weg [is],' wees Isobel Coleman met klem op het feit dat 'The Arab world is experiencing the first tremors of a youthquake.' Omdat mevrouw Coleman, 'Senior Fellow for U.S. Foreign Policy; Director of the Civil Society, Markets, and Democracy Initiative; and Director of the Women and Foreign Policy Program' algemeen beschouwd wordt als een gezaghebbende deskundige nam de prestigieuze Amerikaanse denktank Council on Foreign Relations haar waarschuwing over, zonder dat opiniemaker Mak's Europese Unie haar politiek ten aanzien van de omliggende regio's een millimeter veranderde, en eveneens zonder dat Geert Mak en andere EU-propagandisten hierop aandrongen. Coleman schreef het volgende:
February 5, 2006
While the Middle East lurches from crisis to crisis, its greatest challenge today is probably not what most people think. It’s jobs.
With 65 percent of the region’s population under the age of 25, the Middle East has the fastest-growing labor force of any part of the world. This youth bulge is surging onto the labor market like a massive demographic tsunami. Just to keep pace with population growth, the Middle East must create 80 million new jobs over the next 15 years. And if it hopes to put a dent in its already high unemployment rate of 15 percent, it must create 100 million new jobs by 2020—a near doubling of today’s total employment.
To put this into perspective, the Middle East must create jobs at twice the pace of the United States in the go-go Clinton years, in an increasingly competitive international environment that is already accommodating the rise of India and China. Without making deep structural reforms, Middle East governments will never be able to meet the employment needs of its increasingly disaffected youth—a stark fact that, left unaddressed, leaves an entire generation ripe for radicalization.
Unemployment is a problem throughout Arab society, but it is most acutely a youth issue. Fifty percent of those unemployed are between the ages of 15 and 24. Unemployment is also highest among those with some formal education. In the past, these young graduates could expect employment in the public sector, but as formal education has significantly expanded over the past generation and government coffers have come under increasing pressure, the public sector can no longer absorb what public school systems produce...
Over the next several decades, the Middle East will enjoy the lowest dependency ratio (its economically active population ages 15 to 64 vs. its economically dependent population) of any region in the world. This should be a demographic gift allowing governments to expand their tax base while not having to make relatively huge investments in children and the elderly. Yet if employment opportunities cannot be created, then the gift becomes a time bomb.
While opening up their economies is bound to be politically threatening to the region’s authoritarian governments, it will be more destabilizing to have millions of unemployed youths.
At this stage, only deep reforms will avert disaster.
Kortom, in 2005 merkten ter zake kundige intellectuelen 'the first tremors of a youthquake,' in dezelfde tijd dat Mak nog tegenover een ieder die wilde luisteren verkondigde dat in grote lijnen alles pico bello was in zijn Europa van 'Geen Jorwert zonder Brussel.' En ook toen de Maghreb en het Nabije Oosten al in vuur en vlam stond, drong het niet tot Mak door dat als het huis van de buren in brand staat het gevaar levensgroot is dat het vuur doorslaat naar belendende panden. In plaats van de privatisering en deregulering te laten ontaarden in het overhevelen van het werk naar goedkope-lonen-landen in het Verre Oosten, had de EU al in zeer vroegtijdig stadium de buurregio's economisch moeten integreren. Op die manier zou de revolutionaire situatie in Noord-Afrika en het Midden-Oosten kunnen worden geneutraliseerd en daarmee de Europese veiligheid zijn gediend. Naar schatting 100 miljoen werkloze jongeren op de drempel van Europa is vragen om moeilijkheden. Alleen een idioot beseft zoiets niet. Die beziet de geschiedenis als een samenloop van toevalligheden, zonder oorzaak en gevolg. Pas als hij de dupe van zijn eigen onnozelheid dreigt te worden beklaagt hij zich dat de 'grootmacht' Europa niet 'om zich heen' heeft gekeken en dus niet 'anticipeert.'
Pas nu, nu de realiteit de Europese ruimte is binnen gedrongen, realiseert Mak zich dat 'We schromelijk tekort [schieten],'omdat '[w]e dachten: ze blijven wel daar.' Pas nu beseft hij dat 'daar geen perspectief meer [is],' en dat daardoor 'die stromen in beweging [komen].' Pas nu de pastorale rust van Mak's directe omgeving bedreigd kan worden, schrikt het orakel uit Bartlehiem wakker. Overigens zonder dat hij, de man die door de mainstream wordt gezien als 'een van de scherpste analisten van het continent,' over ook maar een begin van een serieuze uiteenzetting beschikt voor het feit dat 'we' in deze situatie terecht zijn gekomen, laat staan hoe 'we' hier weer uitkomen. Welke oorzaken hebben hiertoe geleid? Mak zwijgt in alle talen, en daarom kan hij in het Nederlandstalig gebied doorgaan voor een 'deskundige' van continentaal niveau. Al tien jaar geleden wees Isobel Coleman erop dat 'At this stage, only deep reforms will avert disaster.' Hervormingen, zowel hier als daar, maar die zullen weer haaks staan op Mak's overtuiging dat de 'eurozone sterk en stabiel [moet] zijn' in het neoliberale Europa en dat alleen, ik citeer hem opnieuw, 'toppers' mogen meedoen. Deze opvatting gaat tevens uit van de naïeve veronderstelling dat de Europese koers wordt bepaald door politici. In werkelijkheid wordt 'ons' lot gedetermineerd door de economische macht, die, zoals Hans Magnus Enzensberger vaststelde
zichzelf [presenteert] als een hogere macht die door niets wordt tegengehouden, en zeker niet door de eeuwenoude tradities, mentaliteiten en constituties van de Europese landen.
Het lot van de mensheid wordt bepaald door de 'kwartaal cijfers' en de winstverwachtingen van een bijzonder kleine kapitaalkrachtige elite die via politici en CEO's haar wil oplegt aan de overgrote meerderheid, oftewel zoals Geert Mak zelf in 2013 in een onbewaakt moment toegaf, door het 'grootkapitaal' dat 'ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen.' De rest is en blijft opportunistische kletspraat, hoe krampachtig Mak ook zijn best moge doen dit te maskeren. Geert Mak heeft gelijk wanneer hij achteraf constateert dat een 'kind die vluchtelingenstroom [had] kunnen zien aankomen,' maar zijn EU niet. Het zou hem sieren wanneer hij zich publiekelijk had afgevraagd waarom ook hij als bestseller-auteur en EU-propagandist dit net zomin heeft voorzien als al het andere dat nu onherroepelijk volgt. Het was al in de oudheid bekend dat hoe meer een narcist zich weerspiegelt ziet, des te blinder hij wordt voor de rest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten