Frank Ho

Gisteravond laat ontving ik de volgende e-mail. Ik heb de auteur gevraagd of ik zijn opmerkingen mocht plaatsen, en het antwoord was: ja. 

Beste Stan,

Graag zie ik je stukken voorbij komen, die ik vervolgens vaak ook lees. Ik ontvang newsfeeds van veel nieuwsbronnen die jij ook graag citeert en kan rustig stellen dat de overlap in interesse en opinievorming tussen ons groot is. Daar houdt het zo'n beetje op, want een schrijver ben ik niet. Een groot twitter-account over 9/11 heb ik inmiddels wel opgebouwd en dit vermeng ik met media-aangelegenheden (vooral propaganda aspecten) en kwesties als MH17 en Oekraïne. O ja, die site natuurlijk, heb ik ook: waarheid911.nl

Bij het dagelijks zoeken naar nieuwigheden die binnen mijn focus vallen, zie ik jouw vele artikelen passeren, vaak overgenomen van buitenlandse min of meer onafhankelijke bronnen, maar ook de bijna dagelijkse updates over Hofland, Geert Mak en wellicht andere clowns die de status quo in NL op een intellectueel verantwoorde manier intact houden.

Wat ik wil zeggen is dit: Je maakt ze veel te belangrijk.

In mijn perceptie heeft het vele schrijven over deze treurige fossielen uit het verleden het onbedoelde effect van een bewieroking, waarmee juist deze oude mannen die hun ziel verkochten aan de gevestigde orde (en juist daarmee hun podium ophoogden ter veredeling van zichzelf en het zichzelf omhoog stekende deel van ons stemvee) een eer te beurt valt die ze bij lange na niet verdienen.

Mensen als Hofland, Mak, Maarten van Rossem en andere treurwilgen in ons medialandschap zouden hun 'uitstraling' en bereik niet hebben wanneer ze lak hadden aan het beperkte spectrum dat ze door de belangrijkste mediakanalen is opgelegd. Niet zozeer als harde censuur, maar als zelfcensuur, omdat ze drommels goed weten dat ze anders in de marge waren gedrukt, hun podium zouden zijn kwijtgeraakt. Zij weten dit net zo goed als dat bijvoorbeeld Chomsky dat over zichzelf weet.

Chomsky's prachtige uitspraak, 'The smart way to keep people passive and obedient is to strictly limit the spectrum of acceptable opinion, but allow very lively debate within that spectrum,' is natuurlijk een 1,2tje voor elke ouwe rot die zich in het journalistieke vak omhoog heeft gehoereerd en daarom tot vervelends toe te zien en te horen mag zijn. Dit geldt ook voor Chomsky zelf, die zich dit principe van levendig debat zonder het establishment ooit werkelijk te bedreigen als geen ander heeft eigen gemaakt. Daarmee is hij de perfecte gatekeeper geworden van elk officiële meme die indien ontkracht werkelijk de regels van het spel zou veranderen. Een leuke aanwijzing voor het feit dat Chomsky de status quo afschermt door kritisch te zijn is wel zijn volgers-bestand. Ik heb het dan niet over Twitter, waar subscribers volgers worden genoemd, nee, Chomsky heeft nauwelijks kritische mensen om zich heen. Hij is de guru van een kritische pseudo-progressieve klasse die zijn trouwe volger is en zich vooral graag met hem associeert. Tekenend hierbij is dat Chomsky zich hiertegen nooit heeft verzet. Dat hele Chomsky-idioom, met het gemurmel en dat ironisch snijdende commentaar dat nergens over gaat, met hier en daar een briljante volzin die helaas nooit eindigt in het verbale schaakmat van ons verziekte systeem, is een bijna religieuze opvoering waarmee een groot deel van onze linkse 'intelligentsia' in slaap wordt gehouden. Daarom houden ze ook zoveel van hem.

Het feit dat dit soort mannen (allemaal mannen? kan bijna niet kloppen) zichzelf ondanks hun scherpe geest en journalistieke gave hebben verkocht omwille van de pseudo-liefde die ze ontvangen in de vorm van publieke bevestiging en straks misschien een mooie begrafenis, is toch zeker in- en in-triest? Wie zou het als springlevende krijger niet verkiezen om te mogen sterven in het harnas van een oprechte journalistiek strijd? Journalistiek zoals deze is bedoeld, een strijd om waarheidsvinding, om de officiële machten te controleren en in democratische balans te houden? Is het niet verschrikkelijk dat de angst van deze lieden voor vergetelheid het gewonnen heeft van hun vaak briljante flair in combinatie met een vakkundig schrijverschap? En dat ze met de hierdoor gemaakte keuzes gedoemd zijn ten onder te gaan in vorm, in plaats van in de kern van hun oorspronkelijke passie?

In plaats van de strijd die nu harder nodig is dan ooit (infowar), maakte deze na-oorlogse generatie de vreselijke keuze om hun gewonnen krediet na een vruchtbare carriere om te ruilen voor zilverstukken. Kwesties waaronder hun ouders wellicht hebben geleden, en waarvoor zij na de oorlog vochten met hun pen als zwaard, weg te geven aan de hoogste bieders, die in feite beter georganiseerd en machtiger zijn dan de nazi's in WOII. Klinkt cru, maar het briljante van de huidige machtsstructuren is dan ook hun volstrekte gebrek aan profilering in de leidende media, die ze dan ook - bijna letterlijk en figuurlijk - in hun bezit hebben.

Mensen die capituleerden terwijl hun 'legacy' naderde op het moment dat ze karakterologisch gedoemd waren om tegen de grote stroom in te gaan, zijn van alle tijden. Het is niets om jaloers op te zijn. Onlangs met de media-aandacht over de 50 jaar herdenking van de moord op JFK viel mijn bek open toen ik Peter R. de Vries in DWDD hoorde verklaren dat de documentaire die hij tien jaar eerder had gemaakt over JFK, bij nader inzien toch onjuist bleek te zijn en dat de officiële lezing de meest waarschijnlijke was!

Hoe kun je langdurig onderzoek doen naar de moord op JFK, naar Amerika gaan, tal van betrokkenen interviewen en vervolgens vasthouden aan de officiële verklaring? Ik heb zelf grondig de omstandigheden rond 9/11 onderzocht en bij veel details tast ik nog steeds in het duister, maar die doen er niet toe wanneer je zoals ik, en zoals Peter R. de Vries met zijn JFK onderzoek, de juistheid van een officiële verklaring onderzoekt. Daarvoor hoef je slechts een peiler van dat onderzoek grondig onderuit te halen en het hele plaatje stort in. Nu zijn daar zowel bij 9/11 als bij JFK meerdere peilers die het begaven. De Vries' capitulatie voor de waarheid rond JFK bewijst dat hij oneerlijk is. Of dat is om zijn carrière te sparen of omdat hij onder hoge druk staat dan wel gechanteerd wordt, dat kan ik niet beoordelen. Maar zijn teruggrijpen naar de officiële absurde verklaring van de Warren Commissie, met alle kennis die hij opdeed, dat is volstrekt ongeloofwaardig. Zijn veelvuldige verschijnen op televisie inclusief zijn morele verontwaardigingen en ander theater is natuurlijk symptomatisch voor de hele toestand waarin de 'prestitute' media verkeerd. Het is één grote comedie, zij het wel een zwarte.

Ik besluit met mijn wens dat je spoedig onder dat hele Hofland en Mak gedoe een vette streep trekt en gewoon je eigen onbezoedelde kracht blijft gebruiken als één van de zeer weinige echte journalisten die NL nog rijk is, al zal je daar weinig applaus voor krijgen. Maar zo werkt dat nu eenmaal!

Vriendelijke groet,

Frank Ho

Ik zal morgen een antwoord formuleren op Frank's e-mail.