De Amerikaanse soft power is dan ook, hoewel aangetast, nog altijd sterk aanwezig… Soft power is, in de kern, de overtuigingskracht van een staat, de kracht om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen.
Geert Mak. Reizen zonder John. 2012
Irakese 'deformed babies' door het grootschalige Amerikaanse gebruik van verarmd uranium wapens. (There are reports of a dramatic increase in the incidence of deformed babies being born in the city of Fallujah, where DU weapons were in wide use during the November 2004 assault on that city by US Marines.
http://www.counterpunch.org/2009/10/20/depleted-uranium-weapons/)
Institutionalized bullying is endemic to a capitalist hegemonic nation like the United States and creates death and suffering on a far greater scale than personal, everyday bullying, as important and toxic as the latter might be.
Moreover, much of the everyday bullying that is the current media focus must be understood as the inevitable consequence of a militarized corporate system that requires a popular mind-set of bullying to produce profit and power. The individual bully is the creation of the bully nation.
The United States openly views itself as the world police force, a benign hegemon morally ordained to impose its interests and values on the rest of the world and justified in the name of freedom, human rights and antiterrorism to do to weaker countries what it wants. It spends more on weapons than its next 20 largest competitors combined. President Obama proclaimed '[S]o long as I'm Commander-in-Chief, we will sustain the strongest military the world has ever known.' To peasants living in small countries in Latin America, the Middle East, Africa and Southeast Asia - where the United States has sent armed forces, used drones to bomb, and often overthrown the government - polls show that a majority of people see the United States as the greatest threat to their security, and fear it. Hegemony here seamlessly unfolds as morally sanctioned, institutionalized bullying.
America makes heroes of bomber pilots like John McCain and offers them as role models for children and adolescents to emulate. They see the media applaud the bullying behavior of their own government that dispatches police, soldiers, FBI and CIA agents into foreign nations to kill and wreak havoc - from Afghanistan to Somalia to Columbia. If you kill enough, whether in a just war or not, you may win the Congressional Medal of Honor.
Om de 'soft power,' oftewel 'de kracht om het debat naar zich toe trekken' inhoud te geven spendeert de VS 'more on weapons than its next 20 largest competitors combined,' anders was het niet in staat om 'al decennialang als ordebewaker en politieagent' in de wereld te fungeren. Binnen deze werkelijkheid dient men Geert Maks opmerking te interpreteren dat als de politieke elite net als de VS ‘invloed en macht wilt hebben, je groots [moet] zijn. Dat is iets wat we in Europa van ze kunnen leren.’ Met andere woorden: 'Hegemony here seamlessly unfolds as morally sanctioned, institutionalized bullying.' En deze terreur van het geweld wordt ook door de Nederlandse mainstream opiniemakers als Geert Mak met mooie woorden omkleed. 'Groots.'
Irakees slachtoffertje van Amerikaanse shock and awe strategie.
Als bestseller-auteur is Mak voor de politieke en economische elite zijn gewicht in goud waard. Qua mentaliteit wijkt hij geen millimeter af van zijn opponent (inzake Europa), de historicus en jurist Thierry Baudet, een al even demagogische conformist. Baudet verspreidt onder andere de mening dat, ik citeer, 'Recht gestolde moraal [is],' zodra de rechtsregels 'in overeenstemming zijn met het rechtsgevoel van de mensen.' Dit is een gevaarlijke misvatting die een eerste jaars rechtenstudent onmiddellijk leert relativeren. Recht is soms zelfs het tegenovergestelde van 'gestolde moraal.' Om een mening op zijn juistheid te testen helpt het vaak van het tegenovergestelde uit te gaan, dus in dit geval: 'Iets is immoreel als het ingaat tegen de wetten van de ethiek.' Om een voorbeeld te geven: De gedachte van Geert Mak's vader Catrinus dat de 'ariërparagraaf' van de nazi's 'waarbij joden van allerlei ambten werden uitgesloten,' op 'staatsterrein tolerabel' was, is onjuist omdat deze in rechtsregels gegoten maatregel geenszins gezien kan worden als 'gestolde moraal,' vanwege de simpele reden dat antisemitisme ethisch immoreel is. Op Baudet's wijze van redeneren valt eveneens het nodige af te dingen. Zo stelt hij in het pamflet Thuis in de Tijd, dat hij samen met zijn tegenstander Geert Mak heeft gepubliceerd:
Als kinderen van de Verlichting zijn we gewend om de democratische rechtstaat in abstracte zin te begrijpen. Een parlement: een overlegorgaan waarin mensen zitten die gekozen zijn en die vervolgens in naam van die kiezers een beslissing mogen nemen.
Baudet is niet alleen geen getraind denker, maar bovendien iemand wiens ideologische zienswijze hem blind heeft gemaakt voor de werkelijkheid van alledag. Betaalde propagandisten kunnen veel moois beweren over de 'democratie,' maar zelfs Geert Mak beseft sinds bijna een jaar dat
Er machten aan de gang [zijn] boven Europa, ik zeg echt bóven Europa, het klassieke woord grootkapitaal doet hier zijn intrede. Ik heb er nooit zo in geloofd, maar nu wel, die ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen! En dat vind ik buitengewoon beklemmend.
Bovendien kan men toch niet serieus volhouden dat in 'een wereld die economisch steeds meer gepolariseerd is,' waarbij een groeiend aantal mensen 'hun kansen op banen zien verminderen, terwijl hun salarissen worden afgeknepen,' de politieke koers democratisch wordt bepaald. De werkelijkheid, zo vertellen ons de neoliberale ideologen in alle mainstream media, wordt gevormd door 'innovatie, het wondermiddel dat voor vooruitgang zorgt,' zoals nrc.next, in navolging van The Economist, januari 2014 zijn lezers mededeelde. Die 'innovatie' wordt gefinancierd en daarmee gestuurd door de economische macht, die slechts één norm bezit: het maken van maximale winsten. De 'kinderen van Verlichting' hebben al vanaf het begin van de moderne democratie geen werkelijke greep op hun toekomst, zoals elke denker van naam de afgelopen anderhalve eeuw heeft duidelijk gemaakt. Kennelijk zijn die door Baudet niet gelezen, anders zou hij niet publiekelijk zoiets onbenulligs beweren als dat de westerling rationeel zijn eigen lot bepaald. Dat weet Baudet zelf maar al te goed wanneer hij de volgende beschuldiging uit:
De nog altijd voortgaande massale immigratie brengt elk jaar opnieuw grote groepen mensen naar ons land die niet zelden andere opvattingen hebben over goed en kwaad.
De komst van de 'gastarbeider' was een kapitalistische noodzaak aan het eind van de jaren zestig en zeventig, en nog steeds worden Oost-Europese contractarbeiders ingehuurd zodat de lonen zo laag mogelijk kunnen blijven. De zogeheten 'flexibilisering' van de arbeid ,waarbij nu ook 'autochtone' blanke blonde jongeren geen vast werk meer krijgen, is om de winsten zo hoog mogelijk te houden. Het is de economische macht die het lot van de mensheid bepaalt en niet de politiek. William Greider, een prominente Amerikaanse 'political journalist and author' stelde maandag 3 februari 2014 het volgende:
The twisted nature of American economic life is not new. Nearly a decade ago in 2005, a team of economists at Citigroup identified this new era of inequality and gave it a name, 'plutonomy.' The rich are getting richer, these experts agreed, and the US economy has adjusted comfortably to the new reality. Plutonomy, they explained, is an economy 'powered by and largely consumed by the wealthy few.' By Citigroup’s reckoning, only the United States, Britain and Canada qualify.
“We project that the plutonomies…will likely see even more income inequality, disproportionately feeding off a further rise in the profit share in their economies, capitalist-friendly governments, more technology-driven productivity, and globalization,” they concluded. The follow-up report a year later was titled 'The Rich Are Getting Richer.'
Onwetend over hoe hun samenleving werkelijk functioneert wordt er wat afgelachen door de polder 'intellectuelen' Mak en Baudet.
Het stigmatiseren van 'de Ander' is een oude techniek die, zoals een historicus dient te weten, zonder uitzondering in bloedvergieten eindigt. Aan het moorden gaan woorden vooraf, de legitimering van het ondenkbare. De geest moet eerst rijp worden gemaakt met beweringen als deze van Thierry Baudet:
Zonder dezelfde omgangsvormen en cultuur kan een groep mensen om die reden onmogelijk in één en dezelfde 'rechtstaat' leven.
De 'nog altijd voortgaande massale immigratie' van 'grote groepen mensen naar ons land' is een groot gevaar omdat, zo suggereert Baudet, de 'rechtstaat' zal worden vernietigd door vreemdelingen die 'niet zelden andere opvattingen hebben over goed en kwaad.' Er worden geen cijfers genoemd, geen namen gegeven; de suggestie is voldoende om wetten mogelijk te maken waarbij het 'tolerabel' wordt dat deze lui uit de Nederlandse 'rechtstaat' worden gebannen. Eén van de mensen die slachtoffer werd van vervolging is de joodse Hongaar Imre Kertész, die de Nobelprijswinnaar Literatuur kreeg 'for writing that upholds the fragile experience of the individual against the barbaric arbitrariness of history.' Kertész is een van de grote Europese denkers van onze tijd. Een auteur die het allemaal heeft meegemaakt, eerst onder de nazi's, vervolgens onder de communisten en nu onder de neoliberalen. Aan het eind van de twintigste eeuw merkte hij ondermeer op dat
de eeuw zich ziek [ligt] te wentelen in haar cel, te worstelen met zichzelf, met de vraag of ze haar eigen bestaan, haar zijnsvorm, haar bewustzijn zal aanvaarden of verwerpen, en terwijl ze daar ligt, gekweld door de pijn, wordt ze afwisselend overvallen door koortsaanvallen van agressie, verlammend schuldbesef, razend verzet en depressieve machteloosheid. Ze heeft geen helder besef van haar bestaan, ze kent haar doel, haar levenstaak niet, ze heeft haar creatieve plezier en haar verheffende rouw verloren, evenals haar vruchtbaarheid -- kortom: ze is ongelukkig.
Dit inzicht is van een volstrekt ander niveau dan de puberale nonsens van Thierry Baudet en Geert Mak met hun Thuis in de Tijd. Iemand als ik haal mijn inspiratie niet uit de zielloze 'soft power' van een tot de tanden toe gewapende grootmacht, maar uit de wijsheid van een groots auteur als Kertész die drie totalitaire systemen over zich heen kreeg. Hij is een dissident die zijn 'agenda' niet laat bepalen door een of andere neoliberale heilsleer, maar door zijn eigen opvattingen over moraliteit. Ik haal mijn hart op aan de intelligentie van Imre Kertesz, wanneer hij zegt dat
De mens niet [wordt] geboren om als een afgedankt onderdeel in de geschiedenis te verdwijnen, maar om zijn lot te begrijpen, zijn sterfelijkheid onder ogen te zien en -- nu zult u een tamelijk ouderwetse wending van me horen -- zijn ziel te redden. Het geluk van de mens in hogere zin ligt buiten zijn historisch bestaan -- maar niet in de vermijding van de historische ervaring, integendeel, in het doorleven, in bezit nemen van die ervaring en in de tragische identificatie daarmee. De mens kan uitsluitend door kennis boven de geschiedenis worden verheven, tijdens de demoraliserende aanwezigheid van de totale geschiedenis is kennis de enige waardige toevlucht, het enige wat goed is. Slechts in het licht van die doorleefde wetenschap kunnen we de vraag stellen of alles wat we hebben begaan en ondergaan iets van waarde tot stand kan brengen -- om het preciezer te formuleren: of we onze eigen leven waarde toekennen of het vergeten als amnesie-patiënten of misschien van ons afwerpen als zelfmoordenaars.
Eens was de mens Gods schepping, een creatuur met een tragisch lot die verlossing behoefde. Dit eenzame wezen werd door het ideologische totalitarisme eerst tot een massa gekneed, daarna tussen de muren van een gesloten staatssysteem opgesloten en vervolgens tot een levenloos van zijn machinerie gedegradeerd. Nu heeft het geen verlossing meer nodig, want het draagt geen verantwoordelijkheid meer voor zichzelf. De ideologie heeft hem zijn kosmos ontnomen, maar ook zijn eenzaamheid, de tragische dimensies van het menselijk lot. Het werd in een gedetermineerd bestaan geperst, waar zijn lot bepaald wordt door zijn afkomst, zijn indeling bij een ras of een klasse. Samen met zijn lot werd hem ook de menselijke werkelijkheid ontnomen, evenals de pure ervaring van het leven. […]
Het is de taak van de kunst om de menselijke taal tegenover de ideologie te stellen, om de verbeeldingskracht te herstellen en de mens te herinneren aan zijn herkomst, zijn werkelijke situatie en het menselijk lot. De keuze van de kunstenaar kan daarom niet anders dan radicaal zijn.
Snelwegen en anonieme hoogbouw hebben de organische schoonheid van het kronkelende stratenplan stukgemaakt. Bijna overal waar je komt is het uitzicht wel op enige wijze ontsierd door een vormloos, gevoelloos en veel te hoog gebouw van onbewerkt beton of glas-op-staal.
Maar de oorzaken van die, tot vervreemding leidende, doodskoppen-architectuur verzwijgt Baudet. Op geen enkele manier geeft hij een plausibele verklaring voor de verkrachting van de organische 'esthetiek' die ieder mens bezit, en die hem de capaciteit geeft om kunstwerken uit volstrekt andere culturen en andere tijden te bewonderen. Hoe denkt de academisch geschoolde Baudet dat een consumptiecultuur, waarin elk facet van het bestaan is teruggebracht tot beheersing en onderwerping om zoveel mogelijk winst te genereren, überhaupt ook maar iets 'organisch' kan produceren, laat staan 'organische schoonheid'? Hoe kan een opiniemaker het product van een geglobaliseerde kapitalistische technologie bekritiseren, zonder aan zijn eigen neoliberale opvattingen te twijfelen? Dat kan alleen als zijn betoog een leugen is, en dat is nu precies het geval met Thierry Baudet. Het 'publieke debat' in Nederland komt niet van de grond omdat het wordt gemonopoliseerd door ijdele praatjesmakers. Hoe kan een systeem van mateloosheid maat houden? Het was de Hellenistische wiskundige Euclides van Alexandrië, 'de vader van de meetkunde,' die al 2300 jaar geleden 'de eerst bekende definitie van de gulden snede' gaf, de 'intrinsieke schoonheid' van de 'goddelijke verhoudingen' die we terugzien 'in klassieke architectuur, schilderkunst en in de levende natuur.' Het is volstrekt absurd om ervan uit te gaan dat het neoliberalisme met zijn winstprincipe in staat is deze harmonie te scheppen in vormen die zoveel mogelijk geld moeten opleveren. Die twee werkelijkheden staan diametraal tegenover elkaar, en het feit dat de Makkianen dit niet beseffen verraadt alleen maar hoever ze van de 'waarheid' en de dagelijkse werkelijkheid zijn afgedreven. Bij gebrek aan intellectuele integriteit is de 'politiek-literaire elite' in de polder in haar eigen leugens gaan geloven. Dat ook haar werkelijkheid wordt gedicteerd door geld, is iets dat ze permanent verzwijgt. Ondertussen schreef al in 1998 de Britse emiritus hoogleraar European Thought aan de London School of Economics, John Gray, in False Dawn. The Delusions of Global Capitalism:
Before it was anything else, the global free market was an American project. Using institutions such as the International Monetary Fund and the World Bank as its instruments, the US imposed the 'Washington consensus' on countries across much of the world. The consensus prescribed sound money and balanced budgets as touchstones of economic virtue — not of course for America, which has rarely submitted itself to any economic orthodoxy, running up massive federal deficits year after year — but for everyone else and especially for poor countries. The consensus also dictated free trade, another injunction that applied mainly to the developing world. Inconsistencies of this kind are normal in great powers, and so long as the US retained its primacy they continued unchallenged.
Voor mainstream opiniemakers in de polder, zoals Mak en Baudet, die elkaar zo 'mogen' en graag 'naar elkaar [luisteren],' behoren deze feiten tot de categorie te verwaarlozen details. Zo schreef Mak in Reizen zonder John dat 'Amerikaanse presidenten' in het begin van de twintigste eeuw 'een begin van orde brachten in de mondiale politiek en economie' en weer andere presidenten 1945 als 'ordebewaker en politieagent' in de wereld optraden. Daarentegen constateren al meer dan een eeuw ter zake kundige Amerikaanse intellectuelen ondermeer het volgende:
Institutionalized bullying is endemic to a capitalist hegemonic nation like the United States and creates death and suffering on a far greater scale than personal, everyday bullying, as important and toxic as the latter might be.
Terwijl Baudet en Mak nu nog steeds niet begrijpen hoe het financieel kapitalisme werkt, wees John Gray al vijf jaar geleden nogmaals op het feit dat
The situation changed when the deregulation of banking — one of the tenets of neo-liberal orthodoxy the US did implement at home — blew up the American financial system. At that point instability moved from the peripheries to the centre, and America became a casualty of a crisis of the sort that has long been familiar in developing countries. As I wrote in the foreword of the 2002 edition of this book,
'In a predictable irony, the US may become a casualty of its own earlier policies. In the neo-liberal period, it was the chief architect of global laissez-faire. Now that the the era of laissez-faire is nearly over, the US could well prove more vulnerable than other countries to the shocks inflicted by deregulated financial markets.'
Desondanks blijven Geert Mak en Thierry Baudet pleiten voor de 'vrije markt' en wordt het neoliberale failliet afgewenteld op de schouders van 'Roemenen en Bulgaren' en andere 'grote groepen mensen' die 'Europa niet versterkt hebben, zoals sommige mensen denken, maar enorm verzwakt' en die nu 'elk jaar opnieuw' in 'grote groepen naar ons land' komen, terwijl ze 'niet zelden andere opvattingen hebben over goed en kwaad.' Meer later hierover.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten