The West won the world not by the superiority of its ideas or values or religion, but rather by its superiority in applying organized violence. Westerners often forget this fact, non-Westerners never do.
Samuel Huntington. The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order (1996)
America is today the leader of a world-wide anti-revolutionary movement in the defense of vested interests. She now stands for what Rome stood for. Rome consequently supported the rich against the poor in all foreign communities that fell under her sway; and, since the poor, sofar, have always and everywhere been far more numerous than the rich, Rome’s policy made for inequality, for injustice, and for the least happiness of the greatest number.
Arnold J. Toynbee. America and the World Revolution and Other Lectures. 1962.
Misschien wel de beste manier om de lafheid aan te tonen van de Nederlandse intellectuelen ten aanzien van Israel en het Midden Oosten is het citeren van de joodse cosmopolitische intelligentsia voor wie normen en waarden nog steeds betekenis heeft en die in tegenstelling tot de 'politiek-literaire elite' in de polder zich kritisch uitlaat over de zogeheten 'Joodse staat,' die claimt de stem van het jodendom te zijn. Laat ik eerst de joods Amerikaanse publicist Steve Wiseman introduceren,
a veteran of the Berkeley Free Speech Movement and the New Left monthly Ramparts,' die 'lived for many years in London, working as a magazine writer and television producer. He now lives and works in France, where he is researching a new book, 'Big Money and the Corporate State: How Global Banks, Corporations, and Speculators Rule and How to Nonviolently Break Their Hold.'
Dinsdag 4 februari 2014 schreef Wiseman:
AIPAC and the Israel Lobby: Down, but Not Yet Out!
In March 2006, the London Review of Books published a path-breaking essay on'The Israel Lobby' by University of Chicago political scientist John Mearsheimer and Harvard's Stephen Walt. The two then published a book the following year,'The Israel Lobby and U.S. Foreign Policy.' They argued that a loose coalition - including leading journalists and media outlets, neo-conservatives, Christian Zionists, and the American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) - held a 'stranglehold' on U.S. policy in the Middle East and on any public discussion of it.
The mud-slinging that followed confirmed their argument, as the ever watchful Philip Weiss noted at the time. Some supporters of Israel compared the authors to Neo-Nazis and grubby Jew-baiters. The Anti-Defamation League called their argument 'a classical conspiratorial anti-Semitics analysis invoking the canards of Jewish power and Jewish control.' And Harvard Law professor Alan Dershowitz, that paragon of even-handed objectivity, decreed that the two men had 'destroyed their professional reputations.'
The same mud-slingers still call their political foes anti-Semites, which drains the word of all meaning - a dangerously short-sighted reaction given the resurgence of neo-Nazis on the streets of Paris, as I reported last week. But the Israel Lobby's stranglehold on Washington has visibly weakened, thanks in good measure to the bravery of Mearsheimer and Walt. Courage is indeed contagious.
Think back to August 2013, when Obama and Kerry called for a not-so-limited military strike on Syria following reports that the government of Bashir al-Assad had used poison gas. To this day, Washington has not shown that the horrific use of gas came from Assad's forces rather than from the Sunni rebels. But, no matter, AIPAC and its pro-Israel allies led a massive campaign to support U.S. military intervention. They pushed and they failed. Ignoring 'the impossibility' of ever defeating the Israel Lobby, progressive organizers - many of them Jewish - mobilized public opinion to flood the White House, Congress, and the media with petitions, emails, and telephone calls opposing yet another U.S. military action in the Middle East. […]
Syria's civil war continues on its tragic path, and not even Washington's 'humanitarian warriors' openly call for U.S. military intervention. But the big fight here is that Obama's stand-down on Syria led to negotiations with the Iranians over their nuclear program, which the Israel Lobby is doing everything it can to scuttle. They came close to succeeding. They still might. At one point, they looked as if they had enough senators in their pocket to pass a bill enacting new sanctions against Iran, which could have made negotiations impossible.
Once again, progressive organizers mobilized the largest outpouring of public opinion many Congressional staffers had ever seen, and - believe it or not - Obama stood firm and hit hard. 'If certain members of Congress want the United States to take military action, they should be up front with the American public and say so,' said a spokeswoman for his National Security Council. Then, in his State of the Union speech, Obama raised the stakes. 'If this Congress sends me a new sanctions bill now that threatens to derail these talks,' he promised, 'I will veto it.'
Will negotiations stop the Iranians from ever getting a nuclear weapon? They might, or they might not. But the truth is that, according to the polls, the American people do not want to go to war to stop them. On that, as the Israel Lobby still has to learn, our fellow citizens are absolutely right.
Oppakken van een Palestijns kind.
Tweede voorbeeld: donderdag 30 januari 2014 schreef Avi Shlaim, de Brits/Israëlische emeritus hoogleraar Internationale Betrekkingen aan Oxford University en auteur van het scherpzinnige boek The Iron Wall: Israel and the Arab World, in de New York Times het volgende:
Israel Needs to Learn Some Manners
OXFORD, England — On Jan. 14, the Israeli defense minister, Moshe Yaalon, told the daily Yediot Aharonot, “Secretary of State John Kerry — who arrived here determined, who operates from an incomprehensible obsession and a sense of messianism — can’t teach me anything about the conflict with the Palestinians.” Even by Israeli standards, Mr. Yaalon’s comments were rather rude. Mr. Kerry’s crime was to try to broker Israeli-Palestinian peace talks that began last July and to stipulate a nine-month deadline. This is the kind of talk that gives chutzpah a bad name.
The episode also reveals a great deal about the nature of the much-vaunted special relationship between the United States and Israel. It suggests that this relationship is a one-way street, with America doing all the diplomatic heavy lifting while Israel limits its role to obstruction and whining — repaying Uncle Sam’s generosity with ingratitude and scorn. […]
There is no rational argument, however, that Israel’s occupation of the West Bank serves America’s national interest. On the contrary, as General David Petraeus told a Senate committee in 2010, the occupation foments anti-American sentiment throughout the Islamic world and hinders the development of America’s partnership with Arab governments. A resolution of the Israeli-Palestinian conflict is therefore a major, if not vital American interest.
America poses as an honest broker, but everywhere it is perceived as Israel's lawyer. The American-sponsored “peace process” since 1991 has been a charade: all process and no peace while providing Israel with just the cover it needs to pursue its illegal and aggressive colonial project on the West Bank.
The Quartet, which consists of the United States, Russia, the United Nations and European Union, came up in 2003 with an excellent road map for the establishment of an independent Palestinian state alongside Israel by the end of 2005. But the Quartet cannot act independently of the United States to pressure Israel. Its record suggests that it is little more than a clever American device for wasting time.
Mr. Kerry is to be commended for the energy and commitment that he has displayed in pursuit of peace in the Middle East and for the 11 trips he has made to the region in his first year in office. But his peace mission was doomed to failure from the start. The Kerry-hating Mr. Yaalon and his hawk-infested Likud party are committed to the geopolitical status quo on the West Bank at almost any price. Their real aim is to terminate the peace talks and blame the Palestinians.
In a normal country a defense minister who played fast and loose with such a crucial bilateral relationship would have been thrown out on his ear. But Israel is not a normal country.
The reason that Prime Minister Benjamin Netanyahu did not disown his defense minister is that what Mr. Yaalon said is what Mr. Netanyahu thinks. The real problem is not Mr. Yaalon’s bad manners but the policy that he and Mr. Netanyahu are trying to foist on their senior ally: to prevent the establishment of a Palestinian state, to confront Iran, to protect Israel’s nuclear monopoly, and to preserve its regional hegemony solely by military means. This program is diametrically opposed to America’s true national security interests.
America gives Israel money, arms and advice. Israel takes the money, it takes the arms, and it rudely rejects the advice.
The fundamental problem with American support for Israel is its unconditional nature. Consequently, Israel does not have to pay a price for acting unilaterally in a multilateral world, for its flagrant violations of international law, and for its systematic abuse of Palestinian human rights.
Blind support for the Jewish state does not advance the cause of peace. America is going nowhere in the Middle East until it makes the provision of money and arms conditional on good manners and, more importantly, on Israeli respect for its advice.
Avi Shlaim is een van 'Israel's New Historians, a group of Israeli scholars who put forward critical interpretations of the history of Zionism and Israel.'
Palestijnse olijfbomen die door Joodse kolonisten in brand zijn gestoken om de Palestijnen te verdrijven door hen economische te vernietigen.
Welnu, beide auteurs, Wiseman en Shlaim, zijn voorbeelden van intellectuele moed die onder Nederlandse 'intellectuelen' nagenoeg onbekend is. Hier, waar de corruptie van het poldermodel heerst, beginnen de historicus/jurist Thierry Baudet en de jurist/journalist Geert Mak hun in januari 2014 verschenen boekje Thuis in de Tijd met de zin:
Laten we er niet omheen draaien: we zijn ogenschijnlijke tegenpolen.
Let op 'ogenschijnlijke.' In Nederland is elke controverse 'schijn'; zoals het tweetal schrijft 'we mogen elkaar, en we luisteren naar elkaar,' en dat is veel belangrijker in een klein land dan het vasthouden aan de eigen normen en waarden. Aangezien elke diepe overtuiging ingeruild kan worden voor maatschappelijke rust '[belagen] hypocrisie en farizeïsme hier individu en gemeenschap!' zoals Huizinga treffend formuleerde. De mentaliteit van Baudet en Mak illustreren het feit dat de Nederlander wisselend dominee en koopman is. Ook Geert Mak's andere boeken getuigen van die houding zodra het over het Westen en Israel gaat. Hoewel alom bekend is dat de Amerikaanse en daarmee Europese Midden-Oosten politiek sterk beïnvloed wordt door de zionistische lobby besteedt Mak in zowel zijn boek In Europa als in zijn boek Reizen zonder John, in totaal ruim 1600 pagina's lang, geen enkele serieuze aandacht aan het door de westerse christelijke cultuur veroorzaakte noodlot van de Palestijnen. In zijn in 2012 verschenen boek waarin hij claimt 'Op zoek naar Amerika' te zijn, wordt de Amerikaanse steun aan Israel met 8 zinnetjes terloops afgedaan als een ‘delicate kwestie.’ En zo glijdt hij 576 pagina's lang handig aan controverses voorbij, terwijl toch het failliet van het Amerikaanse Midden-Oosten beleid tevens voor Europa van verstrekkend belang is.
Ook verzoeken om als bekende Nederlander over deze ‘delicate kwestie’ te schrijven negeert hij, zo weet ik van nabij. Dit is tekenend voor de intellectuele corruptie van het poldermodel. Ik bedoel dit: in hoeverre is een westerling mede verantwoordelijk voor het leed dat de Palestijnen is aangedaan en nog steeds wordt aangedaan? Is het terecht dat een blanke Europeaan als Geert Mak, wiens christelijke ouders niet vrij waren van antisemitische ressentimenten, zich totaal niet verantwoordelijk voelt voor het ontstane onrecht? Op het moment dat de door het Westen gedomineerde, slechts 56 leden tellende, Verenigde Naties in november 1947 het Verdelingsplan van het Britse mandaat-gebied Palestina goedkeurde bezat de Joodse bevolking aldaar nog geen 7 procent van het land. Daarentegen kregen de zionisten maar liefst 53 procent van Palestina, een percentage dat de Israelische strijdkrachten in 1948 door verovering uitbreidden tot 78 procent. Met andere woorden, meer dan de helft van de aan de Palestijnse bevolking toegewezen 47 procent werd door Israel bezet. De Palestijnen hebben het decimeren van hun land tot slechts 22 procent door de ondertekening van de Oslo Akkoorden geaccepteerd. De 'Joodse staat' evenwel niet.
Former Israel Prime Minister Ehud Barak’s offer to the Palestinians: 80 percent of 22 percent. Under Sharon’s ‘Peace Plan’ to the Palestinians in 2000, as well as the ‘Road Map’ of 2002, the Palestinians were offered 42 percent of 80 percent of 22 percent of 100 percent of the land, calculated to be 7.4 percent of the initial 100 percent of land, on condition that: 1. Palestinians stop resistance to the occupation, 2. Refugees give up their right of return to their ancestral homes, 3. Palestinians agree to only elect officials acceptable to Bush and Sharon, 4. Palestinians do not object to the ‘wall’ that Sharon is building, 5. Palestinians agree not to claim Jerusalem as their capital.
Van de resterende 22 procent wil Israel nog eens een aanzienlijk deel stelen, zo'n 40 procent, waardoor van de 47 procent die de Verenigde Naties aan de Palestijnen toewees nog ongeveer 13 procent over is. Dus 13 procent van de 100 procent van het land waarop hun families tot 1948 vele eeuwen, zelfs millennia lang woonden. Dit onrecht gaat ongestoord door dankzij de economische, politieke en zelfs militaire steun van het Westen. Met als gevolg dat een levensvatbare Palestijnse staat onmogelijk is geworden en zal bestaan uit kleine enclaves omgeven door Israelische wegversperringen, waardoor de Palestijnen niet vrij door hun land kunnen reizen. Ondertussen gaan de uitbreidingen van de illegale Joodse nederzettingen tot op de dag van vandaag gewoon door.
Israel did not withdraw to the positions of 28 September 2000, a key requirement of Phase I of the Roadmap. Instead, movement of Palestinians was heavily impeded by numerous roadblocks, earth mounds and checkpoints, and movement between West Bank and Gaza was virtually impossible. According to Israel, the Palestinians did not fulfil their obligation to end violence and terrorism, and therefore they refused to withdraw.
Israel also did not freeze settlement expansion, nor dismantle outposts built since 2001, another requirement of the Roadmap. Instead, the number of settlers continued growing. Even during the Second Intifada the settler population kept growing at a high rate, in a remarkably straight line. From 2000 to 2004, the number of settlers in the West Bank, including East Jerusalem increased with more than 50,000. From 2004 to 2008, the Jewish population grew with some 70,000.
Additionally, more Palestinian land was confiscated and annexed by means of the expanding West Bank barrier. Despite a ruling of the International Court of Justice, who declared the barrier beyond the Green Line illegal, Israel decided to build the Wall up to 22 km inside the West Bank, east of Ariel, and east of other large settlement blocs. On the other hand, more than 1,500 Palestinian homes were demolished throughout the Palestinian Territories, and build-up of Palestinian structures was virtually completely denied.
Een van de talloze illegale Joodse nederzettingen en hun snelweg waarvan Palestijnen in bezet gebied geen gebruik mogen maken.
Kort samengevat: als gevolg van het blanke, christelijke antisemitisme wordt tot op de dag van vandaag het Palestijnse volk met steun van het voormalige antisemitische Westen, onderdrukt, beroofd en vervolgd door de 'Joodse staat' Israel. Eén willekeurig serie feiten: 700 Palestijnse kinderen belanden elk jaar weer in Israelische gevangenschap. Volgens verklaringen van 311 kinderen werd 95 procent geboeid, 90 procent geblinddoekt, 75 procent onderging fysiek geweld, 63 procent werd in Israel opgesloten, 60 procent werd 's nachts gearresteerd, 57 procent werd met geweld bedreigd, 54 procent werd blootgesteld aan verbale intimidatie en/of vernedering, en zat 12 procent in eenzame opsluiting. Het hoeft geen betoog dat dit permanent schendingen van het internationaal recht zijn, zonder dat de Europese Unie of de VS hieraan consequenties verbindt. Integendeel zelfs, de EU is door een 'Associatie-Akkoord' de grootste handelspartner van Israel, terwijl toch artikel 2 van het dat Akkoord bepaalt:
De betrekkingen tussen de partijen en alle bepalingen van deze overeenkomst berusten op de eerbiediging van de mensenrechten en de democratische beginselen die ten grondslag ligt aan het interne en externe beleid van de partijen en die een essentieel onderdeel van deze overeenkomst vormen.
Aangezien Israel weigert het internationaal recht te respecteren, zoals dat nog eens in 2004 werd duidelijk werd gemaakt door het Internationaal Gerechtshof in Den Haag toen het de Israelische Muur en de Joodse nederzettingen in bezet gebied illegaal verklaarde, kan artikel 82 van het 'Associatie-Akkoord' in werking treden:
Elk der partijen kan deze overeenkomst door kennisgeving aan de andere partij opzeggen. De overeenkomst verstrijkt zes maanden na datum van de genoemde kennisgeving.
De grootschalige Israelische schendingen van het internationaal recht zouden moeten leiden tot op zijn minst een opschorting van het 'Associatie-Akkoord,' immers de mensenrechten zijn volgens het verdrag 'een essentieel onderdeel van deze overeenkomst.'
In 2005 schreven Jeff Handmaker van het Institute of Social Studies in Den Haag en Ineke Boerefijn, universitair hoofddocent van het Studie- en Informatiecentrum Mensenrechten van de Universiteit Utrecht, in het gezaghebbende Nederlands Juristenblad:
De verplichtingen van Israël waren niet het enige waar het Hof uitspraken over deed. De overgrote meerderheid van het Hof concludeerde dat andere staten verplicht waren de illegale situatie die Israël heeft gecreëerd niet te erkennen, en Israël geen financiële steun te verlenen bij het in stand houden van de illegaal gebouwde muur. Volgens het Hof hebben Staten die partij zijn bij de Conventies van Genève van 1949 en bij het Handvest van de Verenigde Naties (waaronder Nederland) de verplichting de naleving door Israël van deze verdragen te verzekeren.
Internationale mensenrechtenorganisaties, zoals Amnesty International, wijzen er al jaren op dat de Israëlische praktijken in de Bezette Gebieden in strijd zijn met internationale mensenrechtenverdragen. In het Advies wordt nu dezelfde conclusie getrokken.
De reactie van de internationale gemeenschap is er een van een oorverdovende stilte. Terwijl lidstaten in de Verenigde Naties de Israëlische schendingen continu naar voren hebben gebracht, hebben machtige regeringen enkel protesten achter gesloten deuren geuit.
Als afgestudeerde jurist die 'in 1973 docent staats- en vreemdelingenrecht aan de Universiteit Utrecht' werd en voor enige tijd fractiemedewerker was Pacifistisch Socialistische Partij (PSP) in de Tweede Kamer moet Geert Mak beseffen dat Israel zich als een schurkenstaat gedraagt en dat daardoor het internationaal recht wordt ondermijnd. Maar dat is onvoldoende voor hem om als bekende Nederlander, bestseller-auteur en opiniemaker in dit geval stelling te nemen. En aangezien de Nederlandse 'politiek-literaire elite' muisstil blijft, is bijvoorbeeld het feit onbespreekbaar dat de Israelische marine nu met door Duitsland geleverde onderzeeërs uitgerust met nucleaire wapens, deelneemt aan NAVO-oefeningen, ter voorbereiding van een mogelijke aanval op Iran, onderdeel van de zogeheten 'axis of evil.' Om geen stelling te hoeven nemen voor handhaving van het internationaal recht en voor de veel geprezen democratie gaat Mak's stelling op waarmee hij zijn vader Catrinus typeerde in het interbellum: 'Men wist, en tegelijk wilde men niet weten, uit puur lijfsbehoud.' Maar net zoals met zijn vader en al die andere kleinburgers weet hij maar al te goed wat er aan de hand is, maar wordt zijn houding bepaald door onverschilligheid en eigenbelang. Het Israelisch-Palestijns 'conflict' is uiterst simpel verwoord door Ben-Goerion:
Iedereen kan de ernst van de problemen in de relaties tussen Arabieren en Joden zien. Maar niemand ziet dat er voor deze problemen geen oplossing is. Er is geen oplossing! Hier is een afgrond, en niets kan de twee kanten met elkaar verbinden… Wij, als volk willen dat dit land van ons is; de Arabieren als volk willen dat dit land van hun is.
Als belangrijkste grondlegger van de zionistische staat had al hij al in 1938, tien jaar vóór de stichting van de zionistische staat verklaard dat 'after the formation of a large army in the wake of the establishment of the state, we will abolish partition and expand to the whole of palestine.' Een jaar eerder had Ben-Goerion zijn zoon Amos geschreven:
Geen enkele zionist kan afstand doen van ook maar het kleinste gedeelte van het land van Israël. Een joodse staat in een deel van Palestina is geen einde, maar een begin.
Het bezit van ook een klein grondgebied was, volgens hem, doorslaggevend want juist
daardoor vergroten we onze macht en elke machtstoename maakt het mogelijk het land in zijn geheel in handen te krijgen. Het vestigen van een [kleine] staat… zal dienen als een zeer krachtig instrument in onze historische inspanning om het hele land te bevrijden.
Dit is de voornaamste reden waarom geen van de Israelische regeringen ooit heeft aangegeven waar precies de grenzen van de 'Joodse staat' liggen.
Geert Mak wil geen kleur bekennen in controversiële zaken die zijn positie en inkomen kunnen aantasten. Het is deze houding waartegen de joods-Britse auteur John Berger zich keerde in zijn essaybundel Hold Everything Dear. Dispatches On Survival And Resistance. Hij beschrijft daarin haarscherp de westerse hypocrisie en onverschilligheid over de zionistische terreur tegen de Palestijnse bevolking, die één van de meest schrijnende voorbeelden zijn van de Europese en Amerikaanse minachting voor de universaliteit van de mensenrechten en voor het internationaal recht in het algemeen. De Palestijnse onderdrukking is uitgegroeid tot het voorbeeld bij uitstek van wat de westerse beschaving daadwerkelijk in de praktijk betekent. John Berger, wiens joodse voorouders uit Polen, Galicië en het Oostenrijks-Hongaarse Rijk kwamen, nam publiekelijk afstand van zijn joods ‘recht op terugkeer’ en wel omdat
ik mijzelf zonder te aarzelen [identificeer] met de rechtvaardige zaak en de pijn van degenen die de staat Israël (en neven van mij) veroorzaken in een mate die tragisch totalitair is.
Eind 2008 wees hij erop dat:
We are now spectators of the latest - and perhaps penultimate - chapter of the 60 year old conflict between Israel and the Palestinian people. About the complexities of this tragic conflict billions of words have been pronounced, defending one side or the other. Today, in face of the Israeli attacks on Gaza, the essential calculation, which was always covertly there, behind this conflict, has been blatantly revealed. The death of one Israeli victim justifies the killing of a hundred Palestinians. One Israeli life is worth a hundred Palestinian lives. This is what the Israeli State and the world media more or less - with marginal questioning - mindlessly repeat. And this claim, which has accompanied and justified the longest Occupation of foreign territories in 20th C. European history, is viscerally racist. That the Jewish people should accept this, that the world should concur, that the Palestinians should submit to it - is one of history's ironic jokes. There's no laughter anywhere. We can, however, refute it, more and more vocally. Let's do so.
Maar dat verzoek kan bestseller-auteur en journalistieke opiniemaker Geert Mak niet inwilligen. Als erfgenaam van de westerse terreur tegen de zwakkere, handelt hij als zijn ouders en al die andere massamensen die niet willen 'weten, uit puur lijfsbehoud.' En dus wil ook hij niet weten wat Berger ‘one of history’s ironic jokes’ noemt. De ironie van een door het christelijke Europa eeuwenlang vervolgd volk in Israel dat nu een ander volk traumatiseert. Het leven en werk van John Berger toont duidelijk aan dat een betrokken mens zich niet kan verbergen achter een sluier van onverschilligheid en holle woorden. Als Geert Mak en de Makkianen in Nederland daadwerkelijk zouden geloven in democratie en mensenrechten dan zouden ze niet in het risicoloze midden blijven ronddobberen. Voor hen is de Palestijnse tragedie inderdaad een ‘delicate kwestie,’ omdat zij hier niet langer meer langs de geschiedenis kunnen schampen. In de praktijk komt hun houding neer op dezelfde typisch Nederlandse onverschilligheid die tijdens de Tweede Wereldoorlog ertoe leidde dat driekwart van de joodse Nederlanders in vernietigingskampen werd vermoord, terwijl joodse oorlogsslachtoffers die overleefden 'na de Tweede Wereldoorlog… alsnog’ werden ‘aangeslagen en beboet voor het niet betalen van erfpacht tijdens de oorlogsjaren.’ Dit gold ook voor degenen van wie het huis was leeggeroofd of kapot gebombardeerd, zo berichtte Het Parool 30 maart 2013.
Hetzelfde ambtelijke apparaat van de 'tolerante' stad Amsterdam dat zo soepel had meegewerkt aan de deportaties van zijn joodse burgers bleef na 1945 met een even misdadige gedachteloosheid zijn werk doen. En bijna niemand van al die brave burgers voelde zich verantwoordelijk. Net als nu, want in het bewustzijn van de massamens is nooit iets gebeurt. Net zomin als hij zich verantwoordelijk voelt voor wat zijn joodse medeburgers overkwam, voelt hij zich verantwoordelijk voor het feit dat Palestijnen nu worden geterroriseerd door Joodse Israëli's In het bestaan van de doorsnee mens gebeurt nooit iets, behalve wanneer zijn eigen 'thuis' wordt bedreigd, zo valt weer op te maken uit het pamflet Thuis in de Tijd van Thierry Baudet en Geert Mak, waarbij
het belang van traditie, worteling en 'thuis' in een wereld die ogenschijnlijk steeds meer lijkt op een global village
boven alles gaat, werkelijk alles en daarbij is de 'global village' slechts 'ogenschijnlijk.'
Meer later.
Zo abnormaal normaal was het. En de overgrote meerderheid van de anderen keek toe, of wendde zich af.
Meer later.
Zo abnormaal normaal was het. En de overgrote meerderheid van de anderen keek toe, of wendde zich af.
Palestijns kind door Israëlische militairen afgevoerd. Zo normaal is het. Niet dat ik wil suggereren dat er geen verschil is tussen de holocaust en de langdurige onderdrukking van de Palestijnen. Zeker niet. Maar dat is het punt niet; waar het om draait zijn de overeenkomsten, niet de verschillen, van het gruwelijke onrecht en de historische verantwoordelijkheid van het Westen. De onderste foto is het gevolg van de bovenste twee foto's.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten