Om een indruk te krijgen van de wijze waarop Hubert Smeets propaganda bedrijft citeer ik hem tijdens de Nieuwsuur-uitzending van vrijdag 31 oktober 2014, zoals dit door de website http://7mei.nl werd samengesteld. Smeets reageert ondermeer als volgt op de uitspraken van Aleksej Poesjkov, voorzitter van de Buitenland Commissie van het Russische parlement:
Hij is getrouwd met een actrice. Dat zal hij ook zelf goed kunnen, denk ik…/ Ik ben geen specialist als het gaat om technisch onderzoek, hè, dus ik klets misschien ook een beetje uit mijn nek…/ Ik heb het gevoel, als ik zo'n beetje, als amateur-psycholoog naar het interview kijk…/ Maar misschien vergis ik me vreselijk hoor en is het gewoon een klassiek Russische koers om verwarring te zaaien…/ Dat weten wij niet, want wij zijn natuurlijk niet bij het onderzoek betrokken, het kan zijn dat hij inderdaad pressie wil uitoefenen, of misschien zelfs intimidatie…
Hoewel Smeets opmerkt dat hij 'misschien ook een beetje uit mijn nek [klets],' en hij 'als amateur-psycholoog' met 'zijn gevoel' kijkt, spreekt hij toch met grote stelligheid over 'een klassiek Russische koers om verwarring te zaaien.' Russen zijn in zijn optiek per definitie onbetrouwbaar, of zoals hij eerder stelde: 'Het is typisch Russisch, om altijd alles om te draaien.' Hoewel een intelligent mens wantrouwig staat tegenover het stigmatiseren van een héél volk, moet zijn publiek ervan uitgaan dat Smeets' typering voortkomt uit een vaststaand feit is. Ik neem onmiddellijk aan dat mijn collega uit ervaring spreekt, aangezien zijn echtgenote, Olga Polsatsjova, van origine een Russin is, maar het is absurd om aan de hand van enkele ervaringen een wetenschappelijk en journalistiek verantwoord oordeel uit te spreken over de meeste Russen, laat staan alle. Desondanks, ziedaar, dit is de kwaliteitsjournalistiek in de polder. Geen feiten, maar sentimenten, geen rationele argumenten, maar gevaarlijke ressentimenten. Smeets werkwijze doet me denken aan de uitspraak van Goebbels toen de nazi-minister van Propaganda verklaarde: 'Wij spreken niet om wat te zeggen, maar om een bepaald effect te bereiken.'
En welk effect is duidelijk: Rusland mag geen andere visie hebben dan die welke Hubert Smeets namens het hele Westen goedkeurt. Er doet zich nog iets opmerkelijks voor. Om dit duidelijk te maken, moet ik even een stapje terug doen. De van origine Hongaarse historicus Tibor Szamuely stelt in zijn boek The Russian Tradition (1974) met betrekking tot de 'Mongoolse Erfenis' dat
Russia had no frontiers: for many centuries she was herself THE frontier, the great open, defenseless dividing-line between the settled civilized communities of Europe and the nomadic barbarian invaders of the Asian steppes. One of the keys to the understanding of Russian history is the fact that for a thousand years, until the end of the eighteenth century, she was always a frontier country…
To quote S.M. Solovyov, the great nineteenth-century Russians historian: 'Russia is a border state; it is the European frontier with Asia. This frontier position of Russia has naturally had a decisive influence on her history.' […] Migration, the colonization of the country,' wrote Kliuchevsky (vooraanstaande Russische historicus. svh), 'was the central fact of our history, which was more or less closely connected with every other fact.' […]
'The Tartars were unlike the Moors; having conquered Russia, they gave her neither algebra nor Aristotle,' wrote Pushkin. The great poet was right: culturally the effect of the Mongol conquest, together with that of the changed physical environment of Russian society, was to putt Russia back several centuries — during precisely that crucial period when the European New Learning flowers into the Renaissance. But the Mongols, though ignorant of algebra, Aristotle and the finer things of life, were able to give Russia something of more lasting importance: a political and administrative system, a concept of society, quite unlike anything that was to be learned in the West.
Vervolgens wijst Szamuely op een nog altijd actueel aspect van het Mongoolse imperium, waaruit Rusland na eeuwenlange bezetting werd geboren:
The Mongol empire was, in fact, a state grounded on an ideology, an early example of a phenomenon to which the world has since become accustomed; it was not just a state among other states, but, to use an apt description, an imperium mundi in statu nascendi, a World-Empire-in-the-Making. It's object was the establishment, by means of a series of wars, of a system of universal peace and of a worldwide social order based on justice and equality. After having achieved this, writes Vernadsky (invloedrijke Russische historicus. svh), 'The price for the security of mankind would be permanent service to the state on the part of each and all; this would establish an orderly way of life and social equality.'
In zijn uitgebreid gedocumenteerde fascinerende studie beschrijft Szamuely de continuïteit in de Russische geschiedenis, namelijk hoe dit machtige, uitgestrekte land al eeuwenlang wisselend oostwaarts dan weer westwaarts kijkt. Zodra het een technologische achterstand heeft, richt het zijn blik westwaarts om zich vervolgens weer in zichzelf en zijn achterland terug te trekken. Zo gebeurde na tsaar Peter, Catherine de Grote, Alexander II. Rusland is evenmin een Europees als Aziatisch land. Rusland is Rusland, het grootste land ter wereld met negen tijdzones, en talloze culturen en etnische groeperingen. Dat kan iedereen weten, en zeker een mainstream journalist/opiniemaker, wiens echtgenote zichtbaar zowel het Aziatische- als het Europese aspect in zich draagt. Desondanks kan Hubert Smeets het geboorteland van zijn vrouw alleen zien via het eurocentrische raamwerk. Hier toont zich weer het rampzalige feit dat de mainstream-polderpers alleen via een politieke bril de werkelijkheid probeert te vangen, maar nooit werkelijk zal begrijpen hoe gelaagd en complex de realiteit is. Zij beseft niet dat Rusland geen imitatie kan zijn van de VS of van het poldermodel. Rusland is een symbiose tussen Azië en Europa, en gaat al eeuwenlang zijn eigen weg. Net als olijfboom een andere overlevingsstrategie bezit dan een berk, geldt dit eveneens voor Europa en Rusland. In 1918 schreef de beroemde Russische dichter Aleksandr Blok het gedicht SCYTHEN, waarin hij die spanning tussen Europa en Rusland als volgt tot uiting bracht:
U bent met velen. Wij met meer, veel meer.
Probeer maar tegen ons te strijden!
Ja, Scythen zijn wij, Aziaten eer,
met ogen, scheef en onbescheiden!
U mint de eeuwen, wij het enigst uur.
Wij hebben als gedweeë sloven
een schild gehouden, als een bange buur,
tussen Mongolen en Europa!
Uw hoorn heeft eeuwenlang de donderslag
gesmoord, ’t geluid van de lawines,
het was voor u een rare sprookjesdag,
als Lissabon en als Messina!
Zes lange eeuwen keek u naar de Oost
en potte parels, stookte vuren,
maar spottend beidde u de veile tijd
om uw kanonnenmond te sturen!
De tijd dringt. Rampspoed slaat haar vleugelpaar
en elke dag vermeert de krenking
tot op de dag, waarop geen spoor meer daar
van Paestum, wie zal ’t zeggen!
O, oude wereld! Dronken in een zoete roes,
totdat u wreed ten onder gaan zal.
Aanzie, o wijze, net als Oedipus,
de Sfinx met zijn aloude raadsel!
Want Rusland is een Sfinx. Met bloed besmeurd,
vol smart en vreugd, die haar geriefde,
zo staart het, staart het, om de beurt
met diepe hekel, grote liefde..!
Zo lief te hebben als ons bloed dat doet,
zo heeft geen uwer ooit nog lief!
U kent geen liefde, als het aardse goed,
dat schroeit en richt te gronde!
Wij minnen alles – de warmte van het kil getal,
de gift van goddelijke wanen;
wij vatten alles, het Gallisch scherp idee,
het bot genie van de Germanen...
We kennen de Parijse hete lucht,
de frisse, Venetiaanse koelte,
de verre geur van elke citrusvrucht,
het lompe Keulse kerkgestoelte...
Wij houden van het vlees – zijn kleur, zijn smaak,
de zware lijkengeur van lijven...
Wat schuld, als uw geraamten met gekraak
in lieve poten achterblijven?
Wij zijn gewend het speelse, woeste paard,
te breidelen en af te remmen,
Het heiligbeen te breken bij de staart
en de slavin te temmen...
Kom hier! Verpoos u na het oorlogswee
in onze vredig warme hoede!
Het oude zwaard moet in de schee.
Toe, makkers! Wees ons broeders!
Zo niet, alleen verraad is wat u wacht,
wij hebben niets bij u te zoeken!
Maar eeuwen, eeuwen zal het zieke nageslacht
nadien hartgrondig u vervloeken!
Wij treden terug in kreupelbos en woud –
vrij baan voor Europa, vol gratie.
Wij draaien ons om en keren u toe:
ons Aziatisch scheve facie!
Komt allen, helemaal tot aan de Oeral!
Het slagveld gaat verwisseld worden,
Van haarfijn uitgedachte stalen toeren
naar primitief Mongoolse horden!
Niet langer zijn we u tot menselijk schild,
verspillen onze pijl-en-bogen,
we zien het bloed dat kolkt, het vlees dat lilt,
met onze smalle, scheve ogen!
We doen geen zak wanneer de Hun u stuit,
de spullen van uw doden koestert,
uw steden platbrandt, paarden in de kerk opsluit,
het vlees van blanke broeders roostert..!
Nog eenmaal, oude wereld, denk gewis!
feest mee, met werk en vrede stichten,
Nog eenmaal uitgenodigd aan de dis
door deze boze, wrede dichter!
30 januari 1918
Men zou toch mogen verwachten dat, gezien zijn ervaringen thuis, Smeets deze zienswijze op zijn minst zou kunnen aanvoelen. Wat de lezer zich zou kunnen afvragen is wat de intellectueel gecorrumpeerde Hubert Smeets nu werkelijk drijft. Hier hebben we te maken met een opiniemaker die maar al te graag een door de Atlantische Commissie georganiseerde 'studiereis' aannam om een snuifje op te doen van de Amerikaanse verkiezingen, zonder in zijn verslagen te vermelden dat bijna de helft van de Amerikaanse kiesgerechtigden al een halve eeuw niet meer stemt, omdat men weet dat de democratie een wassen neus is. Waarom verzwijgt Smeets dit in zijn hetze tegen Rusland? Waarom denkt hij dat het neoliberale model geschikt is voor Rusland, terwijl het failliet van deze totalitaire ideologie overal ter wereld zichtbaar is? Waarom durft Smeets hierover niet publiekelijk in discussie te gaan? Hij krijgt van mij hier alle ruimte op mijn weblog om zijn opvattingen toe te lichten. Over het waarom, later meer.
1 opmerking:
STERFT, gij oude vormen en gedachten ...
Een reactie posten