Amnesty: Israël doodt moedwillig Palestijnen
Het woord 'doodt' is in dit geval een eufemisme, want 'moedwillig' doden zonder juridische grondslag heet officieel: vermoorden. Zeker wanneer 'verschillende slachtoffers in de rug geschoten [waren].' De zogeheten 'Joodse staat,' zoals het zionistisch regime zichzelf graag noemt, zet doodseskaders in om vreedzame demonstraties tegen de illegale bezetting van Palestijns land de kop in te drukken.
Sinds begin 2011 zijn in het bezette gebied zeker 261 Palestijnen ernstig gewond geraakt door munitie waarmee de Israëlische troepen schoten. Onder hen zijn 67 kinderen. Tegelijk zijn zeker 8500 Palestijnse burgers - onder wie 1500 kinderen - ernstig gewond geraakt door andere oorzaken. Het gaat dan om het afschieten van rubberen kogels en de ruime inzet van traangas. Volgens Amnesty zijn hierdoor ook enkele mensen gestorven.
Dezelfde feiten constateerde ik twaalf jaar geleden toen ik als programmamaker voor de VPRO-radio in 2002 in het grootste Palestijnse hospitaal in het bezette Oost-Jeruzalem werd rondgeleid door een Palestijnse chirurg, die ondermeer in Rotterdam was opgeleid. Hij liet me twee nagenoeg geplette Israelische hoge snelheidskogels zien die hij had aangetroffen in het verwoeste darmgestel van een Palestijns kind. Diens moeder vertelde me dat haar zoontje vanuit hun huis had staan kijken naar een inval van het Israelische leger toen hij werd neergeschoten. In een andere zaal lag een Palestijns kind in coma nadat zijn achterhoofd was getroffen door een zogenaamde rubberen kogel, die in werkelijkheid een metalen ronde kogel is met een rubber laag erom heen. Zijn zwijgende moeder stond intens verdrietig naast hem, al dagenlang wachtte ze gespannen of haar zoontje bij bewustzijn zou komen; de artsen konden niet zeggen of het slachtoffertje ooit uit coma zou geraken. Hoogst zelden wordt een Israelische militair veroordeeld voor dit vaak dodelijk geweld, en als er al iemand wordt veroordeeld dan krijgt hij, het zijn altijd mannen, een korte symbolische straf. Het leven van een Arabier telt niet in Israel. Ondanks het feit dat mensenrechtenorganisaties, met voorop de Joods-Israelische, al decennialang gedocumenteerd aantonen dat Israel grove schendingen van het internationaal recht pleegt, heeft de EU de zionistische staat beloond met een Associatieverdrag, waardoor het Europa van 'Geen Jorwerd zonder Brussel' nu de grootste handelspartner van de zionistische staat is. Desondanks is er geen enkele Nederlandse mainstream opiniemaker die eist dat de Nederlandse regering binnen de EU ervoor pleit het Associatieverdrag op te schorten dan wel te beëindigen op grond van artikel 2 van het verdrag waarin expliciet staat dat het is 'based on respect for human rights and democratic principles' die als 'essential elements' worden omschreven. De website Europa Nu stelt terecht:
De lucratieve handel van Israël met de Europese Unie is gebaseerd op een Associatieakkoord dat in 1995 werd gesloten en rond 2000 door alle lidstaten was bekrachtigd. De EU heeft de mogelijkheid het akkoord op te schorten als Israël zich niet aan de spelregels houdt. Ondanks vele pogingen van nationale parlementen, maar ook het Europees Parlement (2002) om het Associatieakkoord in stelling te brengen om de wijze waarop Israël met de Palestijnen omgaat af te straffen, is dat nooit gebeurd. De EU zou deze reserve moeten laten varen als een nieuwe regeringscoalitie een harde lijn uitzet in haar beleid om tot een oplossing van het conflict met de Palestijnen te komen.
Hoewel Europa Nu de afgelopen jaren mede is gefinancierd door
wordt deze informatie doorgaans verzwegen door de commerciële massamedia in Nederland.
Geen enkele bekende Nederlandse mainstream opiniemaker/columnist zal durven stellen dat Israel geboycot moet worden zolang de 'Joodse staat' de humanitaire schendingen op flagrante wijze blijft schenden. Het is één van de talloze voorbeelden van de weerzinwekkende hypocrisie van het poldermodel. Het gevolg is dat zonder enige ophef de Israelische met kernraketten uitgeruste marine nu deelneemt aan NAVO-oefeningen om Iran te intimideren, omdat die overigens volkomen legaal uranium verrijkt. Hoewel in april 2002
the European Parliament voted to suspend the agreement, given the numerous Israeli violations of international Human Rights Law,
weigerde de
Council of Ministers to implement this decision, with Britain, Netherlands and Germany as the only countries opposing suspension.
Daarentegen schonk op 5 maart 2014 de Europese Commissie, zonder het EU-parlement te hebben geraadpleegd, 11 miljard euro aan het nieuwe regime in Oekraïne ter bevordering van de democratie en de naleving van de mensenrechten, die tegelijkertijd door de handelspartner Israel langdurig op grote schaal worden geschonden. Dit alles leidde niet tot enige ophef onder de mainstream journalisten en de opiniemakers van de gevestigde orde. Zowel Sylvain Ephimenco, Fokke Obbema, Arnon Grunberg en al die andere Makkianen van de 'vrije pers,' die zich zo pontificaal opwerpen als beschermheiligen van de democratie en de mensenrechten, zwijgen al die jaren in alle talen. De reden is vrij simpel: in dit geval kan hun standpunt niet vrijblijvend meer zijn. Ze zullen hoe dan ook in deze kwestie onherroepelijk schade toebrengen aan hun portemonnaie en hun imago. In tegenstelling tot het bijstaan van de Palestijnse slachtoffers is het steunen van een voormalig Oostblokland volkomen consequentieloos. Ephimenco en Obbema kunnen zich probleemloos op de borst roffelen zolang ze maar niet partij kiezen voor de decennialang onderdrukte en vervolgde Palestijnen. Naar aanleiding van de uitspraak in 2004 van het Internationaal Gerechtshof dat zowel de Israelische Muur als de Joodse nederzettingen in bezet gebied illegaal zijn werd het volgende bekend:
De Palestijnse autoriteiten willen dat de Verenigde Naties sancties instellen tegen Israël… De Europese Unie heeft Israël opnieuw opgeroepen de muur af te breken, zo heeft een woordvoerder van de Europese Commissie in Brussel vrijdag gezegd…
Volgens een dit jaar verschenen VN-rapport (2004. svh) dreigen bijna 700.000 Palestijnen door het zuidelijke deel van de veiligheidsmuur te worden ingesloten in moeilijk toegankelijke enclaves of afgesloten van hun werk, school of landbouwgronden. Ongeveer 15 procent van de Westelijke Jordaanoever komt aan Israëlische zijde van het hek te liggen als de nu door de regering uitgestippelde route gevolgd wordt.
Bovendien bepaalde het Internationaal Gerechtshof in artikel 159 dat
It is also for all States, while respecting the United Nations Charter and international law, to see to it that any impediment, resulting from the construction of the wall, to the exercise by the Palestinian people of its right to self determination is brought to an end. In addition, all the States parties to the Geneva Convention relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War of 12 August 1949 are under an obligation, while respecting the United Nations Charter and international law, to ensure compliance by Israel with international humanitarian law as embodied in that Convention.
De hysterische reacties van de polder opiniemakers nadat Rusland troepen naar de Krim had gestuurd staat in schril contrast met het gedwee accepteren van het Israelisch annexeren van steeds meer Palestijns gebied. In 2007 interviewde ik de Ierse functionaris van de UNWRA, Ray Dolphin, auteur van The West Bank Wall, Unmaking Palestine. Hij vertelde me het volgende over de voortgaande uitbreidingen van de Joodse nederzettingen in Palestijns gebied:
Het Internationaal Gerechtshof heeft in 2004 nog eens benadrukt dat Israël geen onbelangrijk rechtsregeltje overtreedt, maar een fundamenteel rechtsbeginsel schendt, waarop het hele internationale juridische bouwwerk rust, een recht dat net zo essentieel is als bijvoorbeeld het eigendomsrecht. Dat Europa de Israëlische schendingen accepteert, is levensgevaarlijk. Als het recht wegvalt in de internationale betrekkingen krijgt men chaos, en dat zien we dan ook. Bovendien ondermijnt Israël hiermee bewust het zogenaamde 'vredesproces,' de meeste deskundigen zijn dan ook pessimistisch over de uitkomst van de 'onderhandelingen.' De Israëlische regering doet geen enkele stap die een levensvatbare Palestijnse staat mogelijk maakt. Een rechtvaardige vrede wordt zodoende onmogelijk gemaakt. De Europeanen zouden niet moeten afgaan op wat er allemaal voor mooie woorden worden gezegd, maar moeten kijken wat er daadwerkelijk gebeurt. Kijk naar de afsluitingen, de uitbreidingen, de militaire controleposten, de wegversperringen, de belegering, al die zaken in bezet en belegerd gebied die een normaal Palestijns leven saboteren. Zouden Europeanen onder dezelfde omstandigheden willen leven? De overgrote meerderheid van de Israëlische controleposten bevindt zich in het centrale deel van de West Bank, en die zijn daar om de Joodse kolonisten te beschermen. Af en toe horen we dat Israël een goodwill-gebaar maakt door een paar van die versperringen te verwijderen, maar in de praktijk is er sprake van een toename. Die verdwijnen niet, ze zijn onderdeel geworden van het dagelijks leven van de bezetting. Palestijnse burgers horen politici over vrede praten maar de realiteit is dat ze niet vrij kunnen reizen, dat ze onder een militaire bezetting leven, dat de repressie ongestoord doorgaat, dat de nederzettingen uitbreiden en er steeds meer buitenposten gevestigd worden, terwijl die zelfs volgens de Israëlische overheid illegaal zijn. Natuurlijk geloven de Palestijnse burgers niet dat er een vredesproces gaande is, ze zien precies het tegenovergestelde. Nu we geconfronteerd worden met deze situatie zou een eerlijke bemiddelaar noodzakelijk zijn, en ik laat het aan de lezers over om te bepalen of de VS dit is. In elk geval is duidelijk dat de Palestijnen de zwakste partij zijn. Ze hebben al veel ingeleverd, ze gaan al jaren akkoord met slechts 22 procent van de 47 procent die ze van de Verenigde Naties hebben gekregen en toch wordt er nu van hen verwacht dat zij nóg meer concessies zullen doen. Het feit dat de Palestijnen afzien van meer dan de helft van het aan hun toegezegde land wordt algemeen gezien als een unieke concessie in de geschiedenis van anti-kolonialistische bewegingen.
De Britse hoogleraar Vaughan Lowe, die voor het Internationaal Gerechtshof (ICJ) de Palestijnen juridisch bijstond, heeft erop gewezen dat de Palestijnen in feite helemaal niet hoeven te onderhandelen over rechten die allang vastliggen in internationale overeenkomsten en het internationaal recht. Ze hebben die rechten al! Hij beklemtoonde dat het ICJ in Den Haag 'heeft bevestigd dat de rechten en plichten van Palestina en de Palestijnen internationaal rechtelijk zijn geregeld en niet domweg alleen maar een zaak kunnen zijn voor politieke onderhandelingen. Palestina en de Palestijnen hebben niet alleen maar claims en belangen waarover ze met Israël moeten onderhandelen. Zij hebben daadwerkelijk al lang legale rechten. Zij hoeven niet te onderhandelen over deze rechten. Ze hoeven geen concessies te doen in ruil voor de erkenning van die rechten. Zij bezitten die rechten al en zij hebben het recht op naleving van die rechten.
Hoewel de Europese Unie tegen raadpleging van het Internationaal Gerechtshof was, heeft ze naderhand wel degelijk de uitspraak van Hof geaccepteerd en de VN-resolutie gesteund waarin Israël wordt opgedragen om de uitspraak te respecteren. Israël weigert en desalniettemin blijft de EU het land op elk gebied steunen. Dat is een verwerpelijke politiek, vooral ook omdat het Hof alle staten eraan heeft herinnerd 'dat zij de verplichting hebben om de illegale situatie niet te erkennen die voortvloeit uit de constructie van de Muur en om geen hulp of bijstand te verlenen in het handhaven van de situatie die geschapen is door de bouw ervan.' Europa zwijgt en Israël gaat gewoon verder, de zionisten willen meer dan 90 procent van het voormalige Palestina en de Palestijnen zijn momenteel bij de onderhandelingen extra in het nadeel aangezien ze onderling verdeeld zijn, er is sprake van een Palestijnse Autoriteit in Gaza en één in Ramallah. Voor de regering van president Abu Mazen zijn de huidige besprekingen de laatste kans om te laten zien dat het mogelijk is serieus met Israël te onderhandelen over een levensvatbare Palestijnse staat. Mislukt dit dan zullen de militanten het bewijs krijgen dat onderhandelingen niets opleveren, zeker niet als die onder de auspiciën staan van de Verenigde Staten. Ik weet niet waar het Westen nu op wacht. Ik weet wel dat niets in de wereld statisch is, dus ook niet in de Gazastrook en op de West Bank. Gezien het feit dat de Palestijnen in steeds kleinere enclaves worden geperst en ook nog eens economisch worden vernietigd, is het wachten op een nieuwe geweldsgolf.
Deze informatie wordt verzwegen of verbloemd door de Ephimenco's en Obbema's. Dit past niet in hun mainstream propaganda. Zij blijven de woordvoerders van het economische en politieke establishment. Bij de Israelische aanval eind 2008 begin 2009 op de geïsoleerde Palestijnse bevolking van Gaza, één van de meest dichtbevolkte gebieden ter wereld, kwamen volgens het Palestinian Centre for Human Rights 1285 Palestijnen om (van wie 83 % burgers, inclusief tenminste 280 kinderen en 167 burger politiebeambten), raakten 4336 gewond en werden er duizenden woningen en honderden bedrijven verwoest.
Aan Israëlische zijde vielen 13 slachtoffers, onder wie enkele militairen door 'friendly fire.' De materiële schade in Israel was verwaarloosbaar. Op 12 januari 2009 onthielden alle 27 EU-staten zich van stemming toen in de UN Human Rights Council een resolutie werd aangenomen die het Israëlische optreden in Gaza veroordeelde vanwege 'massive human rights violations.' Het Tsjechische voorzitterschap verklaarde 'not to act as a judge.' Een persbericht van het Palestinian Council for Human Rights veroordeelde deze stellingname als 'blatantly failing in obligations under the 4th Geneva Convention.' Het Europa van 'Geen Jorwerd zonder Brussel,' weigerde zich uit te spreken voor de bescherming van de Palestijnse burgerbevolking, zoals dit geregeld is in het internationaal recht. Intussen maakte de Joods-Israelische vredesgroep B'Tselem bekend dat wat betreft de West Bank:
Israel has taken control of 77.5 percent of the land and has prevented Palestinians from building on or using the land or remaining there... Twelve percent of the area has been allocated for settlements, including the entire northern shore of the Dead Sea.
Het kan iemand die deze feiten kent niet verbazen dat de overgrote meerderheid van de wereldbevolking geen enkel vertrouwen heeft in de oprechtheid van de westerse claims met betrekking tot democratie en mensenrechten. Uit ervaring kent men de werkelijke belangen van het Westen en het ware karakter van het blanke neoliberale expansionisme. Zelfs de westerse bevolking gelooft de eigen machthebbers en hun woordvoerders niet meer, zoals nu ook een opiniemaker als Ephimenco tot zijn ongenoegen ontdekt. Het is niet vreemd dat al in 2003 uit onderzoek bleek dat de bevolking van de Europese Unie in 'grote meerderheid' van oordeel was dat Israel 'de grootste bedreiging' vormt voor de wereldvrede, of dat vandaag de dag 43 procent van de Amerikanen Israel ziet als een bedreiging voor de wereldvrede. In 2007 toonde bovendien een BBC-onderzoek aan dat Israël door een representatieve groep burgers het meest negatief werd beoordeeld van in totaal twaalf landen, waaronder Iran en Noord-Korea. Steeds meer burgers zijn niet langer ontvankelijk voor de propaganda van de commerciële massamedia, die tot voor kort het monopolie op de berichtgeving bezat. Met een mengeling van teleurstelling en verontwaardiging schreef Trouw-columnist Sylvain Ephimenco dan ook op dinsdag 11 maart 2014:
Zelfs voor een boycot van Rusland door de Europese Unie is geen meerderheid te vinden. En als Stand.nl de stelling 'Europa treedt te laf op tegen Poetin' aan zijn luisteraars voorlegt, is 55 procent het daar niet mee eens.
De omslag is te verklaren door de komst van internet waardoor het publiek alternatieve informatiebronnen kan aanboren, zonder tussenkomst van de ideologische mainstream journalistiek, en door het feit dat bekend werd hoe de commerciële massamedia klakkeloos en gewillig de leugens had doorgegeven ten tijde van de illegale inval in Irak. Het publiek weet nu zeker hoe onbetrouwbaar de 'vrije pers' is. Men kan niet oneindig blijven doorgaan de eigen consumenten te bedriegen. Immers, 'you can fool some of the people all of the time, and all of the people some of the time, but you can't fool all of the people all of the time,' zoals de gezegde luidt die aan president Abraham Lincoln wordt toegeschreven. Kenmerkend is deze reactie op Ephimenco's column:
'Poetin is een boef' lees ik steeds. Wellicht ja, maar wat doet hij precies verkeerd? Als ik denk aan onze maatschappij met bestuurders van omvallende banken, overeind gehouden door het belastinggeld van de burger, die miljoenen aan bonussen incasseren, kan ik ook nog wel een paar boeven opnoemen.
Dit is het uiteindelijke resultaat van het feit dat de westerse media het miljarden gespeculeer met niet bestaand geld dat de kern van het neoliberale kapitalisme is, niet doorhad. Of zoals de huidige NRC adjunct-hoofdredacteur Egbert Kalse, opgevoerd als 'deskundige,' na het uitbreken van de kredietcrisis in zijn krant loog:
Jij vraagt je natuurlijk af waarom jouw bank in Nederland in hemelsnaam in Amerikaanse hypotheken gaat beleggen? Dat komt omdat ze dachten daar meer geld mee te kunnen verdienen dan met andere beleggingen. Iedereen (dan bedoel ik voor de verandering maar weer eens echt iedereen) dacht dat de huizenprijzen in Amerika altijd zouden blijven stijgen. Dom natuurlijk, maar zo was het wel. En omdat iedereen dat dacht, dacht ook iedereen dat het wel veilig was daarin te beleggen. Niet dus.
Kalse verzweeg dat de echte deskundigen, onder wie de bankiers zelf en onder andere de Britse econoom Harry Shutt allang wisten dat de luchthandel binnen afzienbare tijd zou ontploffen. Zo stelde Shutt in 2005 in zijn boek The Decline Of Capitalism. Can a Self-Regulated Profits System Survive?:
as the 1980s unfolded it was increasingly evident that the neoliberal ideology which was supposed to have supplanted the Keynesian model based on extensive state intervention was in fact hopelessly undermined by the private sector’s incurable addiction to public subsidy and protection. Yet the dangerous implications of this reality -- effectively concealed from the majority of the public by an establishment propaganda smokescreen, combined with extensive measures indicating that the frontiers of the state were indeed being rolled back -- were for long scarcely recognized…
by giving private enterprise, particularly in the financial sector, increased license to create and allocate credit while yet maintaining an implicit or explicit guarantee that the state would underwrite any major losses, the authorities were giving a powerful incentive to irresponsible, or even criminal, behavior. This phenomenon, referred to by the few who have been willing to recognize its existence as ‘moral hazard,’ defines the essentially fraudulent nature of the neoliberal prospectus. For while, as noted above, the corporate, mixed-economy model of the post-war era had always implicitly assumed a trade-off between state support for the private sector and the latter’s obligation to help meet the collective economic goals of the community, the moral hazard model actually provided an incentive to anti-social conduct. Moreover, in a climate of intensifying stagnation, where corporate profitability was ever harder to sustain at minimum acceptable levels, the temptation for corporate managers not merely to allocate funds to excessively risky investment but to resort to outright fraud became increasingly irresistible.
Het probleem is alleen dat de zogeheten 'deskundigen' van de mainstream media, als de inmiddels gepromoveerde Kalse, zo perfect gehersenspoeld zijn in de dominante leer dat ze onmogelijk de werkelijkheid kunnen waarnemen. Een ander voorbeeld van een collega van mij die door een ideologische bril kijkt is de VPRO-journalist Chris Kijne, die — overtuigd als hij was dat ‘Nederland een journalistiek paradijsje is’ — zonder enige ophef te veroorzaken na de kredietcrisis schreef:
had u tot voor kort gedacht dat een minister van Financiën er mee weg zou komen wanneer hij tegen de Kamer zei: 'Nee, natuurlijk heb ik u vorige week, toen ik op het punt stond de grootste ingreep in de economie te doen die een minister van Financiën ooit heeft gedaan, niet de waarheid verteld. En als ik volgende week een nog grotere ingreep ga doen, vertel ik het u weer niet.' Is toch gebeurd. Gaat over democratie. En het vreemdste is: we vinden allemaal nog dat Bos gelijk heeft ook. Voor ons journalisten was het natuurlijk niet nieuw dat Wouter Bos ons niet altijd de waarheid vertelde. Wel is het nieuw dat ik op dit moment even niet meer weet of ik wel even hard als vroeger mijn best moet doen om hem die waarheid te laten vertellen. Of er inderdaad niet even een hoger belang is dan 'de waarheid, niets dan de waarheid.'
Het is begrijpelijk dat zijn publiek zich nu afvraagt wat Kijne op dit moment weer verzwijgt in de overtuiging dat hij 'een hoger belang' dient dan 'de waarheid.' Het publiek, en zeker de VPRO-leden weten maar te goed dat dit 'hoger belang' van Kijne niets anders is dan het belang van de economische en politieke elite die de crisis hebben veroorzaakt door de neoliberale ideologie erdoor te drukken via deregulering en privatisering. De woede, verontwaardiging en verbijstering van de mainstream journalisten zijn absurd. Wie vertrouwt nog een autodealer die net een auto zonder motor heeft verkocht? Zelfs een poseur als Ephimenco begint te beseffen dat zijn rol uitgespeeld raakt. Hij schreef:
Collega Bas Heijne kon afgelopen weekeinde in NRC Handelsblad fulmineren tegen 'de koning en koningin der Nederlanden die een glas bier heffen met een nietsontziende dictator in Sotsji,' maar het werkt niet. Niet alleen omdat de 'nietsontziende dictator' nog geen schot op de Krim heeft gelost, maar ook omdat Nederlanders in hem geen personificatie van het kwaad zien. Ze vinden het proosten met Max en Alex best tof, evenals het kusje op de wang van Ireen.
En zo is het maar net. 'Het werkt niet' meer, de betaalde praatjesmakers hebben het laatste beetje geloofwaardigheid verloren in de ogen van hun publiek. Iemand een 'nietsontziende dictator' kwalificeren, die 'nog geen schot op de Krim heeft gelost,' terwijl de NRC in 2003 adviseerde de Amerikaanse gewelddadige schending van de Iraakse soevereiniteit 'politiek' te steunen 'en als het moet ook militair,' is een teken van ultiem bedrog dat werkelijk niemand kan ontgaan. Behalve dan de mainstream opiniemakers zelf, hetgeen meer zegt over hun stupiditeit dan over hun lezers.
Later meer over deze poseurs. En dan ook over het probleem voor de macht dat nog niet speelde toen deze poster werd gemaakt.
Qatar’s Isolation: A Geopolitical Trick?
Global Research, March 13, 2014
Url of this article:
http://www.globalresearch.ca/
http://www.globalresearch.ca/
The sudden shift in Qatar’s standings in the Middle East has left much of the world perplexed, suspicious, and skeptical. Others are hopeful that it indicates a fraying in an axis that has been sowing violence and destabilization across much of North Africa and the Middle East for years.
The Irish Times reported in its article, “Saudi Arabia threatens to blockade Qatar over terrorism,” that:
Saudi Arabia has threatened to blockade neighbouring Qatar by air, land and sea unless Doha cuts ties with Egypt’s Muslim Brotherhood, closes global channel al-Jazeera, and expels local branches of the US Brookings Institution and Rand Corporation think tanks.
The threat was issued by Riyadh before it withdrew its ambassador to Doha and branded as “terrorist organisations” the brotherhood, Lebanon’s Hizbullah and al-Qaeda-linked Islamic State of Iraq and Syria and Jabhat al-Nusra.
Although the kingdom has long been the font of Sunni ultra-orthodox Salafism and jihadism, it now seeks to contain radical movements and media and other organisations giving them publicity.
The Irish Times would then go on to point out the bizarre contradiction of the Saudis’ move, reminding readers that:
While the law and decree are meant to curb jihadi operations on Saudi soil as well as counter non-jihadi dissidence, these legal instruments appear to contradict government policy on foreign jihad.
What then could the reason be for this clearly hypocritical, conflicting foreign policy shift? Bahrain and the United Arab Emirates have also joined Saudi Arabia in isolating Qatar leaving many to speculate over a wide range of possibilities.While 400 Saudis have returned home from Syrian battlefields, another 1,000-2,000 are believed to be fighting with jihadi groups funded by the government as well as wealthy Saudis, Kuwaitis and Qataris.
1. An Axis in Need of Renewed Credibility?
Saudi Arabia, Qatar, Israel, and the United States have been inexorably linked geopolitically, financially, and even militarily for decades. In recent years, this axis has worked in tandem to destabilize, destroy, and reorder North Africa and the Middle East through a combination of covertly-backed political uprising (the US-engineered Arab Spring), terrorism, proxy-war (Syria), and outright invasion (Libya). The proxy networks used to carry out this vast geopolitical reordering includes the terrorist organization Al Qaeda and its various regional franchises, as well as the Muslim Brotherhood which provides the sociopolitical scaffolding upon which Al Qaeda builds its support, its ranks, and its material resources.
With Libya left decimated and in the hands of Western-aligned proxies, and Syria emerging from a prolonged proxy-war the victors over Western-backed militants, the spanning and vulnerable axis may no longer be needed to operate in such an overt manner upon the global stage.
Moves to isolate Qatar as the remaining facilitator of both the Muslim Brotherhood and Al Qaeda, could be an attempt to streamline and compartmentalize further destabilizations across the region in the future – granting other axis members the opportunity to regain much needed legitimacy while maintaining plausible deniability of Qatar’s continued role as chief sponsor of global terror.
Moves to isolate Qatar as the remaining facilitator of both the Muslim Brotherhood and Al Qaeda, could be an attempt to streamline and compartmentalize further destabilizations across the region in the future – granting other axis members the opportunity to regain much needed legitimacy while maintaining plausible deniability of Qatar’s continued role as chief sponsor of global terror.
Of course, the US, Israel, and Saudi Arabia will continue on in collusion with Qatar, but just behind the facade of a renewed and refocused strategy of tension.
Coordinated multinational geopolitical stunts like this are nothing new. During the opening phases of the “Arab Spring,” the US and Israel intentionally feigned support for Egypt’s President Hosni Mubarak in an attempt to politically poison him among growing numbers of dissenters in the streets, including members of Egypt’s Muslim Brotherhood. False reports of weapon shipments in Mubarak’s support were made to further bolster the illusion – with a similar trick tried soon after in Libya. Simultaneously, the US and Israel condemned Egyptian opposition leaders such as Mohammed ElBaradei, despite ElBaradei literally sitting around the same table with prominent American and Israeli politicians and corporate-financiers in his capacity as trustee of the corporate and foundation-funded International Crisis Group.
In March of 2010, the Council on Foreign Relations had revealed this ploy through articles featured in its Foreign Affairs magazine. In Steve Cook’s piece “Is ElBaradei Egypt’s Hero?” he explicitly states:
Another possibility is that the Persian Gulf despots have finally realized the global blitzkrieg they have collaborated with the West to execute starting in 2011 with the “Arab Spring” is ending badly and they will be the first to reap the whirlwind in an impending backlash.
“Further, Egypt’s close relationship with the United States has become a critical and negative factor in Egyptian politics. The opposition has used these ties to delegitimize the regime, while the government has engaged in its own displays of anti-Americanism to insulate itself from such charges. If ElBaradei actually has a reasonable chance of fostering political reform in Egypt, then U.S. policymakers would best serve his cause by not acting strongly.”
A similar stunt could be seen during the more recent Israeli-Gaza conflict in 2012, which saw new life breathed into both Turkey and Qatar after nearly two years of exposure as collaborators with the US and Israel versus Syria. Carefully staged geopolitical maneuvering by Ankara and Doha against Israel was meant to portray the two Western proxies as “anti-Israeli” and “anti-West,” despite the fact that both regimes had, were, and would continue to play a pivotal role alongside the US and Israel in continued hostilities with Syria.
If the Saudis fail to carry out their threats and allow Qatar to continue hosting both Brookings and RAND, as well as continue funding, arming, and otherwise supporting both the Muslim Brotherhood and Al Qaeda globally, it will be clear that this latest foreign policy “shift” regarding Qatar was simply for show. If Saudi Arabia and others in the Persian Gulf have truly turned on their once ally, and assuming they cease their own support for global terrorism, there will be an immediate drop-off of militant support in and around Syria and the the Syrian government will finally be able to fully restore order within and along its borders.
2. Persian Gulf States Scramble For the Exits – Leaving Qatar Behind
Another possibility is that the Persian Gulf despots have finally realized the global blitzkrieg they have collaborated with the West to execute starting in 2011 with the “Arab Spring” is ending badly and they will be the first to reap the whirlwind in an impending backlash.
Starting in 2011, counterstrokes, however ineffective, seemed to have been in motion – destabilizing regions in eastern Saudi Arabia, across Bahrain, and even in the UAE. While these uprisings were managed by draconian crackdowns carried out amid a self-imposed media blackout in the West, the threat of greater destabilization still linger across the Persian Gulf’s hereditary dictatorships.
Saudi Arabia, Bahrain, and the UAE may have calculated that now is the best time to divest from collaborating so directly with the West’s regional ambitions and consolidate their positions and concentrate inward while projecting a better image internationally. ![]()
Qatar’s ties and dependence on the West are perceived by some as somewhat more acute than some of its Persian Gulf neighbors. With US military assets stationed permanently there at what is considered one of America’s most important regional facilities, Al Udeid Air Base, and with Qatar’s capital Doha hosting the US corporate-funded think tank, the Brookings Institution, and its Doha and Saban policy centers (many of Saban Center’s “fellows” and “directors” are based in Doha, Qatar, with the Doha Center itself funded by the State of Qatar), it would be difficult indeed to see Qatar severing ties with the West abruptly or even incrementally.
The Brookings Saban Center has been responsible for the “Which Path to Persia?” report, a self-indicting manifesto aimed at achieving Western hegemony across the Middle East, using both the US and Israel as a medium to do so – and by specifically attacking, subverting, and destroying both Syria and Iran.
The Saban Center was founded and named after Haim Saban, an Israeli-American media mogul and businessman ranked by Forbes as the 134th richest person in America. For Qatar to host such a collection of policy makers within its own capital, the very people manipulating both sides of a purposefully perpetuated regional conflict shamelessly admitted to be seeking the reassertion of Western interests across the region, could explain why nations like Saudi Arabia, Bahrain, and the UAE might want to isolate it ahead of their own alleged geopolitical reorientations.
Should Qatar’s neighbors truly be divesting from their relationship with the West, again, they will carry out their threats to isolate and hobble the nation of Qatar, while expelling US forces, corporate interests and other facades of their own long-standing collaboration with the West in the weeks and months to come. Should they fail to do so, again, the recent “shift” in foreign policy may be a ploy to manipulate regional and international perceptions ahead of a joint US-Israeli-Persian Gulf push toward a yet to-be-revealed agenda.
3. You Are Either With Us or Against Us
Yet another interpretation of Qatar’s sudden geopolitical quandary is what some suspect may have been its establishment of closer ties with Iran. Should Qatar have attempted to strike out an independent foreign policy out of sync with the US-Israeli-Persian Gulf axis, the recent swift and severe measures would be expected.
The supposed pro-Iranian moves on Qatar’s part originate from a US Neo-Con think-tank, the Washington Institute For Near East Policy report titled, “Gulf Arabs in Crisis.” In the report, it claims:
Earlier today, Saudi Arabia, Bahrain, and the United Arab Emirates recalled their ambassadors from Qatar, choosing a high-visibility tactic to emphasize long-simmering tensions within the Gulf Cooperation Council. The diplomatic rift — which comes a day after fellow GCC member Oman invited Iran’s president to visit, and a few weeks before President Obama’s planned visit to Riyadh — further complicates U.S. efforts to build broad support for its regional policies. Washington had been hoping that the upcoming Saudi trip would not only reassure King Abdullah about U.S. policies on the Iran nuclear issue and Syria, but also serve as an opportunity to win broader Gulf Arab support.
Ultimately, the report’s premise is baseless, and appears to support the notion that the recent posturing is for show – with mention of Iran revealing perhaps another dimension to the recent GCC row. It may be perhaps that the GCC and its Western partners are attempting to lure Iran into a false sense of growing security in the wake of recent setbacks in Syria and ahead of yet another strategy aimed at undermining and ultimately destroying the Islamic Republic.
Should Qatar truly be building closer ties with Iran, enough for the GCC to withdraw its ambassadors and threaten a full spectrum blockade of the tiny peninsula nation, and for the US to fear its regional designs are in jeopardy, then not only will the GCC carry out their threats, but in the days, weeks, and months to come, clear moves by the US will be made to undermine, destabilize and overthrow the regime in Qatar, just as it does around the world through color revolutions, terrorism, and overt military force.
Should these steps not materialize in swift succession, then Iran and its allies should remain vigilant as Qatar’s outreached hand is only a distraction for the dagger it hides behind its back. Treachery has defined the foreign policy of the GCC and its Western sponsors for decades. To believe that sense has returned to the Persian Gulf would require more substantial, demonstrated moves from the GCC. Only time will tell regarding the truth behind the recent row between Qatar and its traditional allies.
Tony Cartalucci, Bangkok-based geopolitical researcher and writer, especially for the online magazine “New Eastern Outlook”CRIMEA: THAW IN TENSIONS? – ANALYSIS
By IDSA
By Rajorshi Roy
President Putin’s latest decision to pull back troops from Russia’s western border and his declaration to employ armed forces in Ukraine only as a last resort is expected to temporarily reduce tensions in this rapidly evolving region. Putin’s stand comes after a week of intense diplomatic standoff between Russia and Ukraine on one hand and Russia and ‘West’ on the other – wherein a direct military intervention in Ukraine’s autonomous region of Crimea looked imminent. These developments raise some pertinent questions: How deep is the Russia vs. West fault-line? Will there be a military intervention in Ukraine? And will the American pressure tactics work against Russia?
Fault Lines
Russia views the overthrow of President Yanukovich’s democratically elected government as being masterminded by the West and led by the US. This is interpreted as an attempt to impede Russia’s geo-strategic and economic aspirations. At the heart of the issue lies a deep rooted mistrust about each others’ capabilities and intentions.
The importance of a ‘friendly’ Ukraine is a matter of national security for Russia. Apart from shared civilisational ties, Ukraine offers Russia the geographical advantage of security buffer against Europe. Russia’s Black Sea fleet is based in Sevastopol and majority of hydrocarbon pipelines to Europe pass through it. The success of President Putin’s Eurasian Economic Union, designed at strengthening Russia’s influence in the post-Soviet space depends on the inclusion of 46 million Ukrainians.
However, the increasing likelihood of Kiev’s westward drift, with potential NATO membership and closer ties with EU, strikes at the core of Russia’s national defence. The fault-lines have been further exposed with Russia’s refusal to recognise the current government in Ukraine.
These developments are expected to bring about a review and transformation of Russia’s relations with the West with both sides now directly vying for the same geopolitical space. A plausible outcome may well be Russia attempting to strengthen ties with China and emergence of anti-west sentiment domestically.
In fact, there has been a growing disillusionment in Russia with the West even before the Ukrainian crisis. The prolonged slowdown in Euro-zone had started to affect the Russian economy, since half its global trade is with the Union. The discovery of shale and Europe’s energy diversification has as such reduced the leverage which Russia enjoyed earlier. Missile defence negotiations remain a contentious issue The West has refused to accept Russia as an equal partner, buoyed by the assumption that its socio-economic growth has slowed and its power will eventually decline. There also exist fundamental differences on the global stage. All these factors have contributed towards Russia’s desire to diversify and explore new synergies of partnership with countries of Asia-Pacific. This can indeed be the pivotal moment in Russia’s foreign policy orientation.
Military Intervention?
While President Putin has conveyed the message of tough military action, it is highly unlikely that he will order his troops to invade the majority ethnic Russian region of Crimea. A military intervention is likely to lead to a civil war. There are vast sections of people like Tartars and ethnic Ukrainians who are opposed to Russian interference. The peninsula’s separation from Ukraine will not only limit the prospects of Russia’s future influence in the country but also make it difficult to justify it internationally. Russia is possibly looking at gaining concessions in the form of greater autonomy for Crimea and permanent naval base at Sevastopol to maintain its influence in the region.
These manoeuvres can suit all parties for the time being. The Kiev government may accept Crimea’s increased autonomy short of independence in return for Russia’s recognition of its legitimacy and cessation of hostilities. And the West will want to avoid a military confrontation in return for Russia not violating Ukraine’s sovereignty.
Therefore, military brinkmanship can be seen as an attempt to force the West to include Russia as a partner in settlement of the crisis. It will also help reap domestic dividends for President Putin’s image of standing up to the West.
Nevertheless, the one factor which may upset all calculations is the persecution of ethnic Russians by western Ukrainian nationalists for rendering their support to the secessionist movement. This may force Putin’s hand to protect Russian ‘brothers’.
But there are limits to Russia’s military tactics. The possibility of even a short conflict spooked the markets and the stock index crashed by a whopping 11 per cent.1 Russian pipelines carrying half of European hydrocarbon supplies pass through Ukraine. Any disruption will not only have huge economic repercussions for its energy dependent economy but also force EU to look for stable long term alternatives.
Apart from the military option, Russia holds the important leverages, from an interdependent economy to trade sanctions and control over gas supply and its prices, to influence developments in Ukraine. The dire economic conditions that forced Yanukovich to seek Russian aid remain the same. The Western support will not only be constrained due to the euro-zone crisis but also conditioned on Ukraine initiating painful economic reforms. With elections due in May and people’s aspirations high after the ‘revolution’, the Ukrainian government will find it hard to sell this idea to the electorate. This can pave the way for renewed political churnings in the country.
Will Sanctions on Russia Work?
The US on its part has tried to pressurise Russia to de-escalate the crisis with threats of economic sanctions and global isolation. However, these measures are unlikely to succeed without EU’s participation and may prove counter-productive. Europe is heavily dependent on Russian energy and Russian investors hold substantial Euro assets. In an era of slowing economic growth, EU exported goods worth US$ 170 billion to Russia in 2012.2 Therefore, getting the EU on board is necessary, but difficult challenge, for sanctions to work.
Moreover, even the US needs Russia’s support when it comes to international mechanisms involving UN Security Council, Syria, Afghanistan, North Korea and Iran. It is the G20 and BRICS which hold more promise to Putin than the G8. A military conflict will push commodity and grain prices, Ukraine is one of the world’s largest producers of wheat, which the global economy can ill afford.
A military standoff in Crimea appears to have subsided for the time being with Russia holding all the important cards. But it has outlined deep divisions in its ties with the West. A renewed hostility is in the making which is likely to transform the global balance of power wherein the two sides will compete with each other on a much larger scale. However, the crisis also lays bare the limits of what they both can do vis-à-vis each other.
Views expressed are of the author and do not necessarily reflect the views of the IDSA or of the Government of India.
1. “Ruble Dives to Historic Low, Stocks Crash on Ukraine Fears”, Rianovosti, March 3, 2014, http://en.ria.ru/world/20140303/188042051/Ruble-Dives-to-Historic-Low-St…
2. “Congress set to take 1st steps on Ukraine, Russia”, The Washington Post, March 6, 2014, http://www.washingtonpost.com/politics/congress/congress-rushing-to-put-…
2. “Congress set to take 1st steps on Ukraine, Russia”, The Washington Post, March 6, 2014, http://www.washingtonpost.com/politics/congress/congress-rushing-to-put-…
Originally published by Institute for Defence Studies and Analyses (www.idsa.in) at http://www.idsa.in/idsacomments/CrimeaThawinTensions_rroy_070314
About the author: IDSA
The Institute for Defence Studies and Analyses (IDSA) is a non-partisan, autonomous body dedicated to objective research and policy relevant studies on all aspects of defence and security. Its mission is to promote national and international security through the generation and dissemination of knowledge on defence and security-related issues. IDSA has been consistently ranked over the last few years as one of the top think tanks in Asia.
1 opmerking:
Carolien Roelants in NRC, zoek de propaganda: Wie is de echte haatzaaier?. Het lijkt 'neutraal' maar wat een taalkunstwerk...
Een reactie posten