De gemeenteraadsverkiezingen komen nu écht dichtbij. Terwijl een groot deel van Nederland de schouders ophaalt en niet van plan is te gaan stemmen, voeren de partijen, zowel landelijk als lokaal, een hevige strijd.
JOOP. 13 maart 2014
Speelde voorheen de landelijke politiek nog een rol bij de gemeenteraadsverkiezingen, vandaag de dag is zelfs dat niet meer het geval. Net als de journalistiek is de politiek in het neoliberale systeem haar geloofwaardigheid kwijt. Te lang hebben politici en hun spreekbuizen in de mainstream media het publiek bedrogen, en daarmee het vertrouwen in de kapitalistische democratie ondermijnd. Terwijl de EU tezamen met de landelijke politici en de 'vrije pers' vergeefs de haat tegen Poetin proberen aan te wakkeren in een poging van de Oekraïne een vrije markteconomie te maken gaan niet alleen de miljardenbezuinigingen onverminderd door, maar blijft tevens de kloof tussen arm en rijk in het Europa van 'Geen Jorwerd zonder Brussel' almaar toenemen. Hoewel de Makkianen zich het vuur uit de sloffen lopen in een poging het neoliberale 'Brussel' te verkopen, blijkt steeds meer dat de dagelijkse realiteit het werk van de de mainstream propagandisten ongeloofwaardig maakt. Wat de dames en heren ook doen, feit blijft dat dankzij het neoliberale gespeculeer met lucht de rijken steeds rijker worden, terwijl de overgrote meerderheid een baanloze toekomst tegemoet gaat, zoals zelfs de spreekbuis van het neoliberalisme, het Britse weekblad de Economist, nu toegeeft. Ondertussen hebben de polderjournalisten nog niet door wat er zich voor hun ogen afspeelt. Voor serieuze informatie moeten we deskundigen van wereldnaam aan het woord laten. Martin Wolf is één van hen. Ik stel hem even voor:
Martin Wolf is chief economics commentator at the Financial Times, London. He was awarded the CBE (Commander of the British Empire) in 2000 'for services to financial journalism.' Mr Wolf is an honorary fellow of Nuffield College, Oxford, honorary fellow of Corpus Christi College, Oxford University, an honorary fellow of the Oxford Institute for Economic Policy (Oxonia) and an honorary professor at the University of Nottingham.
He has been a forum fellow at the annual meeting of the World Economic Forum in Davos since 1999 and a member of its International Media Council since 2006. He was made a Doctor of Letters, honoris causa, by Nottingham University in July 2006. He was made a Doctor of Science (Economics) of London University, honoris causa, by the London School of Economics in December 2006. He was a member of the UK government's Independent Commission on Banking in 2010-2011. Martin's most recent publications are Why Globalization Works and Fixing Global Finance.
Op 24 oktober 2011 omschreef Martin Wolf van de Financial Times, één van de meest gezaghebbende westerse publicaties op het gebied van de financiële wereld, het neoliberalisme als volgt:
an out-of-control financial sector is eating out the modern market economy from inside, just as the larva of the spider wasp eats out the host in which it has been laid.
For me, the moment at which this became evident was when I learned that the financial sector had allegedly generated more than two-fifths of US corporate profits shortly before the crisis. How could a sector that was merely allocating capital and managing risk generate so much of the business profits in the world’s largest economy? This had to be due to some combination of excessive risk-taking, accounting delusions and rent extraction. So, it appears, it was.
Met andere woorden: de afgelopen vier decennia worden wij geconfronteerd met een parasitair financieel bestel, in handen van een economische elite die rijker wordt door te speculeren met niet bestaand geld dan door het produceren van goederen en diensten. Op die manier is deze onverzadigbare cultuur erin geslaagd de samenleving uit te hollen, net zoals de larven van een sluipwesp hun gastheer van binnenuit verslinden. De neoliberale elite, geholpen door de deregulering en privatiseringspolitiek van de westerse democratieën, heeft zich aldus extreem weten te verrijken, waardoor vandaag de dag 85 miljardairs even 'wealthy' zijn 'as the poorest half of the world,' in totaal 3.500.000.000 mensen.
New Report Says Rich Are Richer And Spending More Than Ever5,000 new individuals were added to the roster of the 'ultra-wealthy' in the last year alone.
A new report released this week by the elitist property management firm Knight Frank confirms the ranks of the rich are expanding, and they're spending their money with the gilded abandon so characteristic of our era.
The report notes the number of 'ultra-wealthy' individuals (those earning over $30 million) across the globe rose by 59% over the last decade, and the number of billionaires increased by 80%. 5,000 new individuals were added to the roster of the "ultra-wealthy" in the last year alone.
75 percent of wealthy respondents surveyed by Knight Frank said their assets increased in the last year, while less than 5 percent said their personal wealth had declined.
The report optimistically forecasts an increase in the population of billionaires across the globe. From the New York Times summary of the report:
While the United States, Japan and Germany are still home to more millionaires and billionaires than other countries, wealth is growing rapidly in the Middle East, Latin America, Australasia and Africa. By 2023, China is expected to have 322 billionaires, more than Britain, Russia, France and Switzerland combined, according to the report. The United States is forecast to have 503 billionaires in 2023, up from the current 417, according to the report.
What effect will the rising fortunes of the wealthy have on American society? The right claims that a rising economy rises in unison, but as the rich have emerged from the financial crisis even wealthier than before, wages have stagnated for everyone else and the ranks of the poor have grown.
In plaats van deze bedreiging van binnenuit in een bredere en daardoor verklaarbare context te plaatsen, proberen de politiek verantwoordelijken en de commerciële massamedia de aandacht permanent te verleggen naar vermeende bedreigingen van buitenaf. Overal ter wereld moet met geweld hetzelfde neoliberale totalitarisme worden afgedwongen onder het mom van democratisering en mensenrechten. Alsof het een democratisch mensenrecht is om 'an out-of-control financial sector' opgelegd te krijgen dat 'is eating out the modern market economy from inside, just as the larva of the spider wasp eats out the host in which it has been laid.' Dat de politieke en militaire interventies in Afghanistan, Irak, Libië in grote chaos zijn geëindigd is geen reden voor de mainstream opiniemakers om hun levensgevaarlijke propaganda te stoppen. Toen vorig jaar Syrië moest worden 'gered,' door fundamentalistische moslims via Saoedie Arabia en Turkije van wapens te voorzien, raakte het land in een burgeroorlog die het zicht op een democratie voor de eerst komende generaties vernietigde, en een explosie van mensenrechtenschendingen veroorzaakte. Hoewel door goed geïnformeerde bronnen overal ter wereld, zowel in het Westen als in het Midden-Oosten, gewaarschuwd werd geen geweld uit te lokken in een land met zoveel etnische minderheden, bleef de NAVO onder leiding van de VS via Jordanië en Turkije de 'rebellen' voorzien van logistieke steun en militaire training, daarbij bijgestaan door de Nederlandse mainstream opiniemakers als de Volkskrant-journalist Fokke Obbema, die op 24 augustus 2013 zijn lezers wist te melden:
Amerikaanse en Europese inlichtingendiensten hebben aanwijzingen dat het Syrische regime verantwoordelijk is voor de gifgasaanval. Ook Groot-Brittannië wijst naar Assad.
AMSTERDAM - Amerikaanse en Europese inlichtingendiensten hebben aanwijzingen dat het Syrische regime deze week gifgas heeft ingezet. Dat hebben bronnen bij de diensten anoniem, en met een slag om de arm, vrijdagavond laten weten.
Let u op het absurdistisch taalgebruik, logica ontbreekt eraan. Een onafhankelijk journalist zou om twee redenen nooit schrijven dat 'Amerikaanse en Europese inlichtingendiensten hebben aanwijzingen dat het Syrische regime verantwoordelijk is voor de gifgasaanval.' Ten eerste, omdat hij die informatie niet kan checken, laat staan dubbel checken, wat journalistiek gebruik is. Ten tweede omdat de beweringen afkomstig zijn van dezelfde inlichtingendiensten, die rond 2003 door Bush en Blair werden gebruikt om 'aanwijzingen' te fabriceren dat Saddam Hoessein beschikte over massavernietigingswapens. Deze waren nodig om de illegale inval in Irak te rechtvaardigen. Desalniettemin lepelt Fokke Obbema opnieuw, zoals nu is gebleken, onjuiste informatie klakkeloos op, en ook nog op een stupide manier want na zijn stellige bewering volgt dit:
'We kregen vorige week een noodkreet binnen van een moeder met vier kinderen die geen pakketten meer kreeg bij de voedselbank,' vertelt Aloys van Rest van het Kinderrechtencollectief. 'Het is al erg dat die voedselbanken bittere noodzaak zijn, het wordt nog erger als die niet meer helpen. Wie bekommert zich dan om die vier kinderen, om hun basisrechten? Zover zijn we in Nederland afgezakt.' […]
Dat hebben bronnen bij de diensten anoniem, en met een slag om de arm, vrijdagavond laten weten.
Anoniem dus, en zelf niets gecontroleerd, want als polder-journalist beschikt hij niet over ter zake kundige bronnen, in tegenstelling tot goed geïnformeerde Amerikaanse bronnen die deze informatie met de grootst mogelijke scepsis brachten. Het toppunt is Obbema's absurdistische toevoeging 'en met een slag om de arm.' Ik citeer: 'anonieme bronnen' die 'aanwijzingen' hebben 'met een slag om de arm.' Wat voor 'aanwijzingen'? Vanuit ervaring en een bredere context weten serieuze journalisten dan onmiddellijk dat ze worden gebruikt voor het legitimeren van geweld. 'Aanwijzingen' met 'een slag om de arm'? Welnu, een slag om de arm houden betekent 'een voorbehoud maken,' dus 'iets niet stellig willen zeggen, bevestigen.' Met andere woorden: westerse inlichtingendiensten die in het recente verleden hebben gelogen om een alles vernietigende shock and awe-aanval op de Iraakse bevolking te rechtvaardigen willen nu 'niet stellig bevestigen' dat hun 'aanwijzingen' kloppen. Aangezien het hier om een dreigende oorlog gaat zou een journalist vanwege het publieke belang ogenblikkelijk van die inlichtingendiensten moeten eisen wat die 'niet stellige… aanwijzingen' dan precies zijn. Nu is Obbema's tekst niet meer dan stemmingmakerij, zoals doorgaans het geval is wanneer de VS zijn expansionistische macht wil laten gelden. Dat weet ieder mens met een beetje gezond verstand, zeker na de het beruchte Tokin-incident toen in 1964 de Amerikaanse marine drie Noord-Vietnamese torpedoboten beschoot die het vuur beantwoordden, en Washington deze 'aanval' gebruikte als rechtvaardiging om Noord Vietnam plat te bombarderen. Er zijn meerdere van dit 'False Flag operations,' vandaar dat een onafhankelijke journalist dan uiterst terughoudend reageert. Vooral ook de Amerikaanse en Britse leugens om de soevereine staat Irak aan te vallen zouden een les moeten zijn. Maar omdat opiniemaker Obbema een propagandist is kan hij domweg niets leren. En dus spreekt hij van 'aanwijzingen,' waarover 'Amerikaanse en Europese inlichtingendiensten' beschikken, zonder ook maar iets zelfs te hebben gecheckt. Het zijn dus geen 'aanwijzingen' maar hooguit beweerde of vermeende 'aanwijzingen,' maar dat klinkt weer niet sensationeel genoeg, en de polderfries wil meetellen in de grote wereld en speelt dus het spelletje mee. Het gruwelijke is dat dit slag mensen mede verantwoordelijk is voor de oorlogsmisdaden die altijd weer volgen zodra de eerste kogel of kruisraket zijn afgevuurd. Maar omdat hun brandende ambitie hun geweten uitschakelt, doen deze feiten er voor hen niet toe. Aanvallen!!! Hun bewustzijsvernauwing leidt tot schrikbarende consequenties. Terwijl het Europa van 'Geen Jorwerd zonder Brussel' zonder enig democratische debat 11 miljard euro aan belastinggeld naar Oekraïne heeft gesluisd om er kernraketten te kunnen plaatsen en er de parasitaire markteconomie af te dwingen meldt op vrijdag 14 maart 2014 het dagblad Trouw over de hele breedte van zijn voorpagina:
Steeds meer Nederlandse kinderen groeien op in armoe.
ARMOEDE In Nederland leven bijna 200.000 kinderen in armoede. Het aantal minderjarigen dat opgroeit in gezinnen die van een bijstandsuitkering moeten rondkomen, is sinds 2009 met meer dan 10 procent gestegen. Ook woont een steeds grotere groep kinderen in achterstandswijken. De verslechterde positie van kinderen en jongeren heeft grote gevolgen voor hun welzijn en schoolprestaties.
Dat staat in het rapport 'Kinderen in Tel 2014', een rapport van het Kinderrechtencollectief, met onder meer organisaties als Unicef, Defence for Children en Kinderpostzegels. Het Verwey-Jonker Instituut meet namens dat collectief sinds 2006 de leefsituatie van kinderen en jongeren in de Nederlandse gemeenten…
De tijd is voorbij dat je kunt zeggen dat de armoede in Nederland 'relatief' is, nu het financiële vangnet van de overheid afbrokkelt, stelt het Kinderrechtencollectief. 'Er is een groep die niet dagelijks warm eten krijgt, geen nieuwe schoenen of kleren als dat echt nodig is. Die kinderen maken zich zorgen over geld, gaan niet op vakantie, mogen niet mee op een schooluitje, kunnen niet op voetbal.'
'We kregen vorige week een noodkreet binnen van een moeder met vier kinderen die geen pakketten meer kreeg bij de voedselbank,' vertelt Aloys van Rest van het Kinderrechtencollectief. 'Het is al erg dat die voedselbanken bittere noodzaak zijn, het wordt nog erger als die niet meer helpen. Wie bekommert zich dan om die vier kinderen, om hun basisrechten? Zover zijn we in Nederland afgezakt.' […]
Volgens het rapport 'Kinderen in Tel' zijn er in Nederland 197.000 kinderen die opgroeien in armoede. Daarbij hanteren de onderzoekers de grens van de bijstandsuitkering van 1323 euro (voor een gezin met twee kinderen). Het Sociaal en Cultureel Planbureau legt de armoedegrens voor zo'n gezin beduidend hoger, namelijk op 1810 euro. Het SCP komt dan ook tot 384.000 kinderen die in armoede opgroeien.
http://www.trouw.nl/tr/nl/4492/Nederland/article/detail/3612890/2014/03/14/Kinderen-in-Rotterdam-en-Den-Haag-zijn-het-slechtste-af.dhtml?utm_source=dailynewsletter&utm_medium=email&utm_campaign=20140314
Bijna 400.000 Nederlandse 'kinderen die in armoede opgroeien,' terwijl tegelijkertijd miljarden worden uitgetrokken door de westerse economische en politiek elite om met geweld het parasitaire neoliberalisme, dat volgens een echte deskundige als een sluipwesp de samenleving van binnenuit vernietigt, tegen de wil van de democratisch gekozen ten val gebrachte Oekraïense regering er door te drukken. Het dagblad Trouw bericht ondertussen op zijn internetsite op dezelfde vrijdag 14 maart:
Wapengekletter rond Oekraïne neemt toe
Met het referendum op het Oekraïense schiereiland de Krim in aantocht en een dode in de oostelijke stad Donetsk wordt de situatie in de regio grimmiger. Op een aantal plaatsen langs de grens met Oekraïne trekt Rusland steeds meer oefenende militairen samen, terwijl ook de Verenigde Staten en de Navo hun militaire aanwezigheid in de regio opvoeren.
Terwijl de westerse burgers in de NAVO-democratieën gelaten afwachten wat hun economische, politieke en militaire elites gaan beslissen, is één ding voor iedereen al overduidelijk: de bevolking speelt geen enkele rol in de blufpoker met mogelijk dodelijke afloop. Zo begon de Eerste Wereldoorlog; een autoriteit wordt ergens in een uithoek van een of andere rijk doodgeschoten en vervolgens gaan vier jaar lang miljoenen jonge mannen elkaar met gifgas en bajonetten te lijf, waarna achteraf niemand precies weet waar de massale slachtpartij om ging. Daarom een simpele vraag: Waarom en in opdracht van wie voeren 'ook de Verenigde Staten en de NAVO hun militaire aanwezigheid in de regio op'? En waarom wordt er een onderscheid gemaakt tussen de VS en de NAVO? Is Washington uit de NAVO gestapt? Of bedoelt de mainstream-journalist van Trouw hiermee te zeggen dat de VS de NAVO op sleeptouw heeft genomen? Zo ja, vertel dat dan. Waarom zijn de parlementen van de NAVO-lidstaten niet geraadpleegd? Als dit door een vergissing of bewust op een oorlog uitloopt zijn de consequenties niet te overzien. Of bepalen in een kapitalistische democratie de militairen wanneer en tegen wie oorlog wordt gevoerd? Waarom worden die vragen niet gesteld door Hofland's 'politiek-literaire elite' waar 'een natie niet zonder [kan]' en al die andere ideologisch gehersenspoelde dwazen? Hoeveel kost deze militaire blufpoker? De burger op wie wordt bezuinigd betaalt dit, maar mag in de kapitalistische democratie niet meebeslissen. Waar zijn de Makkianen met hun 'Geen Jorwerd zonder Brussel'? Kippen voeren in Bartlehiem of ergens aan het verkondigen dat de Europeaan niet zonder de NAVO kan? Het wordt steeds duidelijker hoe de mens gevangen zit in een totalitair systeem dat zijn eigen dynamiek volgt en zijn eigen koers bepaalt. De chaos wordt geprezen als orde, het winstbejag is democratie, en de oorlog is de strijd voor gerechtigheid. Waar en wanneer heeft de mens dit eerder gehoord?
Straight Talk on the U.S. and Ukraine
Published: Friday 14 March 2014
Given the limits of its power and its own compromised relationship with international law, the U.S. isn't in a position to do much about Ukraine.
It’s been interesting to observe the large numbers of people who suddenly think they’re experts on the ongoing crisis in Ukraine—both those on the left who blame it on Obama for intervening too much and those on the right who blame it on Obama for not intervening enough.
As someone who has spent his entire academic career analyzing and critiquing the U.S. role in the world, I have some news: While the United States has had significant impact (mostly negative in my view) in a lot of places, we are not omnipotent. There are real limits to American power, whether for good or for ill. Not everything is our responsibility.
This is certainly the case with Ukraine.
Delusions of Grandeur
On the right, you have political figures claiming that Obama’s supposed “weakness” somehow emboldened Moscow to engage in aggressive moves against Crimea. Sarah Palin, for example,claims that Obama’s failure to respond forcefully to Russia’s bloody incursion into Georgia in 2008 made Russia’s “invasion” possible, despite the fact that Obama wasn’t even president then and therefore couldn’t have done much.
Even some Democrats, like Delaware senator Chris Coons, claim that Obama’s failure to attack Syria last fall made the United States look weak.
In reality, there seems to be little correlation between the willingness of Moscow to assert its power in areas within its traditional spheres of influence and who occupies the White House: The Soviets invaded Hungary in 1956 when Eisenhower was president; the Soviets invaded Czechoslovakia in 1968 when Johnson was president; the Soviets successfully pressed for martial law in Poland in 1981 when Reagan was president; the Russians attacked Georgia in 2008 when Bush was president. In each case, as much as these administrations opposed these actions, it was determined that any military or other aggressive counter-moves would likely do more harm than good. Washington cannot realistically do any more in response to Russian troops seizing Crimea in 2014 in the name of protecting Russian lives and Russian bases than Moscow could do in response to U.S. troops seizing Panama in 1989 in the name of protecting American lives and American bases.
There is an equally unrealistic view of supposed American omnipotence from some segments of the left in their claims that the United States was somehow responsible for the popular uprising that toppled the Yanukovych regime last month.
First of all, it’s not true that the United States government “spent $5 billion to destabilize Ukraine,” as some agitators have claimed. That figure is the total amount of money provided to the country since independence in 1991, which includes aid to pro-Western Ukrainian administrations (which the United States presumably would not have wanted to destabilize). Like most U.S. foreign aid, some of it went for good things and some for not so good things. There was also some funding through the National Endowment for Democracy and other organizations to some opposition groups that were involved in the recent insurrection, but this was in the millions of dollars, nothing remotely close to $5 billion. And this aid went primarily to centrist groups, not the far right, so claims that the United States “supported fascists” in Ukraine are without foundation.
It’s also unfair to imply that such aid was somehow the cause of the uprising, thereby denying agency to the millions of Ukrainians who took to the streets in an effort to determine (for better or worse) their own future. To claim that U.S. aid was responsible for the Orange Revolution of 2005 or the more recent revolt is as ludicrous as President Reagan’s claims in the 1980s that Soviet aid was responsible for the leftist revolutions in Central America.
The uprising that overthrew Ukrainian president Viktor Yanukovych and his allied pro-Russian oligarchs was not a classic nonviolent pro-democracy uprising like those that have toppled scores of dictatorships in recent decades. Yanukovych was democratically elected, and the forces that ousted him included—though were not dominated by—armed, neo-fascist militias. At the same time, Yanukovych’s rampant corruption, repression, and divide-and-rule tactics had cost him his legitimacy in the eyes of the majority of Ukrainians. The protesters were primarily liberal democrats who engaged in legitimate acts of nonviolent resistanceagainst severe government repression, many of whom spent months in freezing temperatures in a struggle for a better Ukraine dominated by neither Russia nor the West. To label them as simply puppets of Washington is as unfair as labeling peasant revolutionaries in El Salvador as puppets of Moscow.
At the same time, given that the new government includes corrupt neo-liberal oligarchs along with representatives of the far right, it would be equally wrong to assume that the change of government represents some kind of major progressive democratic opening. And the refusal of the opposition to abide by the compromise agreement of February 21, which called for early elections and limited presidential powers, and seize power directly raises questions regarding the legitimacy of the new government. Whether for good or for ill, however, and despite whatever attempts Western powers have made to influence the outcome, the change of government is ultimately the responsibility of Ukrainians, not the Obama administration.
While the United States and the European Union no doubt want to lure Ukraine in a pro-Western direction and the Russians even more desperately want Ukraine to stay within their orbit, Ukrainians themselves—given the country’s centuries of subjugation—are strongly nationalistic and do not want to be under the control of Russia or the West. With a population of 45 million and significant agricultural and industrial capacity, they are not a country that would passively accept foreign domination.
Just as U.S. military action in the greater Middle East in the name of protecting Americans from Islamist extremism has ended up largely encouraging Islamist extremism, Russia’s actions in the name of protecting Russians from right-wing Ukrainian ultra-nationalists will likely only encourage that tendency as well. The United States, therefore, needs to avoid any actions that could encourage dangerous ultra-nationalist tendencies among either Russians or Ukrainians. Polls show most Russians are at best ambivalent about the Kremlin’s moves in Ukraine. Provocative actions by the United States would more likely solidify support for Russian president Vladimir Putin’s illegitimate actions.
One factor that may have partly motivated Russian moves in Ukraine could have been talk by U.S. officials of incorporating Ukraine in the NATO alliance, a move which—given the history of foreign invaders conquering Russia through the Ukraine—would be completely unacceptable to the Kremlin. However, Russia’s moves in Crimea may make such a scenario more likely rather than less likely. To ease such tensions, even such hawks as former U.S. National Security Advisers Henry Kissinger and Zbigniew Brzezinski acknowledge the limits of American power in such a situation and have proposed a compromise whereby Ukraine, like Finland during the Cold War, would be prohibited from joining any formal military alliance, and the Russian-speaking areas would be granted a degree of autonomy. Should President Obama consider such a compromise, however, he would almost certainly be attacked not only by Republicans but by hawkish Democrats as well. Indeed, Obama’s former Secretary of State Hillary Clinton, in comparing Putin to Adolph Hitler, has contributed to a political climate making the Obama administration’s ability to accept such a compromise all the more difficult.
U.S. Leadership
Thousands of Russian troops have fanned out from Russian bases in Crimea and, under Russian control, the Crimean parliament—dominated by ethnic Russians—has unilaterally declared independence and called for a snap referendum to reincorporate the peninsula into Russia. This is a clear violation of the 1994 Budapest Treaty—signed by Russia, Ukraine, the United States, France, Great Britain, and China—guaranteeing, in return for Ukraine giving up its nuclear arsenal inherited from the Soviet Union, the country’s territorial integrity and security assurances against threats or use of force.
As a result, there does need to be a strong international response to Russia’s aggrandizement. Unfortunately, the United States is hardly in a position to take leadership on the matter.
For example, Secretary of State John Kerry has chastised Putin’s actions in Crimea on the grounds that “You just don’t invade another country on phony pretext in order to assert your interests,” adding that Russia’s actions constituted a “direct, overt violation of international law.” While this is certainly a valid statement in itself, it’s ironic coming from a man who so vigorously supported the illegal U.S. invasion of Iraq on the phony pretext that Saddam Hussein had “weapons of mass destruction.” Indeed, while Obama, to his credit, opposed the Iraq War, the fact that he appointed so many supporters of that illegal invasion and occupation to major foreign policy positions in his administration has severely weakened the United States’ ability to assume leadership in challenging the Kremlin on its own unilateral excesses.
Similarly, in 2004, Kerry, Joe Biden, and other members of Congress who later became key Obama administration officials unconditionally endorsed then-Israeli prime minister Ariel Sharon’s plan to incorporate large sections of the occupied West Bank into Israel, a proposal denounced by international legal authorities worldwide as an illegal annexation. This makes it very difficult for the Obama administration to be taken seriously when it denounces the illegality of the proposed referendum to have Crimea incorporated into Russia.
There is also the fact that the Obama administration appears willing to accept Morocco’s illegal takeover of occupied Western Sahara (under the autocratic monarchy’s dubious “autonomy” proposal) in defiance of international law, a landmark 1975 World Court decision, and a series of UN resolutions. While illegitimate, the Russians are at least willing offer the people of Crimea a choice in a referendum. By contrast, the United States has effectively abandoned the United Nations’ insistence that there be a referendum in occupied Western Sahara, apparently in the recognition that the vast majority of Western Saharans would vote for independence.
In short, given the history of U.S. support for its allies’ land grabs and its own history of illegal invasions, this leaves the United States with little credibility to take leadership in this crisis. This in no way justifies or minimizes the seriousness of Russia’s aggression, of course. However, it underscores the fact that international leadership is not just a matter of being “tough.” It means being willing to abide by and defend the same international legal norms for yourself and your allies as you demand of your adversaries. Until there is such a change in policies, there is little the United States can do.
ABOUT STEPHEN ZUNES
Dr. Stephen Zunes is a Professor of Politics and International Studies at the University of San Francisco, where he chairs the program in Middle Eastern Studies. A native of North Carolina, Professor Zunes received his PhD. from Cornell University, his M.A. from Temple University and his B.A. from Oberlin College.
1 opmerking:
'De allerslechtsten zijn de als links vermomde rechtsen, vermijdt ze als de pest want ze zijn erger dan de rest,' zoals de activiste wijlen Tini Hofman placht te zeggen.
Een reactie posten