De zwakte van Europa, diversiteit, is tegelijk haar grote kracht. Europa als vredesproces was een eclatant succes. Europa als economische eenheid is ook een eind op weg.
Geert Mak’s slotconclusie in 2004 van het 1223 pagina’s tellende boek In Europa.
Hoe zijn we zo plotseling in deze nachtmerrie terechtgekomen?
Geert Mak in De hond van Tisma. 2011
Europa [liet] een lokaal probleem zo uit de hand lopen, dat het nu de hele wereldeconomie bedreigt.
Geert Mak in De hond vanTišma. 2011
Het Europese project als geheel is nu al zwaar beschadigd; met kunst- en vliegwerk blijft het misschien bestaan.
Geert Mak in Humo. 21 augustus 2012
In zijn vuistdikke bestseller In Europa. Reizen door de twintigste eeuw laat Mak zijn lezers met betrekking tot het Avondland het volgende weten:
Vrede is een proces waaraan je voortdurend moet blijven werken. Anders doet ieder wat in zijn aard ligt, de sterken dwingen, de zwakken kunnen enkel accepteren.
Dat laatste is nu precies wat West-Europa onder aanvoering van de VS sinds '45 bijna overal ter wereld doet, zoals blijkt uit de vernietiging van de Iraanse democratie in 1953, de politieke steun aan de Amerikaanse massaslachting in Vietnam, het militaire geweld in het dekoloniserende Afrika, de steun aan de Amerikaanse en Britse terreur in Irak, de militaire en geopolitieke betrokkenheid in Afghanistan, de huidige militaire en logistieke ondersteuning van het geweld van de zogeheten 'Syrische rebellen,' de training van Iraanse terroristen, de steun aan de Israelische terreur, etc. Maar daarover zwijgt Mak, gekleurde volkeren spelen geen rol van betekenis in zijn boek over het koloniale en neokoloniale Europa van de twintigste eeuw. En geen enkele lezer van zijn veel geprezen boek heeft hier publiekelijk een vraagteken bij gezet. Integendeel zelfs, de blanke Europeaan uit de christelijke cultuur vindt het niet meer dan normaal dat nu nog steeds het Europa van de NAVO ontelbare miljarden besteedt aan het proces waarbij 'de sterken dwingen' en 'de zwakken enkel [kunnen] accepteren.' Want boven alles geldt voor de mainstream dat 'vrede' alleen bestaat als elders bommen ontploffen, zolang dit maar niet hier gebeurt. Inderdaad, 'vrede is een proces waaraan je voortdurend moet blijven werken,' dat wil zeggen: het geweld moet geoutsourced blijven naar de arme wereld, zodat Europa in alle rust van zijn rijkdom kan blijven genieten. Dat is het beeld van de westerse mainstream. Vandaar dat in het register van Mak's 1223 pagina's tellende boek het woord NAVO slechts 2 keer voorkomt, in beide gevallen wordt het terloops in een paar zinnen afgedaan.
Toch leefden de Europeanen decennialang onder de dreiging van de NAVO-doctrine van de wederzijdse verzekerde vernietiging, de totale uitroeiing, maar voor Mak moet dit een te verwaarlozen fultuliteit zijn geweest, want hij geeft geen enkele serieuze analyse van deze krankzinnige bedreiging waarop geen werkelijke democratische controle bestond, terwijl toch zijn boek wordt aangeprezen als een reisverslag die
Toch leefden de Europeanen decennialang onder de dreiging van de NAVO-doctrine van de wederzijdse verzekerde vernietiging, de totale uitroeiing, maar voor Mak moet dit een te verwaarlozen fultuliteit zijn geweest, want hij geeft geen enkele serieuze analyse van deze krankzinnige bedreiging waarop geen werkelijke democratische controle bestond, terwijl toch zijn boek wordt aangeprezen als een reisverslag die
over het verleden [gaat], en wat het verleden met ons doet. Het gaat over verscheurdheid en onwetendheid, over historie en angst, over armoede en hoop, over alles wat ons nieuwe Europa scheidt en bindt.
Het boek schampt aan de geschiedenis, veel dat niet in de officiele versie van de werkelijkheid paste, verzweeg Geert Mak. Bestsellers kennen hun eigen werkelijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten