'Het is beter voor Nederland en de internationale gemeenschap dat Obama de verkiezingen wint.'
Geert Mak. EO-Radio. 6 november 2012
Much of the propagandist
writing of our time amounts to plain forgery. Material facts are suppressed,
dates altered, quotations removed from their context and doctored so as to
change their meaning. Events which it is felt ought not to have happened are left
unmentioned and ultimately denied… The primary aim of propaganda is, of course,
to influence contemporary opinion, but those who rewrite history do probably
believe with part of their minds that they are actually thrusting facts into
the past… Probably the truth is discoverable, but the facts will be so
dishonestly set forth in almost any newspaper that the ordinary reader can be
forgiven either for swallowing lies or failing to form an opinion. The general
uncertainty as to what is really happening makes it easier to cling to lunatic
beliefs. Since nothing is ever quite proved or disproved, the most unmistakable
fact can be impudently denied… Some nationalists are not far from
schizophrenia, living quite happily amid dreams of power and conquest which have
no connection with the physical world.
George Orwell. Notes on Nationalism. 1945
Het land fungeerde… decennialang
als ordebewaker en politieagent – om maar te zwijgen van alle hulp die het
uitdeelde. En nog steeds zijn de Verenigde Staten het anker van het hele
Atlantische deel van de wereld in de ruimste zin van het woord.
Geert Mak. Reizen zonder
John. Op zoek naar Amerika. 2012
De Amerikaanse jurist Richard Falk wees er al in 1988 op dat de westerse buitenlandse politiek door de mainstream media wordt gepropageeerd ‘through a self-righteous, one-way moral/legal screen [with] positive images of western values and innocence portrayed as threatened, validating a campaign of unrestricted violence.’ In tegenstelling tot een opiniemaker als Mak onderbouwt deze gerespecteerde emeritus hoogleraar Internationaal Recht aan Princeton zijn visie met gedocumenteerde feiten, zoals de lezer van de bundel Western State Terrorism uit 1988 al snel merkt. De bekende onderzoeksjournalist John Pilger toont op zijn beurt in The New Rulers of the World aan dat
The trail of blood is endless… The documentation of American terrorism is voluminous, and because such truths cannot be rationally rebutted, those who mention them, drawing the obvious connections between them, are often abused as ‘anti-American’, regardless of whether or not they themselves are American.
En dat is nog een reden waarom de mainstream blijft zwijgen zonder rekenschap te hoeven afleggen voor het feit dat ‘omission the most virulent form of censorship [is],’ zoals Pilger terecht stelt. Even bedrieglijk is de Mak’s mainstream-bewering dat 'het beter is voor Nederland en de internationale gemeenschap dat Obama de verkiezingen wint.' Dezelfde propaganda werd in Europa verspreidt toen Bill Clinton president werd. Destijds reageerde gematigd links enthousiast op deze ‘sociaal-democratische’ machthebber.
‘Good international citizen’, ‘good governance’, and ‘third way’ are
from the same lexicon of modern imperial euphemisms adopted by the new
‘progressive’ movement in world affairs. In academic literature and the media,
Bill Clinton was described as ‘centre left’, a denial of the historical record.
During the Clinton years, the principal welfare safety nets were taken away and
poverty in American increased, an aggressive missile ‘defence’ system known as
‘Star Wars 2’ was instigated, the biggest war and arms budget in history was
approved, biological weapons verification was rejected, along with a
comprehensive nuclear test ban treaty, the establishment of an international
criminal court, a worldwide ban on landmines and proposals to curb money
laundering. Contrary to myth, which blames his successor, the Clinton
administration effectively destroyed the movement to combat global warming. In
addition, Haiti was invaded; the blockade of Cuba was reinforced; Iraq,
Yugoslavia and Sudan were attacked.
Ondertussen is het een absoluut taboe om te stellen dat de VS terrorisme bedrijft, en een staat die ook nog eens westers gezinde terroristen een vluchtplaats verschaft. Even ongehoord is het voor de mainstream om te melden ‘that the US is the only nation on record to have been condemned by the World Court for international terrorism (in Nicaragua)’ Bovendien is het feit dat de VS ‘vetoed a UN Security Council resolution calling on governments to observe international law, unmentionable.’ Dus ook daarover geen woord in Mak’s zoektocht ‘naar Amerika.’ De VS wordt door de mainstream geportretteerd zoals het zich graag afficheert, dus als ‘ordebewaker en politieagent.’ Opmerkelijk is daarbij dat, zoals Pilger schrijft:
There is no conspiracy to keep this beyond public gaze. Compliance to institutional and corporate needs is internalised early in a journalist’s career. The difference, in authoritarian societies, is that the state makes these demands directly. Self-cnsorship and censorship by omission are rarely pointed out to practising journalists and students in media colleges. Much of it is subliminal, giving it pervasive influence. Minimising the culpability of western power, indeed reporting countries in terms of their usefulness to the West, becomes almost an act of professional faith.
Een van de gevolgen daarvan
is dat de commerciele massamedia de economische werkelijkheid in de wereld
verzwijgen en zeker niet structureel in een bredere context plaatsen. Temidden van alle triviale nonsens waarmee de consument van ‘het nieuws’
onophoudelijk bestookt wordt, verneemt hij terloops wat de ware macht heeft
besloten. Zo vernam het publiek twee maanden na de aanslagen van 11 september 2001 dat
de World Trade Organisation in Qatar vergaderde, met een
gemiddeld inkomen per hoofd van de bevolking van meer dan 100.000 dollar het
rijkste staatje ter wereld Maar dat de machtige WTO beslist over het voortbestaan van miljarden mensen weten
de meeste mensen niet, en ook niet hoe de besluitvorming tot stand komt. John
Pilger:
Although the WTO has 143 members, only twenty-one governments, the richest, are permitted to draft policy, most of which has already been written by the ‘quad’: the United States, Europe, Canada and Japan. These rich nations demanded a new ‘round’ of what they call ‘trade liberalisation’, which is the power to intervene in the economies of poor countries, to demand privatisation and the destruction of public services. Only they are permitted to protect their home industries and agriculture; only they have the right to subsidise exports of meat, grain and sugar and to dump them in poor countries at artificially low prices, thereby destroying the livelihoods of small farmers.
Mark Curtis, the historian and Christian Aid’s head of policy, who attended Doha, described ‘an emerging pattern of threats and intimidation of poor countries’ that amounted to ‘economic gunboat diplomacy’. He said, ‘It wass utterly outrageous. Wealthy countries exploited their power to spin the agenda of big business. The issue of multinational corporations as a cause of poverty was not even on the agenda; it was like a conference on malaria that does not even discuss the mosquito.’
‘If I speak out too strongly,’ said an African delegate, ‘the US will phone my minister. They will say that I am embarrassing the United States. My government will not even ask, ‘What did he say?’ They will just send me a ticket tomorrow… so I don’t speak, for upsetting the master.’ Haiti and the Dominican Republic were threatened with the withdrawal of their special trade preferences with the United States if they objected to the new ‘round’ of ‘free trade’.
Een zogeheten ‘vrijhandel’ die in de praktijk niet bestaat omdat de VS en Europa hun eigen agro-industrie en hun militair industrieel complex met vele miljarden subsidieren. Ook daardoor wordt artikel 22 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens geschonden, waarin de wereldgemeenschap zich als volgt uitspreekt:
Everyone, as a member of
society, has the right to social security and is entitled to the realisation,
through national effort and international co-operation and in accordance with
the organization and resources of each state, of the economic, social and
cultural rights indispensible for his dignity and the free development of his
personality.
De door het Westen afgedwongen 'globalisering' heeft met geweld ‘een maatschappijvorm’ geschapen ‘die universeel wordt opgelegd en op sociale onrechtvaardigheid en rassendiscriminatie is gebaseerd. In dit model vergroot de economische groei de armoede en de marginalisering,’ aldus de Zuid-Amerikaanse auteur Eduardo Galeano in zijn boek Ondesteboven. Ook dit is een feit dat door de westerse mainstream media braaf wordt verzwegen. In plaats daarvan meldt de mainstream dat de VS ‘decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde]’ en dat ‘De Amerikaanse soft power… nog altijd sterk aanwezig [is],’ waarmee wordt bedoeld ‘de overtuigingskracht’ van de VS ‘de kracht om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen.’ Het probleem is alleen dat er geen enkel ‘debat’ bestaat, zoals de realiteit bewijst. En waarom niet? Galeano:
In het tijdperk van de privatiseringen en de vrije markt regeert het geld zonder tussenpersonen. Wat is de aan de staat toegekende functie? De staat moet zich met de discipline van de goedkope, tot een dwergloon veroordeelde arbeidskrachten bezighouden, en met de onderdrukking van het gevaarlijke legioen arbeiders zonder werk: een staat als rechter en politieagent. In vele landen in de wereld is sociaal recht gereduceerd tot strafrecht. De staat waakt over de openbare veiligheid: de overige diensten neemt de markt wel voor zijn rekening; en God zal zich wel met de armoede, de arme mensen en de arme streken bezighouden, als de politie daarvoor ontoereikend is. Hoewel de overheid zich als barmhartige moeder wil vermommen, zit er voor haar niets anders op dan haar geringe energie in de taken bewaking en bestraffing te stoppen. In deze neoliberale tijden zijn de publieke rechten tot gunsten van de macht teruggebracht en de macht houdt zich met de gezondheidszorg en met het openbaar onderwijs bezig alsof het een vorm van publieke liefdadigheid was, maar doet dat alleen kort voor de verkiezingen.
De machtsverhoudingen tussen
rijk en arm in de wereld zijn sinds Doha niet verbetert. September 2011
concludeer de Financial Times:
WTO: World waits to move on after Doha... WTO: World waits to move on after Doha. By Alan Beattie in Washington
Few institutions can have had a
sadder 10th birthday than the so-called ‘Doha round’ of trade talks, which will
celebrate – for want of a better term – a decade of frustration this December.
When it was conceived, in the shock
that followed the attacks of September 11 2001, on the US, the Doha round – or
the ‘Doha Development Agenda’, to give it its full but rarely used title – was
intended as a display of global unity. But it soon became bogged down in
negotiations over the intensely controversial area of farm tariffs and
subsidies, and there has in effect been no progress since the last important
ministerial meeting collapsed in 2008...
For informed observers, the
Doha round now appears to be in a somewhat surreal state where it is in effect
dead but the first person to call it so risks being accused of having killed
it.
Intussen worden deze door het
rijkste land ter wereld aangeprezen ‘onderhandelingen’ als volgt gepropageerd:
The Round is also
known semi-officially as the Doha
Development Agenda as a fundamental objective is to
improve the trading prospects of developing countries.
In tegenstelling tot wat
de westerse mainstream berichten, weten de arme landen maar al te goed dat de
praktijk van deze onderhandelingen – begonnen op initiatief van de machtige
landen binnen de WTO -- precies het tegenovergestelde als resultaat hebben, de verarming van de arme wereldbewoners. Galeano:
Ieder jaar doodt de armoede meer mensen dan de hele Tweede Wereldoorlog, die velen doodde. Maar vanuit de oogpunt van de macht komt deze uitroeiing eigenlijk wel goed uit, omdat ze de te snel groeiende bevolking een beetje helpt te reguleren. Deskundigen stellen de ‘overbevolking’ in het zuiden van de wereld aan de kaak, waar de onwetende massa niets anders weet te doen dan dag en nacht het zesde gebod te overtreden: vrouwen willen altijd en mannen kunnen altijd. Overbevolking in Brazilie, waar zeventien mensen per vierkante kilometer wonen, of in Colombia waar het er negenentwintig zijn? Nederland telt vierhonderdnegentig inwoners per vierkante kilometer en geen enkele Nederlander sterft van honger; maar in Brazilie en Colombia bezit een handvol vraatzuchtigen alles. Haïti en El Salvador zijn de dichtst bevolkte landen van het continent en zijn net zo dicht bevolkt als Duitsland.
De westerse mainstream
visie probeert al deze feiten te negeren door te suggereren dat het moderne
Westen gedreven wordt door Verlichtingsidealen als logisch handelen, democratie,
mensenrechten, humanisme en vooral ook door hoop en vooruitgang, en dus gloort er voor de hele mensenheid licht aan het einde van de tunnel. ‘Amerika’ blijft daarbij ‘een
droomland’ waarvoor de mainstream net als Geert Mak ‘altijd al… een geheime liefde’ koesterde vanwege zijn ‘ongekende mogelijkheden… Het
beloofde land, het land van melk honing.' Zo 'beleefden wij Europese
kinderen van de jaren vijftig, Amerika: via een paar glimmende tijdschriften’ en ‘via een gratis Donald Duck die op een
herfstdag opeens in de bus viel, en waarbij duizend horloges – omgerekend naar
de huidige jeugdeconomie: duizend iPads -- werden verloot. En dan de inhoud van
het nummer: ‘Donald Duck als schoolmeester’, de neefjes wagen het zelfs om een
ijsje op het hoofd van hun vermoeide oom uit te drukken! Zomaar een ijsje
kapotduwen!'
Een zo onvergetelijke
indruk heeft dit allemaal gemaakt op het blanke, christelijke kind uit de polder
waar men zo weinig ‘gewend’ was dat Mak deze beelden een halve eeuw later nog als
uitgangspunt kon nemen voor zijn zoektocht naar zijn ‘droomland…Amerika’. In 1971 verscheen tot grote
woede van de westerse mainstream media een scherpzinnige analyse van Walt
Disney’s werk, getiteld How To Read
Donald Duck. Imperialist Ideology in the Disney Comic, met tekeningen van
Dagobert, Donald, Kwik, Kwek, en Kwak etc, die een lang essay illustreren van
de Chileense literair criticus en auteur, professor Ariel Dorfman, en de
Belgische socioloog Armand Mattelart, die beiden net op tijd aan het door de VS
in het zadel geholpen fascistische regime van Pinochet wisten te ontkomen. Zij schreven over de invloed van Disney's werk:
The threat derives not so much from their embodiment of the ‘American Way of Life’, as that of the ‘American Dream of Life’. It is the manner in which the U.S. dreams and redeems itself, and then imposes that dream upon others for its own salvation, which poses the danger for the dependent countries. It forces us Latin Americans to see ourselves as they see us…
From the moment people find themselves involved in a certain social system… it is impossible for their consciousness to develop without being based on concrete material conditions. In a society where one class controls the means of economic production, that class also controls the means of intellectual production; ideas, feelings, intuitions, in short – the very meaning of life. The bourgeoisie have, in fact, tried to invert the true relationship between the material base and the superstructure…
To capture the true message of Disney, we must reflect upon… his fantasy world to understand precisely in what way he represents reality, and how his fantasy may relate to concrete social existence… conflict has never a social base, but is conceived in terms of good versus bad, lucky versus unlucky, and intelligent versus stupid. So Disney characters can dispense with the material base underpinning every action in a concrete everyday word.
Het is ook daarom zo veelbetekenend dat een Nederlandse opiniemaker als Geert Mak Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika begint ‘via een gratis Donald Duck die op een herfstdag opeens in de bus viel, en waarbij duizend horloges… werden verloot.’ En om zijn lezers er diep van te doordringen hoe hoog deze materiele prijs destijds was, voegde Mak hieraan toe: ‘omgerekend naar de huidige jeugdeconomie: duizend iPads.’ Waarom maakte dit zo’n onuitwisbare indruk op hem en, gezien de oplage van zijn boek, op al die honderdduizenden lezers? Morgen meer daarover.
1 opmerking:
"God created war so that Americans would learn geography."
— Mark Twain
Een reactie posten