De auteur Herman Franke schrijft in de NRC van gisteren over de hypocrisie en propaganda van de commerciele massamedia het volgende:
'Mousavi, die volgens de berichten een oud-lid van het keiharde Khomeiny-bewind is, zou zelf het bloed van meer dan één meisje aan zijn handen hebben, maar die lastige nuance doet er kennelijk even niet toe, evenmin als de mogelijkheid dat de Iraniërs wel degelijk in meerderheid op Ahmadinejad hebben gestemd. Waarom zouden de Iraniërs in Teheran de Khomeiny-leus (‘Allah is groot’) van de daken schreeuwen als ze voor westerse vormen van democratie zouden zijn, wat in de media gesuggereerd wordt? … Zo is mij in de loop der jaren opgevallen dat we na 9/11 en de aanslag in Madrid honderden pasfoto’s te zien kregen van slachtoffers, met vermelding van persoonlijke details, terwijl er geen serie foto’s werd afgedrukt van de onschuldige burgerslachtoffers in Tsjetsjenië, Irak of de Gazastrook… Elke keer als een van onze jongens sneuvelt in Afghanistan krijgen wij een foto te zien, lezen wij een naam en zien wij het verdriet van zijn dierbaren. De Talibaan-daders worden ‘laf’ genoemd en ‘barbaars’. Nooit zien wij foto’s van onschuldige Afghaanse vrouwen en kinderen die aan stukken gereten zijn door onze ‘laffe’ bombardementen of beschietingen, laat staan dat we hun naam en persoonlijke details te weten komen… Het gaat mij er om dat het invoelbaar maken van het leed van slachtoffers in politieke conflicten de meningsvorming sterk beïnvloedt, dat er stemming mee gemaakt wordt en dat er eventuele vergeldingsacties mee worden goedgekeurd of zelfs aangemoedigd. Het is een instrument in de besluitvorming. Regeringen en hun ‘spindoctors’ weten dat. Ze hebben steeds betere middelen om de aandacht te vestigen op het slachtofferleed waarbij ze een belang hebben… Van de druk die op de massamedia wordt uitgeoefend om het ene leed wel en het andere niet uit te vergroten, hoort de redactie van een kwaliteitskrant zich bewust te zijn... Als schrijver ben ik gewend me in te leven in personages, ook in onsympathieke personages, wanneer het verhaal dat ik wil vertellen dat nodig heeft. Elk politiek conflict is ook een verhaal. De slachtoffers daarvan moeten erop kunnen rekenen dat journalisten zich inleven in hun ellende – ook de onwelgevallige slachtoffers.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten