Louise O. Fresco van de NRC

Zonder goed geinformeerd te zijn schrijft de NRC columniste Louise O. Fresco: 'Onder de nieuwe regering-Netanyahu regeert helaas de angst voor verlies en terreur.' Het staat er echt. Ze vergelijkt de houding van de ultrarechtse Israelische regering met die van een vrouw die is gescheiden. Dat Netanyahu een agressieve expansionist is die geen vrede wil zodra dit betekent dat Israel de illegale Joodse nederzettingen moet opgeven, is volledig achter het gepsychologiseer van Louise O. verdwenen. (Waar zou die O. toch voor staan? Vroeger had je Boris O. Dittrich. Ik heb Boris O. er tijdens een VPRO radioprogramma naar gevraagd. Gegeneerd zei hij dat zijn O. van Ottakar kwam, een naam waarvoor hij zich als kind schaamde. Pas op gevorderde leeftijd, nadat hij het publiekelijk tegenover mij had onthuld durfde hij de O. te laten vallen. Een tijdje later was uit de politiek verdwenen.) Maar goed, de in Meppel geboren Louise Odilia Fresco, in feite Louise Ottilie Fresco, want zo heet ze officieel (Ottilie is een middeleeuwse meisjesnaam, afgeleid van de germaanse jongensnaam Otto) is weer zo iemand met een trauma over de eigen naam. Ze schrijft over de 'joden' die volgens haar zijn 'verdreven uit de Arabische landen'. Dat dit grotendeels een mythe is, weet ze kennelijk niet. Dat zionistische provocateurs in Irak aanslagen pleegden om zo een joodse exodus uit te lokken verzwijgt ze. Dat een deel van de joodse Marokkanen geprest werd het eigen land in te wisselen voor de 'Joodse natie' verzwijgt ze. In haar column vraagt Louise Ottilie F. zich publiekelijk af hoe Renate Rubinstein de joods-Israelische politica 'Tzipi Livni [zou] beoordelen, die verrassend de verkiezingen won door op het eind van haar campagne zoveel nadruk te leggen op haar vrouwelijke kwaliteiten.' En dit schrijft de NRC-columniste nadat Livni een militaire terreurcampagne tegen de Palestijnse burgerbevolking sanctioneerde, die volgens Amnesty International resulteerde in oorlogsmisdaden waarbij ongeveer 1300 Palestijnen werden vermoord, eenderde van hen kinderen. Over welke 'vrouwelijke kwaliteiten' heeft Fresco het? Louise O. is ernstig in de war.

'Vrouwelijke kwaliteiten'? O lieve God, daar in de hemel, kunt u alstublieft deze mevrouw wat wijsheid bijbrengen. Waarom mag ze in de NRC door kakelen over zaken waarvan ze nagenoeg niets weet en waarvan ze nog minder begrijpt?

PS. Mensen met een complex over hun naam hebben doorgaans iets te verbergen. Boris O., Hirsi Magan/Ali. Wat zou Louise O. geheim houden?

Beste Louise Ottilie F, u bent hoogleraar, dus verwacht ik dat u de feiten checkt. De feiten:

'The Jews of Iraq

Article by Naeim Giladi

An Iraqi Jew tells his story of Zionist activities that Jews from Islamic lands did not emigrate willingly to Israel; that, to force them to leave, Jews killed Jews; and that, to buy time to confiscate ever more Arab lands, Jews on numerous occasions rejected genuine peace initiatives from their Arab neighbors.

I write this article for the same reason I wrote my book: to tell the American people, and especially American Jews, that Jews from Islamic lands did not emigrate willingly to Israel; that, to force them to leave, Jews killed Jews; and that, to buy time to confiscate ever more Arab lands, Jews on numerous occasions rejected genuine peace initiatives from their Arab neighbors. I write about what the first prime minister of Israel called "cruel Zionism." I write about it because I was part of it.' Lees verder: http://www.jewsagainstzionism.com/zionism/impact/iraqijews.cfm

En wat betreft Marokko professor Fresco: luister naar het relaas van een joods Marokkaanse vrouw die met valse beloften naar Israel werd gelokt door zionistische agenten, en het liefst terug zou willen naar haar eigen land, een relaas dat de filmers Michel Khleifi en Eyal Sivan vastlegden voor hun schitterende documentaireserie Route 181. Ze verklaart: “Leidsmannen uit Israel vertelden ons wat te doen. Ze verborgen hun gezichten, ze verborgen zich onder grote djellaba’s zodat ze niet herkend konden worden. Mochten we gepakt worden dan zouden we niet weten wie die mensen waren. Ze hadden schuilnamen. In het Frans noemden ze ons ‘bezems.’ Weet u wat een bezem is? Wij deden het smerige werk. Zij waren de leiders, wij deden het vuile werk, het aansporen van mogelijke kandidaten voor emigratie naar Israel. Het werd allemaal van bovenaf gedirigeerd. Het was illegaal. Marokko verbood het, Marokko wilde dat zijn joden bleven. Ze vertrokken zonder paspoort, zonder ook maar iets, ’s nachts, zodat de buren het niet zouden merken. Mijn vader liet zijn zaak achter, zijn auto. Hij deed de deur op slot en vertrok gewoon. Vandaag de dag zou hij waarschijnlijk weigeren te vertrekken. Maar in die tijd was het een soort mode, het was voor iedereen goed om naar Israel te emigreren. Misschien waren ze bang en toch, mijn vader had een goed leven daar. Ik vertelde mijn vader om weg te gaan. Ik stuurde mijn ouders vooruit. Ze vonden nooit werk in Israel. Dat is wat de Marokkanen hier zo verbitterd heeft gemaakt. Ze waren niet gewend aan dit soort leven, ze waren niet gewend aan werken in de landbouw. Ze werden in coöperatieven gestopt, ergens in het achterland, ver van de bewoonde wereld.” De vrouw vertelt dat ze toen te jong was om door de zionistische propaganda heen te prikken. “Het hele liedje, al die rotzooi die ze ons vertelden, slikten we voor zoete koek. We geloofden alles dat ze zeiden. Ik zou het nu niet meer geloven… De Marokkanen zijn in de luren gelegd. Ik was een van de eersten die erin trapte, ik herhaalde alleen maar wat me verteld was. Het is waar, ik heb anderen een rad voor ogen gedraaid. Het is een teleurstelling. Ze vertelden ons wat we moesten zeggen. Hun beloften waren flinterdun.”

Eerder al schreef ik dat in de beginjaren de muziek van de joodse Arabieren niet op de Israelische radio gedraaid mocht worden omdat het te Arabisch klonk en de Arabische cultuur als inferieur werd beschouwd en zo ook de Arabische joden, want zij kwamen uit diezelfde cultuur voort. Naeim Giladi die in 1929 in Irak werd geboren en op 14-jarige leeftijd een zionistische agent werd, schreef over de discriminatie van joodse Arabieren in Israel en over de wijze waarop “het Israelische kaste systeem” werkt. Hij zag zich gedwongen zijn naam te veranderen om er aan werk te komen. In het autobiografische artikel The Jews of Iraq zet Giladi uiteen dat enige tijd na zijn aankomst in “het beloofde land” hij “gedesillusioneerd [was] door het geinstitutionaliseerde racisme, gedesillusioneerd door wat ik begon te leren over de zionistische wreedheden. Het voornaamste belang dat Israel had in joden uit islamitische landen was de aanvoer van goedkope arbeiders, speciaal voor het landbouwwerk dat de geürbaniseerde joden uit Oost Europa te min vonden. Ben-Goerion had de ‘Oriëntaalse’ joden nodig om de duizenden hectaren land te bebouwen die achtergelaten waren door de Palestijnen die door de Israelische strijdkrachten in 1948 waren verdreven.” Volgens de inmiddels naar de Verenigde Staten uitgeweken Giladi waren de zionistische leiders bereid om hiervoor tot het uiterste te gaan en wilde met zijn publicaties “de Amerikaanse bevolking, en vooral de Amerikaanse joden vertellen dat de joden uit de islamitische landen niet vrijwillige naar Israel waren gemigreerd; dat om ze te dwingen te vertrekken joden andere joden hadden vermoord; en dat om tijd te winnen steeds meer Arabisch land te confisqueren joden bij talloze gelegenheden ware vredesiniatieven van hun Arabische buren hadden verworpen. Ik schrijf over wat de premier van Israel noemt 'wreed zionisme.' Ik schrijf erover omdat ik er een onderdeel van was.” Hij verwees daarmee naar bomaanslagen “begaan door zionistische agenten om angst onder de joden te zaaien en zo hun exodus naar Israel te bevorderen,” een conclusie die gedeeld wordt door verschillende onderzoekers zoals de befaamde onderzoeksjournalist David Hirst, het voormalige Knessetlid Uri Avnery, en Wilbur Crane Eveland, een voormalige hoge CIA functionaris die in het Midden Oosten was gestationeerd.

Informeer u eerst mevrouw Fresco, zodat u de volgende keer geen nonsens verspreidt. Journalistiek is een vak, professor!