Twan Huys 3

Al enige tijd leven we in een virtuele werkelijkheid. Vandaag opent de NRC met het bericht: 'Multinationals betalen vrijwel geen belasting
Gepubliceerd: 21 februari 2008 13:06 Gewijzigd: 21 februari 2008 18:29

Door onze redacteur Joep Dohmen
Rotterdam, 21 febr. Een groeiend aantal Nederlandse multinationals betaalt geen of nauwelijks vennootschapsbelasting meer in Nederland. Dat scheelt de schatkist jaarlijks aanzienlijke bedragen. Dat verklaren ambtenaren van de Belastingdienst tegenover NRC Handelsblad. De bedrijven maken gebruik van ontwijkconstructies die de Nederlandse wetgever mogelijk maakt in de Wet werken aan winst, die 1 januari 2007 is ingevoerd.' Precies ernaast staat iets over hoe de socialistische voorman Den Uyl, die de werkgelegenheidspolitiek van Hitler bewonderde, op eigen houtje, volstrekt ondemocratisch, juridische bewijzen verduisterde om zo prins Bernhard te redden, en daarmee het koningschap en daarmee de gevestigde orde.

Lees verder: http://www.nrc.nl/economie/article944741.ece/

Multinationals_betalen_vrijwel_geen_belasting

Op televisie kondigde NOVA-presentator Twan Huys zojuist opgewonden aan dat hij na de reclame met madeleine Albright gaat praten zodat zij reclame kan maken voor haar nieuwe boek. Ik wed bij deze met iedereen om een fles goede wijn dat Huys het volgende niet ter sprake zal brengen. Zes jaar geleden schreef ik dit:

''waarom steeg er geen golf van verontwaardiging op in onze democratische, tolerante, humanistische samenlevingen nadat op 4 maart 2000 Denis Halliday, de voormalige VN-coordinator van het Humanitaire Programma in Irak het Westerse publiek erop wees dat wij de mensenrechten in Irak op grote schaal schenden. Na uit protest te zijn opgestapt verklaarde hij in The Guardian: 'Ik had de opdracht gekregen om een politiek te voeren die voldoet aan de definitie van genocide: een bewust beleid dat in feite meer dan een miljoen individuen, kinderen en volwassenen, heeft vermoord. We weten allemaal dat het regime, Saddam Hoessein, de prijs voor de economische sancties niet betaalt… Het zijn de gewone mensen die hun kinderen verliezen of hun ouders door gebrek aan gezuiverd water. Duidelijk is dat de Veiligheids Raad momenteel zijn boekje te buiten gaat, want zijn acties ondermijnen hier het eigen handvest… De geschiedenis zal de verantwoordelijken afstraffen.' Mei 1996 verscheen de toenmalige Amerikaanse ambassadrice bij de VN, Madeleine Albright, in het befaamde CBS programma '60 Minutes.' Haar werd een reactie gevraagd op een VN-rapport waarin melding werd gemaakt van het feit dat als gevolg van de sancties en de Amerikaanse en Britse bombardementen die de infrastructuur volledig hadden verwoest, meer dan een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar om het leven was gekomen. De programmamaakster voegde eraan toe: 'Dat zijn meer kinderen dan in Hiroshima stierven… Is het de prijs waard?' Albright antwoordde: 'Wij denken dat het de prijs waard is.' Toen programmamaakster Lesley Stahl aandrong en de ambassadrice vroeg of de Amerikaanse regering 'zelfs met de hongerdood' van kleuters akkoord ging, rechtvaardigde Albright deze genocidale politiek met de opmerking: 'Weet je Lesley… het is moeilijk voor mij om dit te zeggen, want ik ben een humaan mens, maar mijn eerste verantwoordelijkheid is om ervoor te zorgen dat Amerikaanse troepen niet weer opnieuw de Golfoorlog hoeven uit te vechten.' Met andere woorden: een ongewapend, hulpeloos kind wordt opgeofferd voor een getrainde militair die zich wel kan verdedigen. Burgers worden opgeofferd voor militairen, de omgekeerde wereld, meer dan 1000 jaar nadat in het jaar 975 in het Zuid-Franse Le Pui voor het eerst in de geschiedenis de bescherming van burgers tegen oorlogsgeweld werd vastgelegd. Nog geen zes maanden na haar uitspraak werd Madeleine Albright bevorderd tot minister van buitenlandse zaken. Vier jaar later confronteerde de Australische journalist John Pilger de Amerikaanse onderminister van buitenlandse zaken James Rubin met haar uitspraak. Zijn reactie kwam erop neer dat Pilger te 'idealistisch' was. 'Bij het uitvoeren van politiek beleid moet men een keuze maken tussen twee kwaden… en helaas zijn de gevolgen van de sancties groter dan we gehoopt hadden,' aldus Rubin. Hij adviseerde Pilger niet zo naïef te zijn omdat er nu eenmaal een 'echte wereld' bestaat waar 'werkelijke keuzes moeten worden gemaakt.''

Twan Huys is precies het tegenovergestelde van echte journalisten, iemand die verrukt is om een Amerikaanse politica aan het woord te laten die een oorlogsmisdadigster is, iemand die het niet afkeurde dat het Amerikaanse beleid waar zij mede verantwoordelijk voor was volgens de VN meer dan een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar om het leven had gebracht. Twan Huys is iemand die het ook prachtig zou hebben gevonden om Adolf Eichmann te interviewen, als de nazi's gewonnen hadden. De Twan Huysen van de wereld zijn zo onnozel dat ze niet beseffen dat alles wat ze doen in feite een onderdeel is geworden van de virtuele werkelijkheid.