Van Mohammed Jabri, redacteur van de website Elqalem.nl,
kreeg ik het volgende artikel gestuurd:
'Er dreigt een Moslim Cordon Sanitair.
Op 17 november 2006 werd ik ingewijd in een ontwikkeling waarvan ik niet had durven denken dat die gaande is. Tijdens een debat in het Amsterdamse jongerencentrum Argan te Amsterdam zag ik hoe stadsdeelvoorzitter Achmed Marcouch en schrijfster Naima el Bezaz het verbaal opnamen tegen islampreker Abdul-Jabbar van der Ven. Bedoeling van deze ‘clash der moslims’ – gematigd versus orthodox – was eigenlijk een debat naar aanleiding van het verschijnen van het boek van beroepsxenofoben Jannie Groen en Annieke Kranenberg, ‘Strijdsters van Allah’. Wat werd uitgevouwd, nadat Groen en Kranenberg hun lege speech met holle statements en vage bedankjes hielden, was echter een verbaal gevecht tussen twee werelden wat de toon voor de rest van de avond zette. Lichtelijk gênant haalden Van der Ven en Marcouch naar elkaar uit, met El Bezaz ertussen als het spek-en-bonen-geval, waarbij ik sympathie voor Van der Ven niet kon onderdrukken en meer aversie jegens de politieke lijn van Marcouch ontstond bij het merendeel van het publiek. Het was de PvdA tegen de orthodoxe islam in Nederland alsof daar de Partij voor de Vrijheid van Geert Wilders campagne voerde.
Marouch had de mond vol van democratisering van alle moslimstructuren in Nederland, waarbij hij iedereen opriep tot een maatschappelijk bewustzijn en participatie van een nieuwe orde. Hij probeerde duidelijk te maken dat de PvdA de lijn had gekozen van de multi-etnische samenleving, waarbij de PvdA zich ten doel had gesteld een sluitend geheel te maken van die samenleving zodat het zich zou ontwikkelen tot een multiculturele samenleving (iets wat vaak wordt gesuggereerd maar nog altijd geen feit is). Echter, op de vraag of Marcouch ook mensen als Van der Ven zal betrekken bij het proces wat hij (of de PvdA) voor ogen heeft, antwoordde Marcouch stelliger dan ik hem ooit heb gezien: “Nee!”. De zaal wachtte vol spanning op een onderbouwing maar die kwam er maar niet, waardoor de gespreksleider (een of andere stomdronken columnist van De Volkskrant) er maar ongeduldig op inhaakte en probeerde te redden wat er te redden viel: “Meneer van der Ven, zou u in gesprek gaan met de heer Marcouch, ondanks de fundamentele verschillen in religieuze opvattingen?”. Van der Ven keek even opzij en antwoordde: “Ik ben bereid met iedereen te praten die mij iets te vertellen heeft en daar zal ik ook zeker inhoudelijk naar luisteren”.'
kreeg ik het volgende artikel gestuurd:
'Er dreigt een Moslim Cordon Sanitair.
Op 17 november 2006 werd ik ingewijd in een ontwikkeling waarvan ik niet had durven denken dat die gaande is. Tijdens een debat in het Amsterdamse jongerencentrum Argan te Amsterdam zag ik hoe stadsdeelvoorzitter Achmed Marcouch en schrijfster Naima el Bezaz het verbaal opnamen tegen islampreker Abdul-Jabbar van der Ven. Bedoeling van deze ‘clash der moslims’ – gematigd versus orthodox – was eigenlijk een debat naar aanleiding van het verschijnen van het boek van beroepsxenofoben Jannie Groen en Annieke Kranenberg, ‘Strijdsters van Allah’. Wat werd uitgevouwd, nadat Groen en Kranenberg hun lege speech met holle statements en vage bedankjes hielden, was echter een verbaal gevecht tussen twee werelden wat de toon voor de rest van de avond zette. Lichtelijk gênant haalden Van der Ven en Marcouch naar elkaar uit, met El Bezaz ertussen als het spek-en-bonen-geval, waarbij ik sympathie voor Van der Ven niet kon onderdrukken en meer aversie jegens de politieke lijn van Marcouch ontstond bij het merendeel van het publiek. Het was de PvdA tegen de orthodoxe islam in Nederland alsof daar de Partij voor de Vrijheid van Geert Wilders campagne voerde.
Marouch had de mond vol van democratisering van alle moslimstructuren in Nederland, waarbij hij iedereen opriep tot een maatschappelijk bewustzijn en participatie van een nieuwe orde. Hij probeerde duidelijk te maken dat de PvdA de lijn had gekozen van de multi-etnische samenleving, waarbij de PvdA zich ten doel had gesteld een sluitend geheel te maken van die samenleving zodat het zich zou ontwikkelen tot een multiculturele samenleving (iets wat vaak wordt gesuggereerd maar nog altijd geen feit is). Echter, op de vraag of Marcouch ook mensen als Van der Ven zal betrekken bij het proces wat hij (of de PvdA) voor ogen heeft, antwoordde Marcouch stelliger dan ik hem ooit heb gezien: “Nee!”. De zaal wachtte vol spanning op een onderbouwing maar die kwam er maar niet, waardoor de gespreksleider (een of andere stomdronken columnist van De Volkskrant) er maar ongeduldig op inhaakte en probeerde te redden wat er te redden viel: “Meneer van der Ven, zou u in gesprek gaan met de heer Marcouch, ondanks de fundamentele verschillen in religieuze opvattingen?”. Van der Ven keek even opzij en antwoordde: “Ik ben bereid met iedereen te praten die mij iets te vertellen heeft en daar zal ik ook zeker inhoudelijk naar luisteren”.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten