Toof Brader

Afgelopen donderdagavond zat ik in een Ikon-radiouitzending van Mieke Spaans op radio 747 (http://www.747live.nl/) waar wekelijks de perlementaire journalist Toof Brader te horen is. Zie ook: http://www.nos.nl/nosjournaal/columns/denhaag/weblog_den_haag_overzicht.html Dit keer meldde Toof Brader dat er deze week niets in politiek Den Haag was gebeurd. Desondanks was hij helemaal vanuit Den Haag naar Amsterdam gereisd om dit te komen vertellen. Na het einde van de uitzending vroeg ik hem waarom hij en zijn collega's rond dat pleintje in de Hofstad zich laten leiden door dat wat de politici op de agenda zetten. Waarom niet zelf als onafhankelijke journalist een agenda opstellen. Immers, die week was niet alleen de film van Al Gore An Inconvenient Truth in roulatie gebracht, maar ook zijn in Nederlands vertaalde gelijknamige boek. Daarin wordt gedocumenteerd aangetoond dat onder andere Nederland gigantisch te leiden zal hebben onder de zich voltrekkende klimaatverandering. Niet de eerste beste Hansworst beweert dit, maar de voormalige vice-president van 's wereld's machtigste natie toont dit met feiten aan. Genoeg reden om onze politici een reactie hierop te vragen. Een ander punt die Toof en zijn collega's op de agenda hadden kunnen zetten, was het net verschenen rapport, samengesteld door wetenschappers van de Johns Hopkins University, waarin gesteld wordt dat er 'more than 650,000 Iraqis have lost their lives as a consequence of the invasion by the United States and Britain, with an estimated 200,000 violent deaths directly attributable to Allied forces.' Zie http://stanvanhoucke.blogspot.com/2006/10/irak-103_12.html Zoveel dode burgers als gevolg van een door Nederlandse politici gesteund gewelddadig beleid van onze bondgenoot de VS. Nederlandse politici zijn daardoor mede verantwoordelijk voor de gepleegde oorlogsmisdaden. Maar daarvan hebben de Nederlandse parlementaire journalisten geen enkel punt gemaakt, want niet zij, maar de politici bepalen waarover gesproken kan worden. De getergde reactie van Toof Brader op mijn vraag was of ik het parlement dan wilde afschaffen, een onderwerp dat niet aan de orde was. Zo omzeilde Brader het geven van een antwoord waaruit ik concludeer dat hij als een lakei aan de leiband van de politici loopt.

Toen even later de VVD-Kamervoorzitter Weisglas binnenstapte, volgde een hartelijke en amicale begroeting, twee vrienden die elkaar even buiten Den Haag ontmoetten. Ik herinner me dat ik vele jaren geleden de toen nog CDA fractievoorzitter Ruud Lubbers interviewde over het onderwerp arbeidsethos. Terwijl ik met Lubbers door de gangen van het parlementsgebouw liep, verscheen ineens de destijds van tv bekende journalist Henk van Hoorn in beeld. 'He, hallo Ruud,' zei Henk van Hoorn. "Hallo Henk,' zei Lubbers. Ze sloegen elkaar vriendschappelijk op de schouder. En ook toen al schrok ik van het gebrek aan distantie, de amicale omgang. De parlementaire journalistiek en de politici vormen een kongsi in Nederland. De goede nagelaten, is de meerderheid van hen alles behalve onafhankelijk en volkomen gefixeerd op Haagse politiek. Vandaar ook dat de dames en heren journalisten de opkomst van Fortuyn niet voorzagen, want de politieke omwenteling voltrok zich onder de bevolking in het land en niet op dat Haagse pleintje. En toen Fortuyn furore maakte met zijn fratsen wisten ze niet wat ze ermee aanmoesten en nadat hij dood was, keerde alles weer naar het oude terug. De parlementaire journalisten bleven net zo vastgelijmd aan hun bureaustoel plakken als de politici aan hun zetel.