Woede in Frankrijk

Kennelijk denken ook de islamitische organisaties in het Westen dat het gedrag van moslim jongeren bepaald wordt door de godsdienst. Zo vaardigde de Unie van Franse Islamitische Organisaties een fatwa uit, die de jeugd verbiedt 'deel te nemen aan acties die op blinde wijze particulier of openbaar bezit treffen of het leven van anderen in gevaar brengen.' Dit islamitisch decreet is gericht aan dovemansoren, want het gaat hier niet om religie, religie zal de jongeren worst zijn, of ze nu moslim zijn of niet, het gaat om sociale onrechtvaardigheid. Het betreft hier lang opgekropte woede over de arrogantie van de macht, over de ideologie van het neoliberalisme dat eerder een arbeider in de derde wereld inhuurt dan een duurdere arbeider in het Westen. Woede over de onverschilligheid van de gezeten burgerij en over de minachting van een systeem waarin alleen degene met geld telt, waarin bezit de enige norm en waarde is. Een woede van een bewust gekweekte onderkaste die in een uitzichtloze situatie is gemanoeuvreerd. Woede van mensen die door generatieslange culturele deprivatie vaak niet in staat zijn om hun gevoelens in woorden om te zetten. Woede over de grauwheid van het dagelijkse leven. Blinde woede die zich tegen alles richt, op den duur ook tegen zichzelf. Dit is geen opstand maar een rebellie. Het is eerder een schreeuw uit wanhoop en tegelijkertijd een blinde drift gevoed door wraaklust. Uiteindelijk is het zelf vernietigend, en dat maakt het zo tragisch. Dit alles heeft net zo weinig te maken met religie als terrorisme met islam te maken heeft. Dit is nog maar het begin. Zo moeilijk moet dat toch niet zijn om te begrijpen? Misschien geeft het de opiniemakers te denken, vooral degenen die het multiculturele debat domineren met hun minachting voor 'de islam.' Verneder mensen lang genoeg en ziedaar het resultaat. En de media spelen daarin een centrale rol. Hoewel de correspondente in Frankrijk van het NOS-Journaal zelf sprak over 'jongeren' kwalificeerde de studio in Hilversum de jongeren als 'relschoppers,' tot drie keer toe, kennelijk omdat men bang was dat een keer onvoldoende was om ons kijkers er diep van te doordringen dat het alleen om 'relschoppers' gaat. En zoals bekend hebben 'relschoppers' geen motieven, ze zijn tuig en tegen tuig mag de staat meedogenloos optreden. Zo functioneren de massamedia als willige propagandisten voor een keiharde aanpak. Dat een dergelijke aanpak uiteindelijk geen oplossing biedt, interesseert dit soort journalisten niet. Door het gebruik van kwalificaties zijn de media bovendien niet genoodzaakt om dieper in te gaan op de vraag waarom jongeren dit doen. 'Relschoppers. Terroristen.' Meer niet. Het is als een reflex.