Joris Luyendijk 2

Joris Luyendijk zei gisteren in NOVA hoe hij in Egypte ‘had ontdekt dat journalistiek in een dictatuur eigenlijk onmogelijk is. Dat was al vrij ontnuchterend, want ik dacht dat journalisten weten wat er gebeurt, je gaat ergens naartoe en daar maak ik een verslag van en dan weten de mensen thuis wat er gebeurt. Ik kwam er achter dat je er helemaal niet achter komt. Toen ging ik de Palestijnen doen en toen ontdekte ik dus dat er nog iets niet klopte wat ik altijd dacht: namelijk dat je onpartijdig verslag kan doen.’

Na de bekende beelden te hebben gezien van gelynchte Israëlische soldaten vertelde Luyendijk hoe hij als journalist door de Israëlische Government Press Office ingepakt werd. ‘Dan kom je aan in een fantastisch perscentrum met vloeiend Engels sprekende voorlichters die de beelden rechtenvrij hebben. Die leveren ze je aan, ze geven ook de routebeschrijvingen naar de nabestaanden, ze geven adressen en telefoonnummers van woordvoerders die ieder standpunt in de gewenste lengte en de juiste taal kunnen leveren. Ze geven een interpretatie van de gebeurtenissen en die is: kijk eens wat een monsters die Palestijnen zijn. Ze lynchen zonder enige reden twee onschuldige joden.’

Jeroen Pauw sloot aan met een frappante illustratie van de onevenwichtige berichtgeving van de Nederlandse commerciële massamedia toen hij verklaarde: ‘We hebben toevallig vandaag een onderwerp uit Israel’ over het beschieten met kleine raketten van een plaatsje in Zuid-Israel door ‘Hamas.’ De reportage was gemaakt door NOS-correspondente Ankie Rechess, ‘de weduwe van Andrei Spitzer, ( een schermer die in ’72 tijdens de Olympische Spelen door Palestijnen werd vermoord svh) Ankie Rechess (van origine Nederlandse) vertelde ons tot in detail welke gruwelijke martelingen de atleten hebben moeten ondergaan alvorens ze omgebracht werden. Destijds heeft dit haar ter plekke doen besluiten, dat dit zich nooit mag herhalen en ook nooit vergeten mag worden. Met bewonderenswaardige volharding bezoekt zij sindsdien alle Olympische spelen en probeert elke keer weer een waardige herdenking te bewerkstelligen,’ aldus de Collectieve Israel Actie. Zie: http://www.israelactie.nl/content.php?id=40 Het zal duidelijk zijn dat mevrouw Rechess na zo’n traumatische gebeurtenis alles behalve onafhankelijk kan berichten over Israel, laat staan over de Palestijnen, en toch is zij correspondente van de NOS en VRT. Ondanks deze overduidelijk illustratie van zijn betoog zei Luyendijk er geen woord over. Gezien de kritiekloze wijze waarop hij door Pauw werd geïnterviewd was hij in de uitzending vooral om zijn boek te promoten over zijn tijd in het Midden Oosten en je moet je gastheer nooit voor het hoofd stoten zodra hij je gratis reclame laat maken.

In 2002 wees ik in de Humanist op het merkwaardige feit dat de Nederlandse media tenminste acht correspondenten heeft voor nog geen 5 miljoen joods Israelis (de 20 procent Palestijnse Israelis komt nagenoeg nooit aan het woord) terwijl er voor de hele arabische wereld met bijna 300 miljoen mensen slechts 1 Nederlandse correspondent was, namelijk Luyendijk. Ik schreef toen: ‘Opmerkelijk is ook dat juist Joris Luyendijk ineens de Israëlische legervoorlichting interviewde en niet NRC-correspondent Salomon Bouman. Eerstgenoemde verzorgt voor verschillende Nederlandstalige media de berichtgeving over ongeveer 300 miljoen Arabieren. Bouman daarentegen bericht sinds jaar en dag over slechts 4,5 miljoen joods-Israëli's en citeerde in het verleden moeiteloos de woorden van legerwoordvoerders alsof ze vaststaande feiten betroffen. Zo meldde hij op woensdag 24 oktober 2001 via Radio 1 het volgende: 'Met de arrestatie van twee daders van de aanslag op de Israëlische minister van Toerisme Rahavem Ze'evi is voor premier Ariel Sharon de weg vrijgekomen om het Israëlische leger eervol uit de Palestijnse steden terug te trekken.' De volgende dag schreef hij in NRC: 'De Israëlische veiligheidsdiensten maakten gisteren bekend dat twee handlangers van de twee moordenaars van deze minister zijn gearresteerd.' Inmiddels waren de daders gedegradeerd tot handlangers, maar nog steeds waren ze geen verdachten, journalistiek en juridisch het enige juiste woord. Nu, een half jaar later blijft het Israëlische leger Arafats hoofdkwartier belegeren omdat de verdachten van de moord op Ze'evi in zijn kantoor zitten. Het 'eervol' terugtrekken is ook saillant. Na de moord op deze minister, die overigens een fervent pleitbezorger was voor het etnisch zuiveren van Groot-Israel, viel het leger het Palestijnse dorp Beit Rima binnen en voerde daar volgens getuigen enkele standrechtelijke executies uit. In tegenstelling tot Salomon Bouman, die veilig in Tel Aviv bleef, ging Peter Beaumont, buitenlandredacteur van de Britse Observer op onderzoek uit en sprak onder andere dr. Peter Qumri, geneesheer directeur van het hospitaal. 'Qumri stelde een lijst van dodelijke slachtoffers samen. "Ze zijn allen gedood door schoten in het hoofd, de nek en de borstkast… Ze schieten om te doden," zei hij, "ongeacht of ze het doelwit kunnen identificeren." Hij liet ons het ziekenhuis zien en wees op de muren waar twee granaten van Israëlische tanks waren geëxplodeerd,' aldus Beaumont's verslag in de Observer. Maar geen woord hierover van de kant van Bouman. Geen woord ook over een opmerkelijk bericht in Ha'aretz. Daarover schrijft Beaumont: 'Volgens Ha'aretz werd de inval op Beit Rima al twee weken voor de moord op Ze'evi gepland… Het vermoeden rijst dat Beit Rima eruit is gepikt om geen andere reden dan dat het een makkelijk doel was voor de Israëlische strijdkrachten om een dodelijk voorbeeld te geven. De volgende keer - is de expliciete waarschuwing - zal de Palestijnse staat het doelwit zijn, niet slechts een dorpje.' En zoals nu gebleken is had Beaumont het bij het rechte eind. 'In de negen dagen durende militaire operatie sinds Ze'evi's dood, tegen zes Palestijnse steden - en Beit Rima - hebben de Israëlische politici en hoge legerofficieren hoog opgegeven over hun succes. Dertig mensen zijn gedood, zo claimen ze - veertig volgens andere cijfers. De meerderheid van hen, zo zeggen ze, waren "terroristen." Onder die "terroristen" bevonden zich tenminste zestien ongewapende burgers - onder wie vier vrouwen en vijf kinderen. In Ramallah en in Bethlehem, In Tulkarem, Jenin, Kalkilya en Beit Rima zijn het gewone burgers die een wrede les krijgen… en gestraft worden louter alleen omdat ze bestaan,' aldus Beaumont. En vanaf maart van dit jaar was de wereld opnieuw getuige van militaire wreedheden, zoals het vanuit de lucht bombarderen van dichtbevolkte vluchtelingenkampen. En opnieuw plunderde het Israëlische leger huizen en banken, zoals onder andere Christiane Amanpour op CNN liet zien. Maar opnieuw ook dreigen de feiten in een deel van de Nederlandse media te verdwijnen achter meningen. Terwijl in de bezette gebieden de Israëlische terreur voluit in gang was, sprak NRC-redactrice Carolien Roelants met Khader Shkirat, directeur van LAW, de door Nederland financieel gesteunde Palestijnse mensenrechtenorganisatie, die al een decenniumlang gedocumenteerd over de Israëlische schendingen van het humanitair recht rapporteert. Zeven kolommen tekst, vijftien vragen, waarvan zeven over de Palestijnse zelfmoordaanslagen. Hoewel Shkirat verklaarde de aanslagen niet te rechtvaardigen, bleef Roelants op dit onderwerp doorhameren. Shkirat probeerde een verklaring te geven voor die aanslagen, met als enige resultaat haar vraag: 'Dus u kunt zelfmoordterrorisme rechtvaardigen?' Geen enkele vraag stelde de NRC-redactrice over bijvoorbeeld de grove schendingen van de Vierde Geneefse Conventie door Israël. In de feiten die de directeur van LAW had willen vertellen en de reden was van zijn bezoek aan Nederland, bleek ze niet geïnteresseerd. Een week later, het Israëlische leger is op dat moment volgens internationale getuigen druk bezig de sporen van oorlogsmisdaden uit te wissen, stelt deze NRC-redactrice op de voorpagina van haar krant zich de vraag of hier nu sprake is van 'Anti-Israel of antisemitisch.' Hoe moeten wij 'de verklaring van leden van het comité voor de Nobelprijs voor de vrede,' duiden 'dat de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Shimon Peres zijn Nobelprijs moet worden afgenomen.' En wat te denken van 'de veroordeling door de Mensenrechtencommissie van de Verenigde Naties in Geneve van het "massaal doden" door Israël van Palestijnen bij de militaire operatie bij Jenin.' Intussen weten we dan al wel dat volgens dezelfde Peres de strijd bij Jenin een 'slachting' was. Een paar dagen later, op 20 april - het Israëlische leger is nog steeds bezig in Jenin - krijgt de NRC-lezer de ultieme mening gepresenteerd. Onder de kop 'De Tweede Holocaust' wordt een artikel van de Amerikaan Ron Rosenbaum als volgt ingeleid: 'De vraag is niet óf de tweede holocaust zal komen, maar wanneer. En opnieuw zullen Europeanen bereid zijn tot medeplichtigheid aan moord op de joden.' En zo zijn we stapsgewijs van kritiek op oorlogsmisdaden via antisemitisme in de tweede holocaust beland. De naakte feiten zijn vervangen door suggestieve meningen om elke terechte kritiek te criminaliseren en daarmee monddood te maken. Vorig jaar publiceerden 220 joodse Zuid-Afrikanen een zogeheten 'Gewetens-Verklaring', waarin zij de Israëlische behandeling van de Palestijnen op één lijn stelden met de onderdrukking van de zwarte bevolking tijdens het apartheidsregime. Oktober 1981 omschreef Nahum Goldman, van 1955 tot 1968 president van de World Zionist Organisation het als volgt: 'We zullen moeten begrijpen dat het joodse lijden tijdens de holocaust niet langer meer als verdediging zal dienen, en we zullen zeker moeten nalaten de holocaust als argument te gebruiken om gelijk wat we ook mogen doen te rechtvaardigen. De holocaust gebruiken als een excuus voor het bombarderen… is een soort "ontheiliging", een banalisering van de onschendbare tragedie van de holocaust, die niet misbruikt moet worden om een politiek twijfelachtig en moreel onverdedigbaar beleid te rechtvaardigen.' Ik heb de berichtgeving in NRC als voorbeeld genomen niet omdat ik de pest aan de krant heb, geenszins, maar omdat het exemplarisch is voor de Nederlandse neiging om te menen dat als twee vechten, twee fout zijn. Onlangs werd Joris Luyendijk gelauwerd met het gouden pennetje voor zijn neutrale houding…’ Lees verder: http://home.planet.nl/~houck006/israel.html