Israel as Colonial Settler State

In zijn uitgebreid gedocumenteerde boek After Savagery. Gaza, Genocide, and the Illusion of Western Civilization, (2025) demonstreert de Iraans-Amerikaanse hoogleraar aan de prestigieuze Columbia Universiteit, Hamid Dabashi,   hoe moreel  gedepriveerd het genocidale Israel en zijn Westerse financiers zijn. Men moet wel heel erg geïndoctrineerd zijn om de overeenkomsten tussen het zionistische Israel en Nazi Duitsland niet te zien. In het tweede hoofdstuk van het boek schrijft Dabashi, wiens werk  vertaald is in "numerous Languages, including Japanese, German, French, Spanish, Danish, Russian, Hebrew, Italian, Arabic, Korean, Persian, Portuguese, Polish, Turkish, Urdu and Catalan" dat 

Israël is "het Westen"; "het Westen" is Israël

Wij verklaren dat Israëls opzettelijke en gerichte hongersnood-campagne tegen het Palestijnse volk een vorm van genocidaal geweld is en heeft geleid tot hongersnood in heel Gaza. 

Speciaal Comité van de VN voor Israëlische Praktijken in de Bezette Gebieden (9 juli 2024)

Als kolonisten is Israël een symptoom van een morele ziekte, niet de morele ziekte zelf. De Israëlische wreedheid die tijdens de meest recente “oorlog” in Gaza werd opgevoerd, maar die altijd zichtbaar is sinds de koloniale uitvinding ervan, is niet de oorzaak, maar het symptoom van de waanvoorstelling die "het Westen" wordt genoemd. Koloniale wreedheid, geworteld in de historische stamboom van de term "het Westen,” bepaalt de contouren van het bloedbad dat zich in Palestina ontvouwt. Een door het Westen bedacht koloniaal project, een garnizoensstaat, is in werking om de wereldwijde belangen te beschermen tegen de oprukkende houding van Rusland en China. Maar dergelijke geostrategische interpretaties van de gebeurtenis vatten de enorme barbarij ervan niet samen.

De geschiedenis van zionistische kolonisatie en onteigening is nog niet voltooid en vordert nog steeds in rap tempo. De eminente Israëlische historicus Ilan Pappé, één van de scherpste en meest precieze chroniqueurs van de Palestijnse situatie, geeft een glimp van de omvang van de kolonisatie in Palestina. "Toen de zesde dag van de oorlog in juni 1967 ten einde liep,” schrijft hij, "breidde de staat Israël zich uit over een gebied dat drie keer zo groot was als oorspronkelijk en voegde een miljoen Palestijnen toe aan de 300.000 die er sinds 1948 al woonden."

Pappé legt verder uit dat dit "cijfer min of meer gelijk was aan het aantal Palestijnen dat in 1948 door Israël werd verdreven. Het aantal verdubbelde, verdrievoudigde en bleef in de loop der jaren groeien, en bereikte, samen met de Palestijnen in Israël, bijna vijf miljoen aan het begin van de 21e eeuw." Dat zijn vijf miljoen Palestijnen die tot koloniale onderdanen in hun eigen thuisland zijn gemaakt.

"Samen met hen,” vervolgt Pappé, "hebben in meer dan vijftig jaar kolonisatie ook een half miljoen Joodse kolonisten grote gebieden binnen de Bezette Gebieden gewoond, en terwijl ik dit schrijf [in 2017] blijven ze op de Westbank binnenstromen en de beperkte ruimte die door de Verenigde Naties aan de Palestijnen is toegewezen, in beslag nemen." Door de meest recente genocide in Gaza in deze geschiedenis te negeren, wordt de historie betekenisloos. De Palestijnse genocide zal, net als de Joodse Holocaust, consequent gehistoriseerd, verteld, geboekstaafd, aanschouwd en herdacht moeten worden. De bewonderenswaardige en absoluut noodzakelijke herinnering aan de Joodse Holocaust, en zelfs aan de instellingen van Yad Vashem, moet nauwlettend gevolgd worden bij het aanschouwen en herdenken van de Palestijnse genocide. Deze twee wreedheden zijn met elkaar verbonden als twee zijden van dezelfde medaille van Europese genocide-praktijken.

In zijn baanbrekende studie The Ethnic Cleansing of Palestine (2006) schetste Pappé de historische context van deze kolonisatie en koppelde deze aan de geschiedenis van het Europese antisemitisme en de aanhoudende vervolging van het Joodse volk.

Het zionisme ontstond eind jaren 1880 in Centraal- en Oost-Europa als een nationale herlevingsbeweging, aangewakkerd door de groeiende druk op Joden in die regio's om zich volledig te assimileren of het risico te lopen op voortdurende vervolging (hoewel, zoals we weten, zelfs volledige assimilatie geen garantie bood tegen uitroeiing in het geval van nazi-Duitsland).

Aan het begin van de twintigste eeuw associeerden de meeste leiders van de zionistische beweging deze nationale herleving met de kolonisatie van Palestina. Anderen, met name de oprichter van de beweging, Theodor Herzl, waren meer ambivalent, maar na zijn dood in 1904 was de oriëntatie op Palestina vast en eensgezind.

In de context van de Europese Jodenhaat en het Europese kolonialisme in de wereld als geheel, werd het zionisme de mobiliserende ideologie van verovering en kolonisatie die het Europese kolonialisme en antisemitisme samenbracht. Wat we in Palestina zien, is een logische en retorische voortzetting van de Joodse Holocaust in Europa, die zelf de Duitse genocide in Afrika nabootste – de Herero- en Nama-genocide van 1904 in het huidige Namibië.

Een overzicht van kolonialisme door kolonisten

In zijn baanbrekende studie The Ethnic Cleansing of Palestine (2006) schetste Pappé de historische context van deze kolonisatie en koppelde deze aan de geschiedenis van het Europese antisemitisme en de aanhoudende vervolging van het Joodse volk:

Het zionisme ontstond eind jaren 1880 in Centraal- en Oost-Europa als een nationale herlevingsbeweging, aangewakkerd door de groeiende druk op Joden in die regio's om zich volledig te assimileren of het risico te lopen op voortdurende vervolging (hoewel, zoals we weten, zelfs volledige assimilatie geen garantie bood tegen uitroeiing in het geval van nazi-Duitsland).

Aan het begin van de twintigste eeuw associeerden de meeste leiders van de zionistische beweging deze nationale herleving met de kolonisatie van Palestina. Anderen, met name de oprichter van de beweging, Theodor Herzl, waren ambivalenter, maar na zijn dood in 1904 was de oriëntatie op Palestina vast en consensueel.

In de context van de Europese Jodenhaat en het Europese kolonialisme in de wereld als geheel, werd het zionisme de mobiliserende ideologie van verovering en kolonisatie die het Europese kolonialisme en antisemitisme samenbracht. Wat we in Palestina zien, is een logische en retorische voortzetting van de Joodse Holocaust in Europa, die zelf de Duitse genocide in Afrika nabootste – de Herero- en Nama-genocide van 1904 in het huidige Namibië.

Een overzicht van kolonialisme door kolonisten 

Het fenomeen dat Israël met het Westen verbindt, is het kolonialisme door kolonisten.

Zuid-Afrika, zich bewust van het jus cogens-karakter (Jus cogens is Latijn voor "dwingend recht,” een term uit het internationaal recht voor fundamentele normen waar staten niet van mogen afwijken svh) van het verbod op genocide en het erga omnes- en erga omnes partes-karakter verwijst naar juridische verplichtingen die de internationale gemeenschap als geheel betreffen, terwijl erga omnes partes verplichtingen zijn die voortkomen uit multilaterale verdragen en alleen gelden tussen de aangesloten staten (partijen). Het verschil ligt dus in de reikwijdte: erga omnes is universeel, terwijl erga omnes partes beperkt is tot de verdragslanden.

Zuid-Afrika, zich bewust van het jus cogens-karakter van het verbod op genocide en het erga omnes- en erga omnes partes-karakter van de verplichtingen van staten onder het Genocideverdrag, doet het onderhavige verzoek om Israëls verantwoordelijkheid voor schendingen van het Genocideverdrag vast te stellen; Israël volledig aansprakelijk te stellen op grond van het internationaal recht voor die schendingen; en – het meest direct – een beroep te doen op dit Hof om de dringende en zo volledig mogelijke bescherming te waarborgen voor Palestijnen in Gaza, die nog steeds een ernstig en onmiddellijk risico lopen op voortdurende en verdere genocide.

De verplichtingen van staten onder het Genocideverdrag, doet het onderhavige verzoek om Israëls verantwoordelijkheid voor schendingen van het Genocideverdrag vast te stellen; Israël volledig aansprakelijk te stellen op grond van het internationaal recht voor die schendingen; en – het meest direct – een beroep te doen op dit Hof om de dringende en zo volledig mogelijke bescherming te waarborgen voor Palestijnen in Gaza, die nog steeds een ernstig en onmiddellijk risico lopen op voortdurende en verdere genocide. 

Toepassing van het Verdrag inzake de voorkoming en bestraffing van genocide in de Gazastrook (Zuid-Afrika tegen Israël, 29 december 2023) 

Het fenomeen dat Israël met het Westen verbindt, is het kolonialisme door kolonisten.

De afgelopen decennia is er een aanzienlijke toename geweest in kritische studies over Israël als een sterk voorbeeld van Europees kolonialisme. In een baanbrekend essay van boeklengte, oorspronkelijk geschreven in 1966 en gepubliceerd tijdens de Arabisch-Israëlische oorlog van 1967 in Jean-Paul Sartres toonaangevende tijdschrift Les Temps Modernes, identificeerde de eminente Franse wetenschapper Maxime Rodinson (1915-2004) Israël duidelijk als een koloniale staat. (Rodinson, was een zoon van joodse immigranten uit Rusland svh) Het essay verscheen vervolgens in 1973 in het Engels en legde een solide wetenschappelijke basis voor de visie op Israël zoals het is. "Ik geloof,” concludeerde Rodinson in helder, beknopt en onbetwistbaar proza, "dat de oprichting van de staat Israël op Palestijnse bodem het hoogtepunt is van een proces dat perfect past bij de grote Europees-Amerikaanse expansiebeweging in de negentiende en twintigste eeuw, die tot doel had nieuwe inwoners te vestigen onder andere volkeren om hen economisch en politiek te domineren. Dit is bovendien een voor de hand liggende diagnose, en als ik er zoveel woorden aan heb besteed, is dat alleen vanwege de afzonderlijke pogingen die zijn gedaan om deze te verhullen." Een ander baanbrekend essay uit dezelfde periode werd geschreven door de prominente econoom Arghiri Emmanuel (1911-2001). Getiteld "White-Settler Colonialism and the Myth of Investment Imperialism" (1972), theoretiseerde dit essay het idee verder dan alleen Israël. Het doel van beide belangrijke werken was om kolonialisme door kolonisten te definiëren als de systematische eliminatie van lokale inwoners en hun vervanging door een nieuwe bevolking.

Het onderzoek naar Israël als kolonie van kolonistenblijft toenemen. In een recentere studie, "The Other Shift: Settler Colonialism, Israel, and the

Occupation" (2013), betoogt historicus Lorenzo Veracini dat we een verschuiving hebben gezien "van een grens naar een etnisch conflict,” hetgeen neerkomt op een overgang van een systeem van relaties dat kan worden begrepen als koloniaal naar een relationeel systeem dat cruciaal wordt gekenmerkt door koloniale vormen. Veracini verduidelijkt het onderscheid tussen koloniale- en kolonisten-formaties en stelt dat de onvolledigheid van Israëls kolonisten project ertoe heeft geleid dat de bezetting van Palestina een meer klassieke koloniale vorm heeft aangenomen. In een andere belangrijke studie, "A Century of Settler Colonialism in Palestine: Zionism's Entangled Project,” identificeren Tariq Dana en Ali Jarbawi Israël als "het meest geavanceerde koloniale kolonisten-project van onze tijd.” Zij stellen dat "zolang dit kolonialistische project onverminderd doorgaat, het een ingewikkeld project is, dat niet in staat is het ultieme punt van Joodse exclusiviteit in het land te bereiken." Ook zij identificeren de operationele logica van het kolonialisme als "het elimineren van de inheemse bevolking.” Tegelijkertijd identificeren ze terecht "de levendige Palestijnse aanwezigheid in het land, het alledaagse verzet tegen de koloniale orde en de robuuste Palestijnse naleving van hun rechten... als structurele obstakels voor de uiteindelijke verwezenlijking van de 'zionistische droom'." Zionistisch kolonialisme is en zal altijd onvolledig blijven, aangezien vijftien miljoen Palestijnen binnen en buiten hun thuisland simpelweg weigeren Palestina los te laten.

Centraal in het project van het kolonialisme staat natuurlijk het uitwissen van de inheemse bevolking. In een zeer invloedrijk essay, "Settler Colonialism and the Elimination of the Native" (2006), schetst de Australische historicus Patrick Wolfe (1949-2016) een compleet panorama van wat er gebeurt in het proces van actieve, gewelddadige en racistische onteigening van de inheemse bevolking – een kaart die we tot op de dag van vandaag in Palestina hebben zien ontvouwen: het kolonialisme van de kolonisten vernietigt om te vervangen. Zoals Theodor Herzl, grondlegger van het zionisme, opmerkte in zijn allegorische manifest/roman: "Als ik een oud gebouw door een nieuw gebouw wil vervangen, moet ik eerst slopen voordat ik kan bouwen." Een halve eeuw later herinnerde de voormalige locoburgemeester van West-Jeruzalem, Meron Benvenisti, zich dat hij tot het besef kwam: "Als lid van een baanbrekende jeugdbeweging heb ik zelf 'de woestijn laten bloeien' door de eeuwenoude olijfbomen van al-Bassa te ontwortelen om de grond vrij te maken voor een bananenplantage, zoals vereist door de principes van 'geplande landbouw' van mijn kibboets, Rosh Haniqra." Het hernoemen staat centraal in de kadastrale uitwissing/vervanging van de Palestijnse Arabische aanwezigheid waar Benvenisti zo aangrijpend over vertelt... De ideologische rechtvaardiging voor de onteigening van de inheemse bevolking was dat “wij” het land beter konden gebruiken dan zij, niet dat wij oorspronkelijk op het land woonden en slechts naar huis terugkeerden.

In een andere, even cruciale studie, "Settler Colonial Logics and the Neoliberal Regime" (2016), plaatsen David Lloyd en Patrick Wolfe het kolonialisme in de bredere context van het geglobaliseerde kapitalisme: "In het bijzonder worden kolonialisme en primitieve accumulatie beschouwd als behorend tot de vroege stadia van kapitaalexpansie en dus als formaties die in het verleden zijn ontstaan." Maar zij stellen dat "de voortdurende geschiedenis van het kolonialisme een cruciaal terrein vormt voor het begrijpen van militaire bezetting en de formaties en praktijken van de neoliberale staat die is ontstaan ​​om een ​​nieuw regime van accumulatie te reguleren en te bevorderen.”

Het belang van deze buitengewone wetenschappelijke studie ligt in de vergelijkende dimensie ervan, namelijk dat het Israël niet specifiek belicht, geografisch of historisch. In "Zionism as Colonialism: A Comparative View of Diluted Colonialism in Asia and Africa" ​​(2008), een uitgesproken vergelijkende studie, betoogt Ilan Pappé: "Zionistische kolonisten... werden gedreven door een nationale impuls, maar gedroegen zich als pure kolonialisten." Om het punt theoretischer en overtuigender te maken, plaatst Pappé het zionisme terecht in de context van het Europese wereldwijde kolonialisme:

Zionisme was immers niet het enige geval in de geschiedenis waarin een koloniaal project werd nagestreefd in naam van nationale of anderszins niet-kolonialistische idealen. Zionisten verhuisden naar Palestina aan het einde van een eeuw waarin Europeanen een groot deel van Afrika, het Caribisch gebied en andere gebieden beheersten in naam van "vooruitgang" of idealisme dat de zionistische beweging niet onbekend was.

De taal van dat idealisme is consistent geweest tijdens de Europese koloniale veroveringen van de wereld en is het meest duidelijk aanwezig in Palestina sinds het begin van het zionistische project. Zionisme "ontstond in een eeuw waarin Franse kolonisten Algerije koloniseerden, vanuit een atavistische en emotionele band met de Algerijnse bodem die niet minder diep was dan die welke de vroege zionisten beleden met betrekking tot Eretz Yisrael. (Groot Israel, van de Nijl tot de Eufraat. svh)“

Zionisten namen ook volledig deel aan de "blanke last van het beschaven van de inheemse bevolking": "Net als de zionisten waren de door Europeanen op deze continenten gestichte koloniën naar verluidt in het belang van de lokale bevolking. Uiteindelijk werden de koloniën imperialistische gemeenschappen die slechts de strategische belangen van de Europese mogendheden en de kolonisten zelf dienden. In de periode van de penetratie van de blanke man in Afrika en Azië "keerden" de Joden terug naar hun 'thuisland'."

De uitvinding van Israël imiteert de uitvinding van het Westen als de totemistische mascotte van een geglobaliseerd kapitalisme, met zijn brute koloniale kant. Israël is de microkosmos van het Westen – en doet in Palestina wat het Westen de wereld heeft aangedaan. Israëliërs hebben generaties Palestijnen afgeslacht naar het voorbeeld van Europese kolonialisten die de aarde verwoestten. Om dit volledig straffeloos te doen, moesten ze Palestijnen omvormen tot herkenbare objecten, tot beesten, die in een dierentuin werden gehouden, of tot gemummificeerde levenloze voorwerpen in een natuurhistorisch museum.

Bij het citeren van Kurtz aan het einde van Conrads Heart of Darkness (1899) staat Sven Lindqvist even stil bij het woord “uitroeien." Hij schrijft: "Afrikanen worden al sinds de allereerste contacten beesten genoemd, toen Europeanen hen beschreven als 'onbeleefd en beestachtig,’ en 'wreder dan de beesten waarop ze jagen'."

Lees nu deze korte alinea van de Onderzoekscommissie voor het Bezette Palestijnse Gebied, gedateerd 19 juni 2024:

Met betrekking tot de Israëlische militaire operaties en aanvallen in Gaza vanaf 7 oktober concludeerde de Commissie dat de Israëlische autoriteiten verantwoordelijk waren voor oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en schendingen van het internationaal humanitair recht en de mensenrechten, waaronder uitroeiing, het opzettelijk aanvallen van burgers, moord of opzettelijke doodslag, het gebruik van uithongering als oorlogsmethode, gedwongen verplaatsing, gender-vervolging, seksueel en gender-gerelateerd geweld dat neerkomt op marteling, en wrede of onmenselijke behandeling.