In haar Parool-column van vandaag, maandag 13 oktober 2025, stelt de zioniste Natascha van Weezel onder de kop:
Ik dacht aan de hoop die mij vaker verliet dan ik wenste. Aan de vriendschappen die ik verloor
schrijft wekelijks een column voor Het Parool
In de dagen voorafgaand aan 7 oktober draaide mijn hoofd overuren. Soms leek het net alsof mijn keel wat werd dichtgeknepen. Vooral wanneer ik stilstond bij de bijna 1500 Israëli’s die op die donkere herfstdag werden vermoord of als gijzelaar werden meegenomen. https://www.parool.nl/columns-opinie/ik-dacht-aan-de-hoop-die-mij-vaker-verliet-dan-ik-wenste-aan-de-vriendschappen-die-ik-verloor~b24f17a2/
Wat meteen opvalt is dat Van Weezel in de eerste zinnen opnieuw begint zichzelf centraal te stellen, en dat 'hoop' haar centrale thema is, en wel omdat zij niet beseft dat, zoals Albert Camus duidelijk maakte, "De mens in opstand [moet] komen tegen zijn hopeloze omstandigheid, aangezien uit de hoop al het menselijke ongeluk voortkomt. Het is daarom beter niet te hopen.
Door niet te hopen onderscheidt de absurde mens zich van de suïcidale mens. Zowel zelfmoord als hoop zijn slechts pogingen om aan het absurde te ontsnappen. Het is vluchtgedrag en Camus wil juist dat we tegen het absurde in opstand komen, in plaats van het te ontwijken," aldus de korte samenvatting van zijn denken over hoop.
Al in 1939 schreef Albert Camus in zijn in Engels verschenen essaybundel Summer in Algiers:
"Uit de doos van Pandora, waar alle kwalen van de mensheid huisden, haalden de Grieken na alle andere hoop tevoorschijn, als de meest verschrikkelijke van allemaal. Ik ken geen enkel symbool dat meer beroering veroorzaakt; want, in tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen, staat hoop gelijk aan berusting. En leven is juist niet berusten."
Hoop maakt blind, omdat zij de weigering is om het leven te accepteren zoals het zich voordoet. Camus wijst erop dat hoop en wanhoop niet elkaars tegengestelden zijn, zoals de meeste mensen denken, maar dat men
"nog steeds ten volle [kan] leven terwijl men de hoop afwijst, en in feite kan men dat alleen doen zonder hoop. Hoop wordt door de absurdist gezien als een andere frauduleuze methode om het absurde te ontwijken, en door geen hoop te hebben, wordt men gemotiveerd om elk vluchtig moment ten volle te leven."
Dus wanneer Natascha van Weezel blijft beweren dat "Elk beetje hoop helpt, hoe klein ook," is deze bewering vals. En ik meen dat die valsheid voortkomt uit het feit dat zij maar al te goed beseft dat het zionistisch extremisme onder Netanyahu niets anders is dan fascisme dat door een hoog percentage Joden in Israel, en een aanzienlijk aantal joden in Europa en de VS, wordt gesteund, financieel en ideologisch. Zij beseft wel degelijk dat, in haar woorden, twee ''jaar vol niets ontziend geweld in Gaza,'' waarbij de ''totale infrastructuur verwoest' is en Palestijnse burgers "keer op keer op de vlucht sloegen," en twee miljoen onschuldigen "hongersnood" leden, terwijl er sprake is van tenminste '67.000 doden," en zeker -- ik citeer haar opnieuw -- "169.000 gewonden," van wie de meerderheid Palestijnse vrouwen en kinderen zijn, een deel van hen zwaar gehandicapt door het leven moeten nadat hun armen of benen waren geamputeerd. Natascha van Weezel weet dat dit een wrede genocidale politiek is, gesteund door het merendeel van het Nederlandse parlement, dat eerder de dood van haar vader collectief herdacht omdat:
"Met zijn overlijden Nederland een meesterjournalist en markante persoonlijkheid [heeft] verloren," aldus de toenmalige Kamervoorzitter Khadija Arib, terwijl enige dagen eerder premier Mark Rutte vol lof had gesproken over Van Weezel, en zijn "Max" karakteriseerde ‘als journalist gevreesd, maar als mens geliefd.’ Rutte beschouwde hem al "decennialang als één van de toonaangevende stemmen in de Nederlandse parlementaire journalistiek... Max was een Haagse vedette zonder sterallures. Over de jaren heen hebben we een wederzijdse band van respect en persoonlijke waardering opgebouwd,’ zo verklaarde de huidige secretaris-generaal van de NAVO in zijn boodschap aan het Nederlandse volk. Als premier roemde Rutte Van Weezel als scherp analyticus, altijd goed ingevoerd, en bovenal een meesterinterviewer met humor. "Max was een Haagse vedette zonder sterallures. Over de jaren heen hebben we een wederzijdse band van respect en persoonlijke waardering opgebouwd."
Het fenomeen van de corrupte journalistiek ontstond tijdens de opkomst van de massamaatschappij. Door de massaproductie en massaconsumptie werd begin twintigste eeuw de beheersing van de massa een steeds grotere prioriteit voor de elite, een gegeven waarvan nationaal-socialisten als ook communisten en liberalen zich uiterst bewust waren, en vanzelfsprekend nog steeds zijn. Hoe houdt men de massa in bedwang? Vandaar het doorslaggevende belang van de economische en financiële macht om te kunnen beschikken over "betrouwbare" woordvoerders van de "vrije pers," die voor de elite van de "deep state" een zo gunstig mogelijk beeld scheppen. Max van Weezel liet zich gebruiken door de politieke journalistiek te reduceren tot simplistische propaganda, de wereld van 'ditjes en datjes,’ zoals hijzelf zo treffend formuleerde, gekeutel in de marge, zo begon hij tegen het einde van zijn leven te realiseren. De journalistiek van de trivialiteiten heeft inmiddels serieuze journalistiek in de mainstream media onmogelijk gemaakt, constateerde hij vlak voor zijn dood. Den Haag is een klein wereldje vol grote ego’s, getuige ondermeer Max van Weezel’s beschrijving:
"Het geeft toch een kick als Mark Rutte je op de schouders slaat en zegt dat hij je artikel heeft gelezen. Dat werkt verslavend — de drive van mensen als Frits Wester en Ferry Mingelen zal zo te verklaren zijn. Ik merkte het afgelopen week weer: met journalistenvakbond NVJ waren we in Den Haag op bezoek bij burgemeester Jozias van Aartsen. Iedereen kreeg een handje, maar bij mij was het meteen: 'Hé Max, wat leuk dat je bent gekomen.' Je telt toch mee, zij het op Madurodam-niveau."
Meetellen, erbij horen, schouderklopjes ontvangen, het zijn kicks voor journalisten die hun eigenwaarde ontlenen aan de gespeelde aandacht die zij van autoriteiten op "Madurodam-niveau" krijgen. Iemand die bij gebrek aan een doorleefde identiteit zich zo inspande louter en alleen om de aandacht op zich te vestigen, roept uiteindelijk een gevoel van medelijden op. Daar komt bij dat Nederlanders idolaat zijn van slachtoffers. Die geven hen het gevoel van superioriteit. Met een zeker pervers genoegen lazen ze over Max van Weezel’s ellende, over zijn "getraumatiseerde moeder, familie in Australië die nooit meer naar Europa durft uit angst voor de nazi's: als je niet depressief wilt raken of maatschappelijk wilt mislukken, moet je niet met de oorlog bezig zijn. Ik denk dat ik, om er niet aan onderdoor te gaan, de identiteit heb gekozen van de geslaagde Haagse verslaggever voor Vrij Nederland."
Toen hij opmerkte "anoniem" te hebben "meegewerkt aan een boekje, met een eerlijk verhaal over hoe het is om op te groeien tussen Holocaust-overlevenden. Daar wilde ik mijn naam absoluut niet bij hebben," en de interviewster vroeg: ‘Waarom niet?’ was het antwoord: "Ik wilde niet zielig worden gevonden, geen mislukkeling zijn," waaraan Van Weezel toevoegde:
"Ik heb me decennialang verscholen achter de façade van de geslaagde journalist. In Den Haag stonden de Mark Ruttes en Alexander Pechtolds van deze wereld me op de schouders te slaan, 'dag Max.' Daar was ik iemand."
Zijn hele werkzame leven lang had hij ernaar gestreefd "iemand" te worden, en daarvoor gebruikte hij de parlementaire politiek, om tegen het einde van zijn leven te beseffen dat hij al die tijd eigenlijk iemand anders was geweest. Zieliger is nauwelijks denkbaar. Het intens vergeefse van zijn optreden sprak ook uit de volgende opmerking, tien maanden voor zijn dood:
"Ergens denk ik: je had ook wel met een kalasjnikov op een heuveltop mogen staan om ons de vijand van het lijf te houden. Er zit toch ook een Leon-de-Winterachtige Max in me, zo van: timmer erop los als ze met hun poten aan ons lijf of goed komen."
Het zijn de woorden van een man die over zichzelf zei: "Ik probeerde mijn existentiële onzekerheid te compenseren door op alles ja te zeggen," en die er nooit in slaagde precies te bepalen waar zijn loyaliteit lag. Was het de democratische rechtstaat Nederland, of de racistische "Apartheidsstaat Israel"? Tegen het einde van zijn leven droomde hij ervan op een heuveltop in de bezette Westbank "de vijand van het lijf" te houden "met een kalasjnikov." Dat die "vijand" de legitieme bewoners waren van de door de oorlogszuchtige Joodse zionisten bezette en belegerde Palestijnse gebieden, maakte de diep gefrustreerde Max niet uit. In het kader van de zionistische behoefte aan "Lebensraum" moest nog meer land etnisch gezuiverd worden. En "[a]ls ze met hun poten aan ons lijf en goed komen" dan "timmer" je als "joods jongetje dat er van Adolf Hitler eigenlijk niet had mogen zijn," er gewoon "op los," en vermoord je met een kalasjnikov-aanvalsgeweer iedere Palestijn die voor zijn of haar rechten opkomt, net zoals de nazi’s destijds deden met de verzetstrijders in het bezette Europa. Nog steeds wordt deze ziekelijke, agressieve mentaliteit in Nederland geaccepteerd, en zelfs bewonderd, zoals bleek toen Tweede Kamerleden de dood van de in hun ogen "meesterjournalist en markante persoonlijkheid" herdachten. Het zijn de gojim die dit soort joden hebben gecreëerd. Door de geschiedenis heen zijn de joden en hun rijke woordvoerders door de gojim misbruikt.
Terug naar zijn dochter Natascha, die vandaag liet weten dat "In de dagen voorafgaand aan 7 oktober draaide mijn hoofd overuren. Soms leek het net alsof mijn keel wat werd dichtgeknepen. Vooral wanneer ik stilstond bij de bijna 1500 Israëli’s die op die donkere herfstdag werden vermoord of als gijzelaar werden meegenomen."
"Voorafgaand aan 7 oktober"? "1500 Israeli's"? Er is kennelijk geen eindredacteur bij Het Parool die checkt of er niet teveel kolder in de krant staat. Wat betreft dit verzonnen aantal van 1500 vermoordde dan wel gegijzelde Joodse Israeli's, luistert u naar het uitvoerig beschreven werkelijke aantal, die in haar zionistische propaganda wordt verzwegen. Aan het woord twee semitische deskundigen en één alom gerespecteerde niet-joodse Amerikaanse hoogleraar: John Mearsheimer: Hamas heeft op 7 oktober GEEN 1200 burgers gedood. https://www.youtube.com/watch?v=5NiJqduiBvA
https://www.youtube.com/watch?v=5NiJqduiBvA
Meer over de "Shtadlones," de zogeheten "hofjoden" de volgende keer.
1 opmerking:
Er zitten volgens B'Tselem zo'n 10.000 Palestijnen in Israëlische gevangenissen waarvan een groot deel in administratieve detentie een hoop hoeven dus niet op een advocaat te hopen omdat ze niet eens te horen krijgen op grond van welke aanklacht ze geïnterneerd zijn. Daaronder bevinden zich zo'n 400 kinderen. Kinderen horen al helemaal niet in gevangenissen. En gezondheidswerkers ook niet! Hoop van Natasja in bange dagen terwijl het plan niet voorziet in rechtvaardigheid, niet in erkenning en zelfbeschikking, niet in schadeloosstelling en niet in het fundamentele beginsel dat een staat voor joden anderen uitsluit helemaal niet ter discussie staat terwijl dit reli-racisme voor democratisch moet doorgaan en we zien hoe het slechts dominantie nastreeft over anderen en de intenties onverholen keer op keer uitgesproken, de daden eraan toevoegend, er geen misverstand over laten bestaan. Natasja's hoop is onoprecht omdat ze de controle om op iets om op te hopen verliest en de realiteit uit het oog verloren is, zoiets noemen we wanhopig. Het is hetzelfde als wanneer er geroepen wordt door Joodse studenten (eg LChaim) dat ze zich onveilig 'voelen' terwijl er geen bewijs is dat ze zich zorgen hoeven te maken omdat protesterende studenten uitstekend het onderscheid weten te maken tussen antisemitisme en antiZionisme. Het de entno en -apartheid staat, het verdrijvings koloniale project en haar aspiraties zijn die de wereld voor joden steeds onveilig maakt. Wees bang voor wat je verlangd. Vestig je hoop niet op superioriteit of identiteit begin bij gelijkwaardigheid geworteld in humaniteit. Natasja is inderdaad het slachtoffer van haar hoop en volhard daarin, waaruit blijkt ze al een tijd haar verstand verloren heeft.
Een reactie posten