Frits Barend en zijn 'Fischklösschen auf jüdische Art.'

Frits Barend. Zijn keppeltje maakt hem niet tot Jood, hoe graag deze sportjournalist dit zou willen.

Ik hoorde vanmiddag bij toeval op Radio 1 een uitzending van de bejaardenomroep de stem van onze pro-Israel fanaat Frits Barend. Tussen alle prietpraat over sport verklaarde Frits ineens dat Hamas uit is op de vernietiging van Israel, maar Israel niet uit is op de vernietiging van Gaza.  De interviewer nam niet de moeite om de malle Barend te corrigeren, want de Nederlandse, en vooral Hilversumse journalistiek is deze eeuw collectief in slaap gevallen. Even maf is deze man: 

Smotrich, Israeli Minister of Housing: "The international law does not apply to the Jews... and this is the difference between the chosen people and the others."

3 aug. 2025

692,3K Weergaven

Vroeger werden dergelijke absurde uitspraken door de Westerse pers verzwegen omdat zij niet  beschuldigd wilden worden van 'antisemitisme,' Jodenhaat.

Ik heb mij nooit door dergelijke beschuldigingen laten weerhouden, ondermeer omdat de overgrote meerderheid van de zionisten domweg niet Joods is. Zij hadden in al die eeuwen ook nooit Hebreeuws gesproken, maar Jiddisch, een verbastering van de Duitse taal. Hun favoriete dis was 'Gefilte Fisch, Fischklösschen auf jüdische Art,' oftewel 'gevulde vis.' Waarom aten deze vermeende Joden 'gefilte vis'? Welnu, de 'bereiding van gevulde vis werd oorspronkelijk gemotiveerd door praktische overwegingen en religieuze verplichtingen. Joodse wetten die werk op de sabbat en feestdagen verbieden, omvatten onder meer een verbod op het losmaken van visgraten tijdens het eten.'  

Hoewel dit een grappige anecdote is, geeft het geen antwoord op de vraag hoe deze mensen ineens in Oost-Europa opdoken, en hun leefgebied zich tot Europees Rusland uitstrekte. Waarom zou een mediterraan volkje na de opstand van extremistische gelovigen tegen de Romeinen zo'n twee millennia geleden naar het koude Noorden zijn getrokken, ver weg van 'het beloofde land'? In werkelijkheid trokken de Joden naar het Westen, en stichtten tenslotte in Spanje, samen met der Moren, een hoog ontwikkelde cultuur, tot fanatieke Christenen met geweld hieraan een eind maakten en zowel de Moren als de Joden na 1492 verdreven. Maar de verdreven Sefardische Joden bleven in in Noord Afrika, waar zij eeuwenlang in harmonie met de gearabiseerde Moslims leefden. Maar waar komen de verre voorouders van Frits Barend dan vandaan? Welnu, uit het Oostblok, en zeker niet uit het 'het heilige land.' 

In zijn boek Matai ve’ech humtza ha’am hayehudi? The Invention of the Jewish People), toont de Israëlische hoogleraar Shlomo Sand aan "dat het Joodse volk nooit heeft bestaan als een 'natie-ras' met een gemeenschappelijke oorsprong, maar dat het eerder een kleurrijke mix van groepen is die op verschillende tijdstippen in de geschiedenis het Joodse geloof aannamen. Hij beargumenteert dat bij een aantal zionistische ideologen de mythische perceptie van de Joden als een oud volk daadwerkelijk leidde tot echt racistisch denken."

Sinds 1982, heeft Sand gedoceerd aan de Universiteit van Tel Aviv, de Universiteit van Californie in Berkeley en de École des hautes études en sciences sociales in Parijs.

Sand is een criticus van het joodse essentialisme en de tendens binnen het moderne jodendomom de etniciteit als basis van het geloof te beschouwen. Hij ziet zichzelf niet als een anti-zionist maar als een post-zionist. In die hoedanigheid schreef hij in 2008 het boek The Invention of the Jewish People. Hierop volgde The Invention of the Land of Israël in 2012 en een jaar later How I Ceased to Be a Jew.

"Hoe het Joodse volk werd uitgevonden"

 Zie Comment le peuple juif fut inventé voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

De sicarii, Joodse messentrekkers die zowel Joden als Romeinen vermoordden. 

Een component van Sands argumentatie is dat de mensen die de oorspronkelijk in Israël levende Joden waren, in tegenstelling tot wat algemeen wordt gedacht, niet werden verbannen na de Bar Kochba-opstand (132-136). Hij stelt dat veel van de hedendaagse Joodse bevolking afstamt van individuen, en groepen, die zich op latere tijdstippen tot het jodendom hebben bekeerd, zoals de Chazaren. Aanvullend stelt hij dat het verhaal van de verbanning een mythe is, die door vroege christenen is gepromoot om Joden voor het nieuwe geloof te werven. Sand schrijft: "Christenen wilden latere generaties Joden laten geloven dat hun voorouders waren verbannen als straf van God." Sand beargumenteert dat de meeste Joden niet werden verbannen door de Romeinen, en dat hen werd toegestaan in het land te blijven. Hij stelt dat het aantal bannelingen hooguit in de grootte-orde van tienduizenden ligt. Verder betoogt hij dat veel Joden zich (noodgedwongen) bekeerden tot de islam volgend op de Arabische verovering en overheersing, en door de veroveraars werden geassimileerd.

Hij concludeert dat deze oorspronkelijke Joden het werkelijke voorgeslacht van de Palestijnse Arabieren zijn.

Sand verklaart de geboorte van het concept van een Joods volk als volgt: "[o]p een zeker moment in de 19e eeuw namen intellectuelen van Joodse oorsprong in Duitsland, beïnvloed door het volkse karakter van het Duits-Germaanse nationalisme, de taak op zich 'retrospectief' een volk uit te vinden, vanuit de wens een modern Joods volk te creëren. Vanaf de historicus Heinrich Graetz begonnen Joodse historici de geschiedenis van het jodendom op te tekenen als de geschiedenis van een natie die een koninkrijk was, een dolend volk werd en uiteindelijk terugkeerde naar zijn geboortegrond."

Reacties op de publicatie

Sand wist dat hij, zodra hij zich zou gaan bezighouden met historische perioden die niet tot zijn expertise behoorden, zou worden blootgesteld aan vernietigende kritiek van historici die wél in deze gebieden gespecialiseerd zijn. Toch komt de grootste kritiek vooral van enkele joodse wetenschappers die juist niet in de klassieke geschiedenis van het Jodendom gespecialiseerd zijn. De scherpte van sommige kritiek moet ook in de context worden beschouwd van de partijstrijd die in het Israëlische academische milieu heerst tussen zionisten en post-zionisten...

Historicus en journalist Tom Segev schreef dat Sand's boek "is bedoeld om het idee te promoten dat Israël een 'staat voor al zijn burgers' – Joden, Arabieren en anderen – zou moeten zijn, in contrast met Israëls zelfverklaarde identiteit van 'Joods democratische' staat," dat het boek over het algemeen "goed geschreven" is en dat het "vele feiten en inzichten die veel Israëliërs zal verbijsteren die ze voor het eerst lezen" bevat...

Voor Dr. Ofri Ilany, historicus en journalist:  "behandelt het meeste van [het] boek niet de uitvinding van het Joodse volk door het moderne Joodse nationalisme, maar eerder de vraag waar de Joden vandaan komen."

De reactie van Shlomo Sand op deze kritiek: "Het is waar dat ik gespecialiseerd ben in de geschiedenis van Frankrijk en Europa, en niet in de oude geschiedenis. (...)" en: "Ik ben bekritiseerd in Israël omdat ik schrijf over de Joodse geschiedenis terwijl de Europese geschiedschrijving mijn specialiteit is. Maar een boek zoals dit had een historicus nodig die bekend is met de standaardconcepten van historisch onderzoek zoals die worden gebruikt door academici in de rest van de wereld."

https://nl.wikipedia.org/wiki/Shlomo_Sand

Maar juist 'de vraag waar de Joden vandaan komen,' is een welkome weerlegging van de Christelijke mythologisering over de geschiedenis van het 'uitverkoren volk.' Want laten we eerlijk zijn: op grond waarvan denkt u dat de God van de

joden de Nederlandse sportjournalist Frits Barend tot lid van 'het uitverkoren volk' heeft gemaakt, die het recht van terugkeer bezit, waardoor de meeste zionisten al vanaf het begin van de 20ste eeuw ervan overtuigd zijn dat zij recht hebben op 'Groot Israel,' van de Nijl tot de Eufraat. En dit alles ten koste van de oorspronkelijke bewoners, onder wie de Palestijnen.  Gekker is nauwelijks denkbaar. Meer, over deze zionistisch verdwazing de volgende keer.