'Vanuit het Midden-Oosten klinken de laatste dagen voorzichtig positieve geluiden over een mogelijk staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas. Ik heb inmiddels al zo vaak gehoord dat de oorlog ‘bijna’ afgelopen was… ik durf nergens meer op te hopen. Aan de andere kant: op dit moment wordt er in elk geval weer met elkaar gepráát.'
Maar juist dat 'práten' heeft tot nu toe voor de Palestijnse bevolking niets opgeleverd, het genocidale zionistische regime moordt zo mogelijk nog meer dan in 1948 en nog steeds blijft de Joodse staat stukken land van de Palestijnen stelen, zonder dat het Westen hiertegen in actie komt. Integendeel zelfs, met ontelbare miljarden worden de bloedbaden mogelijk gemaakt, hetgeen de rest van de wereldbevolking tot de conclusie voert dat er geen eind is gekomen aan het westers kolonialisme. Het 'práten' mag dan wel een joodse Amsterdamse journaliste overtuigen op de goede weg te zitten, ver van het front, maar de massa van de wereldbevolking kan zich deze naïviteit niet permitteren. En trouwens ook niet de Joden in Israel. De oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid, begaan door de terroristische Joodse staat, heeft het zionisme nu tot op het bot ontmaskerd, waardoor logischerwijs de haat en walging tegen de Joodse staat en zijn sympathisanten wereldwijd zijn toegenomen.
Deze ontwikkeling begint langzaam maar zeker ook tot de Joodse Israeli's en de diaspora-joden door te dringen. De omslag is onder andere te bespeuren in de columns van Natascha van Weezel, dochter van wijlen Max van Weezel, die tegen het einde van zijn leven verklaarde: 'Ik wilde niet zielig worden gevonden, geen mislukkeling zijn,’ waaraan hij toevoegde: 'Ik heb me decennialang verscholen achter de façade van de geslaagde journalist. In Den Haag stonden de Mark Ruttes en Alexander Pechtolds van deze wereld me op de schouders te slaan, 'dag Max.' Daar was ik iemand.' En toch ook weer niet, aangezien hij vlak voor zijn dood begon te beseffen dat hij al die tijd eigenlijk iemand anders was geweest, een identiteitsloze. Zieliger is nauwelijks denkbaar. Het intens vergeefse van zijn leven sprak ook uit de volgende opmerking tien maanden voor zijn dood: ‘Ergens denk ik: je had ook wel met een Kalasjnikov op een heuveltop mogen staan om ons de vijand van het lijf te houden. Er zit toch ook een Leon-de-Winterachtige Max in me, zo van: timmer erop los als ze met hun poten aan ons lijf of goed komen.’ Het zijn de woorden van een man die over zichzelf zei: 'Ik probeerde mijn existentiële onzekerheid te compenseren door op alles ja te zeggen,' en die er dus nooit in slaagde precies te bepalen waar zijn loyaliteit lag. Was het de democratische rechtstaat Nederland, of de genocidale Apartheidsstaat Israel? Tegen het eind van zijn bestaan op aarde droomde hij ervan op een heuveltop in de bezette en grotendeels geconfisqueerde Westbank ‘de vijand van het lijf’ te houden ‘met een Kalasjnikov.’ Dat die ‘vijand’ de legitieme bewoners waren van de door de bellicose Joodse zionisten bezette Palestijnse gebieden, maakte de diep gefrustreerde Max niet uit. Vrede speelde daarbij geen rol, zoveel mogelijk bezit van de Palestijnse bevolking, daar draait het voor de meeste zionisten om. In het kader van deze pathologische behoefte aan nog meer ‘Lebensraum’ moet steeds meer land etnisch gezuiverd worden. En ‘[a]ls ze met hun poten aan ons lijf en goed komen’ dan ‘timmer’ je als ‘joods jongetje dat er van Adolf Hitler eigenlijk niet had mogen zijn,’ er gewoon ‘op los,’ en vermoord je met een AK-47-aanvalsgeweer iedere Palestijn die voor zijn en haar rechten opkomt.
Inmiddels heeft Max' dochter Natascha zich meer en meer gedistantieerd van het Joods fascisme. Zo schreef zij in voornoemde column:
Steeds vaker merk ik dat ik de neiging heb verhalen uit Gaza uit de weg te gaan. Wat daar gebeurt, is zó hartverscheurend, welke ziel is daartegen bestand.
Toch dwing ik mezelf om de situatie te blijven volgen. Ik mág niet wegkijken. Je kop in het zand steken is weliswaar makkelijker, maar wat bereik je daarmee? Bizar genoeg hebben de duizelingwekkende cijfers van doden soms een afstompende werking. Daarom probeer ik me vooral te verdiepen in persoonlijke verhalen.
Onlangs werd ik diep geraakt door een passage uit een reportage van de Volkskrant over de erbarmelijke situatie in het noorden van Gaza. De 60-jarige Mahmoud Abdallah vluchtte naar Gaza-Stad, maar woonde daarvoor in Jabalia. Hij vertelt over het gebrek aan voedsel daar: ‘We gingen de huizen in van mensen die halsoverkop waren vertrokken, om te kijken of ze iets eetbaars hadden achtergelaten. We vonden meel met wormen erin, een paar blikken bonen – het was belangrijk om maar iets te hebben.’
Het is een verademing deze compassie te lezen tussen al die reacties van joodse Nederlanders die de genocide van hun Joodse staat steunen. Immers, centraal in het leven van ieder normaal mens staat de empathie, het vermogen om het leed van een ander te zien en te doorgronden, zoals de Palestijnse schrijfster Susan Abulhawa benadrukte tijdens een lezing 'at the Oxford Union debate' begin december 2024. Zij wees op het volgende:
'Chaim Weizman, een Russische Jood, sprak over de uitdaging wat te doen met de inheemse bewoners van het land en zei in 1921 tegen het World Zionist Congress dat Palestijnen vergelijkbaar waren met "de rotsen van Judea, obstakels die moesten worden opgeruimd op een moeilijk pad."
David Gruen, een Poolse Jood, die zijn naam veranderde in David Ben Gurion om relevant te klinken voor de regio, zei: "We moeten Arabieren verdrijven en hun plaatsen innemen.”
Er zijn duizenden van dergelijke gesprekken tussen de vroege zionisten die de gewelddadige kolonisatie van Palestina en de vernietiging van haar inheemse bevolking beraamden en uitvoerden.
Maar ze waren slechts gedeeltelijk succesvol, ze vermoordden of etnisch zuiverden 80% van de Palestijnen, wat betekende dat 20% van ons overbleef, een blijvend obstakel voor hun koloniale fantasieën, die het onderwerp werden van hun obsessies in de decennia die volgden, vooral na de verovering van wat er nog over was van Palestina in 1967.
Zionisten betreurden onze aanwezigheid en debatteerden openlijk in alle kringen — politieke, academische, sociale, culturele kringen — over wat er met ons moest gebeuren; wat te doen met het Palestijnse geboortecijfer, met onze baby's, die zij een demografische bedreiging noemen.
Benny Morris, die hier oorspronkelijk had moeten zijn, uitte ooit spijt dat Ben Gurion "de klus niet had geklaard" om ons allemaal kwijt te raken, wat datgene zou hebben voorkomen wat zij het "Arabische probleem" noemen.
Benjamin Netanyahu, een Poolse Jood wiens echte naam Benjamin Mileikowsky is, beklaagde zich ooit over een gemiste kans tijdens de opstand op het Tiananmenplein in 1989 om grote delen van de Palestijnse bevolking te verdrijven "terwijl de aandacht van de wereld op China gericht was.”
Enkele van hun beschreven oplossingen voor de overlast van hun bestaan omvatten een "breek hun botten"-beleid in de jaren 80 en 90, bevolen door Yitzhak Rubitzov, een Oekraïense Jood die zijn naam veranderde in Yitzhak Rabin (om dezelfde redenen).
Dat afschuwelijke beleid dat generaties Palestijnen verlamde, slaagde er niet in ons te laten vertrekken. En gefrustreerd door de veerkracht van de Palestijnen, ontstond er een nieuw discours, vooral nadat er een enorm aardgasveld was ontdekt voor de kust van Noord-Gaza ter waarde van biljoenen dollars.
Dit nieuwe discours wordt weerspiegeld in de woorden van kolonel Efraim Eitan, die in 2004 zei: "we moeten ze allemaal doden.”
Aaron Sofer, een zogenaamde Israëlische intellectuele en politieke adviseur, hield in 2018 vol dat "we moeten doden en doden en doden. De hele dag, elke dag.”
Toen ik in Gaza was, zag ik een jongetje van nog geen 9 jaar oud wiens handen en een deel van zijn gezicht waren weggeblazen door een blik met boobytraps met eten dat soldaten hadden achtergelaten voor de hongerende kinderen in Gaza. Later hoorde ik dat ze ook vergiftigd eten hadden achtergelaten voor mensen in Shujaiyya (het zuidelijk deel van de oude stad Gaza. svh), en in de jaren 80 en 90 hadden Israëlische soldaten speelgoed met boobytraps achtergelaten in Zuid-Libanon dat explodeerde toen blije kinderen het oppakten.
De schade die ze (de zionisten. svh) aanrichten is duivels, en toch verwachten ze dat je gelooft dat zij de slachtoffers zijn. Ze roepen de Holocaust in Europa aan en schreeuwen antisemitisme, en verwachten dat je de fundamentele menselijke rede opzijzet om te geloven dat het dagelijks beschieten van kinderen met zogenaamde "dodelijke schoten" en het bombarderen van hele wijken waarbij hele families levend worden begraven en hele bloedlijnen worden uitgeroeid, zelfverdediging is.
Ze willen je laten geloven dat een man die al meer dan 72 uur niets had gegeten, die bleef vechten zelfs toen hij nog maar één werkende arm had, dat deze man werd gemotiveerd door een aangeboren wreedheid en irrationele haat of jaloezie jegens Joden, in plaats van het ontembare verlangen om zijn volk vrij te zien in hun eigen thuisland.
Het is mij duidelijk dat we hier niet zijn om te debatteren of Israël een apartheids- of genocidale staat is. Dit debat gaat uiteindelijk over de waarde van Palestijnse levens; over de waarde van onze scholen, onderzoekscentra, boeken, kunst en dromen; over de waarde van de huizen waar we ons hele leven aan hebben gewerkt om te bouwen en die de herinneringen van generaties bevatten; over de waarde van onze menselijkheid en ons gevoel van greep op ons eigen leven, ons vermogen onze eigen gedachten en gedrag te beïnvloeden en het vertrouwen dat wij hebben om een breed scala aan taken en situaties aan te kunnen; de waarde van onze lichamen en ambities.
En toch kwamen twee Palestijnen — ikzelf en Mohammad el-Kurd — hierheen om precies dat te doen, en ondergingen de vernedering van het debatteren met degenen die vinden dat onze enige levenskeuzes zouden moeten zijn om ons thuisland te verlaten, ons te onderwerpen aan hun suprematie of beleefd en stilletjes te sterven.
Maar u zou het mis hebben als u zou denken dat ik hier ben om u van iets te overtuigen. De resolutie van het Huis, hoewel goedbedoeld en gewaardeerd, is van weinig belang te midden van deze holocaust van onze tijd.
Ik kwam in de geest van Malcolm X en James Baldwin, die beiden hier en in Cambridge stonden voordat ik werd geboren, tegenover goed geklede, welbespraakte monsters die dezelfde suprematistische ideologieën koesterden als het zionisme — deze noties van recht en privilege, van goddelijk begunstigd, gezegend of gekozen zijn.
Ik ben hier omwille van de geschiedenis. Om te spreken tot generaties die nog niet geboren zijn en voor de kronieken van deze buitengewone tijd waarin het tapijtbombardement op weerloze inheemse samenlevingen wordt gelegitimeerd.
Ik ben hier voor mijn grootmoeders, die beiden stierven als arme vluchtelingen terwijl buitenlandse Joden in hun gestolen huizen woonden.
En ik kwam ook om rechtstreeks met zionisten hier en overal te spreken.
We lieten jullie in onze huizen toen jullie eigen landen jullie probeerden te vermoorden en iedereen jullie wegstuurde. We gaven jullie te eten en te kleden, gaven jullie onderdak en we deelden de overvloed van ons land met jullie, en toen de tijd rijp was, schopten jullie ons uit onze eigen huizen en vaderland, daarna vermoordden en beroofden en verbrandden en plunderden jullie onze levens.
Jullie hebben ons hart eruit gesneden omdat het duidelijk is dat jullie niet weten hoe je in de wereld moet leven zonder anderen te domineren.
Jullie hebben alle grenzen overschreden en de meest verachtelijke menselijke impulsen gekoesterd, maar de wereld krijgt eindelijk een glimp te zien van de terreur die we zo lang door jullie handen hebben moeten doorstaan, en ze zien de realiteit van wie jullie zijn, wie jullie altijd zijn geweest. Ze kijken met grote verbazing naar het sadisme, de vrolijkheid, de vreugde en het plezier waarmee je de dagelijkse details van het breken van onze lichamen, onze geesten, onze toekomst, ons verleden leidt, bekijkt en toejuicht.
Maar wat er ook gebeurt vanaf hier, wat voor sprookjes je jezelf en de wereld ook vertelt, je zult nooit echt bij dit land horen. Je zult nooit de heiligheid van de olijfbomen begrijpen, die je al tientallen jaren omhakt en verbrandt, alleen maar om ons te pesten en onze harten nog een beetje meer te breken. Niemand die in dit land woont, zou zoiets durven doen met de olijven. Niemand die tot deze regio behoort, zou ooit zo'n oud erfgoed als Baalbak of Bittir bombarderen of vernietigen, of oude begraafplaatsen vernietigen zoals jij het onze vernietigt, zoals de Anglicaanse begraafplaats in Jeruzalem of de rustplaats van oude moslimgeleerden en krijgers in Maamanillah. Degenen die uit dit land komen, ontheiligen de doden niet; daarom was mijn familie eeuwenlang de beheerders van de Joodse begraafplaats op de Olijfberg, als arbeid van geloof en zorg voor wat we weten dat deel uitmaakt van onze afkomst en ons verhaal.
Je voorouders zullen altijd begraven liggen in je eigen thuislanden Polen, Oekraïne en elders in de wereld waar je vandaan komt. De mythologie en folklore van het land zullen je altijd vreemd zijn.
Je zult nooit geletterd zijn in de kleermakerstaal van de thobes die we dragen (veelzijdige kledingstuk weerspiegelt niet alleen je identiteit, maar maakt het ook mogelijk om zowel casual als formeel voor de dag te komen. svh) die door onze voormoeders eeuwenlang uit het land zijn voortgekomen — elk motief, ontwerp en patroon spreekt tot de geheimen van lokale overlevering, flora, vogels, rivieren en wilde dieren.
Wat jullie makelaars in hun dure aanbiedingen "oud Arabisch thuis" noemen, zal altijd in hun stenen de verhalen en herinneringen van onze voorouders die ze bouwden, bevatten. De oude foto's en schilderijen van het land zullen jullie nooit kunnen begrijpen en aanvoelen.
Jullie zullen nooit weten hoe het voelt om geliefd en gesteund te worden door degenen die niets te winnen hebben bij jullie aanwezigheid, en in feite alles te verliezen. Jullie zullen nooit het gevoel kennen van massa's over de hele wereld die de straten opgaan en stadions bevolken om te scanderen en te zingen voor jullie vrijheid; en dat komt niet omdat jullie Joods zijn, zoals jullie de wereld proberen te laten geloven, maar omdat jullie verdorven gewelddadige kolonisten zijn die denken dat jullie Joods-zijn jullie het recht geven op het huis dat mijn grootvader en zijn broers met hun eigen handen bouwden op land dat al eeuwenlang in onze familie was. Het komt omdat het zionisme een smet is op het Jodendom en inderdaad op de mensheid.
Jullie kunnen jullie namen veranderen om relevanter te klinken voor de regio en jullie kunnen doen alsof falafel, hummus en za'atar jullie oude gerechten zijn, maar in de krochten van jullie valse identiteit zullen jullie altijd de angel voelen van deze epische vervalsing en diefstal, dat is waarom zelfs de tekeningen van onze kinderen die aan de muren van de VN of in een ziekenhuisafdeling hangen, jullie leiders en advocaten hysterische inzinkingen bezorgen.
Je zult ons niet uitwissen, ongeacht hoeveel van ons je doodt en doodt en doodt, de hele dag, elke dag. Wij zijn niet de rotsen waarvan Chaim Weizmann dacht dat jullie ze uit het land kon halen. Wij zijn de grond zelf. Wij zijn haar rivieren en haar bomen en haar verhalen, omdat dit allemaal werd gevoed door onze lichamen en onze levens gedurende millennia van voortdurende, ononderbroken bewoning van dat stukje aarde tussen de Jordaan en de Middellandse Zee, van onze Kanaänitische, Hebreeuwse, Filistijnse en Fenicische voorouders, tot elke veroveraar of pelgrim die kwam en ging, die trouwde of verkrachtte, liefhad, tot slaaf maakte, zich bekeerde tussen religies, zich vestigde of bad in ons land, en stukjes van zichzelf achterliet in onze lichamen en ons erfgoed. De legendarische, tumultueuze verhalen van dat land zitten letterlijk in ons DNA. Jullie kunnen dat niet doden of weg-propaganderen, ongeacht welke doodstechnologie jullie gebruiken of welke Hollywood- en corporate media-arsenalen jullie inzetten.
Op een dag zal jullie straffeloosheid en arrogantie eindigen. Palestina zal vrij zijn; zij zal worden hersteld in haar multireligieuze, multi-etnische pluralistische glorie; wij zullen de treinen herstellen en uitbreiden die rijden van Caïro naar Gaza naar Jeruzalem, Haifa, Tripoli, Beiroet, Damascus, Amman, Koeweit, Sanaa, enzovoort; wij zullen een einde maken aan de zionistische Amerikaanse oorlogsmachine van overheersing, expansie, extractie, vervuiling en plundering…en jullie zullen ofwel vertrekken, of jullie zullen eindelijk leren om met anderen te leven als gelijken.’
https://x.com/susanabulhawa/status/1862865613183406210
Noting More than 45,000 Palestinians Have Been Killed in Gaza, Assistant Secretary-General Tells Security Council ‘Ceasefire Is Long Overdue’
Prolonged Occupation Will Only Breed More Hatred, Antagonism, Sowing Seeds of Instability in Middle East, Says Delegate
The collective punishment of the Palestinian people and the relentless bombardment of Gaza by Israeli forces is horrific and unjustifiable, a high-level United Nations official told the Security Council today, which also heard from the brother of an Israeli hostage held by Hamas, who implored the 15-member organ not to let his brother’s life to be “used as a bargaining chip”.
“Ceasefire is long overdue,” said Khaled Khiari, Assistant Secretary-General for Middle East, Asia and the Pacific in the United Nations Departments of Political and Peacebuilding Affairs and Peace Operations.
Since 7 October 2023, more than 45,000 Palestinians have been killed in Gaza, according to Gaza’s health ministry, and over 1,700 Israeli and foreign nationals have been killed in attacks in or originated from Gaza, according to Israeli sources. All hostages must be treated humanely and allowed visits from the Red Cross, he said, condemning acts of sexual violence and abuse perpetrated against hostages.
International humanitarian law always applies to all parties to a conflict, and its application does not depend on reciprocity, he went on to say. The protection of civilians is paramount. There must be full accountability for any atrocity crimes that have been committed, he added, also condemning the looting of aid and calling for a full investigation into such acts.
He further reiterated that all Israeli settlements in the occupied West Bank, including East Jerusalem, “have no legal validity” and are in flagrant violation of international law. Such acts are provocative, he added, calling on the Government of Israel to cease such settlement activities immediately.
https://press.un.org/en/2024/sc15944.doc.htm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten