Natascha van Weezel en de Palestijnse Genocide

Met betrekking tot het genocidale Israel stelde Parool-columniste Natascha van Weezel op 23 december 2024. ‘Toch dwing ik mezelf om de situatie te blijven volgen. Ik mág niet wegkijken.’   Het is een opmerkelijke uitspraak van de dochter van de zich ‘linkse jodin’ noemende moeder Anet Bleich, die nog aan het begin van de Tweede Intifada Yasser Arafat de schuld gaf voor het veroorzaken van het massale Joodse geweld waarbij uiteindelijk duizenden Palestijnse jongeren werden vermoord. Op 1 november 2000 schreef Bleich in haar Volkskrant-column:

'het staat onomstotelijk vast dat van de circa 150 doden en zesduizend gewonden het overgrote deel Palestijn is. Het staat vast dat de met stenen en molotov cocktails gooiende Palestijnse jongeren — soms gesteund door schietende militieleden en politiemannen — geen partij zijn voor het modern bewapende Israëlische leger. De VN-Veiligheidsraad, de Algemene Vergadering en de Commissie voor de mensenrechten hebben het "excessieve geweld" van Israël veroordeeld. En bovendien: wat heeft Israël eigenlijk te zoeken in het in 1967 veroverde gebied?’ Om vervolgens met evenveel stelligheid te beweren: 'Het lijkt allemaal zo helder als glas en desondanks is dit beeld misleidend. De confrontatie in de Palestijnse gebieden is een klassiek voorbeeld van een situatie waarin zwak en sterk niet automatisch samenvallen met goed en kwaad. De underdog heeft niet altijd per se gelijk. Het komt voor dat de sterkere partij door de zwakkere wordt geprovoceerd tot geweld. Dat is hier het geval.'

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/waar-heeft-arafat-zijn-nobelprijs-opgeborgen~bb5ca70c/

Ook toen probeerde Anet Bleich het vermoorden van Palestijnse kinderen te rechtvaardigen vanuit een 'diep geworteld racisme' waaraan fanatiek pro-Israël Joden lijdt, zoals de joods Britse auteur John Berger stelde. Aan haar rechtvaardiging ontbreekt zelfs maar het begin van logica.  Zij verklaart namelijk zelf dat 'Palestijnse jongeren' — absoluut 'geen partij zijn voor het modern bewapende Israëlische leger.’ Daarnaast hebben de ‘VN-Veiligheidsraad, de Algemene Vergadering en de Commissie voor de mensenrechten het "excessieve geweld" van Israël veroordeeld. En bovendien: wat heeft Israël eigenlijk te zoeken in het in 1967 veroverde gebied?’ om vervolgens te stellen dat 'desondanks dit beeld misleidend [is]. De confrontatie in de Palestijnse gebieden is een klassiek voorbeeld van een situatie waarin zwak en sterk niet automatisch samenvallen met goed en kwaad. De underdog heeft niet altijd per se gelijk. Het komt voor dat de sterkere partij door de zwakkere wordt geprovoceerd tot geweld. Dat is hier het geval.’ 

Na decennialang de zionistische terreur te hebben gerechtvaardigd met het argument dat de ‘Arabieren’ Goliath waren die Israel, de kleine David, wilden vernietigen, moesten een kwart eeuw geleden de zionistische joden uiteindelijk toch toegeven dat in werkelijkheid de rollen omgekeerd waren. Vanaf toen rechtvaardigden de zionisten de bloedbaden met het argument dat de sterkere Israëlische Goliath door de zwakkere kleine David ‘geprovoceerd' werd 'tot geweld.’ Volgens Bleich was ondanks de zionistische repressie en de slachtpartijen er kennelijk geen legitimering voor de Palestijnse bevolking om zich te verzetten tegen het dagelijks Joods terrorisme. Hoe is deze waanzin te verklaren? Volgende keer meer hierover.  Dan ook meer over de revolutionaire stap van haar dochter Natascha van Weezel, die de irrationele ideologie van haar ouders heeft ingeruild voor empathie.