Paroolcolumnist Natascha van Weezel wint Pim Fortuyn Prijs
Schrijver en Paroolcolumnist Natascha van Weezel is de winnaar van de Pim Fortuyn Prijs 2024. Ze krijgt de onderscheiding omdat ze in haar werk kritisch op Israël is, terwijl ze zelf Joodse wortels heeft. ‘Ik doe een poging om het redelijke geluid te laten horen.’
Juryvoorzitter Simon Fortuyn maakte de winnaar woensdag bekend in het Haagse perscentrum Nieuwspoort. De jury prijst Van Weezel (37) om haar moed om tijdens ‘het emotionele’ Israël-Palestinaconflict ‘ondanks alle bedreigingen en intimidatie het redelijke geluid te laten horen,’ aldus Fortuyn. 'Zij weigert het principe van de vrijheid van meningsuiting op te geven, ondanks alle tegenwind die ze ervaart.'
Laat ik deze formuleringen eens analyseren. Opvallend is allereerst de aanmatigende toon. Van Weezel zelf: ‘Ik doe een poging om het redelijke geluid te laten horen.’ Pim Fortuyn's broer: 'Zij weigert het principe van meningsuiting op te geven, ondanks alle tegenwind die ze ervaart.' Kortom, 'zij' en kennelijk niemand anders in het polderland doet 'een poging om HET redelijke geluid te laten horen,' aldus deze rechtse club die het gedachtengoed van de bekendste Nederlandse relnicht onder de aandacht probeert te houden. Hoe doet mevrouw Van Weezel dit? Hoe klinkt 'HET redelijke geluid'? Volgens haar en de rechtse Fortuyn-kliek: 'We kampen in Nederland al langer met polarisatie' en 'al helemaal op het onderwerp Israël-Palestina.' Met andere woorden: vanaf nu noemden wij van de mainstream-pers de zionistische genocide in Gaza, geen genocide meer, over de nazi-praktijken van zionistische settlers spreken we niet meer, evenmin besteden we aandacht aan het vermoorden van Palestijnse vrouwen en kinderen, en dit alles noemen we in navolging van Natascha van Weezel 'het vrije woord.' De bewering dat 'We in Nederland al langer met polarisatie,' en 'al helemaal op het onderwerp Israel-Palestina, is evenwel aantoonbaar onjuist. Laat ik dicht bij huis blijven, en haar vader Max van Weezel citeren, die in juni 2002 als voorzitter tijdens een gesprek met Amira Hass, de joods-Israëlische correspondente op de Westbank van de Israelische kwaliteitskrant Haaretz, in de Amsterdamse Balie sprak. In Nederland werd destijds pa Van Weezel wonderlijk genoeg gezien als de onafhankelijke deskundige bij uitstek op het gebied van de Israelische bezetting van Palestijns land.
‘Waarom hebben wij in Holland niet enkele van de ontwikkelingen gezien waarover Amira Hass schreef en zag in Gaza en Ramallah? Waarom hebben wij daar nooit over gediscussieerd?’
Een luid gejoel steeg op. Een jonge vrouw in het publiek reageerde met de opmerking:
‘Spreek voor je zelf. Je moest je schamen dat je dit vraagt. Als je het had willen zien dan had je het makkelijk kunnen zien. Veel buitenlandse journalisten hebben daarover geschreven, veel mensen hier zijn in Israël geweest en zagen zelf wat daar gebeurde. Als journalist zou je hebben moeten spreken met de mensen die daarheen gingen en terug kwamen, en verhalen te vertellen hadden,’
daarbij verwijzend naar onder andere joodse Nederlanders in de zaal die spontaan applaudisseerden. Kennelijk in tegenstelling tot de Nederlandse commerciële massamedia weten degenen die zich in het conflict hebben verdiept, maar al te goed aan welke kant Max van Weezel en zijn echtgenote Anet Bleich stonden. Beide ouders wisten maar al te goed dat een kritische houding ten opzichte van het land waar zij een recht op terugkeer bezaten, door zionisten niet geaccepteerd zou worden, en wel omdat er 'zoveel geschreeuw [is] van mensen die zeggen dat je voor honderd procent een kant moet kiezen,' aldus dochter Natascha in Het Parool van donderdag 23 mei 2024. En dus kozen Max van Weezel en Anet Bleich uiteindelijk toch voor de Apartheidsstaat Israel. In feite doet hun dochter Natascha hetzelfde, alleen wat verhulder. Max Van Weezel:
Ik heb me decennialang verscholen achter de façade van de geslaagde journalist. In Den Haag stonden de Mark Ruttes en Alexander Pechtolds van deze wereld me op de schouders te slaan, 'dag Max.' Daar was ik iemand.
Zijn hele werkzame leven lang streefde hij ernaar ‘iemand’ te worden, en daarvoor gebruikte Max de parlementaire politiek, om tegen het einde van zijn leven te beseffen dat hij al die tijd eigenlijk iemand anders was geweest. Tragischer is nauwelijks denkbaar. Het intens vergeefse van zijn optreden sprak ook uit de volgende opmerking, tien maanden voor zijn dood:
'Ergens denk ik: je had ook wel met een kalasjnikov op een heuveltop mogen staan om ons de vijand van het lijf te houden. Er zit toch ook een Leon-de-Winterachtige Max in me, zo van: timmer erop los als ze met hun poten aan ons lijf of goed komen.'
Het zijn de woorden van een man die over zichzelf zei: 'Ik probeerde mijn existentiële onzekerheid te compenseren door op alles ja te zeggen,' en die er nooit in slaagde precies te bepalen waar zijn loyaliteit precies lag. Was het de democratische rechtstaat Nederland, of de racistische apartheidsstaat Israel? Tegen het eind van zijn leven droomde hij ervan op een heuveltop in de bezette Westbank ‘de vijand van het lijf’ te houden ‘met een kalasjnikov.’ Dat die ‘vijand’ de legitieme bewoners waren van de door de bellicose Joodse kolonisten bezette en belegerde Palestijnse gebieden, maakte de diep gefrustreerde Max niet uit. In het kader van de zionistische behoefte aan 'Lebensraum' moest nog meer land etnisch gezuiverd worden. En ‘[a]ls ze met hun poten aan ons lijf en goed komen’ dan ‘timmer’ je als ‘joodse jongetje dat er van Adolf Hitler eigenlijk niet had mogen zijn,’ er gewoon ‘op los,’ en vermoord je met een kalasjnikov-aanvalsgeweer iedere Palestijn die voor zijn of haar rechten opkomt, net zoals de nazi’s destijds deden tegen de verzetstrijders in het bezette Europa. Nog steeds wordt deze ziekelijk agressieve mentaliteit in Nederland geaccepteerd, en zelfs bewonderd, zoals bleek toen Tweede Kamerleden collectief de dood van de in hun ogen ‘meesterjournalist en markante persoonlijkheid’ herdachten. Volgende keer meer over dit dodelijk zionistisch theater.
NOS:
Het Internationaal Gerechtshof (ICJ) oordeelde vanmiddag dat Israël meteen moet stoppen met het offensief in Rafah. Ook herhaalde het hof dat Israël meer moet doen om humanitaire hulp toe te laten en de Palestijnse bevolking in het gebied te beschermen. De situatie is er volgens het ICJ desastreus.
De zaak tegen Israël is aangespannen door Zuid-Afrika. Dat land beschuldigt Israël van genocide. Israël had voor de uitspraak gezegd dat het een eventuele veroordeling zou negeren.
In een gezamenlijke verklaring van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken en de Nationale Veiligheidsraad na het vonnis noemt Israël de beschuldigingen van Zuid-Afrika "onjuist, schandelijk en moreel verwerpelijk". Israël ontkent dat de militaire operaties in en rondom Rafah tot gedeeltelijke of gehele vernietiging van de Palestijnse bevolking leiden. Ook zegt Israël zich te blijven inspannen om humanitaire hulp het gebied in te laten, onder meer via de Rafah-grensovergang.
Netanyahu zelf heeft na de uitspraak nog niet van zich laten horen. Andere kabinetsleden wel; zo zei minister Gantz, een lid van het oorlogskabinet, dat de oorlog tegen Hamas gewoon doorgaat. "Israël is vastbesloten om te blijven vechten om gijzelaars te laten terugkeren en de veiligheid van zijn burgers te waarborgen, waar en wanneer dat nodig is. Ook in Rafah."
Gantz heeft na het tussenvonnis gesproken met de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Blinken. Ook hij zegt dat Israël zal blijven vechten om de gijzelaars terug te halen.
De Israëlische oppositieleider Lapid reageerde ook fel. "Dat het hof geen verband legt tussen het staken van de gevechten in Rafah en de terugkeer van gijzelaars en het recht van Israël om zich te verdedigen tegen terrorisme, is een morele misser van jewelste," zei hij.
Zuid-Afrika en EU
In Zuid-Afrika is na het tussenvonnis tevreden gereageerd. Minister van Buitenlandse Zaken Pandor spreekt van een baanbrekende uitspraak. President Ramaphosa is ook blij, maar maakt zich ook zorgen dat het de Verenigde Naties tot nu toe niet is gelukt om menselijk lijden in Gaza te stoppen.
EU-buitenlandcoördinator Borrell zei in een eerste reactie dat de Europese Unie zal moeten kiezen tussen de steun voor internationale rechtsorganen, of de steun voor Israël.
https://nos.nl/artikel/2521750-afwijzende-reacties-vanuit-israel-op-uitspraak-eu-staat-voor-keuze
Geen opmerkingen:
Een reactie posten