https://www.youtube.com/watch?v=2HZs-v0PR44&t=1s
Dit is exact de reden waarom Washington al driekwart eeuw de terreur van de ‘Joodse staat’ financiert en diplomatiek steunt, hetgeen vandaag de dag zelfs de genocidale aanval op de Palestijnse burgerbevolking in Gaza mogelijk maakt. Hoewel de voormalige gekoloniseerde wereld allang weet dat mensenrechten en democratie voor de overgrote meerderheid van de wereldbevolking een wassen neus bleef, doet het Westen nu zelf niet eens meer de moeite om de schijn van hogere normen en waarden hoog te houden. Ik bedoel: wat stelt het begrip ‘democratie’ voor wanneer een tribale staat als Israel, met slechts 6,4 miljoen Joden, ongestraft 30.000 Palestijnse burgers kan vermoorden, van wie 70 procent ongewapende vrouwen en kinderen zijn? En dit met steun van een aanzienlijk deel van het ‘democratische’ westen dat te pas en te onpas over mensenrechten predikt? Ondertussen wil het maar niet doordringen tot de meerderheid van de westerlingen dat de rest van de wereld afscheid van ons heeft genomen, en ons ziet als hypocriete praatjesmakers.
Er was, zo lijkt het mij, ook een onaangenaam Pruisische toon in dit nieuwe discours. Er was een verheerlijking van de militaire macht, een eis van eerbetoon aan een nationalistisch en anti-internationalistisch geloof, een vreemdelingenhaat.’
Veelzeggend hierbij is dat allereerst en bovenal de joods Amerikaanse elite de grote drijfkracht is geweest achter de opkomst van dit agressieve, expansionistische neoconservatisme in zowel Israel als de VS. Hodgson wijst erop dat het ‘duidelijk was dat de spottende minachting voor de “mindere rassen zonder wet,” zoals Kipling in zijn Amerikaanse fase de volkeren van Afrika en Azië noemde, niet alleen een houding ten opzichte van het buitenlands beleid bepaalde. Het was een integraal onderdeel van de arrogantie die niet aan de Oostkust begon. Het was het wereldbeeld van wat een klassenmaatschappij aan het worden was, waarin de macht niet voortkwam uit de soevereiniteit van het volk, maar uit de vakkundige inzet van particuliere rijkdommen, het kapitaal van de exploitanten, of van degenen die overgehaald konden worden om hen de baas te zijn.
Bovendien waren zij ‘in grote meerderheid Europeanen die de Europese hoop, Europese angsten, Europese idealen, Europese vooroordelen en de Europese aanbidding van de natiestaat met zich meebrachten.
Door deze gedachtegang te volgen, begon ik mezelf af te vragen of een essentieel deel van de verklaring van wat mij en veel Amerikanen verkeerd leek te zijn gegaan, zou kunnen liggen in de corruptie van de doctrine die Amerikaans exceptionalisme wordt genoemd.’
Zonder dat de Europese mainstream-pers — in toenemende mate in handen van een neoliberale elite — besefte welke wezenlijke omslag zich had voltrokken, was allereerst de VS en vervolgens de rest van de globaliserende westerse wereld ‘in handen gevallen van mensen die mij koel en berekenend leken te zijn afgeweken van veel van wat ik had gezien als het beste uit de Amerikaanse traditie. Het was niet alleen dat ze opschepperig waren, vaak zelfs dwaas. Ze aanbaden tevens het gouden kalf van een grotendeels mythische en zeker kortstondige “Nieuwe Economie.” Zij waren tegelijkertijd agressief en hoogmoedig in hun houding ten opzichte van de rest van de wereld, en hadden vreemd genoeg geen vertrouwen in het gezonde verstand en de dynamische stabiliteit van het Amerikaanse volk… Kortom, ze leken het vertrouwen te hebben verloren in wat ik zo leuk vond aan hun land.
Tegen 1994 leken dergelijke mensen het Congres over te nemen en hun dogma's aan het openbare leven op te leggen. Zij belegerden de rechterlijke macht. En in het jaar 2000 slaagden ze er op een haar na in om ook de uitvoerende macht van de federale regering over te nemen. Bovendien waren zij erin geslaagd een soort hegemonie over de media te vestigen.
Hoeveel van deze gang van zaken, zo vroeg ik mij af, kon worden toegeschreven aan het van kracht zijn van het exceptionalisme? Zeker, deze draad loopt sinds de koloniale tijd door het Amerikaanse leven als één van de vele tradities. Heb ik mij vergist toen ik me voorstelde dat de overmoed en de ondemocratische instincten die ik zo wijdverbreid zag, op de een of andere manier het gevolg waren van de triomf van deze exceptionalistische traditie, of van een geperverteerde versie ervan?’
Vervolgens schrijft Hodgson ‘Terwijl ik las en nadacht, kwam ik opnieuw tot tegenstrijdige conclusies. Het was waar — het leek en lijkt mij nog steeds — dat de Amerikaanse geschiedenis gedwongen werd tot een verwrongen en selectief verhaal over uitzonderlijke deugden. Maar belangrijke waarheden zijn weggelaten. In het bijzonder heeft een exceptionalistische traditie het anders-zijn en het solipsistische karakter (het extreem egocentrisme. svh) van de Amerikaanse geschiedenis overdreven. Het unieke karakter van de Amerikaanse politieke traditie is overdreven benadrukt. De waarden die zijn afgeleid van, en nog steeds worden gedeeld, met Europa zijn onderschat. De pure historische banden tussen Amerika en de rest van de wereld waren van de kaart geveegd.’
Godfrey Hodgson (right) shaking hands with US President Ronald Reagan in the White House in 1988
Dit alles voert Hodgson tot de volgende conclusie: ‘De ervaring in mijn hele bewuste leven leert mij dat het niet goed is voor individuen of naties om dingen te geloven die niet helemaal waar zijn. Het is niet gezond om jezelf te feliciteren, of te overdrijven in hoeverre je anderen overtreft. Het is niet verstandig om je voor te stellen dat er door God of de geschiedenis of een andere hogere macht een beroep op je wordt gedaan om anderen met superieure kracht te heersen. Het is verstandig, en dat is in het verleden het grootste deel van de Amerikaanse wijsheid geweest, om de verleiding te weerstaan om te domineren alleen maar omdat men daartoe de macht heeft. Het is gevaarlijk, voor jezelf en voor anderen, om een mythe te creëren die overheersing lijkt te rechtvaardigen en zelfs te eisen, of dit nu imperium wordt genoemd of niet.
Dit zijn de lessen van de geschiedenis geweest, en in het bijzonder van de grotendeels rampzalige imperialistische ondernemingen van de Europese volkeren in de afgelopen drie eeuwen. Als je de wereld rondkijkt — naar Palestina en Irak, naar de nucleaire rivaliteit van India en Pakistan, naar Birma, Cyprus, Kenia, Soedan, Libanon, Vietnam, Congo, Rwanda, Zimbabwe, de Kaukasus, de lijst is pijnlijk lang; de meest hardnekkige problemen en het meest weerzinwekkende lijden bevinden zich precies op de plaatsen waar het Europese imperialisme zijn bloedige sporen heeft nagelaten. Het zijn lessen die Amerikaanse regeringen in het verleden niet hoefden te leren. Wanneer de Verenigde Staten dezelfde erfenis nalaten, in Irak en Afghanistan, in Libië en wie weet waar nog meer, is dat dan ‘prima’? Het is niet de stelling van dit boek dat de traditie van het Amerikaanse exceptionalisme de enige of zelfs de belangrijkste oorzaak is van de dingen die ‘mis zijn gegaan’ in het Amerikaanse politieke leven en het buitenlandse beleid. Het is een pleidooi om met een sceptisch en nederig oog te kijken naar de vele en subtiele gevaren van zelfverheerlijking.
Vooral aan dit laatste ontbreekt het in zowel Europa als in de Verenigde Staten, in Brussel en Washington, waar een onvoorstelbare domheid oppermachtig heerst. 
Ruim twaalf jaar geleden wees ik op deze weblog dat in The New York Times van 14 februari 2012 de toenmalige alom gerespecteerde recensente van de krant, Michiko Kakutani, over het boek The World America Made (2012) met nauwelijks verholen dedain had opgemerkt: ‘Eén ding dat Barack Obama en Mitt Romney vandaag de dag gemeen lijken te hebben, is waardering voor de neoconservatieve historicus Robert Kagan,’ de joods-Amerikaanse echtgenoot van de joodse politica Victoria Nuland, van wie het politieke beleid de afgelopen kwarteeuw gekenmerkt wordt door een overmatige agressief expansionisme. Mevrouw Kakuteani: ‘Kagan is de prominente Amerikaanse “mede oprichter” van het neoconservatieve Project for the New American Century, en een ‘senior fellow at the Brookings Institution en lid van de invloedrijke Council on Foreign Relations.’ Bovendien is Kagan ‘adviseur van het buitenlands beleid voor Republikeinse presidentskandidaten en Democratische regeringen via de Foreign Affairs Policy Board.’ Vanaf 1998 was Kagan ‘een vroege en sterke pleitbezorger van militaire actie in Syrië, Iran, Afghanistan,’ als wel een rabiate voorstander van de volgens de VN illegale inval in Irak. In januari 2002 beweerde Robert Kagan 'in het Amerikaanse neoconservatieve tijdschrift The Weekly Standard ten onrechte dat Saddam Hoessein het “bestaan van een trainingskamp voor terroristen in Irak steunde, compleet met een Boeing 707 voor het beoefenen van kapingen, en gevuld met niet-Iraakse radicale moslims,”’ en 'verder dat de kaper Mohamed Atta enkele maanden voor de aanslagen een ontmoeting had met een Iraakse inlichtingenfunctionaris. Later bleek dat de beschuldigingen vals waren.’
https://www.theguardian.com/world/2016/oct/25/hillary-clinton-syria-no-fly-zones-russia-us-war
Israeli soldiers deployed in Gaza are committing suicide.
In some instances, their families had to watch their attempts on Facebook livestream.
Why is this being kept hidden and why is there a media blackout on it?
Ruim twaalf jaar geleden wees ik op deze weblog dat in The New York Times van 14 februari 2012 de toenmalige alom gerespecteerde recensente van de krant, Michiko Kakutani, over het boek The World America Made (2012) met nauwelijks verholen dedain had opgemerkt: ‘Eén ding dat Barack Obama en Mitt Romney vandaag de dag gemeen lijken te hebben, is waardering voor de neoconservatieve historicus Robert Kagan,’ de joods-Amerikaanse echtgenoot van de joodse politica Victoria Nuland, van wie het politieke beleid de afgelopen kwarteeuw gekenmerkt wordt door een overmatige agressief expansionisme. Mevrouw Kakuteani: ‘Kagan is de prominente Amerikaanse “mede oprichter” van het neoconservatieve Project for the New American Century, en een ‘senior fellow at the Brookings Institution en lid van de invloedrijke Council on Foreign Relations.’ Bovendien is Kagan ‘adviseur van het buitenlands beleid voor Republikeinse presidentskandidaten en Democratische regeringen via de Foreign Affairs Policy Board.’ Vanaf 1998 was Kagan ‘een vroege en sterke pleitbezorger van militaire actie in Syrië, Iran, Afghanistan,’ als wel een rabiate voorstander van de volgens de VN illegale inval in Irak. In januari 2002 beweerde Robert Kagan 'in het Amerikaanse neoconservatieve tijdschrift The Weekly Standard ten onrechte dat Saddam Hoessein het “bestaan van een trainingskamp voor terroristen in Irak steunde, compleet met een Boeing 707 voor het beoefenen van kapingen, en gevuld met niet-Iraakse radicale moslims,”’ en 'verder dat de kaper Mohamed Atta enkele maanden voor de aanslagen een ontmoeting had met een Iraakse inlichtingenfunctionaris. Later bleek dat de beschuldigingen vals waren.’ 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten