De lammeren het zwijgen opleggen: hoe propaganda werkt
In de jaren zeventig ontmoette John Pilger één van Hitlers belangrijkste propagandisten, Leni Riefenstahl, wiens epische films de nazi's verheerlijkten. Ze was ontsnapt aan het lot dat andere vrienden van Hitler ondergingen en toevallig waren ze gelogeerd in dezelfde lodge in Kenia, waar ze een foto-opdracht had. Die herinnering brengt John Pilger tot deze analyse van propaganda in onze tijden.
Riefenstahl vertelde me dat de “patriottische boodschappen” van haar films niet bepaald werden door “orders van bovenaf” maar door wat zij de “onderdanige leegte” noemde van het Duitse publiek.
Omvatte dat ook de liberale, goed opgeleide burgerij? Vroeg ik. “Ja, vooral zij”, zei ze.
Ik denk hieraan terwijl ik kijk naar de propaganda die nu wordt geconsumeerd door Westerse samenlevingen.
Natuurlijk zijn wij heel anders dan Duitsland in de jaren dertig. We leven in informatiemaatschappijen. Wij zijn globalisten. Nog nooit zijn we bewuster, meer in contact en beter verbonden geweest.
Zijn we dat? Of leven we in een mediamaatschappij waar hersenspoeling geniepig is en meedogenloos, en de perceptie wordt gefilterd op basis van de behoeften en leugens van de staat en de macht van de bedrijven?
Alle mediabedrijven uit de top 10 op één na zijn gevestigd in Noord-Amerika
De Verenigde Staten domineren de media in de westerse wereld. Alle mediabedrijven uit de top 10 op één na zijn gevestigd in Noord-Amerika. Het internet en sociale media – Google, Twitter, Facebook – zijn grotendeels eigendom van en gecontroleerd door Amerika.
Tijdens mijn leven hebben de Verenigde Staten meer dan 50 regeringen omvergeworpen of geprobeerd ze te laten vallen, voornamelijk democratieën. Het heeft democratische verkiezingen in 30 landen gemanipuleerd. Het bombardeerde de bevolking van 30 landen, waarvan de meeste arm en weerloos zijn. Het heeft geprobeerd de leiders van 50 landen te vermoorden. Het bevocht bevrijdingsbewegingen in 20 landen om ze uit te schakelen.
De omvang en de schaal van deze slachtingen worden grotendeels niet gerapporteerd en niet onderkend; en de verantwoordelijken blijven de Ango-Americaanse politiek domineren
In de jaren vóór zijn overlijden in 2008 hield toneelschrijver Harold Pinter twee bijzondere toespraken, die de stilte doorbraken.
“Het buitenlands beleid van de VS”, zei hij, “kan het beste als volgt worden gedefinieerd: kus mijn reet of ik sla je hoofd in. Zo simpel en grof is het ook. Het interessante eraan is dat het zo ongelooflijk succesvol is. Het beschikt over de structuren voor desinformatie, het gebruik van retoriek en het verdraaien van taal, die zeer overtuigend zijn, maar in feite gaat het om een hoop leugens . Het is zeer succesvolle propaganda. Ze hebben het geld, ze hebben de technologie, ze hebben alle middelen om ermee weg te komen, en dat deden ze ook.”
“De misdaden van de Verenigde Staten zijn systematisch, constant, wreed en meedogenloos geweest, maar heel weinig mensen hebben er daadwerkelijk over gesproken”
Bij het aanvaarden van de Nobelprijs voor literatuur zei Pinter het volgende: “De misdaden van de Verenigde Staten zijn systematisch, constant, wreed en meedogenloos geweest, maar heel weinig mensen hebben er daadwerkelijk over gesproken. Je moet Amerika er krediet voor geven. Het heeft wereldwijd een nogal klinische manipulatie van de macht uitgeoefend, terwijl het zich voordeed als een kracht voor het universele welzijn. Het is een briljante, zelfs geestige, zeer succesvolle hypnose act”.
Pinter was een vriend van mij en mogelijk de laatste grote politieke wijze – dat wil zeggen, voordat afwijkende politiek gerenoveerd werd. Ik vroeg hem of de ‘hypnose’ waarnaar hij verwees de ‘onderdanige leegte’ was, beschreven door Leni Riefenstahl.
“Het is hetzelfde,” antwoordde hij. “Het betekent dat de hersenspoeling zo grondig is dat we geprogrammeerd zijn om een pak leugens te slikken. Als we propaganda niet herkennen, kunnen we het als normaal accepteren en erin geloven. Dat is de onderdanige leegte.”
In onze systemen van bedrijfsdemocratie is oorlog een economische noodzaak, het perfecte huwelijk tussen overheidssubsidies en particuliere winst: socialisme voor de rijken, kapitalisme voor de armen. De dag na 11 september stegen de aandelenkoersen van de oorlogsindustrie enorm. Er kwam nog meer bloedvergieten, wat goed is voor de zakenwereld.
Tegenwoordig hebben de meest winstgevende oorlogen hun eigen merk. Ze worden ‘eeuwige oorlogen’ genoemd: Afghanistan, Palestina, Irak, Libië, Jemen en nu Oekraïne. Ze zijn allemaal gebaseerd op een hoop leugens.
Tegenwoordig hebben de meest winstgevende oorlogen hun eigen merk
Irak is het meest berucht, met zijn massavernietigingswapens die niet bestonden. De vernietiging van Libië door de NAVO in 2011 werd gerechtvaardigd door een bloedbad in Benghazi dat niet heeft plaatsgevonden. Afghanistan was een handige wraakoefening voor 9/11, een oorlog die niets te maken had met de bevolking van Afghanistan.
Tegenwoordig is het nieuws uit Afghanistan hoe slecht de Taliban zijn – niet dat de diefstal van 7 miljard dollar aan bankreserves van het land, door president Joe Biden, wijdverbreid lijden veroorzaakt. Onlangs heeft de National Public Radio uit Washington twee uur besteed aan Afghanistan – en dertig seconden aan de hongerende bevolking.
Tijdens de top in Madrid in juni heeft de NAVO, die wordt gecontroleerd door de Verenigde Staten, een strategisch document aangenomen, dat het Europese continent militariseert en het vooruitzicht op oorlog met Rusland en China doet toenemen. Het stelt voor, om op meerdere domeinen, nucleair bewapende concurrenten te bevechten. Met andere woorden: een nucleaire oorlog.
Er staat: “De uitbreiding van de NAVO is een historisch succes geweest.”
Ik heb dat vol ongeloof gelezen.
Een maatstaf voor dit “historische succes” is de oorlog in Oekraïne, waarvan het nieuws meestal geen nieuws is, maar een eenzijdige litanie van chauvinisme, verdraaiing en weglatingen. Ik heb een aantal oorlogen gerapporteerd en heb nog nooit zulke algemene propaganda gekend.
In februari viel Rusland Oekraïne binnen als reactie op bijna acht jaar van moorden en criminele vernietiging in de Russischtalige regio Donbas, grenzend aan Rusland.
In 2014 sponsorden de Verenigde Staten een staatsgreep in Kiev, waardoor de democratisch gekozen, Russisch vriendelijke president van Oekraïne, werd afgezet en een opvolger werd geïnstalleerd waarvan de Amerikanen duidelijk maakten dat hun mannetje was.
De afgelopen jaren zijn in Oost-Europa, Polen, Slovenië en Tsjechië Amerikaanse ‘defensieve’ raketten geïnstalleerd, vrijwel zeker gericht op Rusland, vergezeld van valse garanties die teruggaan tot de ‘belofte’ van James Baker aan Gorbatsjov in februari 1990. dat de NAVO nooit verder dan Duitsland zou uitbreiden.
Oekraïne is de frontlinie. De NAVO heeft feitelijk het grensgebied bereikt waar Hitlers leger in 1941 doorheen stormde, waardoor in de Sovjet-Unie ruim 23 miljoen mensen om het leven kwamen.
Afgelopen december stelde Rusland een verreikend veiligheidsplan aan Europa voor. Dit werd in de westerse media afgewezen, bespot of onderdrukt. Wie heeft de stapsgewijze voorstellen gelezen? Op 24 februari dreigde de Oekraïense president Volodymyr Zelensky kernwapens te ontwikkelen tenzij Amerika Oekraïne zou bewapenen en beschermen. Dit was de laatste strohalm.
Op dezelfde dag viel Rusland binnen – volgens de westerse media een niet uitgelokte daad van aangeboren schande. De geschiedenis, de leugens, de vredesvoorstellen, de plechtige overeenkomsten over de Donbass in Minsk telden niet meer.
Op 25 april vloog de Amerikaanse minister van Defensie, generaal Lloyd Austin, naar Kiev en bevestigde dat het Amerikaanse doel was om de Russische Federatie te vernietigen – het woord dat hij gebruikte was ‘verzwakken’.
Amerika had de oorlog gekregen die het wilde, gevoerd door een door de Amerika gefinancierde en bewapende proxy en vervangbare pion.
Bijna niets hiervan werd aan het westerse publiek uitgelegd.
De Russische invasie van Oekraïne is moedwillig en onvergeeflijk. Het is een misdaad om een soeverein land binnen te vallen. Er zijn geen ‘maar s’ – behalve één.
Wanneer begon de huidige oorlog in Oekraïne en wie begon ermee? Volgens de Verenigde Naties zijn tussen 2014 en dit jaar ongeveer 14.000 mensen omgekomen in de burgeroorlog die Kiev in de Donbas heeft gevoerd. Veel van de aanslagen werden uitgevoerd door neonazi’s.
Volgens de Verenigde Naties zijn tussen 2014 en dit jaar ongeveer 14.000 mensen omgekomen in de burgeroorlog die Kiev in de Donbas heeft gevoerd
Bekijk een ITV-reportage van mei 2014 van de ervaren verslaggever James Mates, die samen met burgers in de stad Marioepol wordt beschoten door het Oekraïense Azovbataljon.
In dezelfde maand werden tientallen Russisch sprekende mensen levend verbrand of versmacht in een vakbondsgebouw in Odessa, belegerd door fascistische tuig, de volgelingen van de nazi collaborateur en antisemitische fanaticus Stephen Bandera. De New York Times noemde de misdadigers ‘nationalisten’.
“De historische missie van onze natie op dit kritieke moment,” zei Andrej Biletski, oprichter van het Azovbataljon, “is om de blanke rassen van de wereld te leiden in een laatste kruistocht voor hun overleving, een kruistocht tegen de door de Semieten geleide Untermenschen. ”
Sinds februari heeft een campagne van zelfbenoemde ‘waarnemers’ (meestal gefinancierd door de Amerikanen en Britten met banden met regeringen) geprobeerd de absurditeit in stand te houden dat de neonazi’s in Oekraïne niet bestaan.
Geretoucheerd, een term die ooit werd geassocieerd met de zuiveringen van Stalin, is een instrument geworden van de reguliere journalistiek.
In minder dan tien jaar is een ‘goed’ China verdwenen en vervangen door een ‘slecht’ China: van de werkplaats van de wereld tot een ontluikende nieuwe Satan.
Veel van deze propaganda vindt zijn oorsprong in de VS en wordt doorgegeven via proxy’s en “denktanks”, zoals het beruchte Australian Strategic Policy Institute, de stem van de wapenindustrie, en door ijverige journalisten zoals Peter Hartcher van de Sydney Morning Herald. die degenen die de Chinese invloed verspreidden, bestempelde als ‘ratten, vliegen, muggen en mussen’ en opriep tot het ‘uitroeien’ van dit ‘ongedierte’.
Nieuws over China in het Westen gaat vrijwel uitsluitend over de dreiging vanuit Peking. Buitenbeeld blijven de 400 Amerikaanse militaire basissen die het grootste deel van China omringen, een gewapende ketting die reikt van Australië tot de Stille Oceaan en Zuidoost-Azië, Japan en Korea. Het Japanse eiland Okinawa en het Koreaanse eiland Jeju zijn geladen kanonnen die regelrecht op het industriële hart van China zijn gericht. Een functionaris van het Pentagon omschreef dit als een ‘strop’.
Zolang ik mij kan herinneren is de berichtgeving over Palestina verkeerd. Voor de BBC is er een ‘conflict’ tussen ‘twee verhalen’. De langste, meest wrede en wetteloze militaire bezetting in de moderne tijd is onbespreekbaar.
De getroffen bevolking van Jemen bestaat nauwelijks. Terwijl de Saoedi’s hun Amerikaanse clusterbommen laten regenen terwijl Britse adviseurs samenwerken met de Saoedische officieren die de doelwitten kiezen, worden meer dan een half miljoen kinderen geconfronteerd met hongersnood.
Deze hersenspoeling door weglating kent een lange geschiedenis. De slachting van de Eerste Wereldoorlog werd verzwegen door verslaggevers die werden geridderd vanwege hun volgzaamheid en die dit in hun memoires opbiechten . In 1917 vertrouwde de redacteur van de Manchester Guardian, CP Scott, premier Lloyd George toe: “Als mensen echt [de waarheid] zouden kennen, zou de oorlog morgen worden gestopt, maar ze weten het niet en kunnen het niet weten.”
De weigering om mensen en gebeurtenissen te zien zoals die in andere landen worden gezien, is een mediavirus in het Westen, net zo slopend als Covid
De weigering om mensen en gebeurtenissen te zien zoals die in andere landen worden gezien, is een mediavirus in het Westen, net zo slopend als Covid. Het is alsof we de wereld door een eenzijdige spiegel zien, waarin ‘wij’ moreel en goedaardig zijn en ‘zij’ niet. Het is een diep imperialistische visie.
De geschiedenis die in China en Rusland leeft, wordt zelden uitgelegd en zelden begrepen. Vladimir Poetin is Adolf Hitler. Xi Jinping is Fu Man Chu. Epische prestaties, zoals de uitroeiing van de bittere armoede in China, zijn nauwelijks bekend. Hoe pervers en smerig is dit.
Wanneer zullen we onszelf toestaan het te begrijpen? Het aan de lopende band opleiden van journalisten is niet de oplossing. Dat geldt ook voor het wonderbaarlijke digitale gereedschap, dat een middel is en geen doel, zoals de schrijfmachine en de linotype.
De afgelopen jaren zijn enkele van de beste journalisten uit de mainstream verdwenen. ‘defenestratie’ is het gebruikte woord. De ruimtes die ooit open stonden voor buitenbeentjes, voor journalisten die tegen de stroom in gingen, voor waarheidsvertellers, zijn gesloten.
Het geval van Julian Assange is het meest schokkend. Toen Assange en WikiLeaks lezers en prijzen konden winnen voor de Guardian, de New York Times en andere zelfingenomen “kranten die er toe doen”, werd hij gevierd.
Toen de duistere staat bezwaar maakte en de vernietiging van harde schijven en de moord op Assange’s karakter eiste, werd hij tot een publieke vijand gemaakt. Toen noemde vice-president Biden hem een ‘hi-tech terrorist’. Hillary Clinton vroeg: “Kunnen we niet gewoon een drone op deze man afsturen”.
De daaropvolgende campagne van smaad en belastering tegen Assange – de VN-rapporteur voor foltering noemde het ‘psychisch geweld’ – bracht de liberale pers naar een dieptepunt. Wij weten wie ze zijn. Ik beschouw ze als collaborateurs: als Vichy-journalisten.
Wanneer zullen echte journalisten opstaan?
Wanneer zullen echte journalisten opstaan? Er bestaat al een inspirerende samizdat op internet: Consortium News, opgericht door de grote verslaggever Robert Parry, Max Blumenthal’s Grayzone, Mint Press News, Media Lens, Declassified UK, Alborada, Electronic Intifada, WSWS, ZNet, ICH, CounterPunch, Independent Australia, Globetrotter, het werk van Chris Hedges, Patrick Lawrence, Jonathan Cook, Diana Johnstone, Caitlin Johnstone en anderen die mij zullen vergeven dat ik ze hier niet vermeld heb.
En wanneer zullen schrijvers opstaan, zoals ze dat deden tegen de opkomst van het fascisme in de jaren dertig? Wanneer zullen filmmakers opstaan, zoals ze dat in de jaren veertig deden tegen de Koude Oorlog? Wanneer zullen satirici opstaan, zoals een generatie geleden?
Wordt het, na 82 jaar ondergedompeld te zijn in een diep bad van rechtschapenheid, de officiële versie van de laatste wereldoorlog, niet eens tijd dat degenen die de zaken eerlijk moeten houden, hun onafhankelijkheid uitroepen en de propaganda decoderen? De urgentie is groter dan ooit.
JohnPilger is een Australische journalist, schrijver, wetenschapper en documentairemaker. Sinds 1962 is hij voornamelijk in Groot-Brittannië gevestigd. Hij was ook gastprofessor aan de Cornell University in New York. Dit artikel verscheen op Information Clearing House. Vertaling Willem Royaards
Geen opmerkingen:
Een reactie posten