Bovendien is er ‘A Deeper Problem’ met al deze vanuit het niets opduikende mensen die zich ineens als onderzoeksjournalist presenteren, maar van wie onduidelijk blijft door wie ze gefinancierd worden en met welk doel. In verband hiermee zette Robert Parry uiteen:
the problem goes much deeper than a couple of Web sites and bloggers who find it professionally uplifting to reinforce propaganda themes from NATO and other Western interests. The bigger danger is the role played by the mainstream media in creating an echo chamber to amplify the disinformation coming from these amateurs.
Just as The New York Times, The Washington Post and other major outlets swallowed the bogus stories about Iraq’s WMD in 2002-2003, they have happily dined on similarly dubious fare about Syria, Ukraine and Russia.
The controversial map developed by Human Rights Watch and embraced by the New York Times, supposedly showing the reverse flight paths of two missiles — from the Aug. 21, 2013 sarin attack — intersecting at a Syrian military base. As it turned out, one missile contained no sarin and the other had a range of only two kilometers, not the nine kilometers that the map assumed.
And just as with the Iraq disaster, when those of us who challenged the WMD ‘group think’ were dismissed as ‘Saddam apologists,’ now we’re called ‘Assad apologists’ or ‘Putin apologists’ or simply ‘hacks’ who are ‘all mouth, no trousers’ — whatever that means.
For instance, in 2013 regarding Syria, the Times ran a front-page story using a ‘vector analysis’ to trace the sarin attack back to a Syrian military base about nine kilometers away, but the discovery of the sarin missile’s much shorter range forced the Times to recant its story, which had paralleled what Higgins was writing.
Then, in its eagerness to convey anti-Russian propaganda regarding Ukraine in 2014, the Times even returned to a reporter from its Iraq-falsehood days. Michael R. Gordon, who co-authored the infamous ‘aluminum tubes’ article in 2002 that pushed the bogus claim that Iraq was reconstituting a nuclear weapons program, accepted some new disinformation from the State Department that cited photos supposedly showing Russian soldiers in Russia and then reappearing in Ukraine.
Any serious journalist would have recognized the holes in the story since it wasn’t clear where the photos were taken or whether the blurry images were even the same people, but that didn’t give the Times pause. The article led the front page.
However, only two days later, the scoop blew up when it turned out that a key photo supposedly showing a group of soldiers in Russia, who then reappeared in eastern Ukraine, was actually taken in Ukraine, destroying the premise of the entire story.
But these embarrassments have not dampened the Times’ enthusiasm for dishing out anti-Russian propaganda whenever possible. Yet, one new twist is that the Times doesn’t just take false claims directly from the U.S. government; it also draws from hip ‘citizen journalism’ Web sites like Bellingcat.
In a world where no one believes what governments say the smart new way to disseminate propaganda is through such ‘outsiders.’
So, the Times’ Kramer was surely thrilled to get fed a new story off the Web that claimed the Russians had doctored satellite photographs of Ukrainian Buk anti-aircraft missile batteries in eastern Ukraine just before the MH-17 shoot-down.
Instead of questioning the photo-forensic expertise of these nuclear proliferation specialists at armscontrolwonk.com, Kramer simply laid out their findings as further corroboration of Bellingcat’s earlier claims. Kramer also mocked the Russians for trying to cover their tracks with ‘conspiracy theories.’
Ignoring Official Evidence
But there was another key piece of evidence that the Times was hiding from its readers: documentary evidence from Western intelligence that the Ukrainian military did have powerful anti-aircraft missile batteries in eastern Ukraine on July 17, 2014, and that the ethnic Russian rebels didn’t.
Makeshift memorial at Amsterdam’s Schiphol Airport for the victims of the Malaysian Airlines flight MH17 which crashed in the Ukraine on July 17, 2014, en route from Amsterdam to Kuala Lumpur, killing all 298 people on board. (Roman Boed, Wikipedia)
In a report released last October, the Netherlands’ Military Intelligence and Security Service (MIVD) said that based on ‘state secret’ information, it was known that Ukraine possessed some older but ‘powerful anti-aircraft systems’ and ‘a number of these systems were located in the eastern part of the country.’ MIVD added that the rebels lacked that capacity:
‘Prior to the crash, the MIVD knew that, in addition to light aircraft artillery, the Separatists also possessed short-range portable air defence systems (man-portable air-defence systems; MANPADS) and that they possibly possessed short-range vehicle-borne air-defense systems. Both types of systems are considered surface-to-air missiles (SAMs). Due to their limited range they do not constitute a danger to civil aviation at cruising altitude.’
Since Dutch intelligence is part of the NATO intelligence apparatus, this report means that NATO and presumably U.S. intelligence share the same viewpoint. Thus, the Russians would have little reason to fake their satellite photos showing Ukrainian anti-aircraft missile batteries in eastern Ukraine if the West’s satellite photos were showing the same thing.
But there is a reason why the Times and other major mainstream publications have ignored this official Dutch government document — because if it’s correct, then it means that the only people who could have shot down MH-17 belong to the Ukrainian military. That would turn upside-down the desired propaganda narrative blaming the Russians.
Yet, that blackout of the Dutch report means that the Times and other Western outlets have abandoned their journalistic responsibilities to present all relevant evidence on an issue of grave importance — bringing to justice the killers of 298 innocent people. Rather than ‘all the news that’s fit to print,’ the Times is stacking the case by leaving out evidence that goes in the ‘wrong direction.’
Of course, there may be some explanation for how both NATO and Russian intelligence could come to the same ‘mistaken’ conclusion that only the Ukrainian military could have shot down MH-17, but the Times and the rest of the Western mainstream media can’t ethically just pretend the evidence doesn’t exist.
Unless, of course, your real purpose is to disseminate propaganda, not produce journalism. Then, I suppose the behavior of the Times, other MSM publications and, yes, Bellingcat makes a lot of sense.
[For more on this topic, see Consortiumnews.com’s ‘MH-17: Two Years of Anti-Russian Propaganda’ and ‘NYT Is Lost in Its Ukraine Propaganda.’]
Wie is Robert van der Noordaa, en wie of wat stuurt hem aan? Waarom dook deze ‘business development manager,’ na jarenlang in corrupte landen actief te zijn geweest, ineens in de Hollandse mainstream-pers op, waarvan de geloofwaardigheid al even laag is als die van politici? Welke andere boodschap heeft hij dan dat de Russen niet deugen en dat journalisten die zijn beweringen tegenspreken functioneren als ‘medewerker van “DNR-terroristen,” de Oekraïense separatisten’? Het enige dat ik als onafhankelijke journalist kan vaststellen is dat Van der Noordaa, net als vele andere journalisten van de ‘corporate press,’ naadloos past in het postmoderne mediabestel, waarin, volgens C. Wright Mills, de:
mensen, zelfs als ze handelen, meer toeschouwers [zijn] dan medespelers. Het publiek van de massamaatschappij handelt bij acclamatie, bij plebisciet. Passief staat het toe, actief klapt het in de handen. Het is geen handelen dat uit eigen, autonome beslissingen of initiatieven voortkomt; het is geconditioneerde reactie op gecontroleerde stimuli die van het centrale beheersapparaat uitgaan. Omdat het publiek van de massamaatschappij voor de media een geactiveerde massa is geworden, is de discussiefase van het proces van opinievorming vrijwel uitgeschakeld. Dat publiek kent geen maatschappelijke of informele groepssamenhang meer; de geïnstitutionaliseerde middelen van vrije en informele discussie zijn gefragmenteerd. Er is een zekere overeenkomst tussen de uiteengeslagen massa en de bewust bij elkaar gebrachte menigte. In geen van beide gevallen zijn de mensen verenigd; opinies, emoties en motieven om te handelen vallen alleen maar samen omdat er een gemeenschappelijke noemer is: de homogene bereidheid om ongeordend te reageren op de opwindende stimuli van symbolen en slogans. Met de vernietiging van de groepen aan de basis en van de vrijwillige organisaties krijgen massa en menigte definitief de overhand.
In een dergelijke cultuur kan het individu niet autonoom handelen. Hij moet gehoorzamen aan de wetten van de markt, en zelfs de geringste afwijking wordt gezien als een frontale aanval op het geheel, zoals de Van der Noordaa’s van de reguliere pers laten zien zodra hun eigen weergave van de werkelijkheid wordt bedreigd. De zelfcensuur is bij hen zo diep geïnternaliseerd dat zij zich er niet eens meer bewust van zijn. Zij zijn als eersten slachtoffer geworden van hun eigen mythen, en gaan er gedachtenloos vanuit dat journalisten met afwijkende feiten of interpretaties wel terroristen-vrienden moeten zijn, of, in dit geval, op zijn minst ‘Poetin-Trollen.’ In de zwart-wit werkelijkheid van de propagandist bestaat geen nuance, zo bewijst ook de recente geschiedenis. In vroegere tijden was dit slag mensen priester of dominee geworden door wie twijfel als dodelijk werd ervaren. Vandaag de dag vindt men de evangelisten steeds meer in de journalistiek, zij vormen een brigade van 'gatekeepers' van de absolute waarheid die ipso facto geen tegenspraak duldt. Illustrerend is de wijze waarop NRC Handelsblad de Van Noordaa-berisping presenteert. Onder de tendentieuze kop ‘Raad voor de Journalistiek mengt zich in informatieoorlog MH17’ luidt de inleiding:
Een Nederlandse journalist handelde ‘onzorgvuldig’ door een collega te beschuldigen in een tweet over MH17, stelt de Raad voor de Journalistiek in een opmerkelijke uitspraak.
Hier wordt de lezer niet geïnformeerd, maar gemanipuleerd. Hij/zij wordt meteen een bepaalde richting op geduwd. Veelzeggend is dat voor de zelfbenoemde ‘kwaliteitskrant,’ evenals de rest van de Nederlandse reguliere pers, al vanaf het begin vaststond dat de Russen de daders waren van het neerstorten van de MH17, en dat er daarom nu sprake is van een ‘informatieoorlog,’ dus van een ‘hevige strijd’ tussen degenen die de waarheid vertellen en zij die leugens verspreiden. Het spreekt voor zich dat de NRC zich tot de eerste partij beschouwt, Hoflands zogeheten ‘infanterie’ van de waarheid, die slechts vier dagen na het neerstorten op 17 juli 2014 bij monde van opiniemaker Bas Heijne Rusland de schuld gaf van de ‘terreurdaad met het vliegtuig van Malaysia Airlines,' en dat daarom 'het moment' was aangebroken 'voor Nederland om eens te stoppen met zijn knuffelhouding tegenover Rusland,’ terwijl Heijne over geen enkel bewijs beschikte wie de daders waren. Niet in staat tot enige intellectuele terughoudendheid begon hij meteen het ‘Gesundes Volksempfinden’ te mobiliseren door als volgt op de collectieve slachtoffer-emoties in te spelen:
Nederland is een klein land, dus de afschuwelijke dood van 193 landgenoten bij de aanslag op vlucht MH17 zal jarenlang zijn weerslag hebben in de Nederlandse samenleving, misschien wel heel veel jaren. Zo veel mensen staan in een directe relatie met de slachtoffers of hun familieleden; een aantal vrienden van mij hebben een goede vriend of kennis verloren. De afgelopen dagen vulden de sociale media zich met uitroepen van ongeloof, rauw verdriet en hartverscheurende getuigenissen van verlies, vriendschap en liefde. Dit is een nationale tragedie.
Toch klonk de eerste reactie van de regering op deze terreurdaad erg voorzichtig of zelfs vreemd gedempt. De minister-president weigerde zich te laten verleiden tot speculaties over de daders en sprak slechts van een reusachtige ‘ramp.’ Eerst moesten alle feiten bekend zijn, sprak hij — in zijn geval een bekend refrein.
Kortom, volgens de veel geprezen opiniemaker van de krant — die drie jaar later de prestigieuze P.C. Hooftprijs van het polder-establishment ontving voor het feit dat hij, volgens de jury, ‘schrijft als een denker én denkt als een lezer’ — hoefden voor de minister president niet ‘alle feiten bekend’ te zijn om ogenblikkelijk een oordeel uit te spreken. In oktober 2014 wist op zijn beurt NRC’s Chef bijlage Boeken, Michel Krielaars, in zijn schotschrift Het Klein Koude Front, zonder enig bewijs, te beweren dat 'separatisten in Oost-Oekraïne vlucht MH17 neerhaalden.’ Ziehier het kwaliteitsniveau in het kleine kikkerland. Het feit dat beide prominente medewerkers van NRC Handelsblad juridisch houdbare bewijzen niet nodig hadden om een verstrekkende beschuldiging uit te spreken, is een kenmerkend verschijnsel bij de NRC geworden. Zo kwalificeert de krant het feit dat Van der Noordaa door de Raad voor de Journalistiek berispt werd voor het feit dat hij de ‘algemene normen ten aanzien van het publiceren van ernstige beschuldigingen’ had ‘geschonden’ als ‘opmerkelijk.’ Maar wat is er ‘opmerkelijk’ aan het feit dat Robert van der Noordaa op de vingers is getikt vanwege het feit dat hij zonder bewijs een collega-journalist beschuldigde van samenwerking met ‘terroristen’? Toch niet omdat de betrokken Max van der Werff ‘sceptisch over het onderzoek’ van het JIT schrijft? De NRC zwijgt erover. Stel dat ik Van der Noordaa, zonder enig bewijs, ervan zou beschuldigen dat hij in Oekraïne en de Russische Federatie tevens voor de CIA heeft gewerkt, louter en alleen omdat hij temidden van alle corruptie wist te overleven, en de westerse inlichtingendiensten gebruik maken van de geopolitieke informatie van ondermeer westerse zakenmensen, en zijn anti-Russische houding aansluit bij de belangen van het westers establishment. Stel dat de Raad voor de Journalistiek mij vervolgens vanwege smaad had berispt, zou de NRC dan gemeend hebben dat die uitspraak ‘opmerkelijk’was? Nee, natuurlijk. Dus waarom dan wel in het geval van Robert van der Noordaa? Meer daarover de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten