Nu de oorlog ten einde loopt, hoe moet het nu verder? In tegenstelling tot de triomfantelijke verklaringen van Washington is Rusland de oorlog aan het winnen en heeft Oekraïne de oorlog verloren. Eventuele schade op lange termijn voor Rusland staat ter discussie. De Amerikaanse sancties tegen Rusland zijn voor Europa veel verwoestender gebleken dan voor Rusland. De wereldeconomie is vertraagd en veel ontwikkelingslanden kampen met ernstige voedseltekorten en het risico van hongersnood op grote schaal.
Er komen reeds diepe scheuren in de Europese façade van de zogenaamde "eenheid van de NAVO". West-Europa zal het bitter betreuren dat het de Amerikaanse rattenvanger blindelings heeft gevolgd in zijn oorlog tegen Rusland. Dit is inderdaad geen Oekraïens-Russische oorlog, maar een Amerikaans-Russische oorlog die bij volmacht tot de laatste Oekraïner wordt uitgevochten.
In tegenstelling tot de optimistische verklaringen zou de NAVO wel eens verzwakt uit de strijd kunnen komen. De Westeuropeanen zullen lang en diep nadenken over de relevantie en de hoge kosten van langdurige confrontaties met Rusland of andere "concurrenten" van de VS.
Europa zal vroeg of laat weer goedkope Russische energie gaan kopen. Rusland ligt voor de deur en een natuurlijke economische relatie met dat land zal uiteindelijk overweldigend zinvol zijn.
Europa ziet de Verenigde Staten reeds als een afnemende mogendheid waarvan de grillige en hypocriete "visie" op het buitenlands beleid gebaseerd is op de wanhopige noodzaak om het "Amerikaanse leiderschap" in de wereld te behouden. De bereidheid van Amerika om voor dit doel oorlog te voeren, wordt steeds gevaarlijker voor anderen.
Washington heeft ook duidelijk gemaakt dat Europa een "ideologische" strijd tegen China moet voeren, in een soort proteïsche strijd van "democratie tegen autoritarisme". Toch is dit een klassieke strijd om de macht in de wereld. En Europa kan zich nog minder veroorloven om de confrontatie met China aan te gaan - een "dreiging" die vooral door Washington wordt waargenomen, maar voor veel Europese staten en een groot deel van de wereld niet overtuigend is.
China's "Belt and Road"-initiatief is wellicht het meest ambitieuze economische en geopolitieke project in de wereldgeschiedenis. Het verbindt China al met Europa per spoor en over zee. Europa's uitsluiting van het "Belt and Road"-project zal het duur komen te staan. Merk op dat de Belt and Road door Rusland loopt. Europa kan onmogelijk zijn deuren voor Rusland sluiten en tegelijkertijd toegang behouden tot dit Euraziatische megaproject. Een Europa dat de Verenigde Staten als reeds in verval beschouwt, heeft er dus weinig belang bij zich aan te sluiten bij de kopgroep tegen China. Het einde van de oorlog in Oekraïne zal Europa ertoe brengen zich ernstig te herbezinnen op de voordelen van steun aan de wanhopige poging van Washington om zijn wereldwijde hegemonie te handhaven.
Europa zal geconfronteerd worden met een groeiende identiteitscrisis bij het bepalen van zijn toekomstige rol in de wereld. De West-Europeanen zullen het beu zijn te worden onderworpen aan 75 jaar Amerikaanse overheersing van het Europees buitenlands beleid. Momenteel is de NAVO het Europees buitenlands beleid en Europa blijft onverklaarbaar timide om een onafhankelijke stem te laten horen. Hoe lang gaat dit nog door?
Wij zien nu hoe de massale sancties van de VS tegen Rusland, met inbegrip van de inbeslagneming van Russische tegoeden in westerse banken, de meeste landen in de wereld ertoe aanzet de relevantie van een volledig vertrouwen op de VS-dollar in de toekomst te heroverwegen. Diversificatie van de internationale economische instrumenten staat reeds op de agenda en zal de eens dominante economische positie van Washington en zijn hegemoniale instrumentalisering van de dollar alleen maar verzwakken.
Een van de meest verontrustende kenmerken van de Amerikaans-Russische strijd in Oekraïne is de totale verloedering van de onafhankelijke media. Washington heeft de informatie- en propagandaoorlog gewonnen door alle westerse media zo te orkestreren dat zij hetzelfde liedje zingen over de oorlog in Oekraïne. Het Westen is nog nooit getuige geweest van zo'n algemene oplegging van het geopolitieke en ideologische perspectief van een land in zijn ruimte. Natuurlijk, de Russische pers is ook niet te vertrouwen. Temidden van een spervuur van virulente anti-Russische propaganda van een soort dat ik in mijn Koude Oorlog-jaren nooit heb gezien, moeten serieuze analisten tegenwoordig diep graven om een objectief inzicht te krijgen in wat er werkelijk in Oekraïne gebeurt.
Was deze overheersing van de Amerikaanse media, die bijna alle alternatieve stemmen ontkennen, maar een toevalstreffer, veroorzaakt door de gebeurtenissen in Oekraïne. Maar de Europese elites beginnen stilaan te beseffen dat zij in deze positie van totale "unanimiteit" zijn geduwd; er beginnen zich reeds barsten af te tekenen in de EU en de NAVO. Maar de gevaarlijkste implicatie is dat, nu we afstevenen op toekomstige wereldwijde crises, een echt vrije en onafhankelijke pers aan het verdwijnen is, en in handen valt van door het bedrijfsleven gedomineerde media die dicht bij de politiek staan, nu ondersteund door elektronische sociale media, die allemaal het verhaal naar hun eigen hand zetten. Nu we afstevenen op een crisis van toenemende en gevaarlijke instabiliteit als gevolg van de opwarming van de aarde, vluchtelingenstromen, natuurrampen en mogelijk nieuwe pandemieën, wordt de strakke controle van de westerse media door staten en corporaties zeer gevaarlijk voor de toekomst van de democratie. Vandaag horen we geen alternatieve stemmen over Oekraïne.
Tenslotte is het zeer waarschijnlijk dat het geopolitieke karakter van Rusland nu beslissend is verschoven in de richting van Eurazië. Eeuwenlang hebben de Russen naar acceptatie in Europa gestreefd, maar zij zijn altijd op een afstand gehouden. Het Westen wil niet praten over een nieuwe strategische en veiligheidsarchitectuur. Oekraïne heeft deze tendens alleen maar versterkt. De Russische elites hebben nu geen andere keuze dan te aanvaarden dat hun economische toekomst in de Stille Oceaan ligt, waar Vladivostok slechts een uur of twee vliegen verwijderd is van de enorme economieën van Peking, Tokio en Seoel. China en Rusland zijn vastberaden nader tot elkaar gekomen, niet in de laatste plaats vanwege hun gedeelde zorg om de vrijheid van de VS om unilateraal militair en economisch in te grijpen in de wereld te blokkeren. Het idee dat de VS de door hen uitgelokte Russisch-Chinese samenwerking kan splitsen, is een fantasie. Rusland is wetenschappelijk briljant, heeft een overvloed aan energie en is rijk aan mineralen en zeldzame metalen, terwijl de opwarming van de aarde het landbouwpotentieel van Siberië zal doen toenemen. China beschikt over het kapitaal, de markten en de mankracht om bij te dragen tot wat een natuurlijk partnerschap in heel Eurazië aan het worden is.
Helaas voor Washington blijken bijna al zijn verwachtingen van deze oorlog onjuist te zijn. Het Westen zou dit moment wel eens kunnen gaan zien als het laatste argument tegen het volgen van Washingtons streven naar wereldheerschappij in steeds nieuwe, gevaarlijke en schadelijke confrontaties met Eurazië. En het grootste deel van de rest van de wereld - Latijns-Amerika, India, het Midden-Oosten en Afrika - vindt weinig nationaal belang in deze fundamenteel Amerikaanse oorlog tegen Rusland.
Ziehier Yoeri Albrecht, die door een jonge journalist van het mediakanaal Left Laser betrapt werd tijdens een privé-onderonsje met twee ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten