Allereerst enige achtergrond informatie aangaande de journalist Israel Shamir. Wikipedia:
een Zweeds/Israëlisch/Russisch publicist, journalist en essayist, kleinzoon van een orthodoxe rabbijn uit Siberië, emigreerde in 1969 vanuit de toenmalige Sovjet-Unie naar Israël. Hij diende een tijdlang als vrijwilliger in de Israëlische strijdkrachten. Omdat hij vond dat niet-Joden daar te veel werden gediscrimineerd, raakte hij teleurgesteld in Israël.
Omdat Shamir ‘een scherpe pen’ heeft ‘en zijn artikelen naar het antizionisme [neigen],’ wordt hij, zoals gebruikelijk, door de fanatieke zionistische lobby van ‘antisemitisme’ beschuldigd, in een poging critici op zijn minst te criminaliseren en uiteindelijk monddood te maken.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Israel_Shamir
Welnu, Israel Shamir begint het artikel ‘The Abduction of NEXTA,’ gepubliceerd op 30 mei 2021 door de doorgaans goed geïnformeerde website unz.com, met een verwijzing naar de president van Wit-Rusland:
What does Lukashenko think of himself and of his country? Doesn’t he act like the King of Israel? Israel permits itself to kill and kidnap its enemies, wherever they are. The US also entitles itself to do whatever it finds necessary; kidnapping hundreds and dumping them in Guantanamo, or just killing them, as they killed Soleimani. But other states? No, God forbid! They should placidly accept whatever their betters decide and play by the rules.
https://www.unz.com/ishamir/the-abduction-of-nexta/
Voor iedere onafhankelijke journalist is duidelijk dat de westerse mainstream-media met twee maten meten en dat daarom sprake is van verregaande politieke hypocrisie die angstvallig wordt verzwegen. In het geval van het zionisme blijkt deze schijnheiligheid bovendien uit het feit dat in 2015 het hoofdstedelijke college van B&W streefde naar een ‘formele stedenband tussen Amsterdam en Tel Aviv,’ een voornemen dat uiteindelijk in november van dat jaar door de gemeenteraad werd vervangen door een ‘samenwerkingsverband’ met Tel Aviv. Een ander voorbeeld is het — sinds de komst van Groen Links-burgemeester Femke Halsema — lastig vallen van de 78-jarige beeldend kunstenaar Simon Vrouwe, die al jaren op de Dam met informatieborden aandacht vraagt voor de vervolging van Palestijnse burgers. Soms wordt hij door de politie weggestuurd, soms zelfs opgepakt, terwijl de pro-Israel lobby meestal met rust wordt gelaten. Dit pro-zionistisch beleid werd nog eens onderstreept toen De Telegraaf op 26 mei 2021 berichtte dat:
Burgemeester Halsema antwoordde Nanninga (raadslid dat bekend staat vanwege antisemitische ‘lolligheden.’ svh) dat Dibi (voormalig Groen-Links Kamerlid en nu hoofdstedelijk ambtenaar. svh) de gedragsregels heeft overtreden. ‘U heeft gelijk: de uitspraken die zijn gedaan, zijn niet conform de gedragscode. Dat betekent ook dat er gevolgen zullen zijn. Op dit moment is de ambtenaar niet beschikbaar, maar op het moment dat hij terugkeert, zal er een gesprek plaatsvinden met zijn leidinggevende in aanwezigheid van het Bureau Integriteit,’
aldus de ‘gezond-verstand krant,’ die voorts berichtte dat:
Dibi zich op 21 mei op Twitter uit[liet] over het Israëlisch-Palestijns conflict. De ambtenaar sprak daarbij zijn expliciete steun uit voor het boycotten van producten uit Israël en voor sancties tegen dat land. Dat kwam hem op veel kritiek te staan…
Tevens wenste hij Tweede Kamerleden die afgelopen weken op de foto gingen met de Israëlische vlag ‘in een door het Centrum Informatie en Documentatie Israël georkestreerde goedpraterij-show van misdaden tegen de menselijkheid’ buikgriep toe als zij iets zouden gaan eten bij een van de ondernemers die sinds korte tijd hun terrassen weer mogen openen.
https://jonet.nl/cidi-en-vrienden-demonstreren-in-den-haag-tegen-hamas/
Terwijl democratische parlementsleden dagelijks het massale westerse geweld blijven faciliteren, en Israel daarbij als huurlingen-staat gebruiken om het noodzakelijke ‘dirty work’ te doen, bijven de westerse mainstream-media hun oorlogszuchtige propaganda verspreiden. Toch klinken nog steeds dissidente stemmen op, zoals die van de Amerikaanse auteur Chris Hedges, 15 jaar lang buitenland-correspondent van The New York Times, tot hij teveel gecensureerd werd. In een artikel van 19 april 2021, onder de kop ‘The Unraveling of the American Empire,’ schreef hij:
The Roman empire, which at its height lasted for two centuries, created a military machine that, like the Pentagon, was a state within a state. Rome’s military rulers, led by Augustus, snuffed out the remnants of Rome’s anemic (uitgeputte. svh) democracy and ushered in a period of despotism that saw the empire disintegrate under the weight of extravagant military expenditures and corruption.
https://scheerpost.com/2021/04/19/hedges-the-unraveling-of-the-american-empire/
Bijna tweeënhalf eeuw eerder maakte de grote Britse historicus Edward Gibbon in The Decline and Fall of the Roman Empire zijn lezers erop attent dat:
Augustus was sensible that mankind is governed by names; nor was he deceived in his expectation, that the Senate and people would submit to slavery, provided they were respectfully assured that they still enjoyed their ancient freedom.
Precies hetzelfde zien wij vandaag de dag opnieuw; de instituten bestaan nog wel, maar dan alleen in vorm, inhoudelijk functioneren ze al geruime tijd niet meer. Alom heerst het besef dat de democratie tot op het bot is uitgehold, dat de volksvertegenwoordigers geen enkel geloof meer hechten aan hun eigen wetten. Het cynisme, waarbij de macht de prijs van alles weet, maar van niets meer de waarde, viert hoogtij. Deze virtuele werkelijkheid wordt, zolang het duurt, voortgedreven door het platst denkbare amusement om de overal opduikende verveling te verhullen. Ondertussen trekken ook in Nederland christelijke fundamentalisten en ultra-nationalistische parlementsleden met extremistische opvattingen als Nicki-Pauw Verweij, Kees van der Staaij, Don Ceder, Gidi Markuszower en Derk-Jan Eppink zich niets aan van de door henzelf geclaimde westerse normen en waarden. And who cares? Degenen die het extremisme van rechts bekritiseren worden aangepakt, terwijl parlementaire extremisten die het geweld verheerlijken, ruim baan krijgen. Als Nederlandse volksvertegenwoordigers steunen zij het oorlogszuchtige Apartheidsbeleid van de zionistische staat. Op de voorpagina van The New York Times van 22 en 23 mei 2021, vat de Joods-Israelische ‘political analyst’ Dahlia Scheidlin Israel’s politiek van het afgelopen decennium als volgt samen:
Mr. Netanyahu has worked assiduously to undermine a two-state solution. And he and other right-wing nationalists and populist leaders set about undermining the institutions of Israeli democracy itself.
Since 2009, Mr. Netanyahu’s governments have passed discriminatory legislation against Palestinian citizens, laws targeting left-wing political activities and laws constraining civil society. These laws have roots in the conflict over national identity or occupation. They elevate the status of Jews over Palestinians, or they are tailored to constrain criticism of the occupation.
The motive for this effort is no mystery: It is aimed at ensuring that Israel remains a Jewish-dominated state, with minimal political opposition. Both would be essential if Israel were to advance West Bank annexation, which would alter the state’s demographic makeup and spark challenges to the character of the state and its undemocratic governance of Palestinians.
The Israeli right’s most ambitious campaign for about a decade has been a sustained attack on the judiciary. Right-wing leaders speak of correcting the balance of power among the branches of government and restoring sovereignty to ‘the people,’ rather than the elites, referring to judges — especially Supreme Court justices. The chief proponents of this cause are overwhelmingly committed to settlements and annexation. Naftali Bennett, leader of the right-wing Yamina party and a former defense and education minister, once served as head of the Yesha settlers’ council. Ayelet Shaked, justice minister from 2015 to 2019, is outspoken in favor of both aims. Simcha Rothman, a firebrand anti-Supreme Court crusader and a settler from deep inside the West Bank, entered the Knesset in 2021 with the Jewish-ultranationalist Religious Zionist party.
Undermining the judiciary has nothing to do with repairing institutions; it will assist what right-wing leaders call ‘governability’ — a word that also appears in the name of the organization Mr. Rothman founded. The term is a euphemism, and a mantra, for government power unrestrained by courts, which enables both continuing rule over the Palestinian territories and an increasingly undemocratic Israel.
Mevrouw Scheindlin, ‘a political strategist and a public opinion expert who has advised eight national campaigns in Israel and worked in 15 other countries’ eindigt haar analyse aldus:
Decades of Palestinian suffering should have brought Israel’s occupation to an end by now. But the folly of territorial conquest and international realpolitik has been stronger.
Perhaps a clear-eyed view of how the conflict is suffocating Israel can add urgency. There is certainly no easy or ideal solution. But the ‘stand back’ approach, or any ‘not now’ complacency, is definitely the wrong one.
Early in the morning of Friday, April 9, 1948, commandos of the Irgun, headed by Menachem Begin, and the Stern Gang attacked Deir Yassin, a village with about 750 Palestinian residents. It was several weeks before the end of the British Mandate. The village lay outside of the area that the United Nations recommended be included in a future Jewish State. Deir Yassin had a peaceful reputation and was even said by a Jewish newspaper to have driven out some Arab militants. But it was located on high ground in the corridor between Tel Aviv and Jerusalem and one plan, kept secret until years afterwards, called for it to be destroyed and the residents evacuated to make way for a small airfield that would supply the beleaguered Jewish residents of Jerusalem.
By noon over 100 people, half of them women and children, had been systematically murdered. Four commandos died at the hands of resisting Palestinians using old Mausers and muskets. Twenty-five male villagers were loaded into trucks, paraded through the Zakhron Yosef quarter in Jerusalem, and then taken to a stone quarry along the road between Givat Shaul and Deir Yassin and shot to death.
Naderhand verklaarden de rechtse Joodse terroristen:
that 25 members of the Haganah (linkse. svh) militia had reinforced the attack and claimed that an Arabic-speaking Jew had warned the villagers over a loudspeaker from an armored car. This was duly reported in The New York Times on April 10.
A final body count of 254 was reported by The New York Times on April 13, a day after they were finally buried. By then the leaders of the Haganah had distanced themselves from having participated in the attack and issued a statement denouncing the dissidents of Irgun and the Stern Gang, just as they had after the attack on the King David Hotel in July 1946. A 1987 study undertaken by Birzeit University's Center for Research and Documentation of Palestinian Society found ‘the numbers of those killed does not exceed 120.’
The Haganah leaders admitted that the massacre ‘disgraced the cause of Jewish fighters and dishonored Jewish arms and the Jewish flag.’ They played down the fact that their militia had reinforced the terrorists' attack, even though they did not participate in the barbarism and looting during the subsequent ‘mopping up’ operations.
They also played down the fact that, in Begin's words, ‘Deir Yassin was captured with the knowledge of the Haganah and with the approval of its commander’ as a part of its ‘plan for establishing an airfield.’
Ben Gurion even sent an apology to King Abdullah of Trans-Jordan. But this horrific act served the future State of Israel well. According to Begin:
Arabs throughout the country, induced to believe wild tales of ‘Irgun butchery,’ were seized with limitless panic and started to flee for their lives. This mass flight soon developed into a maddened, uncontrollable stampede. The political and economic significance of this development can hardly be overestimated.
Of about 144 houses, 10 were dynamited. The cemetery was later bulldozed and, like hundreds of other Palestinian villages to follow, Deir Yassin was wiped off the map. By September, Orthodox Jewish immigrants from Poland, Rumania, and Slovakia were settled there over the objections of Martin Buber, Cecil Roth and other Jewish leaders, who believed that the site of the massacre should be left uninhabited. The center of the village was renamed Givat Shaul Bet. As Jerusalem expanded, the land of Deir Yassin became part of the city and is now known simply as the area between Givat Shaul and the settlement of Har Nof on the western slopes of the mountain.
The massacre of Palestinians at Deir Yassin is one of the most significant events in 20th-century Palestinian and Israeli history. This is not because of its size or its brutality, but because it stands as the starkest early warning of a calculated depopulation of over 400 Arab villages and cities and the expulsion of over 700,000 Palestinian inhabitants to make room for survivors of the Holocaust and other Jews from the rest of the world.
Uit deze terroristische beweging ontstond de Likoed Partij. De volgende reactie van Likoed Nederland demonstreert hoe inhumaan het denken van deze extremistische zionistische beweging is:
Wat betreft Deir Yassin, dat was een gerechtvaardigd militair doelwit aangezien zich daar strijders bevonden die op Joodse konvooien schoten.
Helaas zijn bij de gevechten daar ook burgers omgekomen. Het is onduidelijk waarom die het gevechtsterrein niet verlaten hebben. Terrorisme was het niet, want het was een zelfverdedigingsoorlog.
Kortom, het systematisch vermoorden van vrouwen, kinderen en ongewapende mannen, is in de ogen van de fanatieke Likoed Nederland-organisatie geen ‘terrorisme,’ maar gerechtvaardigde zelfverdediging, een reactie die men eerder zou verwachten van de SS dan van een zionistische beweging die zichzelf als slachtoffer portretteert. Door hun extremisme is dit allooi zionisten niet in staat enige relativering aan te brengen. Daarentegen zijn er genoeg Joodse Israeli’s die beseffen hoe misdadig de etnische zuivering en de voortdurende diefstal van Palestijns land is. Zo schreef de Joods-Israelisch auteur Yossi Klein Halevi, ‘a senior fellow at the Shalom Hartman Institute in Jerusalem,’ in The New York Times van 17 mei 2021:
For Arabs, a history of government land confiscation and budgetary discrimination, as well as the seemingly endless occupation of the Palestinians, have left deep wounds and distrust. The message Arabs take from the country’s Jewish identity and symbols is that they don’t quite belong.
That message was reinforced in 2018 with the Nation-State Law, passed by the right over the objections of the center and the left, which defines Israel as a Jewish state but ignores its democratic identity. Right-wing defenders of the law insist that affirming Israel as a democracy was unnecessary, since the Knesset had already passed laws ensuring equal rights for all. Yet those laws refer to individual rights, while the Nation-State Law defines the country’s identity.
De zionistische milities van vóór en tijdens de etnische zuiveringen, van links zowel als rechts zijn alle betrokken geweest bij grootschalige terreur. Bekend is bijvoorbeeld het volgende:
https://en.wikipedia.org/wiki/Lehi_(militant_group)
De beschuldiging van ‘antisemitisme’ en het koesteren van het slachtofferschap, de verheerlijking van massaal geweld leiden vanzelfsprekend alleen maar tot nog meer bloedvergieten. Dit feit ontlokte de Joods-Israelische hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Haifa, Benjamin Beit-Hallahmi, de volgende reactie:
In ruil voor de onbeperkte politieke steun aan Israel hebben de Amerikaanse joden gekregen waaraan het ze het meest ontbreekt: een ideologische inhoud om de leegte van hun identiteit te vullen.
Tegenover mij verklaarde hij dat dit niet alleen voor joodse Amerikanen geldt, maar in het algemeen voor talloze joodse westerlingen, die een problematische relatie hebben met hun zwakke joodse achtergrond. Het betreft hier een onopgeloste identiteitskwestie, veroorzaakt door een combinatie van het aloude christelijke antisemitisme en de voortschrijdende secularisatie die ook het judaïsme wezenlijk heeft ondermijnd. Over het karakter van de 'Joodse staat' sprak ik drie decennia geleden met de bekende Joods-Israelische auteur Amos Oz die in 1990 ondermeer het volgende had gesignaleerd:
De ware strijd die vandaag de dag de natie verdeelt is allang niet meer een geschil over gebieden, politieke partijen, veiligheid, voorvaderlijke rechten en grenzen, het is een strijd over het wezen van het judaïsme en het mensbeeld,
waardoor de essentiële vraag is ontstaan: ‘wie zijn wij?’ Volgens Oz:
ontkiemde achter de discussie over de toekomst van de bezette gebieden een vraag die veel dieper ging: wat kwamen we hier doen? Wat willen we zijn en moet het gezag gebaseerd zijn op de wil van het volk dan wel op de godsdienstige geboden? De beslissing werd, als vele andere, uitgesteld en verdrongen onder het voorwendsel dat er niemand was om mee te praten, en we de hindernis wel zouden nemen zodra die zich aandiende. Omdat het leek dat het antwoord op de vraag waar de grenzen moesten komen, kon wachten, ontweken we ook het antwoord op de vraag wie wij waren en wat we hier kwamen doen, een vraag die niet los gezien kan worden van het probleem over de toekomst van de bezette gebieden, de rechtvaardiging van de oorlog en de waarde van vrede. Het grote debat over de grenzen van de macht was bedoeld om diepgaandere discussies tot zwijgen te brengen en te verdringen, zoals die over het doel van het zionisme. En intussen worden wij door onze eigen macht aangetast en gecorrumpeerd.
Het resultaat is geweest dat al meer dan een miljoen Joden ‘het beloofde land’ is ontvlucht, en de geschiedenis van 2000 jaar geleden zich opnieuw herhaalt, omdat nog steeds niet is vastgesteld wie of wat een jood nu eigenlijk is, en waar de grenzen van Israel liggen. De zionisten van bijvoorbeeld Betar en Likoed Nederland, streven naar een zo groot mogelijk Israel, het bijbelse Eretz Israel, en verergeren daarmee het fundamentele probleem van de 'Joodse staat.’
De Joodse terroristische organisatie de Irgoen, waaruit de Likoed is voortgekomen heeft als embleem Eretz Israel zoals u hierboven kunt zien. En het Groot Israel zal alleen met geweld tot stand kunnen komen, zo blijkt uit de woorden: ‘rak kach’ (‘alleen zo’). Hoewel deze zionisten geen religieuze fundamentalisten zijn (sommigen zijn zelfs uitgesproken atheïsten) beroepen ze zich wel op het Bijbelse Israel, waardoor de ironische paradox is ontstaan dat in Israel een niet gering deel van de zionisten weliswaar niet in god gelooft, maar wel dat deze niet bestaande luchtgod hen het beloofde land heeft gegeven, zoals wijlen professor Israel Shahak, een humanistische Joods-Israeli die het nazi concentratiekamp Bergen-Belsen overleefde, mij lang geleden met een spottende blik in zijn ogen vertelde.
http://en.wikipedia.org/wiki/Israel_Shahak
Met andere woorden: de Palestijnse bevolking is het slachtoffer geworden van het Joods-Israëlische probleem wat een Joodse identiteit precies is, oftewel: wie of wat een Jood in feite is. En aangezien fanatici binnen en buiten Israel, joods dan wel christelijk, dit vraagstuk niet kunnen oplossen zonder opnieuw een burgeroorlog uit te lokken, die twee millennia geleden uitliep op de vlucht van de meerderheid van de Joden uit Israel, vormen het CIDI en Likoed Nederland een gevaar voor de zelfbenoemde ‘Joodse staat.’ Natuurlijk is het absurd dat een Joods-Israelisch Tweede Kamerlid als Gidi Markuszower van de radicale PVV hier politieke propaganda maakt voor een Apartheidsstaat die voortdurend het internationaal recht schendt.
Het lijden van de joden door de eeuwen heen, en speciaal tijdens de Holocaust, is gebruikt om het ontzeggen van Palestijnse rechten te rationaliseren en te rechtvaardigen. Dit is zo doeltreffend gebeurd dat de Palestijnen beschouwd worden als de agressors in het Israëlisch-Palestijnse conflict, dat gezien wordt als een simpele voortzetting van de eeuwenlange joodse vervolging,
en dat:
Diep (of niet zo diep) is iedere zionist zich bewust van de fundamentele immoraliteit van de manier waarop het zionisme de oorspronkelijke bewoners heeft behandeld.
En dat:
Hoewel overal in de moderne wereld het kolonialisme verworpen is, Israël nog steeds een koloniale garnizoensstaat [is].’
Meer daarover de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten