Does the establishment of a Jewish state [in only part of Palestine] advance or retard the conversion of this country into a Jewish country? My assumption (which is why I am a fervent proponent of a state, even though it is now linked to partition) is that a Jewish state on only part of the land is not the end but the beginning.... This is because this increase in possession is of consequence not only in itself, but because through it we increase our strength, and every increase in strength helps in the possession of the land as a whole. The establishment of a state, even if only on a portion of the land, is the maximal reinforcement of our strength at the present time and a powerful boost to our historical endeavors to liberate the entire country.
https://en.wikipedia.org/wiki/1937_Ben-Gurion_letter
Een jaar later verklaarde Ben-Goerion tijdens een toespraak:
Let us not ignore the truth among ourselves… politically we are the aggressors and they defend themselves… The country is theirs, because they inhabit it, whereas we want to come here and settle down, and in their view we want to take away from them their country.
Na de stichting van de staat Israel, terwijl de etnische zuivering van Palestina nog in volle gang was, schreef Ben-Goerion op 18 juli 1948 in zijn dagboek:
We must do everything to insure they (de Palestijnen svh) never do return.
Als eerste premier van het land verklaarde hij zelfs:
If I were an Arab leader, I would never sign an agreement with Israel. It is normal; we have taken their country. It is true God promised it to us, but how could that interest them? Our God is not theirs. There has been Anti-Semitism, the Nazis, Hitler, Auschwitz, but was that their fault? They see but one thing: we have come and we have stolen their country. Why would they accept that?
De etnische zuivering van een groot deel van het oude Britse mandaatgebied is uitgebreid beschreven in gedegen geschiedkundig onderzoek van gezaghebbende Joods-Israelische historici als Simha Flapan, Ilan Pappe, Tom Segev, Avi Shlaim, Benny Morris, etcetera. De gewelddadige verdrijving van ongeveer 75 procent van de Palestijnse bevolking begon al in 1947, dus vóór de stichting van de staat Israel. In 2004 verklaarde Benny Morris, de bekendste Israëlische historicus, wiens geschiedschrijving volgens eigen zeggen ‘is based on many documents, most of them from the Israel Defense Forces Archives,’ dat:
What the new material shows is that there were far more Israeli acts of massacre than I had previously thought. To my surprise, there were also many cases of rape. In the months of April-May 1948, units of the Haganah (de linkse voorganger van de Israëlische strijdkrachten. svh) were given operational orders that stated explicitly that they were to uproot the villagers, expel them and destroy the villages themselves.
Zelfs vóór de stichting van de staat, op 14 mei 1948:
Ben-Gurion is projecting a message of transfer. There is no explicit order of his in writing, there is no orderly comprehensive policy, but there is an atmosphere of [population] transfer. The transfer idea is in the air. The entire leadership understands that this is the idea. The officer corps understands what is required of them. Under Ben-Gurion, a consensus of transfer is created... Ben-Gurion was a transferist. He understood that there could be no Jewish state with a large and hostile Arab minority in its midst. There would be no such state. It would not be able to exist.
under certain conditions, expulsion is not a war crime. I don't think that the expulsions of 1948 were war crimes. You can't make an omelet without breaking eggs. You have to dirty your hands.
Hier is sprake van een uitgesproken terroristische opvatting, aangezien ervan uit wordt gegaan dat het doel de middelen heiligt. Morris verklaarde naderhand zelfs tegenover een interviewer van de Israëlische krant Haaretz van oordeel te zijn dat Ben-Goerion:
in 1948 een ernstige historische fout maakte. Hoewel hij het demografische vraagstuk begreep en de noodzaak van het vestigen van een Joodse staat zonder een grote Arabische minderheid, werd hij tijdens de oorlog bang. Op het laatst aarzelde hij… Als het eind van het liedje mistroostig blijkt te zijn voor de joden dan zal dit zijn omdat Ben-Goerion de transfer in 1948 niet voltooide. Omdat hij een groot en veranderlijke demografische reserve op de Westbank en Gaza en binnen Israël zelf achterliet.
http://www.haaretz.com/survival-of-the-fittest-cont-1.61341
In antwoord op de vraag: ‘You do not condemn them morally?’ antwoordde de historicus: ‘No.’ Haaretz: ‘They perpetrated ethnic cleansing.’ Morris:
There are circumstances in history that justify ethnic cleansing. I know that this term is completely negative in the discourse of the 21st century, but when the choice is between ethnic cleansing and genocide — the annihilation of your people — I prefer ethnic cleansing.
And that was the situation in 1948?
That was the situation. That is what Zionism faced. A Jewish state would not have come into being without the uprooting of 700,000 Palestinians. Therefore it was necessary to uproot them. There was no choice but to expel that population. It was necessary to cleanse the hinterland and cleanse the border areas and cleanse the main roads…
The term ‘to cleanse' is terrible.
I know it doesn't sound nice but that's the term they used at the time. I adopted it from all the 1948 documents in which I am immersed.
What you are saying is hard to listen to and hard to digest. You sound hard-hearted.
I feel sympathy for the Palestinian people, which truly underwent a hard tragedy. I feel sympathy for the refugees themselves. But if the desire to establish a Jewish state here is legitimate, there was no other choice.
Kortom, in deze zionistische zienswijze is de etnische zuivering van de overgrote meerderheid van de inheemse, christelijke en islamitische Palestijnse bevolking door Israëlische militairen volkomen gerechtvaardigd, zelfs noodzakelijk om een Joodse staat mogelijk te maken, en te laten expanderen. Alleen door dit dogma konden en kunnen de zionisten nog steeds hun gruwelijke misdaden voor zichzelf aanvaardbaar maken, zoals voor de overtuigde nazi's de jodenvervolging een acceptabel denkbeeld was. Hoe anders kan bijvoorbeeld een Israëlische scherpschutter die een wegrennende Palestijnse jongere in de rug doodschiet, onbekommerd doorleven, zonder ernstig getraumatiseerd te raken? Ook hier speelt nu de massapsychologie van het fascisme, waarover de joods-Oostenrijkse psychiater Wilhelm Reich tijdens het interbellum uitgebreid schreef. Bij gebrek aan eigenwaarde ontstaat de ‘fascistische mentaliteit’ van ‘de kleine man,’ die ‘naar autoriteit hunkert en tegelijkertijd rebels is,’ aldus Reich. Opnieuw is sprake van een onzeker individu dat zich zowel superieur als minderwaardig voelt aan de ander.
Deze ultra-rechtse zionisten onderhielden nauwe banden met Mussolini en diens Italiaans fascisme, want:
Vladimir Jabotinsky, the founder of Revisionist Zionism, of which Israel's current Likud party and other right and far-right groups are the offspring, saw in Italy ‘a spiritual homeland.’
‘All my views on nationalism, the state, and society were developed during those years under Italian influence,’ Jabotinsky wrote in his autobiography, referring to his ideological formation years in Italy.
In return, Mussolini had expressly spoken in support of Zionism and of Jabotinsky in particular: ‘For Zionism to succeed, you need to have a Jewish State with a Jewish flag, and Jewish language. The person who understands that is your fascist, Jabotinsky,’ Mussolini said during a private conversation with Nahum Goldman, founder of the World Jewish Congress, in November 1934, as reported by Lenni Brenner in his volume 'Zionism in the Age of Dictators.’
Il Duce – the fascist reference to Mussolini, which translates to 'The Leader’ — had already allied with Jabotinsky's Betar youth movement, which modelled itself around fascist ideas and symbols.
‘By 1934, Jabotinsky and his Betar youth movement had allied with Il Duce, when the Betar established a naval base north of Rome,’ Steven Meyer wrote in his article 'Will Israel outlive its fascists?' published in the Executive Intelligence Review in 2002.
Je doet aan cherry picknick, je bent niet objectief wat niet zo erg is als het niet zo extreem links ideologisch gekleurd was. Jouw wereldbeeld dat van onderdrukker en onderdrukte, het is machtsdenken, alles in jouw ogen is machtsstreven.
Wat Schwarz kennelijk bedoelde was dat ik aan ‘cherry picking’ deed, oftewel dat ik ‘de krenten uit de pap haalde,’ een verkeerde beeldspraak, aangezien ik de historische continuïteit van het zionistisch geweld had aangetoond. Maar aangezien de pro-Israel lobbyist de door mij aangevoerde feiten niet kon weerleggen, zag hij zich gedwongen de integriteit van mijn betoog te criminaliseren, alsof daarmee de feiten in het niets zouden oplossen. Daarom schreef ik hem terug:
Geen voorbeelden dus. dan houdt elke discussie op. het is de kenmerkende reactie van alle fanatieke zionisten die ontkennen dat Israel doorgaat met het stelen van land dat de Verenigde Naties, de wereldgemeenschap, aan de Palestijnse bevolking heeft gegeven, en dat zowel Ben-Goerion als Jabotinski, de grondleggers van de 'Joodse staat' weigerden te accepteren, evenals nu Netanyahu. Er is dus sprake van een continuïteit van zionistische terreur, waarbij Israel weigert het internationaal recht te respecteren.
Kay Schwarz’s reactie was kenmerkend vanwege de verwardheid ervan:
Stan, je begrijpt de mens niet, je begrijpt je eigen innerlijk, jouw menszijn is een blinde vlek, je bent verblind door je jouw eigen wereldbeeld. Veel mensen kunnen het leven en werkelijkheid niet zien zoals dat is.
Hier wordt door Schwarz zelfs geen eens een poging meer ondernomen om een rationeel debat te voeren. Net zoals ik tientallen keren eerder had gemerkt, is de zionistische lobby niet bij machte in te gaan op feiten, en begint daarom over van alles en nog wat te zeveren, om daarmee verwarring te stichten en de aandacht af te leiden.
Even een belangrijke voetnoot bij uw gesprek heren: Naast de Bijbelse en historische rechten van het Joodse volk op Eretz-Israël — van Dan tot Berseba — is het gehele gebied van ‘Palestina’ ook op grond van het internationale recht slechts aan het Joodse volk toegewezen. Eerst bij de Balfour-verklaring [2 november 1917], toen bij de Resolutie van San Remo [24 april 1920] en daarna bij het Mandaat van Palestina [24 juli 1922]. Deze, slechts aan het Joodse volk toegekende, rechten op het gebied van ‘Palestina,’ worden nadrukkelijk door het VN-Handvest beschermd, want krachtens artikel 80 van het VN-Handvest mag geen enkel recht dat vóór de oprichting van de Verenigde Naties aan een volk is toegekend, worden gewijzigd. Het feit dat een grote meerderheid van de lidstaten van de VN het eigen Handvest met voeten treedt, in het bijzonder in de relatie tot Israël, bewijst eens te meer dat het hoogtijd wordt dat Israël zijn lidmaatschap aan deze, zichzelf volstrekt ongeloofwaardig en overbodig gemaakte internationale organisatie met onmiddellijke ingang opzegt.
Ook Bas met zijn verzonnen achternaam is een prototype van de verwarde gelovige. Allereerst bestaan er geen 'Bijbelse rechten,’ zoals ik hem schreef. Bovendien was de 'Balfour-verklaring' geen internationaal recht, maar een belofte van de Britse koloniale macht aan een invloedrijke joodse bankier die geen recht op het land bezat. Bas Shalom Sion’s reactie was deze:
Je bedoelt, neem ik aan, dat je geen waarde hecht aan wat de Bijbel vertelt. Maar feit is wel dat zonder de Bijbel geen Joods volk zou bestaan. Je kunt dus moeilijk om de Bijbel heen. Dat erkende men ook ten tijde van de Balfour-verklaring, de Resolutie van San Remo en het Mandaat van Palestina, waarbij men vooropstelde dat Palestina (grotendeels) bestond uit het grondgebied dat Bijbels gezien aan het Joodse volk behoorde. Zoals ook uit de considerans van het Mandaat-handvest valt af te leiden, was het voor de grootmachten van die tijd duidelijk dat Palestina uiteindelijk een onafhankelijke Joodse staat moest worden. Daarmee zou, aldus Balfour, het oude onrecht worden hersteld dat 19 eeuwen daarvoor was begaan door de vernietiging van de laatste Joodse staat in Judea door de Romeinen.
In de hitte van de strijd bleek ineens dat Bas Shalom Sion ineens Bas van Twist te heten. Ook goed. Hij schreef:
Je bewering dat er nooit een Joodse staat door de Romeinen is vernietigd, dat dat een mythe is, is een nogal boute bewering, gezien de overvloed van historische en archeologische bewijzen daarvan. Misschien wordt het tijd om eens iets anders te lezen dan de schoolboekjes die de PA voorschrijft of de propaganda die ze verspreidt. Ik wil je wel een paar suggesties doen hoor: “De Joodse Oorlog” en “Oude Geschiedenis van de Joden” van de Romeins-Joodse geschiedschrijver Flavius Josephus (37-100) en […] “En zij werden verstrooid onder alle volken” van Werner Keller (1909-1980).’
Ook hier heeft Bas van Twist de klok horen luiden, zonder te weten waar de klepel hangt. Zo is het een onomstreden historisch feit dat al ruim twee millennia lang er een strijd heerst tussen twee stromingen binnen het jodendom. In 1990 interviewde ik hierover de Joods-Israelisch auteur A.B. Yehoshua in zijn huis in de heuvels van de Carmel, boven de havenstad Haifa. Hij waarschuwde toen in zijn werk voor het volgende:
Ik vrees ten zeerste dat het almaar door laten gaan van het conflict onze identiteit uiteindelijk zal vernietigen. Er zijn Joods-Israëli’s die de externe strijd voortdurend zoeken, want — zo zeggen ze — zolang er een externe druk bestaat zal er onder de Joden zelf geen gewapend geschil uitbreken. Vooral sommige religieuze fanatici zijn buitengewoon bang voor vrede, omdat dan de seculiere Joodse identiteit in Israël zich vrij zal kunnen ontwikkelen. Juist uit angst daarvoor zijn de zeloten zo fel tegen vrede. Zij zijn ervan overtuigd dat de joden gedoemd zijn om in een permanent conflict met de buitenwereld te leven, niet alleen met de Arabieren, maar met alle andere volkeren op aarde. Aan dat conflict ontlenen ze hun identiteit, vrede zou hun identiteit vernietigen. Die sluimerende strijd tussen extremistische en gematigde joden is al millennia oud, het leidde er tweeduizend jaar geleden toe dat de joden in ballingschap gingen. Men moet zich goed realiseren dat wij niet uit Israël zijn verdreven, maar dat wij in ballingschap zijn gegaan om zo aan de aanhoudende crisis tussen het nationale gezag en het religieuze systeem te kunnen ontsnappen. Door in de diaspora te vluchten hoefden de joden geen keuze te maken, we hadden namelijk niets meer te kiezen, in de buitenwereld bestond eenvoudigweg geen Joods nationaal gezag meer. De gola, de ballingschap, was dus niet een van buitenaf opgelegd fenomeen, zoals algemeen wordt beweerd, maar een van binnenuit gevormd verlangen ernaar, om zo aan de interne strijd te ontkomen, de strijd over de vragen: wie en wat is een Jood en hoe moet hij zich als Jood gedragen? Door de stichting van de staat Israël is dit oeroude conflict ineens weer uiterst actueel geworden. Zoals gezegd, hieraan ten grondslag liggen de vragen: wie is een Jood en wat is een Jood? Dat betreft niet alleen een religieus vraagstuk, ook onder seculiere joden in Israël bestaat hierover veel verwarring. Een deel van hen heeft net als de religieuze fundamentalisten dat permanente externe conflict nodig om zich te definiëren, ze zijn niet zeker over zichzelf, ze geloven niet echt in hun seculariteit. Ze zijn bang dat als er vrede uitbreekt ze niet langer meer als Jood worden beschouwd, dat ze dan als het ware gedwongen worden zich te bekeren tot de religie om weer Jood te kunnen zijn. Die onzekerheid over wie ze zijn ervaren ze als een bedreiging en zij kunnen hun nationale identiteit alleen handhaven dankzij het externe conflict. Kijk, de uiterst orthodoxe joden van Neturei Karta zijn absoluut niet bang voor vrede, omdat zij een identiteit bezitten. Zij hebben Israël niet nodig om Joods te kunnen zijn, waar ze ook zijn, al zouden op de maan zitten, dan nog zullen ze uiterst orthodoxe joden blijven. Sterker nog: ze zijn fel gekant tegen de staat Israël die volgens hen de normen en waarden van het judaïsme probeert te vernietigen. Die mensen zijn dus niet bang voor vrede met de Arabieren, maar het zijn de semi-religieuzen, de Gush Emunim, het fanatieke Blok der Getrouwen, zoals ze zichzelf noemen en de lui die eromheen hangen, die zoeken het permanente conflict, want alleen op die wijze kunnen ze telkens weer de grenzen van hun identiteit bepalen.
Abraham Yehoshua is één van de belangrijkste Israëlische schrijvers van dit moment. The New York Times prees hem als de ‘Israëlische Faulkner.’ Met betrekking tot het interne Joodse conflict zei hij dat:
wij niet uit Israël zijn verdreven, maar dat wij in ballingschap zijn gegaan om zo aan de aanhoudende crisis tussen het nationale gezag en het religieuze systeem te kunnen ontsnappen. Door in de diaspora te vluchten hoefden de joden geen keuze te maken, we hadden namelijk niets meer te kiezen, in de buitenwereld bestond eenvoudigweg geen Joods nationaal gezag meer. De gola, de ballingschap, was dus niet een van buitenaf opgelegd fenomeen, zoals algemeen wordt beweerd, maar een van binnenuit gevormd verlangen ernaar, om zo aan de interne strijd te ontkomen, de strijd over de vragen: wie en wat is een Jood en hoe moet hij zich als Jood gedragen?’
De Joodse geschiedenis begon met de mythe van ‘het uitverkoren volk,’ dat van zijn luchtgod het ‘Beloofde Land’ had gekregen op voorwaarde dat eerst de oorspronkelijke bewoners allen zouden worden uitgemoord, inclusief hun vee. Die mythe hebben de orthodoxe Joden altijd als een last met zich meegedragen, maar het gaf hun leven wel vorm en inhoud, oftewel een identiteit. Daarentegen hadden de wereldse Joden geen moeite zich te schikken naar de wetten van de verschillende heersende machten in de loop van de geschiedenis. Het is dan ook niet vreemd dat deze twee stromingen binnen het judaïsme tijdens de Romeinse tijd in botsing met elkaar kwamen, waarbij de vraag was: wie en wat is nu een Jood en wie en wat niet? En zo is ‘het uitverkoren volk’ altijd gehuld geweest in een mist van mythen. Mythen die op dit moment een bedreiging vormen voor de wereldvrede, en voor een herhaling van de Joodse burgeroorlog die 2000 jaar geleden leidde tot de zelfgekozen vlucht van vele Joden uit Israel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten