Onder de kop ‘The Mussolini-Jabotinsky Connection: The Hidden Roots of Israel Fascist Past’ publiceerde de gerespecteerde Middle East Monitor op 27 januari 2020 de volgende informatie van Dr. Ramzy Baroud:
It is hardly surprising that Italian opposition leader, Matteo Salvini, has vowed that if he becomes Italy's next Prime Minister, he will recognize Jerusalem as the capital of Israel.
Salvini heads Italy's Lega Party, formerly known as Lega Nord — Northern League — a party that has long been perceived as a modern expression of the country's long-dormant fascist ideology.
Salvini's track record of pro-Israel statements and blind allegiance to Tel Aviv is as old as the man's political career. The fact that Salvini made his political debut at a national level through an announcement made, not from Rome, but rather from Tel Aviv, is sufficient to express the centrality of Israel in his political discourse.
Moreover, Salvini is the golden child of Italy's far-right politics as a whole. Considering Lega's performance in the May 2019 European elections, one could argue that the Italian politician is Europe's most important far-right leader.
It is no secret that Israel has openly aligned its politics with that of the ascending far-right political movements everywhere, especially in the West. This applies to the Israel-India alliance as much as it applies to Israel's disturbing ties to the US Trump administration, Brazil's Jair Bolsonaro's presidency, and the Tories-dominated British government.
Israel's links to Italy, however, deserve further probing, and should not be lumped together with Tel Aviv's growing political intimacy with the global far-right. The reason for that is that Italy was the originator of the modern fascist ideologies, which are linked directly to Israel's Zionist ideology.
In the post-World War II era, Italy successfully managed to suppress the fascist political strand from within, starting with the last two years of the war when Rome joined the global push against the Nazi-fascist alliance. Italy's post-war constitution has gone to great lengths to confront any form of fascism that continued to lurk within Italian society.
It was only natural, then, that on many occasions, the revolutionary forces that had a tremendous impact on shaping the Italian political discourse after the war found common ground with the Palestinian quest for freedom and the Palestinian people's ongoing fight against Zionism and its reactionary allies anywhere in the world.
Unfortunately, this is no longer the case. As the truly radical left in Italy persists in its political hibernation — a process that began soon after the collapse of the Soviet Union in the early 1990s — far-right forces have made great strides, allowing in recent years, the likes of Salvini and his racist hoards to return to the political arena. Expectedly, Salvini's ascendency began paving the road for restoring a long-dormant neo-Zionist-fascist alliance.
Concurrently, the rise of far-right forces in Italy is forcing all political parties in the country's parliament to redefine their own political agendas by inching closer to the right in a desperate attempt to appeal to the emboldened far-right constituency.
Pro-Israel Zionist groups, in Italy and elsewhere, are now exploiting the country's fractious political scene to advance Tel Aviv's global agenda.
On January 17, the Italian government unanimously adopted the erroneous and self-serving definition of antisemitism, as envisaged by the pro-Israel International Holocaust Remembrance Alliance, which equates antisemitism with anti-zionism.
The troubling 'working definition' has little to do with racism and everything with politics, since Zionism is a modern political ideology, and is neither a race nor a religion. An Italian equivalent of this bizarre undertaking would be equating antifascism and anti-Italian or anti-Catholic sentiment. If this sounds odd in the Italian context, it should sound equally strange in the Zionist-Israeli context.
Anti-Zionism critics often describe the Zionist movement as fascist. This seemingly haphazard analogy is fully justifiable on historical grounds.
Indeed, what many are not aware of is that, during their formative years, Zionist and Fascist ideologies, had similar intellectual roots and numerous overlappings in terms of their philosophical and political structures. Some of the founding fathers of Zionism, especially revisionist Zionists, regarded themselves as ideological fascists, and their progression from Fascism to Zionism was a logical one, necessitated by political expediency only.
Before the opportunistic alliance between Germany's Nazi leader, Adolf Hitler, and Italy's fascist dictator, Benito Mussolini, in 1936, resulting in Italy's infamous racial laws, a degree of affinity existed between Zionist and Fascist leaders in Rome.
Vladimir Jabotinsky, the founder of Revisionist Zionism, of which Israel's current Likud party and other right and far-right groups are the offspring, saw in Italy ‘a spiritual homeland.’
‘All my views on nationalism, the state, and society were developed during those years under Italian influence,’ Jabotinsky wrote in his autobiography, referring to his ideological formation years in Italy.
In return, Mussolini had expressly spoken in support of Zionism and of Jabotinsky in particular: ‘For Zionism to succeed, you need to have a Jewish State with a Jewish flag, and Jewish language. The person who understands that is your fascist, Jabotinsky,’ Mussolini said during a private conversation with Nahum Goldman, founder of the World Jewish Congress, in November 1934, as reported by Lenni Brenner in his volume 'Zionism in the Age of Dictators.’
Il Duce — the fascist reference to Mussolini, which translates to ‘The Leader’ — had already allied with Jabotinsky's Betar youth movement, which modelled itself around fascist ideas and symbols.
‘By 1934, Jabotinsky and his Betar youth movement had allied with Il Duce, when the Betar established a naval base north of Rome,’ Steven Meyer wrote in his article 'Will Israel outlive its fascists?' published in the Executive Intelligence Review in 2002.
Meyer elaborates: 'L'Idea Sionistica, Betar's Italian-language magazine, described the dedication ceremonies which launched the academy: “The order-‘Attention!" A triple chant ordered by the squad's commanding officer – “Viva l'Italia, Viva Il Re! Viva Il Duce!” resounded, followed by the benediction which rabbi Aldo Lattes invoked in Italian and in Hebrew for God, for the King and for Il Duce… “Giovinezza” [the fascist party's anthem] was sung with much enthusiasm by the Betarim.’
This account is confirmed in other sources, including by Italian historian, Furio Biagini's Mussolini e il Sionismo – ‘Mussolini and Zionism.’ Biagini argues that ‘in principle, Mussolini wasn't against Jews' aspiration to create a Jewish homeland in Palestine.’
Biagini also explained the budding Fascist-Zionist alliance based on geostrategic necessity:
‘In its expansionistic design throughout the Mediterranean region, fascist Italy was in direct contrast with the British presence. The British fleet dominated the Mediterranean region from Gibraltar to Cyprus, unto Palestine. By supporting the Zionist movement in its fight against British Mandatory power, Italy wanted to weaken the British empire in the Eastern Mediterranean, while increasing Italian prestige at an international level.’
In truth, Jabotinsky was not Mussolini's only link to Zionism, but one of many important allies who proved consequential in later years. Goldman wrote in his autobiography ‘The Autobiography of Nahum Goldman: Sixty Years of Jewish Life’ that Mussolini was a great admirer of Zionism.
‘You must create a Jewish state. I am a Zionist, and I told Dr Weizmann so. You must have a real country, not that ridiculous National Home that the British have offered you. I will help you create a Jewish state,’ Goldmann wrote, conveying Mussolini's message to the Zionist leadership at the time.
Mussolini's enthusiasm to establish a ‘Jewish state’ paralleled the British plot to turn the Balfour Declaration of 1917, which committed the British crown to the establishment of a Jewish state in Palestine.
In October 1933, the head of the Jewish Agency in Geneva, Victor Jacobson, wrote to Chaim Weizmann, who served as the President of the World Zionist Organization, and later as the first President of Israel, that, ‘Mussolini is eager to open even wider the doors of Palestine to Jewish immigration, particularly to the refugees coming from Germany.’
In his afterword to the book, ‘Stato e Libertà’ — State and Freedom —Italian diplomat Sergio Minerbi wrote: ‘Mussolini thought that it was impossible to reconcile Jews and Arabs and that they had to be politically separated, so he floated the idea of the partition of Palestine.’
All of this changed in 1936 when Mussolini's son-in-law, Galeazzo Ciano, was appointed as Italy's foreign minister. It was then that ‘Mussolini allied Italy unequivocably with Hitler,’ as Susan Zuccotti wrote in her book 'The Italians and the Holocaust.’ Italy's fascist party was then compelled to part ways with the Zionist leadership, leading to Mussolini's decision not to meet with Jabotinsky.
Following the triumph of the Zionist movement, crowned in the establishment of Israel on the ruins of historic Palestine in May 1948, Zionists have, once again, successfully managed to rebrand their movement as a progressive force, though it never truly abandoned its fascist ideology.
To say that Zionism is a form of fascism is neither an overstatement or a haphazard claim. Indeed, the root causes of both ideologies should be apparent to any astute student of history.
The fact that Salvini and Israeli Prime Minister, Benjamin Netanyahu, are now renewing or, at least, openly embracing the old bond between these two destructive ideologies, reflects two troubling realities — on the one hand, it speaks of Italy's failure to uproot Fascism as a political model following World War II, and, on the other hand, the true ideological basis of Zionism, thus the State of Israel itself.
Feit is dat zowel het linkse als rechtse zionisme in Israel inherent ondemocratisch is, aangezien het uitgaat van het tribale dogma dat Israel een 'Joodse staat' moet zijn. In dit verband is de houding van Esther Voet dan ook zo lachwekkend. Deze 57-jarige voormalige christen bekeerde zich op haar 21ste tot het Joodse geloof, en is de huidige hoofdredacteur van het Nieuw Israëlitisch Weekblad. Haar standpunten zijn radicaal, vaak op het extremistische af, hetgeen niet onverklaarbaar is, aangezien een bekeerling telkens weer voor zichzelf en de buitenwereld moet bewijzen dat hij of zij er echt bijhoort. In 2015 meldde Vrij Nederland:
Esther Voet is gedreven, emotioneel, heftig. Bij het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI), waar ze directeur was, kwam ze in conflict met het bestuur omdat ze ‘te uitgesproken’ was. De huidige hoofdredacteur van het Nieuw Israëlietisch Weekblad blikt terug: ‘Als ik ergens voor kies, ga ik all the way.’
Relaties bleken moeilijk voor haar omdat ze last had van het ‘Florence Nightingalesyndroom’, ofwel: ze zat in de modus van constant geven, geven, geven. ‘Ik had een hypotheek kunnen aflossen van wat ik allemaal in vriendjes heb geïnvesteerd. Er waren mannen bij voor wie ik de vakantie betaalde én de vakantie van hun kinderen. Maar ik heb intussen besloten dat ik mijn relaties en ook mijn vriendschappen niet meer hoef te kopen,’
want nu heeft zij eindelijk het gevoel ergens bij te horen, zoals Esther Voet zelf aangeeft. Door zich aan te sluiten bij het Joods tribalisme hoeft zij haar ‘vriendschappen niet meer te kopen,’ een 'syndroom' dat voortkomt uit 'een gebrek aan zelfvertrouwen.' Dat de Palestijnse bevolking de dupe is geworden van haar identiteitscrisis, speelt geen rol in Voet's leven. Precies hetzelfde geldt voor een niet gering aantal zionistische christenen en joden buiten Israel.
https://www.vn.nl/esther-voet-je-kunt-het-in-de-joodse-gemeenschap-nooit-goed-doen/
En zo speelt het ‘beloofde land’ en andere mythen van de Judeo-Christelijke Lucht-God in het geseculariseerde Westen nog steeds een actuele rol in de beoordeling van het geopolitieke zionistische geweld van de oorlogsstaat Israel.
Esther Voet en haar zionistische lobbyvrienden.
Haar gebrek aan inlevingsvermogen wanneer het niet om joden gaat bleek ook uit de door Voet gecoördineerde paginagrote advertentie “tegen jodenhaat” in de Telegraaf, die deze fantastische krant gratis ter beschikking stelde (volgens de tafiefkaart van de krant kost zo’n pagina ruim 80.000 euro). De advertentie viel ongeveer in het midden van de 51 dagen van moord en verwoesting waarop Israël de al zo geteisterde Gazastrook trakteerde. Voet vond het kennelijk belangrijker om de aandacht af te leiden van die gruwelen dan om zich eens als mens te gedragen. 'Het Palestijns-Israëlisch conflict is right versus right,' verklaarde ze blijmoedig. Waren de rollen omgekeerd geweest, nog geen 100 slachtoffers aan Palestijnse kant (praktisch allemaal militairen) en meer dan 2000 aan Israëlische kant (praktisch allemaal burgers), dan zou ze haar slogan toch anders hebben geformuleerd.
Voet doet denken aan iemand die gestopt is met roken en dan extreem anti-roken wordt. Sinds ze zich tot het jodendom heeft bekeerd probeert ze joodser dan de joden te zijn. Ergens zal het toch blijven knagen dat die joodse fictie geen waarborg is voor een gedegen identiteit, want ze blijft op zoek naar bevestiging: 'Opperrabbijn Binyomin Jacobs heeft in NRC gezegd dat Esther Voet honderd procent Joods is. En zo is het. Ik kan de papieren laten zien.'
Dat blijkt ook uit een column (Hitlergroet 2.0) van vorig jaar, die ze schreef in een klaslokaal (!) van Yad Vashem. En opnieuw liet ze blijken hoe ze het slachtofferschap tot cultus verheft:
De expert die de huidige workshop leidt, vraagt intussen aan de leraren wanneer antisemitisme is ontstaan. Er komen verschillende antwoorden. Hij antwoordt: 'Rabbijn Lau zegt: sinds Abraham.' Ik denk dat Rabbijn Lau gelijk heeft. Het is onuitroeibaar.
Waren het die licht-kritische vragen in Vrij Nederland die haar deden besluiten het nog eens over te doen in de Volkskrant? Vandaag verschenen in die krant twee volle pagina’s Voet. Deze keer mocht Janny Groen het doen en de kop 'Het ergste is als mensen je moedwillig demoniseren' geeft al aan dat haar zieligheid hier opnieuw volop de ruimte krijgt. Hier geen enkele kritische noot, enkel begrip voor de uiterst moeilijke situatie van deze 'roepende in de woestijn.' Ze wil 'absoluut niet klinken als een slachtoffer,' zegt ze dan ook nog.
De training die ze voor het CIDI kreeg heeft haar kennelijk voor het leven verminkt. Een van de bekende propagandatrucs van het zionisme is om te doen alsof de critici van het zionisme voortdurend aan het woord zijn en veel en veel meer macht krijgen dan de zionisten zelf. Daarom 'is het een plicht een tegengeluid te laten horen.' Mevrouw Voet beseft kennelijk niet hoeveel ruimte ze in de grote kranten, op de radio en op de televisie krijgt. Veel en veel meer dan iemand die de Nederlandse bevolking eens zou kunnen vertellen wat er nu werkelijk in Israël en de Palestijnse gebieden gebeurt. Een Palestijn bijvoorbeeld. Serieuze en noodzakelijke kritiek is zo goed als afwezig, terwijl clubs als het CIDI, de talloze websites met verwante geesten en andere zionistische lobbyclubs onevenredig veel aandacht opeisen. De onvoorstelbaar vunzige lastercampagne die vanuit die gelederen wordt gevoerd tegen de Britse politicus Jeremy Corbyn illustreert dat goed.
De vele uitlatingen van Voet van de afgelopen jaren wijzen maar al te vaak op een totaal gebrek aan empathie wanneer het niet direct met haar uitverkoren stam te maken heeft. De geheimhoudingsplicht is een kenmerk van het zionisme. Gun de gojim -- de niet-Israëlieten -- geen kijkje achter de schermen. Doe alsof je betrokken bent, snoer critici de mond door te zeggen dat je anti-racistisch bent, want dan kun je onder de radar verder met je werkelijke doelstellingen. Maar als je zo vaak en zo veel praat, verspreek je je wel eens natuurlijk. Onlangs nog had ze het op Radio 1 over 'die mensen die waarschijnlijk net zo tegen de 2-statenoplossing zijn als bijvoorbeeld ik…' Akkoord, wel snel gecorrigeerd. Maar vandaag in de Volkskrant staat het dan eindelijk zwart op wit – en dit mag vet:
'De enige slachtoffers die vallen om wie ze zijn, zijn joden.'
http://www.alexandrina.nl/?p=4124
1 opmerking:
In de scheikunde vormen twee of meer stoffen, vaak door verhitting of een katalysator, dat is een stof die een scheikundige reactie versnelt, zoals vetzuren met alcohol met behulp van een katalysator esters, nieuwe verbindingen vormen. In de twintigste eeuw werd van dit gegeven in de industrie veel gebruik gemaakt. Echter, in dit betoog heb ik gelezen over de relatie tussen het fascisme in het Italië in 1934 met het zionisme. Daardoor is in de twintigste eeuw de gruwelijke synthese uitgevoerd die hele kwalijke producten heeft opgeleverd:
Zionisme + fascisme --> Apartheidsstaat Israël + genocide
met de Balfour Declaration en 'Bomber Man' Uncle Sam als katalysatoren. De resultaten zijn alom bekend. Net als de reactie tussen [sommige] vetzuren en alcohol zijn er producten ontstaan, die een bijzonder onaangename lucht verspreiden.
Een reactie posten