Her (Hannah Arendt’s. svh) thesis is that the great evils in history generally, and the Holocaust in particular, were not executed by fanatics or sociopaths, but by ordinary people who accepted the premises of their state and therefore participated with the view that their actions were normal.
Explaining this phenomenon, Edward S. Herman has emphasized the importance of 'normalizing the unthinkable.' According to him, 'doing terrible things in an organized and systematic way rests on 'normalization.' This is the process whereby ugly, degrading, murderous, and unspeakable acts become routine and are accepted as 'the way things are done.'
Over Hannah Arendt's Banality of Evil.
Negentien jaar geleden geleden, juli 1996, verscheen in The New York Review of Books het opzienbarende essay Europe: The Grand Illusion van Tony Judt, waarin de prominente Britse historicus voorspelde dat na het uiteenvallen van de Sovjet- Unie 'The likelihood that the European Union can fulfill its own promises of ever-closer union, while remaining open to new new members on the same terms, is slim indeed. In the first place, the unique historical circumstances of the years between 1945 and 1989 cannot be reproduced.' Judt zette plausibel uiteen dat
Europe's basic economic circumstances have also changed. For a generation following the announcement of the European Coal and Steel Community in 1950, Western Europe experienced an unprecedented combination of high growth and near-full employment. From this was born the belief, reflected in a series of optimistic economic forecasts from the OECD, that the cycle of crises that had marked the European economy for the previous half century had been broken for good. The great oil crisis of 1974 should have put an end to such illusions. In 1950 Western Europe depended upon oil for only 8.5 percent of its energy needs; most of the rest was still provided by coal, Europe's indigenous and cheap fossil fuel. By 1970 oil accounted for 60 percent of European energy consumption. The quadruple increase in oils prices thus put an end to a quarter of a century of cheap energy, sharply and definitively raising the cost of manufacture, transport, and daily living… Neither the German nor any other Western European economy has ever been the same again.
The effect of this on the European Community (later Union) itself was severe… After 1974 the stalled economy of Europe threatened them all with increasing unemployment, slow growth, and sharply rising prices. There has thus been an unanticipated return to earlier woes. Far from being able to offer advantages of its economic miracle to an ever-expanding community of beneficiaries, 'Europe' van no longer even be sure of being able to provide them to itself. The events of 1989 brought this problem into the open, but the source of the Union's inaudibility to address it can be found fifteen years earlier.
De Nederlandse mainstream-opiniemakers daarentegen beseffen zelfs nu nog niet welke impact de olieprijsstijging heeft gehad op de ingrijpende verandering van het Keynesianisme in het Neoliberalisme, waarbij de productie grotendeels werd overgeheveld naar de lage lonen landen om zodoende de kapitalistische noodzaak van eeuwig stijgende winsten en groei, ongestoord door te laten gaan. Probleem is dat daardoor de naoorlogse westerse economie niet meer in staat was om, zoals in de jaren '50 en '60, de 'close to full employment' te handhaven. Tony Judt:
In the 1960s the annual average unemployment rate in Western Europe was just 1.6 percent. In the following decade it rose to an annual average of 4.2 percent. By the late 1980s it had doubled again, with annual average rates of unemployment in the EC at 9.2 percent; by 1993 the figure stood at 11 percent.
Within these depressing figures one could see patterns that were more truly disturbing. In 1993 registered unemployment among men and women under twenty0five exceeded 20 percent in six European countries (Spain, Eire (Ierland. svh), France, Italy, Belgium, and Greece). The long-term unemployed accounted for more than one-third the total of those without work inn those six nations as well as the UK, the Netherlands, and the former West Germany. The redistributive impact of the inflation of the 1980s worsens the effect of these figures, widening the gap between people in work and the unemployed. What is more, upturns in the economy no longer have the effect, as they did during the boom years after 1950, of absorbing surplus labor and pulling up the worse-off. Who now remembers the fantasies of the 1960s, when it was blithely believed that production problems had been solved, and all that remained was to redistribute the benefits?
Het neoliberale proces heeft zich na 1996 met volle kracht voort gezet. De westerse economische elite werd daarbij geholpen door het beleid van deregulering en privatisering van zowel 'linkse' als 'rechtse' politici, van 'sociaal-democraten' en 'liberalen,' (what's in a name?). Na de val van het 'communisme' dacht de westerse 'politiek-literaire elite' zelfs dat nu het kapitalisme had overwonnen de mens 'het einde van de geschiedenis' meemaakte. Zo verkondigde in 1992 de Amerikaanse neoconservatieve profeet Francis Fukuyama dat de
gebeurtenissen waarvan we getuigen zijn, niet enkel het einde van de Koude Oorlog [betreffen], of het voorbijgaan van een specifiek tijdperk uit de naoorlogse geschiedenis, maar het einde van de geschiedenis als dusdanig: namelijk, het eindpunt van de ideologische evolutie van de mensheid en de universalisering van de Westerse liberale democratie als de uiteindelijke vorm van menselijk bestuur.
Maar net als de nazi-mythe van het duizendjarig rijk, was ook de neoliberale mythe twaalf jaar later alweer door de werkelijkheid ingehaald. Moderne mythes zijn door de dynamiek van de technologie geen lang leven beschoren. Desondanks verscheen in dat jaar 2004 de 1223 pagina's tellende bestseller In Europa. Reizen door de twintigste eeuw van de journalist Geert Mak als slotconclusie dat 'Europa als vredesproces een eclatant succes [was],' en opmerkelijker nog dat 'Europa als economische eenheid ook een eind op weg [is],' zonder ook maar één woord te wijden aan de revolutionaire neoliberale en neoconservatieve omwenteling die zich voor zijn ogen voltrok. Uit zijn literatuurlijst blijkt dat hij geen één boek van de gezaghebbende Tony Judt had gelezen, wel vermeldt de bestseller-auteur in het register drie keer kort de naam van de gezaghebbende Britse historicus. Dat Mak tot een volstrekt tegengestelde conclusie komt is niet vreemd. Tony Judt was een historicus die zich breed oriënteerde, Mak is een journalist die, net als alle Nederlandse mainstream-journalisten, meent dat de geschiedenis bepaald wordt door politiek gebabbel. Daarentegen weet Judt, in de woorden van de Duitse intellectueel Enzensberger, dat
het lot niet, zoals Napoleon nog dacht, door de politiek, maar door de economie [wordt] bepaald. Die presenteert zichzelf als een hogere macht die door niets wordt tegengehouden, en zeker niet door de eeuwenoude tradities, mentaliteiten en constituties van de Europese landen.
Omdat Mak's 'weke sentiment,' (wijlen Michaël Zeeman) naadloos aansluit bij de tot niets verplichtende houding van de massa en haar elite, gaan zijn vrijblijvende beweringen er bij hen even moeiteloos in als Gods woord in een ouderling. De postmoderne mens is op zoek naar 'hoop' en als zoon van een evangelisatie-dominee is Mak bereid tegen betaling die vertroosting te geven. In het poldermodel houdt men niet van intellectuelen die de werkelijkheid genadeloos beschrijven; zij worden gezien als controversieel, en niets wordt in de polder zo gehaat als onrust; de controverse verstoort de gezapigheid en de hiërarchie, omdat zij dreigt de corruptie van de status quo aan de kaak te stellen. En als 'het Westen zich' dan toch '[zal] moeten aanpassen,' omdat 'the facts change,' dan toch 'nog altijd bij voorkeur onder Amerikaanse leiding, als het een Democraat is,' aldus destijds de in de polder zo geprezen Henk Hofland, die in de corrupte 'Hillary' de 'ideale kandidaat' zag voor het Amerikaanse presidentschap. 'We' hebben in Nederland te maken met een ideologisch belaste intelligentsia die zich volledig heeft losgezongen van de realiteit. Daardoor beseft ook de polderpers niet dat de neoliberale fase van het kapitalisme een structurele werkloosheid produceert, en dat dus steeds meer westerlingen overtollig worden, niet noodzakelijk meer zijn om het winstprincipe in stand te houden. Ondertussen voeren 'onze' intellectuelen het hoogste woord, menen in al hun pedanterie dat zij voorbestemd zijn de rest van de mensheid te vertellen wat de waarheid is. De Hoflanden en de Makkianen, de Buruma’s en Smeetsen zijn met hun in wezen neoconservatieve/neoliberale propaganda een gevaar voor de samenleving geworden. Daarom, nogmaals een citaat uit Tony Judt's essay Europe: The Grand Illusion, dat is herdrukt in een postuum verschenen essaybundel When the Facts Change. Essays 1995-2010:
The combination of rapid urban growth and subsequent economic stagnation has brought to Western Europe not only a renewed threat of economic insecurity, something unknown to most Europeans since the later 1940s, but also greater social disruption and physical risk than at any time since the early Industrial Revolution. In Western Europe today one can now see desolate satellite towns, rotting suburbs, and hopeless city ghettos. Even the great capital cities — London, Paris, Rome — are neither as clean, as safe, nor as hopeful as they were just thirty years ago. They and dozens of provincial cities from Lyon to Lübeck are developing an urban underclass. If this has not had more explosive social and political consequences, the credit lies with the systems of social welfare with which Western Europeans furnished themselves after 1945.
Maar als gevolg van de neoliberale afbraakpolitiek van sociaal-democraten in samenwerking met liberalen nadert het moment waarop massaal sociaal verzet kan losbreken en de ‘politiek-literaire elite’ in de polder haar aangeboren of gecultiveerde weerzin tegen ‘losers’ de volle ruimte kan geven. H.J.A. Hofland had daarvoor al een aanzet gegeven toen hij, niet lang voor zijn heengaan, zonder enige gêne beweerde:
Burgerlijke ongehoorzaamheid betekent dat men iets weigert te doen en van die weigering de schuld geeft aan de overheid.
Niet voor niets had W.F. Hermans over Hofland opgemerkt: 'Die praat met iedereen mee. Vreselijk gênant. Als hij wat meer zelfrespect had gehad, had hij een belangrijk schrijver kunnen worden. Dat vind ik zó droevig. Schrijft u dat precies zo op.’ En gelijk had deze auteur, 'onze' collaborateurs proberen de politieke angel uit elk protest te verwijderen door de slachtoffers af te schilderen als daders die een bedreiging vormen voor wat 'orde' heet, maar in werkelijkheid de wanorde van het postmoderne fascisme is. De geprivilegieerden van de gevestigde orde hoeven nooit burgerlijk ongehoorzaam te zijn. Dat spreekt voor zich. Dit feit weten de door de macht zo geprezen intelligentsia beter dan wie ook. De dag dat ik dit schrijf, las ik in het boek WORLD WAR II. The Unseen Visual History (2011):
The Nazi industrialization of death and fears of a nuclear apocalypse leave the hope of continual progress through science badly tarnished. The war years have taught people how to live surrounded daily by indiscriminate violence, torture, racial hatred, inhumanity, and lawlessness of all kinds. The very worst no longer comes as a surprise. Among the tragic heritage of World War II is the discovery of the banality of evil.
Niets hebben ze geleerd van de geschiedenis. 'Europa' moet nog 'meer aan defensie uitgeven' (Mak) 'om grenzen aan de Russische expansie te stellen' (Hofland). In diplomatie geloven ze niet. Voor de mainstream-opiniemakers geldt het adagium van Von Clausewitz dat '[o]orlog de voortzetting [is] van de politiek met andere middelen.' De hegemonie van het Westen moet gehandhaafd blijven, al zal het zijn eigen ondergang door middel van kernwapens betekenen. De huidige mainstream-opiniemakers zijn de erfgenamen van de 'banality of evil,' het begrip dat Hannah Arendt in haar boek Eichmann in Jerusalem (1963) introduceerde, en als volgt toelichtte:
The trouble with Eichmann was precisely that so many were like him, and that the many were neither perverted nor sadistic, that they were, and still are, terribly and terrifyingly normal. From the viewpoint of our legal institutions and of our moral standards of judgment, this normality was much more terrifying than all the atrocities put together.
De Zweedse journalist en auteur Sven Lindqvist plaatste de holocaust in een historisch context door er in zijn boek Exterminate all the Brutes (1997) erop te wijzen dat
Auschwitz de moderne industriële toepassing [was] van een uitroeiingspolitiek waarop de Europese overheersing van de wereld […] lang heeft gesteund.
De titel van zijn boek verwijst naar de zin uit Joseph Conrads meesterwerk Hart der Duisternis ‘verdelg al het gespuis.’ Lindqvist vraagt zich af waarom de westerse protagonist
'Kurtz zijn rapport over de beschavingstaak van de blanke man in Afrika met deze woorden eindigt?'
Hij merkt dan op:
Ik las Conrad als een profetische auteur die alle gruwelijkheden die in het verschiet lagen, voorzien had. Hannah Arendt wist beter. Zij zag dat Conrad over de genocides van zijn eigen tijd schreef. In haar eigen boek The Origens of Totalitarianism (1951), toonde ze hoe imperialisme racisme noodzakelijk maakte als het enig mogelijke excuus voor zijn daden […] Haar these dat nazisme en communisme van dezelfde stam komen is algemeen bekend. Maar velen vergeten dat zij ook de 'verschrikkelijke slachtpartijen' en het 'barbaarse moorden' van Europese imperialisten verantwoordelijk hield voor 'de zegevierende introductie van dergelijke pacificatiemiddelen in de alledaagse, respectabele buitenlandse politiek,' daarmee totalitarisme en zijn genocides producerend.
Lindqvist ontdekt gaandeweg dat de
Europese vernietiging van de 'inferieure rassen' van vier continenten de grond voorbereidde voor Hitlers vernietiging van zes miljoen joden in Europa […] Het Europese expansionisme, vergezeld als het was door een schaamteloze verdediging van het uitroeien, schiep manieren van denken en politieke precedenten die de weg baanden voor nieuwe wandaden, die uiteindelijk culmineerden in de gruwelijkste van alle: de Holocaust […] En toen hetgeen was gebeurd in het hart der duisternis werd herhaald in het hart van Europa, herkende niemand het. Niemand wilde toegeven wat iedereen wist. Overal in de wereld waar kennis wordt onderdrukt, kennis die als ze bekend zou worden gemaakt ons beeld van de wereld aan gruzelementen zou slaan en ons zou dwingen om onszelf ter discussie te stellen – daar wordt overal het Hart der Duisternis opgevoerd. U weet dat al. Net als ik. Het is geen kennis die ons ontbreekt. Wat gemist wordt is de moed om te begrijpen wat we weten en daaruit conclusies te trekken.
Bij gebrek aan 'moed' blijven Hofland en Mak de politieke 'stock phrases en self-invented cliché's' (Arendt) over de voortreffelijkheid van het Westen herhalen. Met halve waarheden en hele leugens, met schijnbare rechtvaardigingen en eufemismen slagen ze erin massale moord en uitbuiting voor het grote publiek 'somehow palatable' maken. Zoals Hannah Arendt overtuigend aantoonde kon '[d]espite all the efforts of the prosecution, everybody see that this man (Eichmann. svh) was not a ''monster.''' Integendeel zelfs, 'The sad truth is that most evil is done by people who never make up their minds to be good or evil,' aldus Arendt over de 'droevige waarheid,' waarop ook Harry Mulisch stuitte tijdens het schrijven van zijn boek De Zaak 40/61:
Eichmann is definitief geschiedenis geworden. Waar praat ik nog over? Mensen bedreigen mensen met een vernietiging, waarnaast de jodenmoord een bagatel zal worden, een herinnering uit de goede oude tijd. En geen Amerikaan of Rus die, komt het bevel, zal weigeren de bommen in het zachte vlees van hele volkeren te werpen -- zo min als Eichmann weigerde. Wat hebben wij eigenlijk over Eichmann te beweren? Wij, die zelfs de ongeborenen bedreigen: en die oorlog tegen ons nageslacht is al (sinds Hiroshima) zestien jaar aan de gang! Maar zoiets heet geen 'oorlog' meer, dat heet een vervloeking. Hier vervloekt de mens zichzelf, zijn eigen kindskinderen, hieruit spreekt een haat zo fundamenteel, dat wij wel moeten vrezen, de mens nog altijd overschat te hebben.
Op zijn beurt kenmerkte de joodse jurist Abel Herzberg, die Bergen-Belsen overleefde, de moderne massamens als volgt:
Is hij slecht, die doodgewone man? Welnee. Is hij goed? Ook niet. Hij is geen van beide en beide tegelijk. Hij is een beetje wreed tegen een vlieg en sentimenteel tegen een muis… Scharführer X is niets. Hij is leeg. Men heeft hem idealisme toegedacht. Hij bezit dat niet. Men heeft hem opvattingen toegeschreven. Hij mist ze. Men heeft in hem tenminste vaderlandsliefde of nationaal enthousiasme willen ontdekken. Hij heeft er geen zweem van. Hij heeft een maag, een hart, longen, darmen, nieren en hij stelt er bijzondere prijs op, deze behoorlijk te doen functioneren. Dientengevolge zijn natje en zijn droogje hem heilig. Voor het overige is hij een ding. Leeg.
In een interview met mij zei Herzberg in 1984 over de moderne massamens:
Hij denkt niet meer uit zichzelf. Het is hem te moeilijk, het bezwaart hem, hij begrijpt het niet. Hij heeft een vijand nodig die hij kan haten, en daar leeft hij zich helemaal op uit. Dat is zijn leven, dat is de reden van zijn bestaan, dat is zijn ideaal. Zo was het en zo is het. Het is toch een schandaal, nietwaar, het is toch eenvoudig een menselijk schandaal dat na alles wat er is gebeurd wij nu bang moeten zijn voor een Derde Wereldoorlog, en wat voor een oorlog!
Het zijn deze stemmen die 'ons' keer op keer eraan helpen herinneren dat
Clichés, stock phrases, adherence to conventional, standardized codes of expression and conduct have the socially recognized function of protecting us against reality. (Arendt)
Het zijn mainstream-opiniemakers die de sfeer rijp maken voor het alles vernietigend geweld tegen Het Grote Kwaad in de wereld, of dit nu Russen of Iraniërs of Chinezen zijn, of welk volk dan ook dat niet onmiddellijk en klakkeloos de westerse alleenheerschappij accepteert. En dit alles wordt gerechtvaardigd door leugens over democratie en mensenrechten:
Study: US is an oligarchy, not a democracy
17 April 2014
The US is dominated by a rich and powerful elite.
So concludes a recent study by Princeton University Prof Martin Gilens and Northwestern University Prof Benjamin I. Page.
This is not news, you say.
Perhaps, but the two professors have conducted exhaustive research to try to present data-driven support for this conclusion. Here's how they explain it:
Multivariate analysis indicates that economic elites and organized groups representing business interests have substantial independent impacts on US government policy, while average citizens and mass-based interest groups have little or no independent influence.
In English: the wealthy few move policy, while the average American has little power.
The two professors came to this conclusion after reviewing answers to 1,779 survey questions asked between 1981 and 2002 on public policy issues…
When a majority of citizens disagrees with economic elites and/or with organized interests, they generally lose. Moreover, because of the strong status quo bias built into the US political system, even when fairly large majorities of Americans favor policy change, they generally do not get it.
They conclude:
Americans do enjoy many features central to democratic governance, such as regular elections, freedom of speech and association and a widespread (if still contested) franchise. But we believe that if policymaking is dominated by powerful business organizations and a small number of affluent Americans, then America's claims to being a democratic society are seriously threatened.
Eric Zuess, writing in Counterpunch, isn't surprised by the survey's results.
'American democracy is a sham, no matter how much it's pumped by the oligarchs who run the country (and who control the nation's "news" media),' he writes. 'The US, in other words, is basically similar to Russia or most other dubious 'electoral' 'democratic' countries. We weren't formerly, but we clearly are now.'
Meer over de westerse Grand Illusion en de Banality of Evil later.
http://stanvanhoucke.blogspot.com/2015/05/henk-hofland-en-de-massa-71_28.html
http://stanvanhoucke.blogspot.com/2015/05/henk-hofland-en-de-massa-71_28.html
1 opmerking:
Mainstream media evil.....zo zegt evil Max van Wezel gisteren in de evil Volkskrant,een paar weken nadat meer dan 100 vreedzaam protesterende Palestijnen koelbloedig zijn vermoord door fascistische Israëlische militairen, meer dan de helft van de 13.000 gewonden ernstige schotwonden hebben, dat hij "ergens denkt: ik had ook wel met een kalasjnikov op een heuveltop mogen staan om ons de vijand van het lijf te houden.........
Een reactie posten