Naar aanleiding van een tekst, geschreven door Gerrit Herders over Noord-Korea reageerde een anonymus, die kennelijk in staat van grote opwinding verkeerde.
Dit is mijn reactie:
Beste Anoniem,
Ik begrijp je opgewonden toon niet. hetgeen je vertelt is al lang bekend en tevens gedocumenteerd. maar voor jou en mij zijn deze feiten van minder belang dan de ontelbare miljoenen doden die het kapitalisme heeft veroorzaakt en nog steeds veroorzaakt. Volgens de toenmalige Amerikaanse minister van Defensie Robert McNamara kwam alleen al tijdens de Vietnam-oorlog tenminste 3,4 miljoen burgers om het leven.
In zijn 464 pagina’s tellende studie Late Victorian Holocausts, El Niño Famines and the Making of the Third World (2002) beschrijft de Amerikaanse historicus, professor Mike Davis, ‘a series of El Niño induced droughts and the namines that they spanend around the globe in the last third of the nineteenth century,’
en
discloses the intiemste, baleful relationship between imperial arrogance and natural incident that combineer to produce some of the worst tragedies in human history and to show the steeds of underdevelopment in what later became known as the Third World.
Davis vertelt dat de Britse journalist/auteur
William Digby, principal chronicler of the 1876 Madras famine, prophesized on the eve of Queen Victoria’s death that when ‘the part played by the British Empire in the nineteenth century is regarded by the historian fifty years hence, the unnecessary deaths of millions of Indians would be its principal and most notorious monument.’ A most eminent Victorian, the famed naturalist Alfred Russel Wallace, the co-discoverer with Darwin of the theory of natural selection, passionately agreed. Like Digby, he viewed mass starvation as avoidable political tragedy, not ‘natural’ disaster. In a famous balance-sheet of the Victorian era, published ink 1898, he characterized the famines in India and China, together with the slum poverty of the industrial cities, as ‘the most terrible failures of the century.’
Professor Davis kwam tot de ontdekking dat de ‘great famines are the missing pages — the absent defining moments, if you prefer — in virtually every overview of the Victorian era. Yet there are compelling, even urgent, reasons for revisiting this secret history,’ en wel omdat typerend voor het historisch bewustzijn van de westerse elite en het merendeel van haar woordvoerders in de 'vrije pers' deze 'geheime geschiedenis' verzwijgen. En toch, hebben 'we,' volgens Davis, te maken
with ‘lands of famine’ becalmed in stagnant backwaters of world history, but with the fate of tropical humanity at the precise moment (1870-1914) when its labor and products were being dynamically conscripted into a London-centered world economy. Millions died, not outside the ‘modern world system,’ but in the very process of being forcibly incorporated into its economic and political structures. They died in the golden age of Liberal Capitalism; indeed, many were murdered, as we shall see, by the theological application of the sacred principles of Smith, Bentham and Mill (Verlichtingsideologen, grondleggers van het moderne kapitalisme. svh) Yet the only twentieth-century economic historian who seems to have clearly understood that the great Victorian famines (at least, in the Indian case) were integral chapters in the history of capitalist modernity was Karl Polanyi in his 1944 book The Great Transformation. ‘The actual source of famines in the last fifty years,’ he wrote, ‘was the free marketing of grain combined with local failure of of incomes’:
‘Failure of crops, of course, was part of the picture, but despatch of grain by rail made it possible to send relief to the threatened areas; the trouble was that the people were unable to buy the corn at rocketing prices, which on a free but incompletely organized market were bound to be a reason to a shortage. In former times small local stores had been held against harvest failure, but these had been now discontinues or swept away into the big market… Under the monopolists the situation had been fairly kept in hand with the help of the archaic organization of the countryside, including free distribution of corn, while under free and equal exchange Indians perished by the millions…
The catastrophe of the native community is a direct result of the rapid and violent disruption of the basic institutions of the victim (whether force is used in the process or not does not seem altogether relevant). These institutions are disrupted by the very fact that a market economy is foisted upon an entirely different organized community; labor and land are made into commodities, which, again, is only a short formula for the liquidation of every and any cultural institution in an organic society… Indian masses in the second half of the nineteenth century did not die of hunger because they were exploited by Lancashire (waar de industriële revolutie plaatsvond. svh); they perished in large numbers because the Indian village community had been demolished.’
Polanyi’s famous essay has the estimable virtue of knocking down one Smithian fetish after another to show that the route to a Victorian ‘new world order’ was paved with bodies of the poor,
waaraan ik voor de duidelijkheid toevoeg dat Polanyi hier verwijst naar Adam Smith, de Schotse Verlichtingsfilosoof en auteur van The Wealth of Nations (1776), dat de ideologische basis legde van het expanderende kapitalisme. Met andere woorden: de westerse rijkdom is sinds het begin van het Europese veroveringen gebaseerd geweest op de armoede en onderdrukking van de niet-westerse volkeren. In zijn boek De aderlating van een continent. Vijf eeuwen economische exploitatie van Latijns-Amerika (1971) stelt de beroemde Uruguayaanse auteur Eduardo Galeano dat ‘[d]ankzij het offer van de slaven in het Caribisch gebied James Watts stoommachine en George Washingtons kanonnen op de wereld kwamen.’ Galeano wees erop dat:
[d]e suiker uit de Latijns-Amerikaanse tropen een grote stimulans [vormde] voor de accumulatie van het kapitaal ten behoeve van de industriële ontwikkeling van Engeland, Frankrijk, Nederland en ook de Verenigde Staten, terwijl tegelijkertijd de economie van Noordoost-Brazilië en de Caribische eilanden erdoor verminkt en de historische ruïnering van Afrika erdoor bezegeld werden. De steunpilaar voor de driehoek-handel tussen Europa, Afrika en Amerika was de slavenhandel met als bestemming de suikerplantages. […]
Adam Smith zei dat de ontdekking van Amerika 'het mercantilistische systeem tot een stadium van schittering en glorie had verheven dat het anders nooit bereikt zou hebben.' Volgens Sergio Bagú (Argentijnse historicus svh) was de Zuidamerikaanse slavernij de krachtigste motor voor de accumulatie van handelskapitaal in Europa; dit kapitaal was op zijn beurt weer 'de basis waarop het reusachtige industrie-kapitaal van tegenwoordig gegrondvest is.' […]
Dankzij het geaccumuleerde kapitaal uit de driehoek-handel — producten, slaven, suiker — was de uitvinding van de stoommachine mogelijk: James Watt werd financieel gesteund door kooplieden die zo fortuin gemaakt hadden.
Galeano benadrukt dat
een groot deel van het kapitaal, waardoor de industriële revolutie in de Verenigde Staten van Amerika vergemakkelijkt werd, uit de slavenhandel in New England [kwam]. Halverwege de 18de eeuw brachten de slavenschepen uit het noorden tonnen vol rum uit Boston, Newport of Providence naar Afrika: in Afrika werden ze ingeruild voor slaven; ze verkochten de slaven in het Caribisch gebied en vandaar namen ze stroop mee naar Massachusetts waar het gedestilleerd werden en om de cirkel rond te maken, in rum veranderde. De beste rum van de Antillen, de West Indian Rum, werd niet op de Antillen gemaakt. Met behulp van kapitaal verkregen door deze slavenhandel installeerden de gebroeders Brown uit Providence (hoofdstad van Rhode Island. svh) de ijzergieterij die generaal George Washington van kanonnen voorzag voor de Onafhankelijkheidsoorlog. […]
Zo werd het bloed overgetapt door al deze processen. De landen die in onze tijd ontwikkeld zijn, ontwikkelden zich; de onderontwikkelden onderontwikkelden zich.
Op haar beurt schreef de revolutionaire filosofe Rosa Luxemburg in haar klassieke werk The Accumulation of Capital (1913) over de wijze waarop Aziatische en Afrikaanse boeren werden ingelijfd in het kapitalistische marktsysteem aan het eind van de negentiende eeuw:
Each new colonial expansion is accompanied, as a matter of course, by a relentless battle of capital against the social and economic ties of the natives, who are also forcibly robbed of their means of production and labor power. Any hope to restrict the accumulation of capital exclusively to ‘peaceful competition,’ that is to regular commodity exchange such as takes place between capitalist producer-countries, rests on the pious belief that capital… can rely upon the slow internal proces of a disintegrating (uiteenvallende. svh) natural economy. Accumulation, with its spasmodic expansion, can no more wait for, and be content with, a natural internal disintegration of non-capitalist formations and their transition to commodity economy than it can wait for, and be content with, the natural increase of the working population. Force is the only solution open to capital; the accumulation of capital, seen as aan historical process, employs force as a permanent weapon.’
Het laten sterven van miljoenen hongerenden Indiërs is een duidelijk voorbeeld van het geweld inherent aan de kapitalistische markteconomie. Een recenter voorbeeld van deze terreur is het opzettelijk laten sterven van een half miljoen Iraakse kinderen onder de vijf jaar, omdat het, aldus de Amerikaanse politica Madeleine Albright, de ‘prijs waard’ was geweest voor het verwezenlijken van Washington's politieke doeleinden, het laten creperen en vermoorden van tenminste tien miljoen Congolezen door België ten tijde van koning Leopold de Tweede om van Congo een lucratieve kolonie te kunnen maken, is weer een ander voorbeeld. De tenminste 3,4 miljoen dode Zuid-Oost Aziaten tijdens de Vietnam-oorlog en de miljoenen slachtoffers van het Amerikaans imperialisme in Afhanistan, Irak, Libië, Syrië, Angola, Guatemala, Nicaragua, El Salvador, Chili, Argentinië, Indonesië, etcetera zijn allen een bewijs van hoe meedogenloos en onverschillig het onverzadigbare kapitalisme is. ‘Force is the only solution open to capital,’ zo besefte Rosa Luxemburg al in 1913, één jaar voordat de eigen bloedbaden van de koloniale Europese machten begonnen.
Om even terug te keren naar het kolonialistische Engeland:
Very few in Britain know about the genocide in Bengal let alone how Churchill engineered it. Churchill’s hatred for Indians led to four million starving to death during the Bengal ‘famine’ of 1943. ‘I hate Indians. They are a beastly people with a beastly religion’ he would say.
Bengal had a better than normal harvest during the British enforced famine. The British Army took millions of tons of rice from starving people to ship to the Middle East — where it wasn’t even needed. When the starving people of Bengal asked for food, Churchill said the ‘famine’ was their own fault ‘for breeding like rabbits.’ The Viceroy of India said ‘Churchill’s attitude towards India and the famine is negligent, hostile and contemptuous.’
Even right wing imperialist Leo Amery who was the British Secretary of State in India said he ‘didn’t see much difference between his [Churchill] outlook and Hitler’s.’ Churchill refused all of the offers to send aid to Bengal, Canada offered 10,000 tons of rice, the U.S 100,000, he just point blank refused to allow it. Churchill was still swilling champaign while he caused four million men, women and children to starve to death in Bengal.
Throughout WW2 India was forced to ‘lend’ Britain money. Churchill moaned about ‘Indian money lenders’ the whole time. The truth is Churchill never waged war against fascism. He went to war with Germany to defend the British Empire, he said this about India during WW2 ‘are we to incur hundreds of millions of debt for defending India only to be kicked out by the Indians afterwards.’
In 1945 Churchill said the Hindus were a foul race 'protected by their mere pullulation from the doom that is their due' and he wished Bert Harris (Bomber Harris. svh) could send some of his surplus bombers to destroy them. ‘the Hindus were race protected by their mere pullulation (voortplanting. svh) from the doom that is due.’ The Bengal famine wasn’t enough for Churchill’s blood lust, he wished his favorite war criminal Arthur Harris could have bombed them.
De verwijzing naar Arthur Harris is niet zomaar lukraak. Harris was een Britse luchtmaarschalk tijdens de tweede Wereldoorlog. Wikipedia:
Zijn bijnaam 'Bomber Harris' dankt hij aan zijn tactiek van tapijtbombardementen op Duitse steden in deTweede Wereldoorlog. De bombardementen op Hamburg en Dresden leidden tot een vuurstorm, waarbij temperaturen van 800°C werden bereikt en windsnelheden van 240 km/h. De vuurstorm van Dresden kostte in één nacht aan minstens 25.000 mensen het leven.
Veelzeggend in dit verband is dat het collectief straffen van de burgerbevolking, een uitgesproken oorlogsmisdaad is dan wel een misdaad tegen de menselijkheid, en in sommige gevallen zelfs genocide kan zijn.
In zijn boek A History of Bombing (2001) vertelt de Zweedse journalist en auteur, Sven Lindqvist, dat enkele maanden na de wapenstilstand die een einde maakte aan de Eerste Wereldoorlog in Groot-Britannië
a demand was made that the German pilots who had bombed London be brought to trial as war criminals. The British Air Ministry protested. Trials of that sort 'would be placing a noose round the necks of our airman in future wars.' Since the aim of the British air attacks against German cities had been 'to weaken the morale of civilian inhabitants (and thereby their 'will to win') by persistent bomb attacks which would both destroy life (civilian and otherwise) and if possible originate a conflagration (vuurzee. svh) which should reduce to ashes the whole town,' the application of the Hague Convention in these cases would defeat the very purpose of bombardment.
This was top secret. Publicly the air force continued to say something quite different, just as the navy had done throughout the 19th century. This was the best tack to take, wrote the air staff in 1921: 'It may be thought better, in view of the allegations of the "barbarity" of air attacks, to preserve appearances by formulating milder rules and by still nominally confining bombardment to targets which are strictly military in character… to avoid emphasizing the truth that air warfare has made such restrictions obsolete and impossible.’
De ‘waarheid’ dat ‘bombardementen’ vanzelfsprekend ‘barbarij’ zijn, aangezien er geen onderscheid kan worden gemaakt tussen militaire- en burgerdoelen, weerhield de westerse autoriteiten er niet van om op grote schaal het oorlogsrecht te schenden. De overgrote meerderheid van de westerse politici zijn nog steeds van oordeel dat ‘our airman in future wars’ niet veroordeeld moeten kunnen worden voor hun onvermijdelijke oorlogsmisdaden, die in het moderne jargon ‘collateral damage’ heten. De Shock and Awe-strategie van de NAVO, onder aanvoering van de VS, is een eufemisme voor oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Een moderne oorlog is per definitie een voortdurende grootscheepse schending van het recht, zo weet elke deskundige en elk slachtoffer, uit ervaring. Dit is politiek mogelijk gemaakt omdat onder politici en militairen de opvatting heerst dat ‘[t]here is no such thing as an innocent civilian,’ om hier nu eens de formulering te citeren van Curtis LeMay, die opklom tot stafchef van de Amerikaanse luchtmacht. Daarom was de inzet tijdens de Vietnam Oorlog al even simpel: ‘We will bomb them back to the Stone Age.’ En ook de term Shock and Awe geeft aan dat ‘tijdens de oorlog de wetten [zwijgen],’ zoals de grote Romeinse schrijver en staatsman Cicero ruim twee millennia geleden al wist. In de met een Oscar bekroonde documentaire The Fog of War (2003) wierp Robert McNamara de vraag op: ‘Why was it necessary to drop the nuclear bomb if LeMay was burning up Japan?’ Het antwoord is simpelweg dat met massale terreur tegen een burgerbevolking de VS zijn hegemonie probeert te consolideren. Niets nieuws onder zon. De Amerikaanse politicoloog, Samuel Huntington, stelde het in zijn bestseller The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order (1996) als volgt:
the West won the world not by the superiority of its ideas or values or religion, but rather by its superiority in applying organized violence. Westerners often forget this fact, non-Westerners never do.
Iedere militair, politicus, academicus, journalist weet dit. In zijn boek De Natuurlijke Historie van de Verwoesting (2004) wees de gelauwerde Duitse auteur en hoogleraar Europese Literatuur, wijlen W.G. Sebald, erop dat ‘Van een insectenkolonie je niet [verwacht] dat ze verstart van verdriet om de verwoesting van een naburige mierenhoop. Maar van de menselijke natuur verwacht je een zekere mate van empathie.’ Dit inlevingsvermogen bezitten de elite, haar politici en haar massamedia evenwel niet. De voornaamste taak van de ‘vrije pers’ is het verdedigen van de belangen van de economische en financiële 'elite.' Al tijdens het interbellum schreef de Franse intellectueel Julien Benda in La Trahison des Clercs (1927) over datgene wat de Nederlandse historicus Ewoud Kieft het 'oorlogsenthousiasme' noemt:
Our age is indeed the age of the intellectual organization of political hatreds. It will be one of its chief claims to notice in the moral history of humanity… All these passions of today… have discovered a ‘historical law,’ according to which their movement is merely carrying out the spirit of history and must therefore necessarily triumph, while the opposing party is running counter to this spirit and can enjoy only a transitory triumph. That is merely the old desire to have Fate on one’s side, but it is put forth in a scientific shape. And this brings us to the second novelty: Today all political ideologies claim to be founded on science, to be the result of a ‘precise observation of facts.’ We all know what self-assurance, what rigidity, what inhumanity … are given to these passions today by this claim.
To summarize: Today political passions show a degree of universality, of coherence, of homogeneousness, of precision, of continuity, of preponderance, in relation to other passions, unknown until our times. They have become conscious of themselves to an extent never seen before. Some of them, hitherto scarcely avowed, have awakened to consciousness and have joined the old passions. Others have become more purely passionate than ever, possess men’s hearts in moral regions they never before reached, and have acquired a mystic character which had disappeared for centuries. All are furnished with an apparatus of ideology whereby, in the name of science, they proclaim the supreme value of their action and its historical necessity. On the surface and in the depths, in spatial values and in inner strength, political passions have today reached a point of perfection never before known in history. The present age is essentially the age of politics.
Welnu anoniem, wij zijn verantwoordelijk voor de misdaden die het westen pleegt. Zet je in om die te bestrijden, en hou op anderen te beschuldigen van oorlogsmisdaden, want daar kun je niks aan veranderen. Zolang je alleen anderen beschuldigt en zelf daarmee de aandacht afleidt van de misdaden die jij en ik kunnen bestrijden, ben je op een weerzinwekkende manier bezig. Ik verwacht dat je dit begrijpt. Zo niet, reageer dan niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten