Ooit droomden Israël, de VS en hun bondgenoten in Europa en het Midden-Oosten ervan om via al Qaeda in Irak, het latere ISIS, de totale vernieling van Irak en Syrië te realiseren en de oprichting daar van een salafistisch ‘kalifaat’ in de regio. Het einde van het Arabisch nationalisme en de seculiere republieken. Een doorn in het Westerse oog.
Nog enkele dagen
Die droom ligt nu na de komst van Rusland aan de zijde van Syrië en ook Irak geheel aan diggelen. Sinds eergisteren zijn het Iraakse en Syrische leger in een duidelijk gezamenlijke operatie begonnen aan de aanval op de laatste steden die nog in het bezit zijn van ISIS, al Bukamal in Syrië en Qaim aan de andere zijde van de grens in Irak. Steden aan de Eufraat.
De militaire situatie nu. Geel is het gebied onder controle van de PKK/YPG, zwart is ISIS, roze is het Syrische leger, groen de andere salafistische terreurgroepen. Zijn de kleuren wat flauwer dan betekent dat praktisch onbewoond gebied, woestijn of semi-woestijn.
Bovenaan het midden is er een lichte variant van groen. Het is een door Turkije en haar huurlingen bezet gebied. Steden in het rood zijn in handen van het leger. Onderaan rechts is de stad al Bukamal. Tussen het licht roze gebied aan de Iraaks-Jordaanse grens ligt de zone Al Tanf die door de VS wordt bezet.
Al na twee dagen zit het Iraakse leger aan de poorten van Qaim en veroverde het Syrische leger het sterk verdedigde T2, een ongebruikt vliegveld en pompstation, het laatste bolwerk van ISIS voor al Bukamal. De verovering van beide steden en het omliggende woestijngebied is dan ook hoogstens een kwestie van enkele dagen.
Wat het rijk was van veruit de sterkste salafistische terreurgroep ooit ligt nu geheel aan diggelen. Wat nog overblijft zijn twee geïsoleerde plekken in Syrië, een pal aan de Israëlisch grens en een in het Palestijnse vluchtelingenkamp Yarmouk bij Damascus.
Met andere woorden: Op 11 maanden tijd heeft het Syrische leger niet alleen de helft van de stad Aleppo en grotendeels het omliggende gebied bevrijd maar ook het ganse centrale deel van het land en de vallei van de Eufraat. Militair een hoogstandje.
De militaire toestand in het gebied bij de stad Qaim. Het zwart gekleurde gebied is in handen van ISIS, het rode is bezet door het Iraakse leger, het gele is het zogenaamde Iraaks Koerdistan, met rechts de zone van de clan Talabani (PUK) en links dat van de groep Barzani (KDP). De brui,ne zone is het gebied dat het leger woensdag en donderdag veroverde. Men zou op een 3 km van Qaim zitten.
Rug tegen de muur
De overblijvende salafistische terreurgroepen in Syrië zoals Nour Din al Zinki, Het leger van Islam, Al Qaeda en Ahrar al Sham zitten dan ook met hun rug tegen de muur en beseffen maar al te goed dat hun einde nabij is. Want na ISIS komen zij aan de beurt.
Er is zelfs al een generaal aangeduid voor de bevrijding van de provincie Idlib, Mohammad Khaddoer, bevelhebber van het derde leger. Het is voor die terreurgroepen de dood of meewerken. En voor velen wordt het dat laatste. Zeker nu hun broodheren in het Westen hen laten vallen.
Na de verovering met Amerikaanse steun van de provinciehoofdstad Rakka door de troepen van de Koerdische PKK/YPG is nu ook het laatste verzet van ISIS in Deir Ezzor, die andere aan de Eufraat gelegen provinciehoofdstad, aan het instorten. Het Syrische leger is gewoon te sterk. De totale bevrijding van Deir Ezzor is ook hier zo te zien een kwestie van dagen.
Jihadisten met een tank van het Turkse leger in Syrië. Ze vormen in Syrië aan de grens een cordon die het vluchten naar Turkije zo moeilijk mogelijk zal maken. Voorheen wou men zoveel mogelijk vluchtelingen lokken om hen dan te gebruiken als kanonnenvoeder voor die terreurbewegingen. Dat is voor Ankara blijkbaar niet meer nodig.
Detail is wel dat terwijl het Syrische parlement protesteerde tegen deze invasie, Turkije en Rusland stelden dat dit in onderlinge afspraak gebeurde. Afspraken die ook met Iran werden gemaakt. En Iran zweeg hier. Het is er wat moeilijk in bed.
Wel wordt de weg tussen Irak en Turkije kortelings geopend, een weg los van het gebied van de clan Barzani. Ook de wegen in Syrië tussen Aleppo en Turkije, Damascus en Jordanië en Irak zouden kortelings geopend worden. Wat voor de internationale handel daar cruciaal is.
Verder overhandigde de PKK/YPG de controle over de luchtmachtbasis van Minh ten noorden van de stad Aleppo aan het Russische leger. Het zijn uiteraard voor de regio erg positief signalen.
Zodra het leger de laatste verzetshaarden van ISIS in het oosten heeft opgekuist en zich weet te hergroeperen en herbewapenen zal het zich met al zijn kracht richten tegen die al zwaar verzwakte groepen in het westen van het land. En dan is het dus sterven, vluchten of zich overgeven.
Het is geen toeval dat het Turkse leger in akkoord met Rusland de provincie Idlib is binnengevallen en het grensgebied met Turkije bezette. De meeste aanhangers van het Salafisme zitten immers samen opgepakt in die provincie en Turkije wil gewoon verhinderen dat ze eens het Syrische leger aanvalt naar Turkije vluchten. Wat een koerswijziging.
Wat het leger na ISIS in Syrië dan eerst gaat aanpakken is natuurlijk de vraag. Worden het de paar verzetsaarden rond Damascus? Of het gebied aan de grensovergang met Jordanië rond de stad Daraa of de autoweg van de stad Homs naar Aleppo.
En verder is er nog de vooral door al Qaeda gecontroleerde provincie Idlib. Of valt men alles gelijktijdig aan? Het is afwachten. Zeker is dat in de zomer van 2018 over het militair verzet van die salafisten hoe dan ook een kruis dient gemaakt. Wat ze ook doen.
Westerse veiligheidsdiensten
En ongetwijfeld is dit de grootste nederlaag voor de salafistische terreurgroepen ooit. Na hun overwinning in 1990 in Afghanistan kwam er dan de nederlaag in 2001 in Tsjetsjenië en nu de ramp in Syrië en Irak. De vraag voor hen is natuurlijk wat nu. Gaan de CIA, MI6, de Franse DGSE en de Mossad hen nog in leven houden om hen dan later elders te gebruiken?
Dat al Qaeda en ISIS voor die veiligheidsdiensten gewoon kanonnenvoeder zijn is stilaan voor iedereen overduidelijk. Zal men hen blijven gebruiken om overal in de wereld een klimaat van angst en instabiliteit te blijven creëren? Een macht om onwillige regeringen op de knieën te krijgen zoals Libië en Syrië? Het is een voor de wereldstabiliteit erg belangrijke vraag.
Het grote probleem op dit ogenblik is echter de VS. Dat land heeft gewoon geen buitenlands beleid de naam waardig. Onder Barack Obama had men al chaos, nu is het complete waanzin. Een ware klucht. Er is president Donald Trump, er is minister van Defensie generaal John Mattis, de CIA, minister van Buitenlandse Zaken Rex Tillerson, de Senaat, enzovoort. Maar een coherent beleid ontbreekt totaal.
Na de verovering van de provinciehoofdstad Rakka verscheen er in het centrum van de stad een immens grote spandoek met de foto van Abdullah Ocalan, de leider van de Turks-Koerdische PKK.
Het toont hoezeer de YPG en het zogenaamd Arabisch component van de SDF, de Syrische Democratische Krachten, in wezen niets meer dan een scherm is waarachter de PKK verscholen zit.
Voor vele Syriërs is dit dan ook geen bevrijding van Rakka maar de bezetting door een vreemde macht, en dan nog een Turkse. Wel kleurde men gemakshalve de vlaggen van de PKK dan wat groen, maar de driehoekige vorm bleef.
Zonder problemen zal men in Washington van de topbeleidsmakers op juist hetzelfde ogenblik totaal tegenstrijdige verklaringen horen. En daarmee onderhandelen is voor andere staten een uiterst moeilijke zaak. De VS controleert nu via de PKK – Officieel voor de VS nochtans een terreurgroep – grotendeels het oostelijk van de Eufraat gelegen deel van Syrië maar weet er zo te horen in geen duizend jaar wat mee te doen.
Icarus achterna
Voor de Koerdische PKK/YPG moet dat wat vorige week gebeurde in Irak echter ook een zeer onheilspellend voorteken zijn. Washington liet de Koerden van ‘president’ Massoed Barzani en zijn KDP vallen als een baksteen. Eerst zat men hen te bewapenen en op te hitsen en de dag nadien waren hij en zijn fanclub in Washington plots persona non grata.
Bij de YPG heeft men dat uiteraard ook gezien. De PKK/YPG bezit nu wel een aantal olievelden maar aan wie gaan ze die olie verkopen? Dat moeten of Turkije of Syrië zijn want er is geen alternatief. En ik zie bij geen van beiden echt interesse. Behalve dan op hun voorwaarden. Kniel PKK/YPG of … barst.
Neen, ook hier loopt dat zoals in Irak voor hen slecht af. Ze dachten, aangevuurd door de VS en Israël, hoog te kunnen vliegen en kwamen echter te dicht bij de zon en vielen neerwaarts, de dood tegemoet. Icarus achterna. En hun houding in hun gebied tegenover andere groepen dan de PKK/YPG zal zich zeker ook wreken. Wraak is een gerecht dat men koud serveert.
Willy Van Damme
Ziehier Yoeri Albrecht, die door een jonge journalist van het mediakanaal Left Laser betrapt werd tijdens een privé-onderonsje met twee ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten