Vrij Nederland:

POLITIEK

Waarom Lodewijk Asscher de boel altijd op scherp zet

Lodewijk Asscher pleitte vorige week voor korter doorbetalen bij ziekte, maar namens wie sprak hij eigenlijk? Welkom bij de methode-Asscher.

En wéér gooide Lodewijk Asscher een steen in de vijver. Tot grote verbazing van de Kamercommissie Sociale Zaken en Werkgelegenheid kondigde de minister afgelopen week ineens aan dat hij bereid was kleinere werkgevers vrij te stellen van de wettelijke plicht om zieke werknemers twee jaar lang door te betalen.

In de net verschenen Miljoenennota werd er met geen woord over gerept. Dus vroegen de Kamerleden zich af namens wie Asscher die toezegging eigenlijk deed. Had hij het met het kabinet besproken of niet; wist coalitiepartner VVD er wel van; sprak hij nou voor zijn beurt? Zoals VVD-Kamerlid Anoushka Schut-Welkzijn tijdens het debat kritisch opmerkte: ‘Ik heb meer in de media gelezen dan in de kabinetsreactie.’

Asscher krijgt wel vaker het verwijt te onbesuisd te opereren. Eind vorig jaar haalde hij zich de woede van zo’n beetje alle jonge Turken in Nederland op de hals. Hij stuurde een onderzoek van Motivaction naar de Kamer waaruit zou blijken dat 80 procent van de Turks-Nederlandse jongeren geweld uit naam van de jihad verdedigbaar vond. Hoewel het onderzoek aan alle kanten rammelde, gaf hij meteen na de publicatie een interviewaan nu.nl, waarin hij zich ‘zeer verontrust’ toonde over de radicalisering in Turkse kring. Van Nieuw-West tot Ankara werd hij voor racist en islamofoob uitgemaakt. Ook vielen de termen zionist en Joodse minister.

Het is een bewust gekozen strategie: bij heikele kwesties gooit Asscher plotseling de knuppel in het hoenderhok. De ene keer leidt dat tot grote verrassing van bijna de hele Kamer, de andere keer tot woede van een complete bevolkingsgroep. Asscher neemt die reacties voor lief. ‘Soms moet je de discussie op scherp stellen’, zegt hij deze week in ons uitgebreid profiel in Vrij Nederland. ‘Dan wordt iedereen eerst heel boos, maar daarna komt er een goed gesprek op gang.’

De verwensingen die Asscher in drie jaar ministerschap naar zijn hoofd geslingerd heeft gekregen zijn niet gering. Van ‘laffe landverrader’ en ‘vuile Jood’ toen hij pleitte voor modernisering van Zwarte Piet, tot ‘xenofoob’ toen hij een rem op de toestroom van goedkope Bulgaarse en Roemeense arbeidskrachten wilde zetten. Maar het hardst voelt hij zich geraakt door scheldpartijen waarin verwezen wordt naar zijn overgrootvader Abraham Asscher, tijdens de Tweede Wereldoorlog een van de voorzitters van de Joodse Raad, het bestuursorgaan dat door de Duitsers bij de deportaties werd ingeschakeld. Asscher, die tot voor kort heel terughoudend over zijn achtergrond was: ‘Op een gegeven moment dacht ik: oké, dan zal ik meer vertellen over waar ik vandaan kom en wie ik ben.’

https://www.vn.nl/waarom-lodewijk-asscher-de-boel-altijd-op-scherp-zet/