Women’s Boat to Gaza bedreigd
• 1 Comment
Het genie van het zionistische discours zit hem in het vermogen het Palestijnse verzet tegen hun onteigening als Palestijnse agressie af te schilderen en de zionistische ijver om met geweld hun revolutionaire status quo af te dwingen als joodse zelfverdediging.
Walid Khalidi
De positie van het schip de Zaytouna-Oliva vanmorgen.
Opnieuw zullen twee schepen proberen de belegerde Gazastrook te bereiken om internationale aandacht te vragen voor de humanitaire ramp die zich daar voltrekt. Deze keer gaat het om een initiatief van uitsluitend vrouwen. De Zaytouna-Oliva en de Amal-Hope II zullen echter net als vorige pogingen niet hoeven te rekenen op enige medewerking vanuit Israël.
In 2010 voeren zes schepen richting de Gazastrook met meer dan 600 opvarenden uit 37 landen. Onder hen bevonden zich de bekende Zweedse schrijver Henning Mankell, nobelprijswinnares Mairead Corrigan uit Noord-Ierland en de Nederlandse antropologe Anne de Jong. Het schip de Mavi Marmara werd in het holst van de nacht geënterd door Israëlische militairen met speedboten en helikopters (in internationale wateren!). Daarbij werden negen activisten ter plekke vermoord, een tiende zou een paar jaar later alsnog bezwijken aan zijn verwondingen, en er vielen tientallen gewonden.
In 2015 probeerde een viertal schepen het opnieuw. Drie maakten rechtsomkeert toen de Israëlische marine in actie kwam, maar de onder Zweedse vlag varende Marianne werd naar een Israëlische haven geloodst, waarna de opvarenden werden vastgenomen. Dit gebeurde een jaar na de enorme verwoesting die Israël in de Gazastrook had aangericht, maar ook nu werd humanitaire hulp geweigerd door de bezetter. De Marianne was geen vrachtschip, het had een beperkte lading die voornamelijk bestond uit zonnepanelen en medische hulpgoederen.
Women’s Boat to Gaza
The Palestinian Information Center (PIC) schrijft dat het Israëlische dagblad Maariv melding maakt van instructies aan de Israëlische marine om de twee schepen die nu onderweg zijn te onderscheppen en de opvarenden te arresteren. Die zouden pas worden vrijgelaten na het ondertekenen van een verklaring waarin ze beloven nooit meer terug te komen.
Het is een selecte groep deze keer, maar wel een die alleen al door de diversiteit een statement maakt. Velen van hen komen uit een land met een eigen geschiedenis van bezetting of kolonialisme, zoals Noord-Ierland, Zuid-Afrika, Algerije, Australië en Nieuw-Zeeland.
Natuurlijk zal men proberen, net als bij vorige gelegenheden, het voor te stellen alsof deze actie tegen het land Israël gericht is, dat ze terreur verheerlijkt en dat er veel ergere dingen gebeuren in de wereld. Maar waar we stiekem op hopen is dat er nu eindelijk eens massaal door de joodse bevolking van Israël wordt geprotesteerd tegen de waanzin om deze mensen tegen te houden en daarmee de bevolking van de Gazastrook en de westerse wereld nog meer te vernederen.
Ik heb er alleen geen vertrouwen in dat dat ook kan gaan gebeuren. Wanneer bloedbaden onder Palestijnse burgers door meer dan 90% van de bevolking worden toegejuicht lijkt het tij niet meer te keren. Decennia van indoctrinatie hebben een gevaarlijke slachtoffercultuur gecreëerd, waarmee in principe elke misdaad kan worden goedgepraat. De Israëlische historica Idith Zertal merkte al eens op dat de talloze herdenkingen in Israël in feite een vorm van geheugenverlies zijn: “Ze gaan namelijk niet om het herinneren, maar om het bewerkstelligen van een politiek effect.” Alleen zo kan hulp aan de slachtoffers van Israëlische agressie worden voorgesteld als een aanval op Israël of zelfs op “de joden”.
Een van de schaarse roependen in de woestijn van het Beloofde Land, Gideon Levy, is niet bang de waarheid te zeggen, ook niet naar aanleiding van de dode en nu ten onrechte bejubelde Shimon Peres: “De hele wereld is tegen ons? Onzin! Het is Israël dat tegen de wereld is.” Die “antisemitische en Israël-hatende wereld die wij zelf hebben verzonnen.” Levy past daarmee in het rijtje critici van het zionisme waartoe ook Hannah Arendt behoorde. Toen zij door de joodse geleerde Gershom Scholem om die reden scherp werd aangevallen vanwege haar gebrek aan Ahabath Israel – “liefde voor het joodse volk”- was haar duidelijke antwoord dat zij nooit liefde voelde voor een collectief, niet voor Duitsers, niet voor joden, niet voor de arbeidersklasse – zij hield alleen van mensen.
En dat zal men in Israël ooit moeten gaan begrijpen, net als de joden in de “diaspora” die door Israël worden gegijzeld zullen moeten begrijpen dat kritiek is terug te voeren op door het zionisme aangericht menselijk leed, niet op abstracte religieus-politieke concepten. De missie van de Women’s Boat to Gaza is juist om de aandacht te vestigen op al die individuen die lijden in wat vaak eufemistisch de grootste openluchtgevangenis ter wereld wordt genoemd. Het zijn de gezichten van de kinderen, de vaders en moeders, de vissers, de boeren, de herders, de studenten en de arbeiders waarop het ongeloof na 70 jaar nog niet is verdwenen, die een nachtmerrie vormen voor de zionistische propaganda. Het gaat om mensen, niet om een “volk”, zo’n administratief gegeven dat een machiavellistische boekhouder onopgemerkt kan laten verdwijnen uit het grootboek der geschiedenis.
Engelbert Luitsz
Meer informatie:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten