 |
Een willekeurig voorbeeld van het gebrek aan inzicht van de Nederlandse 'politiek-literaire elite' in de internationale politieke realiteit gaf het voormalige bestuurslid van Groen Links Hans Feddema, die in '94 en '98 op de landelijke kieslijst voor de Tweede Kamer stond. Onder de kop 'Een jaar Obama. Zijn onze verwachtingen te hoog?' zei Feddema op 17 november 2009 tijdens een lezing:
In april 2009 schreef ik in het Franciscaans Maandblad op verzoek een beschouwing onder de titel Heeft Obama met zijn hoop, eenheidsbewustzijn en moed iets van Franciscus? Over moed gesproken. Ik vind het ruim een halfjaar later verre van gemakkelijk hierop een vervolg te geven. Dit nu hij slechts ruim een jaar aan het bewind is in de VS, ook al ontving hij begin oktober de prestigieuze Nobelprijs voor de Vrede.
De Nederlandse mainstream-opiniemakers waren niet in staat te voorzien dat Obama als 'eerste zwarte Amerikaanse president' zich zou ontpoppen als de Franciscus van de Drones. Integendeel zelfs. Ondanks het feit dat Feddema begon te twijfelen aan de integriteit van 'de eerste zwarte Amerikaanse president,' verklaarde hij toch dat:
ik vertrouwen houd in de integriteit van Obama, die de kracht van de hoop zowel predikt als uitstraalt. Hoop is ‘real and keeps people going,’ zeiden in het tv-programma Tegenlicht op 26 januari Amerikaanse jongeren die zich het vuur uit de sloffen hadden gelopen voor Obama. Ook al mag er door rechts populisme en door ellende van de economische crisis thans sprake zijn van een zekere terugslag, de overwinning van 4 november 2008 was niet in de laatste plaats een zege van het nieuwe denken en de nieuwe spiritualiteit van onderop, vooral bij jongeren.
Obama als 'een zege van het nieuwe denken,' dat al dan niet met geweld een neoliberaal systeem afdwingt waarbij, na ruim zeven jaar Obama, slechts 62 miljardairs evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid tezamen. Het getuigt van absurde naïviteit te menen dat een 'democratie' waarin presidentskandidaten door de oligarchie naar voren worden geschoven en waarvan de verkiezingscampagnes worden gefinancierd door de rijken 'een zege' kan opleveren voor 'de nieuwe spiritualiteit van onderop.' Obama kon in 2008 over ruim twee keer zoveel geld beschikken als zijn tegenkandidaat John McCain, waardoor Obama aan elke stem op hem gemiddeld 10.94 dollar kon besteden, en McCain 'slechts' 5.97 dollar. 'Change you can believe in,' dat is wat 'de vrije pers' in Nederland wilde horen. De werkelijkheid interesseert haar niet. En dus verzwegen de mainstream-media ondermeer ook de informatie van de bekende Amerikaanse onderzoeksjournalist Greg Palest, die op donderdag 2 mei 2013 berichtte:
BILLIONAIRE BANKSTER PENNY PRITZKER
BREAKS INTO OBAMA'S CABINET
You made fun of me when I suggested that President Barack Obama would nominate a confessed bank scammer, a loan-sharking mortgage predator, to his cabinet…
Today, Obama has named Penny Pritzker Secretary of Commerce. As the President says, It's a milestone: the first female fraudster to hold that post. No longer will criminal bankers have to lobby the administration - because now they'll have one of their own in the Cabinet.
The following is taken from the Chapter, 'Penny's from Heaven?' you'll find in my bestseller, Billionaires & Ballot Bandits. [Get a copy, I'll sign it, and you send it to the President.]
We never heard of this guy Barack Obama until 2004. Less than three years before taking the presidency, he was in the Illinois state senate, a swamp of scammers, backhanders, and party machine tools - not a stellar launch pad for the White House. And then, one day, state Sen. Barack Obama was visited by his fairy godmother. Her name is Penny Pritzker.
Pritzker's net worth is listed in Forbes as $1.8 billion, which is one hell of a heavy magic wand in the world of politics. Her wand would have been heavier, and her net worth higher, except that in 2001, the federal government fined her and her family $460 million for the predatory, deceitful, racist tactics and practices of Superior, the bank-and-loan-shark operation she ran on the South Side of Chicago.
Superior was the first of the deregulated go-go banks to go bust - at the time, the costliest failure ever. US taxpayers lost nearly half a billion dollars. Superior's depositors lost millions and poor folk in Sen. Obama's South Side district lost their homes.
Penny did not like paying $460 million. No, not one bit. What she needed was someone to give her Hope and Change. She hoped someone would change the banking regulators and the Commerce Department so she could get away with this crap.
Pritzker introduced Obama, the neophyte state senator, to the Ladies Who Lunch (that's really what they call themselves) on Chicago's Gold Coast. Obama got lunch, gold and better — an introduction to Robert Rubin. Rubin is a former Secretary of the Treasury, former chairman of Goldman Sachs and former co-chairman of Citibank. Even atheists recognized Rubin as the Supreme Deity of Wall Street.
Rubin opened the doors to finance industry vaults for Obama. Extraordinarily for a Democrat, Obama in 2008 raised three times as much from bankers as his Republican opponent.
This article is based on the chapter Penny's from Heaven? From Palast's New York Times BestsellerBillionaires & Ballot Bandits with comics by Ted Rall.Donate and get a signed copy.
So what did Citibank's Rubin get for showering Obama with gold? Obama agreed to take care of Rubin's poodles, Larry Summers and Tim Geithner. They became Obama's first cabinet picks: Summers as Economics Czar and Geithner as his czarina, Secretary of the Treasury.
Geithner and Summers were the gents who, under Treasury Secretary Rubin, designed the deregulation of banking. In effect, they had decriminalized the kind of financial flim-flammery (zwendel-truc. svh) that brought the planet to its knees while bringing Rubin, Pritzker and the banksters loads of lucre.
So, in 2008, Summers and Geithner were put back in the saddle - Obama's horse but Rubin's saddle.
Rubin received more than $100 million from Citigroup, the gargantuan commercial bank/investment bank/casino created by deregulation. It is worth a mention that Rubin's centi-million-dollar payoff went unchallenged by Citi's new owner, the US Treasury, which had put up more than a trillion dollars in loans and guarantees to pull Rubin's creature out of bankruptcy.
Rubin rocked, but Penny was pissed off. Pritzker had taken this state senator/community organizer from the ghetto, made him a US Senator, then, as Obama's campaign finance chairwoman, raised a mind-blowing three-quarters of a billion dollars to make him president.
In return, in 2008, Obama decided to make his patron Penny the Secretary of Commerce. But then, in November 2008, just as Obama was about to submit her nomination to Congress, a bunch of Pritzker's victims marched on Washington. They were not from her busted bank, but unhappy workers from the lucrative nursing homes that her family owns through a string of complex offshore trusts. Obama slammed the door on Penny pronto.
The Pritzker family made its billions mostly from Hyatt Hotels and Hyatt nursing homes. Penny, on the Hyatt board of directors, is an infamously combative anti-union apostle. UNITE HERE, the union that represents Hyatt workers, has called for an international boycott of Hyatt hotels. In 2012, UNITE HERE and its parent, the AFL-CIO, were crucial to Obama's winning Ohio, Michigan and Wisconsin. So, in this last campaign, Obama had to keep his billionaires heiress on the down-low.
Obama appeared to keep the door shut on Pritzker throughout the 2012 campaign, reducing her to hosting an election fundraiser at her Gold Coast digs, which she had to bill as a Goldman Sachs PAC event. This marks possibly the first time and last time anyone used Goldman Sachs as a PR cover.
But today, with the unions' money and votes already pocketed and counted, Obama can give working folks The Finger and give Penny her pound of flesh: the Commerce post.
The New York Times says that, 'At Commerce, Ms. Pritzker could provide the president with a new way to reach out to the business community.' The last time Pritzker reached out to the business community was to sell them sub-prime mortgage securities, worthless bags of financial feces manufactured by Superior Bank.
By giving Penny, the Piggy Banker, Commerce, we have to change Obama's rating to sub-prime.
I do note that some woman's organizations are applauding the appointment of the first female to the Commerce post. But I prefer to honor the victims of the Chicago femme fatale. Most of Penny's victims, busted bank borrowers and underpaid health care workers, are women, too. But, unlike those wounded and destroyed by Pritzker, she worked hard for her money: it was not easy inheriting her first billion from her daddy.
Greg Palast earned his degree in finance at the University of Chicago but has since gone legit. View his reports for BBC Television, Vice Magazine and more at www.GregPalast.com
Greg Palast is the author of the New York Times bestsellers Billionaires & Ballot Bandits: How to Steal an Election in 9 Easy Steps, The Best Democracy Money Can Buy, Armed Madhouse and the highly acclaimed Vultures' Picnic, just named Book of the Year on BBC Newsnight Review.
Gebrek aan kennis en visie probeert de polderpers te verhullen door zich een zelfgenoegzame pedanterie aan te meten die regelmatig even lachwekkend als diep treurig is. Zo stelt Guus Valk, sinds juli 2011 NRC-correspondent in de VS, in een artikel over Donald Trump van zaterdag 27 februari 2016 dat diens 'electoraat veel breder [is] dan gedacht. Wat drijft zijn aanhang? Een verkenning.' Pas nu ontdekken Valk en zijn 'kwaliteitskrant' kennelijk dat 'Niet zozeer Donald Trump is onderschat, hoewel dat ook is gebeurd,' maar dat 'Vooral de kracht van zijn aanhang stelselmatig over het hoofd is gezien.' Door wie? Niet door al die kritische Amerikaanse intellectuelen, uit wiens werk ik al sinds 2005 uitgebreid citeer op deze weblog. Door wie dan? Wel, door de commerciële mainstream-pers die elkaar tot vervelens toe napraat. Door propagandisten als Guus Valk zelf.
De wijze waarop de commerciële massamedia berichten legt hun perspectief bloot, hun consensus, en vooral ook het feit dat ze krampachtig ongewenste informatie proberen te verhullen. Dit lukt mijn collega's net zolang totdat de werkelijkheid hun voordeur binnenmarcheert en zij de realiteit niet langer meer kunnen negeren. Op dat moment moeten ze zich ineens geschrokken afvragen 'Wat drijft zijn aanhang' en volgt er een voorzichtige 'verkenning,'oftewel een 'eerste observerend onderzoek.' Dan krijgt de lezer 'verkenningen' voorgelegd zoals deze: 'Hij trekt ontevreden Republikeinen, maar net zo goed partijloze kiezers die zich al jaren geleden van politiek hebben afgekeerd.' Deze beschrijving is even vaag als het Nederlandse weerbericht dat morgen de zon schijnt met nu en dan regen. Plotseling blijkt er een groep te bestaan van 'partijloze kiezers die zich al jaren geleden van politiek hebben afgekeerd,' maar waaraan de Nederlandse massamedia nooit aandacht hebben besteed. De mainstream-pers verzwijgt al vele decennia dat rond de 45 procent van de Amerikaanse kiesgerechtigden al zeker een halve eeuw niet meer stemt tijdens de presidentsverkiezingen. Waarom de 'vrije pers' voor dit feit geen belangstelling toont is simpelweg omdat zij de mythe van het 'democratische Amerika' met zijn 'Amerikaanse Droom' koste wat kost in stand wil houden. Sterker nog: het is juist de functie van de westerse mainstream journalistiek om de Amerikaanse 'oligarchie,' zoals oud president Carter de macht in zijn land noemt, te verkopen als een 'volwassen democratie' en daarbij geldt dat iedere zinnige burger 'nog altijd bij voorkeur onder Amerikaanse leiding' de toekomst tegemoet wil treden, om ditmaal Henk Hofland te citeren, Nederlands meest gerespecteerde politiek commentator. Op zijn beurt laat Guus Valk in een 'eerste observerend onderzoek' zijn publiek weten dat het
Tijdschrift National Journal schreef dat de achterban van Trump bestaat uit zogeheten Middle American Radicals, de radicale middenklasse. De term is in de jaren zeventig uitgevonden door de socioloog Donald Warren. Deze groep voelt zich bedreigd door de boven- én onderlaag van Amerika: Wall Street en de armen profiteren van hun geld. Ze denken uiterst conservatief over ras en armoede, maar zijn wel voor goede pensioenen, zorgverzekeringen en een sterke leider… Ze hebben het gevoel dat de Republikeinse partij is gekaapt door zakelijke belangen. Maar dit jaar is Trump hun man.
Hier wreekt zich het gebrek aan scholing bij de 38-jarige Guus Valk. Hij schrijft het op een manier alsof dit verschijnsel allemaal nieuw is, terwijl het al sinds de jaren twintig van de vorige eeuw uitgebreid is beschreven door grote westerse denkers, van de intellectuelen van de Frankfurter Schule en Antonio Gramsci tot C. Wright Mills en Sheldon Wolin, etc. Maar omdat, zoals ik uit ervaring weet, in kringen van de Nederlandse journalistiek nauwelijks boeken worden gelezen, is het fenomeen van de onvermijdelijke interne tegenstrijdigheden van het kapitalisme (en de daaraan gekoppelde ressentimenten die telkens weer in tijden van crisis opduiken), bij de huidige generatie journalisten nagenoeg onbekend. Omdat hij zelf vanuit Washington D.C. al meer dan vier jaar geen 'verkenning' heeft verricht onder de gefrustreerde ruim 45 procent van de Amerikaanse bevolking die niet meer stemt, moet hij nu de bevindingen van National Journal overschrijven, een 'Washington Beltway news magazine' dat zichzelf presenteert als 'Equipping government and business leaders with the information, insights and connections they need.' Het ontbreekt Guus aan kennis, ervaring en contacten, ziedaar de Nederlandse correspondent in den vreemde. Dat de middenklasse zich overal en altijd 'bedreigd [voelt] door de boven- én onderlaag van Amerika,' is nieuw voor hem. Niet alleen dat, hij meent dat die klasse zich bedreigd 'voelt.' Als Valk zijn huiswerk had gedaan en buiten de Beltway was getreden dan had hij geweten dat het hier niet slechts een 'gevoel' betreft, maar dat daadwerkelijk ook onder Obama de middenklasse verder is gedecimeerd. 9 december 2015 werd bekend dat
The American Middle Class Is Losing Ground
No longer the majority and falling behind financially
After more than four decades of serving as the nation’s economic majority, the American middle class is now matched in number by those in the economic tiers above and below it. In early 2015, 120.8 million adults were in middle-income households, compared with 121.3 million in lower- and upper-income households combined, a demographic shift that could signal a tipping point, according to a new Pew Research Center analysis of government data.
Guus Valk weet dit kennelijk niet, terwijl het toch groot nieuws was in de VS. En zo kan hij de mythe hooghouden van een 'democratisch Amerika,' en doet hij het voorkomen alsof het hier alleen maar een 'gevoel' betreft. Ik bedoel, welke Nederlandse lezer van de NRC zou 'nog altijd bij voorkeur onder Amerikaanse leiding' weer een nieuw militair ingrijpen van de NAVO willen betalen wanneer hij als middenklasser weet dat de 'American Middle Class Is Losing Ground'? In dit verband is het begrip 'radicale middenklasse' dat Valk gebruikt zo veelzeggend, want hier is in feite sprake van een contradictie in terminis. Het 'midden' is een evenwichtspunt, en kan daarom per definitie niet radicaal zijn, alleen de uitersten zijn dit. Pas wanneer het evenwicht wordt verbroken kan de voormalige 'middenklasse' radicaliseren. Maar omdat ook Guus Valk gevormd is door het ‘burgerlijk karakter’ van Nederland met zijn ‘overwegende handelsgeest,’ ziet hij de 'middenklasse' allereerst als cultuurverschijnsel en niet als inkomensgroep. Zodra die taaie, inherent conservatieve, klasse haar moeizaam verworven en in stand gehouden privileges verliest en ze geconfronteerd wordt met het feit dat haar positie altijd al uiterst wankel was, dan radicaliseert haar 'gevoel,' en veranderen haar onderhuidse sentimenten in openlijke ressentimenten. De media spelen daarbij een ophitsende rol, totdat plotsklaps het establishment zich realiseert dat een geradicaliseerde voormalige middenklasse ook voor de elitebelangen problematisch zijn. Van de 'vrije pers' wordt dan verwacht dat iemand als Trump wordt gecriminaliseerd. Maar dan is het al te laat, voor een deel vanwege het feit dat de 'politiek-literaire elite' niet wist wat er zich onder hun neus voltrok. 'Een verkenning' à la Valk is dan een zwaktebod geworden. Bovendien luistert een woedend publiek niet meer naar de mainstream-media. Pas dan komt Guus Valk tot de ontdekking dat wanneer Trump opmerkt dat de pers 'uitschot' is, lui waarvan 'zeker 70 procent liegt,' de aanwezige 'journalisten massaal [worden] uitgejouwd.' Ook dan nog begrijpt de Nederlandse correspondent niet echt welk proces al jarenlang gaande is, want hij veronderstelt dat het 'massaal uitgejouwd' worden gebeurd 'alsof het is afgesproken.'
Het wil niet tot het journaille doordringen dat het grote publiek net zo weinig vertrouwen heeft in journalisten als in politici. De massa weet dat beide beroepsgroepen de kluit belazeren en dat de democratie een wassen neus is. Het zijn ook niet de gewone burgers die zijn geradicaliseerd, maar de westerse journalistiek is geradicaliseerd door almaar corrupter te worden. Het neoliberale mens- en wereldbeeld dat zij in stand tracht te houden wordt al geruime tijd als failliet ervaren. Een groeiende groep westerlingen heeft helemaal geen 'afspraak' nodig om journalisten 'uit te jouwen.' Wanneer bijvoorbeeld de NRC vandaag de dag, net als op 20 maart 2003, weer oproept tot het plegen van een Shock and Awe-campagne tegen een burgerbevolking, omdat '[n]u de oorlog is begonnen,' NAVO-leden Amerika en Engeland die in strijd met het internationaal recht Irak waren binnengedrongen '[moeten] worden gesteund,' en dat '[d]ie steun niet [kan] blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun — en als het moet ook militaire,' dan weet het publiek dat de NRC-redactie opnieuw een agressieoorlog en daarmee grootschalige oorlogsmisdaden steunt, en dat dus de westerse journalisten van de massamedia 'uitschot' zijn, sympathisanten van terreur die de kluit belazeren. Men kan de massa enige tijd bedriegen, zelfs ook langere tijd, maar ooit komt daaraan een eind, zo verlopen nu eenmaal de wetten der natuur.
NRC-correspondent Guus Valk doet alsof hij niet weet dat wanneer de positie van de middenklasse wordt vernietigd, er een revolutionaire situatie ontstaat. De kapitalistische democratie is immers gebaseerd op de middenklasse, die ten koste van de onderkaste bestaat om de positie van de elite veilig te stellen. Het was John Steinbeck die in 1960 in een artikel in het mannen-tijdschrift Esquire, getiteld 'A Primer on the '30s,' schreef dat 'the trouble was that we didn't have any self-admitted proletarians. Everyone was a temporarily embarrassed capitalist.' Het geloof in maatschappelijke mobiliteit was tot begin van deze eeuw één van de belangrijkste pilaren van de 'Amerikaanse Droom,' maar nu dit geloofsartikel is doorgeprikt, is er een groot gat gevallen in de kapitalistische ideologie, net als in de jaren twintig en dertig in Duitsland. Maar die parallel kan Valk niet trekken omdat hij daarmee als journalist het vertrouwen van zijn lezers in het Atlantisch bondgenootschap en dus de NAVO ondermijnt. Hij kan de situatie hooguit verhuld beschrijven, maar nooit echt benoemen. Dus citeert hij de voormalige verpleegkundige Debra Bimbris, die vertelt dat ze 'nooit in de politiek [was] geïnteresseerd,' maar dat zij 'op Donald Trump [ging] letten, toen hij begon over de lobbyisten in Washington, die voor grote bedrijven werken. Zo werken de zorgverzekeraars ook.' Bimbris verwacht dat Trump 'die machtige lobby's aan' kan, want 'Hij praat zoals ik praat.' Bovendien 'wil [hij] Obamacare afschaffen. Mooi. Slechter kan het niet worden,' aldus deze 49-jarige aan gewrichtsontstekingen lijdende vrouw, die onder Obamacare haar eigen medicijnen niet kan betalen omdat de verzekeraars 'hebben meegeschreven aan Obamacare' en 'Ik daar de prijs voor [betaal].' Een andere geïnterviewde, een marineofficier, zegt dat Trump weliswaar 'grof is,' maar 'niet te grof. Hij is de verpersoonlijking van het Amerika van nu,' want 'Zo hard is de maatschappij nu eenmaal geworden. Hij laat niet met zich sollen.' In Donald Trump ziet deze Amerikaanse kiesgerechtigde 'een echte leider. Eentje die ontzag bij zijn volgers inboezemt.' De militair is onder de indruk van Trump's zogeheten 'optimistische' houding, zich ondermeer uitend in de slogan 'Make America Great Again!' die 'een boodschap van hoop' zou inhouden.
Waar en wanneer heeft men dit eerder gehoord? En hoe is het te verklaren dat Guus Valk en zijn Nederlandse mainstream-collega's er nu pas achter komen dat het van de Trump-aanhangers 'lekker hard [mag],' de kenmerkende mentaliteit van het revanchisme? En waarom juichen deze Amerikanen het toe dat Trump heeft laten weten 'Jezus als redder te accepteren,' waaraan ze de conclusie verbinden dat 'hij niet alleen een man van kracht is, maar ook van integriteit'? Kortom, met welke levensgevaarlijke verbittering heeft de mensheid hier te maken? Hieruit kan alleen oorlog ontstaan. Wanneer een substantieel deel van de Amerikaanse kiesgerechtigden zich in arren moede afvraagt 'Wie kun je nog geloven?' en 'We weten niet meer wat waar is en wat niet,' en 'dat burgers worden voorgelogen door Obama en Wall Street' en daarom, volgens Guus Valk, 'alles' geloven 'wat Trump zegt,' dan is de vraag onontkoombaar waarom NRC Handelsblad zoveel ruimte creëert voor de anti-Poetin hetze van redacteur buitenland Hubert Smeets en oud NAVO-diplomaat Marcel Kurpershoek. Het aansturen op desnoods een gewapend conflict met de Russische Federatie is collectieve zelfmoord, gezien de sfeer in het land van NAVO-bondgenoot de Verenigde Staten. Vanwaar die doodsdrift bij kleine, witte mannen uit een kleinburgerlijk milieu in een klein polderland? Waarom zijn ze niet in staat paralellen te trekken? Waarom zijn ze niet op de hoogte van de continuïteit van het geweld in de geschiedenis van de VS? Lezen deze gefrustreerde mannen nooit een geschiedenisboek? Ze zouden de studie America. From White Settlement to World Hegemony (1978) van de gerenommeerde Britse historicus Victor Kiernan kunnen lezen, waarvan in 2015 een herdruk verscheen. In het hoofdstuk 'The Pursuit of Happiness' wijst Kiernan erop dat sinds de stichting van de staat:
Whatever messianic gleams shot across their thoughts, Americans were preparing for greatness in a strictly businesslike way, by getting rich. Tocqueville might well be struck by the spectacle of an entire nation in the grip of a frenetic pursuit of wealth. It was the first time that a purely bourgeois, money-making society had ever existed, and it took for granted that the way it found itself behaving was the natural way of human beings freed from feudal fetters (boeien. svh), just as Europeans of Rousseau's day thought of Red Indians, untainted by civilization, as the archetype of natural man.
Hoewel sommige individuen 'the rapid and powerful constitution of a new Aristocracy' afwezen die al in de achttiende eeuw 'a commercial and financial Feudality' begonnen te vormen, 'which is taking the place of the ancient aristocracy of nobles and warriors,' is de invloed van dissidenten minimaal geweest. Voor een belangrijk deel werd dit veroorzaakt door het feit dat vanaf de negentiende eeuw alle energie van de aanzwellende stroom merendeels blanke, christelijke immigranten opging aan het steeds verder westwaarts expanderen, ten koste van de Indianenvolkeren die bijna geheel werden uitgeroeid, terwijl de weinige overlevenden in reservaten werden opgesloten. Immers,
The founders recognized that the new nation would expand both its borders and its population. They anticipated the migration of Americans westward across the continent. Thomas Jefferson believed that the new nation had 'room enough for our descendants to the hundredth and thousandth generation,' and described the American continent as an expanding 'empire of liberty.'
In zijn essay 'How Obama Betrays Reverend King's Philosophy of Nonviolence,' gepubliceerd op 18 januari 2010, wees de Amerikaanse auteur Jeff Nall op de continuïteit van het agressief expansionisme in de geschiedenis van de Verenigde Staten:
On December 10, 2009, Obama followed in the footsteps of so many believers in war before him: letting out a cry for peace while loading his guns. In his Nobel Peace prize acceptance speech Obama said, 'We must begin by acknowledging the hard truth that we will not eradicate violent conflict in our lifetimes,' said Obama. 'There will be times when nations — acting individually or in concert — will find the use of force not only necessary but morally justified.' Later in his speech Obama stated plainly that 'the instruments of war do have a role to play in preserving the peace.'
The history Obama recognizes… is that cruel, blood-soaked fable of American Exceptionalism. Reverend Martin Luther King saw through this fraudulent cloak of Divine American Right when he observed, on April 4, 1967, that it was the United States that is 'the greatest purveyor of violence in the world today.'
Omdat naar het oordeel van ook president Obama zijn land 'exceptionalistisch' is, mag het, nee moet het zijn eigen koers varen, ongehinderd door het internationaal recht en welke beschavingsnorm dan ook. Die opvatting is vanaf het allereerste begin de drijfveer geweest achter de verovering en exploitatie van het grondgebied dat nu de Verenigde Staten is. En nadat in 1894 de grenzen van de continentale VS definitief waren vastgelegd, begon het overzeese expansionisme, via Hawaii, Guam, en de Filippijnen, waar een imperialistische oorlog tegen de bevolking vele honderdduizenden burger-slachtoffers veroorzaakte. Het bloedbad was zo groot en zo weerzinwekkend dat Mark Twain in 1900 verklaarde voorgoed te zijn veranderd van 'a red-hot imperialist' in 'an anti-imperialist. I am opposed to having the eagle put its talons (klauwen. svh) on any other land.' Tezamen met een kleine groep Amerikaanse intellectuelen behoorde hij evenwel tot een minderheid. Voor de politieke en economische elite bleef gelden dat zij de grondstoffen en markten elders nodig heeft om nog rijker en machtiger te kunnen worden. En wie zou hen durven stoppen? Per slot van rekening waren de Amerikanen eeuwenlang succesvol geweest met het veroveren van andermans land en het uitmoorden van de oorspronkelijke bevolking. Nagenoeg niemand die hiertegen protesteerde, behalve dan de Indianen, maar naar hen werd niet geluisterd. Sterker nog, de witte, christelijke kolonisten werden door de Europeanen bewonderd voor hun moed en doorzettingsvermogen. Toen tegen het eind van de negentiende eeuw op het vasteland niets meer te veroveren was, eisten de onverzadigbare expansionisten met hun doctrine van het exceptionalisme nieuwe veroveringen ten koste van nieuw bloedvergieten. In 1897, vier jaar voordat hij Amerikaans president werd, schreef Theodore Roosevelt in een brief aan een vriend:
I should welcome almost any war, for I think this country needs one.
De bekende Amerikaanse historicus, wijlen Howard Zinn schreef in A Young People's History of the United States (2007) met betrekking tot Theodore Roosevelt's obsessieve verlangen:
Maybe a war would take up some of the rebellious energy that people were pouring into strikes and protests. Maybe it would unite the people with the armed forces against a foreign enemy. And there was another reason — an economic one.
Before he was elected president, William McKinley had said, 'We want a foreign market for our surplus goods.' Senator Albert Beveridge of Indiana spelled it out in 1897. He said:
'American factories are making more than the American people can use; American soil is producing more than they can consume. Fate has written our policy for us; the trade of the world must and shall be ours.'
These politicians and others believed that the United States had to open up other countries to American goods — even if those markets were not eager to buy. If factories and farms could sell their surplus production overseas, American companies would keep earning money, and the economy might avoid the crises that had sparked class war in the 1890s.
War was probably not a thought-out plan among most of the elite ruling classes. Instead, it grew naturally from two sources, capitalism and nationalism. Capitalism demanded more markets. Nationalism, the spirit of strong national pride, made people think that the United States had a right, or even a duty, to expand itself and to shape the affairs of other countries.
Stretching the United States' arm overseas was not a new idea. The war against Mexico had already carried the United States to the Pacific Ocean. Before that, in 1823, President James Monroe had produced the Monroe Doctrine. This statement made it clear that the United States claimed an interest in the politics of the entire Western Hemisphere — North, Central, and South America. It warned the nations of Europe not to meddle with countries in the America's.
The United States, however, didn't feel that it had to stay out of other countries' affairs. Between 1798 and 1895, the United States sent troops to other countries, or took an active role in their affairs, 103 times. In the 1850s, for example, the U.S. Navy used warships to force Japan to open its ports to American shipping.
At the end of the nineteenth century, many military men, politicians, and business men supported the idea of still more foreign involvement. A writer for the Washington Post said:
'A new consciousness seems to have come upon us — the consciousness of strength — and with it a new appetite, the yearning to show our strength… The taste of Empire is in the mouth of the people.'
Een decennium later, in 1907, verklaarde 6 jaar voordat hij president werd, de historicus Woodrow Wilson tijdens een college aan Columbia University:
Since trade ignores national boundaries and the manufacturer insists on having the world as a market, the flag of his nation must follow him, and the doors of the nations which are closed must be battered down … Concessions obtained by financiers must be safeguarded by ministers of state, even if the sovereignty of unwilling nations be outraged in the process. Colonies must be obtained or planted, in order that no useful corner of the world may be overlooked or left unused.
De Amerikaanse socioloog en historicus James James W. Loewen schreef in zijn 'National Bestseller' getiteld Lies My Teacher Told Me. Everything Your American History Book Got Wrong (1995) het volgende:
With hindsight we know that Wilson's interventions in Cuba, the Dominican Republic, Haiti, and Nicaragua set the stage for the dictators Batista, Trujillo, the Duvaliers, and Somozas, whose legacies still reverberate.
Wilson zond daarnaast troepen naar Mexico om daar Amerikaanse investeringen veilig te stellen. Piero Gleijesus, hoogleraar aan de Johns Hopkins University en expert op het gebied van Amerikaanse interventies in Latijns Amerika, schreef:
It is not that Wilson failed in his earnest efforts to bring democracy to these little countries. He never tried. He intervened to impose hegemony, not democracy.
Loewen:
The United States also attacked Haiti's proud tradition of individual ownership of small tracts of land, which dated back to the Haitian Revolution, in favor of the establishment of large plantations. American troops forced peasants in shackles to work on road construction crews. In 1919 Haitian citizens rose up and resisted U.S. occupation troops in a guerrilla war that cost more than 3,000 lives, most of them Haitian [...] George Barnett, a U.S. marine general, complained to his commander in Haiti: ‘practically indiscriminate killing of natives has gone on for some time,'
hetgeen de historicus James Loewen tot de conclusie voert dat Wilson's politiek in de praktijk gebaseerd was op drie keiharde feiten: 'colonialism, racism, and anticommunism.' En het was dezelfde, door onder andere de journalist en bestseller-auteur Geert Mak zo geprezen, Woodrow Wilson die
personally vetoed a clause on racial equality in the Covenant of the League of Nations... Wilson's legacy was extensive: he effectively closed the Democratic Party to African Americans for another two decades, and parts of the federal government remained segregated into the 1950s and beyond... Wilson was an outspoken white supremacist who believed that black people were inferior. During his campaign for the presidency, Wilson promised to press for civil rights. But once in office he forgot his promises. Instead, Wilson ordered that white and black workers in federal government jobs be segregated from one another... When black federal employees in Southern cities protested the order, Wilson had the protesters fired.
Voor een onafhankelijke waarnemer is het duidelijk dat de huidige gewelddadige interventies van de VS naadloos passen in de continuïteit van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Desondanks wordt deze context door de 'vrije pers' voortdurend verzwegen. In haar voorstelling van de werkelijkheid wordt 'het vredestichtende Westen' (Hofland) gedreven door nobele motieven, terwijl 'onze' tegenstanders vervaarlijke expansionisten zijn. Met betrekking tot dit onvermogen om het eigen kwaad onder ogen te zien, wees de Brits-Indiase neurobioloog en historicus Kenan Malik in de International New York Times van vrijdag 24 oktober 2014, op het volgende:
A century ago, most educated Britons would have had a deep appreciation of German history, music, philosophy and literature. Today, the role of Germans from the Enlightenment to Modernism in constructing our very conception of the world is barely acknowledged and little understood.
It is not just German history about which Britain lacks insight. While the enormity of the Holocaust has forced Germany to address the darkest aspects of its past, Britain has never had to think about its history in that fashion. From the Opium Wars to the Bengal famine, the shameful episodes of Britain’s imperial past are rarely discussed.
Perhaps nowhere is this blind spot more obvious than in the current debate about World War I. There has been much discussion in Britain about the role of German militarism and imperial ambitions in fomenting war. Rarely acknowledged is that all the great powers of the time had expansionist aims; that in the decades leading to the war, they had carved up the globe among them; that at the center of the global imperialist network stood not Germany but Britain.
Diezelfde blindheid treft de mainstream polderpers zodra het de VS betreft. Obama deugt, Poetin deugt niet, aldus haar simplistisch manicheïsch wereldbeeld. Daarentegen zijn opvallend veel vooraanstaande Amerikaanse intellectuelen kritisch over de eigen geschiedenis en de geclaimde nobele motieven van hun politieke en economische elite. Zo schreef de eerder genoemde Jeff Nall begin 2010:
Standing on the world’s stage, receiving a prize for peace, Obama stared straight into the eyes of Reverend King’s legacy and declared not hostility but rather his loyalty to militarism. Rev. King called for America to 'get on the right side of the world revolution' by undergoing a 'radical revolution of values.' Obama defended the American exceptionalism which has and continues to color U.S. militaristic violence in a divine shade of ineffability. Dismissing the hundreds of thousands left dead from the wars in Iraq and Afghanistan, Obama described the U.S. as the world’s great savior which never does wrong. 'Whatever mistakes we have made, the plain fact is this: The United States of America has helped underwrite global security for more than six decades with the blood of our citizens and the strength of our arms.' As if tearing out pages from reality and replacing them with the most egregious doublespeak Obama stated plainly: 'America has never fought a war against a democracy, and our closest friends are governments that protect the rights of their citizens.'
Gezien Obama's Orwelliaanse 'waarheden' kan het niemand echt verbazen dat de president in 2012 meer dan een miljard dollar van de economische en financiële elite ontving voor zijn verkiezingsfonds, natuurlijk niet om een 'change we can believe in' te verwezenlijken, maar juist om de belangen van de gevestigde (neoliberale) orde te beschermen. De kritische Amerikaanse blogger Arthur Silber merkte in dit verband op:
I have been discussing certain of these themes for several years. I point you in particular to an article from May 2009: 'Obama and the Triumph of the American Myth.' The second, major part of that essay, 'Torture and the American Project,' sets forth many of the facts of American history that Obama steadfastly refuses to acknowledge and, as Nall observes, blatantly lies about. Obama announced his dedication to the propaganda of American Exceptionalism on a comprehensive scale in his widely praised speech on race; see 'Obama's Whitewash' for the details.
Silber wijst er tevens op dat
there is an earlier passage in 'Obama and the Triumph of the American Myth' that I offer again here, since it speaks to Nall's argument:
Given the fundamentalist fervor with which the U.S. ruling class maintains and burnishes the national mythology, an exercise in which the majority of 'ordinary' Americans join with equal enthusiasm (for such dedication to onanistic joys will forever find many followers), Barack Obama was inevitable. It was dangerous enough when truth was the enemy; truth was to be destroyed, but there remained a barely discernible acknowledgment that the truth still existed. With the ascension of Obama the Marketer, Obama the Fulfiller of Dreams, Obama the Commander of Illusion, the lie occupies the most prominent national space. Once installed, the lie grows daily and hourly. The smallest remaining tatters of truth are pushed always farther to the edges, until they vanish into the growing swamp of pain, suffering and death. To search for the truth in these circumstances is to sentence oneself to ridicule and hatred. To speak the truth is to render oneself irrelevant and invisible.
Het gemarginaliseerd worden zodra men de werkelijkheid beschrijft is de belangrijkste reden waarom een publiek debat over het Westen nooit mogelijk is zolang de commerciële massamedia worden beheerst door corrupte opiniemakers. Hun onbenullige mentaliteit wordt weer eens duidelijk door de aankondiging van het hoofdstedelijk 'politiek, cultureel theater- en discussieplatform De Balie,' met oud Vrij Nederland-journalist Yoeri Albrecht als algemeen directeur en als voorzitter van de Raad van Toezicht, professor Alexander Rinnooy Kan, voormalig kroonlid en voorzitter van de Nederlandse Sociaal-Economische Raad (SER), oud voorzitter van de werkgeversorganisatie VNO en van 1996 tot 2006 lid van de Raad van Bestuur van ING Groep. Zondag 13 maart 2016 is in De Balie een bijeenkomst onder de titel 'Adieu Obama,' waarin de polder-intelligentsia 'Een eerste afscheid' kan nemen 'van de man op wie we allemaal verliefd waren.' De Balie meldt:
Over een klein jaar nemen we afscheid van onze eigen Kennedy, maanlanding, Summer of Love, ónze iconische gebeurtenis, het moment dat wíj met tranen in onze ogen dachten: nu gaan wij de wereld pakken! Barack Hussein Obama zal niet langer onze president van de VS zijn.
In Adieu Obama proberen we alvast een beetje afscheid te nemen van de man die ons hoop gaf. Zijn mooiste teksten en momenten — van de speech die hem in 2004 in één keer op de kaart zette tot zijn laatste State of the Union, waarin hij vrij kon spreken — de stijlmiddelen en systemen in zijn speeches, de eerste president die zo een geweldige ‘professional public speaker’ was dat hij kritiek kreeg op zijn retorische kwaliteiten.
We genieten van de beste beelden, vragen ons af hoe hij ons aan het lachen en aan het huilen maakte en waarom hij van ons alles mocht doen, hoe alles authentiek leek, of was.
Wat was het hoogtepunt? Wat kunnen we van hem leren? Hoe krijgen - of worden - wij een Obama?
Dit soort prietpraat dus, dat mijlenver afligt van het intellectuele niveau in de Angelsaksische wereld. Daarom terug naar Victor Kiernan's boek America, dat door de auteur Perry Anderson, die geschiedenis doceert aan de University of California. Los Angeles, werd gekwalificeerd als 'a graphic account of imperial imaginings.' Kiernan beschrijft de drijfveren van de Amerikaanse politieke en economische elite aldus:
Internal distempers encouraged aggressiveness against outsiders, as a means of reconciling divisions. Cries for annexations might be as convenient to the American plutocrats who were coming under criticism as to unpopular or ruling classes in Europe. Seizure of foreign territory could be made a panacea (wondermiddel. svh) for all ills: it does not appear that Adam Smith's demonstration of the futility of colony-holding for national enrichment made much impression on America. There would be profits at any rate for the rich, and in the new climate of politics they had ready means of urging their views on the government. President Polk complained of expensive schemes 'pressed by Congress by a lobby influence, consisting of leading men out of Congress whose special business it was to induce members of Congress to vote for and support them.' Rich men would find it just as easy now, a radical workman feared, to enroll soldiers for forays (invallen. svh) abroad, paupers compelled by misery to serve the banner of conquest, which once unfurled must spread fearfully far. He called for a leveling of property instead. To this its owners made in effect the classic reply that the nation as a whole should seek more property, in other words more territory. It was a persuasive argument in a world, and above all in an America, where the new gospel of Progress was commonly understood in terms of material growth and size — of cities, armies, population, bank balances. H. G. Wells's fantasy, 'Men Like Gods,' of human beings whose only godlike feature is that they are growing taller and taller, might be called an unintended reduction to absurdity of this simple faith. In the land of opportunity where every individual could aspire to the godlike rank of millionaire, men filled with this noble passion would be ready to applaud any plans to make their country large enough to hold them, and would gaze at its bulging outline on the map even more rapturously than Britons gazing at the map of their empire. Even the poor could share in this sense of magnification, and patriotic excitement would do more than any studious perusal of the Constitution to educate poor immigrants into good citizens.
Maar na eeuwenlang expansionisme is de VS toch op grenzen gestoten. De vraag is nu of Europa doorgaat met zich mee te laten slepen in de permanente staat van oorlog, waarin de 'exceptionalistische' en expansionistische NAVO-leider al eeuwenlang verkeert. Daarover later meer.
1 opmerking:
Het is zo oorverdovend stil.....Wanneer roepen gerenommeerde (kritische) schrijvers,geleerden,denkers,politici,journalisten,kunstenaars etc. overal ter wereld van de daken die ene waarheid: Barack Obama is een massamoordenaar! Hij dient aangeklaagd te worden voor misdaden tegen de menselijkheid.Zolang ze dat vertikken zullen de VS-gruweldaden ongestoord door blijven gaan, ook met onbenullen als Bernie Sanders als president.....
Een reactie posten