Theodor Holman als Verkrachter

Terwijl ik vanavond in een pizzeria bij mij in de buurt op mijn bestelling wachtte, las ik in de rond slingerende Parool de column van opiniemaker Theodor Holman, getiteld 'Aanranding.' Holman begon aldus:

Het kan zijn dat ik het verdrongen heb, of dat ik al lijd aan dementie of alzheimer, maar ik kan mij niet herinneren dat ik ooit een vrouw heb aangerand of heb meegedaan aan groepsverkrachting. Mijn verlegenheid won het altijd van mijn wellust.

Dit is het niveau van de provinciale hoofdstedelijke 'politiek-literaire elite.' Wat Holman beweert is dat hij nooit een vrouw heeft 'aangerand' en nooit heeft 'meegedaan aan groepsverkrachting,' louter en alleen omdat hij te verlegen was. Impliciet stelt hij dus dat hij een aanrander en verkrachter zou zijn als hij zijn 'verlegenheid' had weten te onderdrukken. Kortom, het ontbreekt Holman in deze aan moraliteit. Hij beseft niet dat een man een vrouw niet aanrandt of verkracht omdat een beschaafd individu de lichamelijke integriteit van een ander niet schendt. Zo op het eerste gezicht lijkt het alsof Holman zichzelf eerlijk portretteert als een stuk tuig. Nogmaals lijkt, in werkelijkheid is het omgekeerde het geval aangezien Holman zijn column eindigt met de stellige bewering dat: 'In Keulen en andere steden werd ook onze moraal aangerand.'  

Sinds wanneer is 'verlegenheid' voor 'ons' een moreel criterium? Dat Holman niet kan redeneren en argumenteren is al langer bekend, maar waarom hij nog steeds zijn gore stukjes mag schrijven voor Het Parool is onthullend  Het kereltje kan niet logisch denken, en is wat dat betreft exemplarisch voor deze tijd. Een beetje cynisme, een snuifje ironie, een grammetje lolligheid, de rest waanzin en ziedaar alweer een column. Weg met het ranzige provincialisme. 

Theodor Holman: Adoe, toean blanda, tempo doeloe was veel beter, daarom 'voel [ik] me verwant met Breivik.' 

Wijlen Joost Zwagerman schreef op in de Volkskrant van 23 januari 1999 over Holman:

In heel hun waanzinnig opgeschroefde blijheid zijn ook de tubbies post-menselijk.Parool-columnist Theodor Holman heeft met de Teletubbies gemeen dat ook hij zichzelf tot vervelens toe herhaalt. En evenmin als bij de tubs valt er weinig ontwikkeling in zijn uitingen te bespeuren. In een stukje over Internet van twee weken geleden merkte ik in het voorbijgaan op dat deze Holman de rare gewoonte heeft om zichzelf telkens weer te feliciteren met zijn vermeende misantropie. Holman maakt in zijn proza nooit voelbaar dat hij een hekel heeft aan zijn medemens, nee, hij zégt het alleen maar, keer op keer. (Showing, not telling, Theodor!) Mede door zijn keuvelstijl blijft die nadrukkelijk beleden mensenhaat altijd steken in een zelfgenoegzaam geweeklaag, uitgevent in proza dat als een penetrant gezelligheidsdier op je afkomt. Holman raakte acuut van de kook van mijn zijdelingse opmerking en schreef een verontwaardigde column...

Als Opheffer schreef hij in De Groene Amsterdammer dat hij zich nooit voor zo'n advertentie als voor Zwitserleven zou lenen. Nu dwarrelde er een paar weken geleden een reclamefolder van de Postbank op mijn bureau, waarin een stukje over bankzaken stond van, jawel, Theodor Holman. De zedige tante uithangen tegenover eerzame prostituees, maar intussen stiekem bijpezen voor de Postbank. 

http://www.volkskrant.nl/archief/de-bijpezende-teletubbie-theodor-holman~a522096/