Een kwart eeuw geleden was de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie de grootste macht ter wereld. Vandaag is het een onderling ruziezoekend bondgenootschap dat tegen groeiende bedreigingen geen gemeenschappelijk beleid weet te formuleren, laat staan dat het de opdringende vijanden weet te verslaan.
H.J.A. Hofland. Het verval van de Navo. De Groene Amsterdammer. 13 mei 2015
Amerika staat er over een halve eeuw beter voor dan Europa… Als je invloed en macht wilt hebben, moet je groots zijn. Dat is iets wat we in Europa van ze kunnen leren.
Geert Mak. Amerika straks sterker dan Europa. Trouw. 22 augustus 2012
De propaganda van mainstream-opiniemakers als Henk Hofland en Geert Mak klinkt almaar holler omdat hun virtuele werkelijkheid steeds verder afwijkt van de dagelijkse realiteit, zoals die wordt onthuld door ondermeer vooraanstaande Amerikaanse autoriteiten. Zo verklaarde, kolonel Lawrence Wilkerson, de voormalige stafchef van de Amerikaanse oud-minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell, op 13 december 2015:
Today the purpose of US foreign policy it to support the complex that we created in the national security state that is fueled, funded, and powered by interminable war, and the ramifications thereof. That’s a sad commentary on what America has become, but it’s a realistic and, I think, honest appraisal of what America has become.
Professor Wilkerson's beschouwing staat lijnrecht tegenover Geert Mask's beweringen dat het politieke beleid van de elite in Washington en op Wall Street gekenmerkt wordt door 'soft power,' hetgeen, volgens hem
in de kern, de overtuigingskracht van een staat [is], de kracht om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen,
waaraan hij in zijn bestseller Reizen zonder John (2012) toevoegt dat de VS
decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde] – om maar te zwijgen van alle hulp die het uitdeelde.
Eerder in zijn boek schreef Mak met even grote stelligheid dat presidenten van het imperium, waarvoor hij volgens eigen zeggen zijn hele leven lang al een 'geheime liefde' koestert,
een begin van orde brachten in de mondiale politiek en economie.
Hoe absurd deze propaganda van Mak is, bleek ondermeer op 11 december 2015 toen Wilkerson antwoord gaf op de vraag van de Amerikaanse journaliste Abby Martin, van het televisieprogramma The Empire Files, of de Amerikaanse politiek 'has ever been about altruism?' Wilkerson:
You could say that there were even altruistic aspects to the slaughter and ethnic cleansing of native Americans… if you want to really dip into the bag and find something, but I don't think overall and comprehensively it has been altruistic. It is about sheer power, and lately it has not even been about realistic application of that sheer power or realistic attempts to expand it, it has been more or less so failed in its general aspects that it has diminished our real power in the world. This is what concerns me most seriously because history demonstrates, I think, that this is what empires do when they are getting ready to collapse. They begin to be so zealous of their own power and its expansion that they actually decrease their power until it becomes inevitable that they cease to exist or they don't exist in the same form they did when they were an empire.
Wilkerson, die van nabij de werking van de macht in Washington observeerde, en direct betrokken was bij het formuleren van de Amerikaanse buitenlandse politiek, verklaarde eerder, op 11 mei 2014, tegen de Canadees-Amerikaanse journalist en filmmaker Paul Jay van Real News Network:
Part of what I teach is how since World War II and the acquisition of this enormous power by what in essence is the new Rome in the world, the United States, part of the shift that takes place in manipulating and managing that new power is a centralization of foreign policy away from the old cabinet places where it used to take place, most prominently through the Foreign Service and through the Secretary of State, to the White House and to the creation of the 1947 National Security Act, the National Security Council. So if you ask me pro forma where does [the center of power for making US foreign policy] exist today, it exists more in the National Security Council and its staff than it does anywhere else, certainly anywhere else in the cabinet.
So what I'm saying is it's centralized in the White House. But what does that mean in terms of, I think, your real question, who's behind the White House, and who's therefore behind U.S. foreign policy, more or less? I think the answer today is the oligarchs, which would be the same answer, incidentally, ironically, if you will, for Putin in Russia, the people who own the wealth, the people who therefore have the power and who more or less (and I'm not being too facetious here, I don't think) buy the president and thus buy American foreign policy. So that's as succinct an answer as I can give you and touch on a few historical points.
Gezien vanuit deze realiteit zijn de meningen van de 'publicist' Paul Scheffer, 'prominent lid van de Partij van de Arbeid' en hoogleraar Europese studies aan de Universiteit van Tilburg, zo typerend voor het benauwend lage intellectuele niveau in de polder. Voorjaar 2016 verschijnt van deze voormalige medewerker van De Groene Amsterdammer een 'essay,' getiteld De vrijheid van de grens, dat volgens zijn uitgever:
niet de grenzen van de vrijheid [onderzoekt], maar de vrijheid van de grens. Met de nodige filosofische distantie stelt hij de vraag of een open samenleving niet pas ontstaat door een ruimtelijke afbakening. Anders gezegd: om hoeveel begrenzing vraagt de beschaving?
Vanzelfsprekend is 'De beschaving' voor een prominente lid van Hoflands 'politiek-literaire elite' in de polder, de witte christelijke westerse 'beschaving,' die al vijf eeuwen lang haar hegemonie met genocide en mateloos geweld afdwingt, en waarover de Amerikaanse politicoloog Samuel Huntington in The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order (1996) vaststelde dat
The West won the world not by the superiority of its ideas or values or religion, but rather by its superiority in applying organized violence. Westerners often forget this fact, non-Westerners never do.
Maar hier in het betweterige koopmansland kan het ijdele gezwets van Paul Scheffer onweersproken doorgaan voor 'filosofische distantie.' En de 'open samenleving' waarover hij spreekt is die van het westerse systeem dat Auschwitz en Hiroshima mogelijk maakte en dat nu volgens een
new report issued by the Swiss bank Credit Suisse finds that global wealth inequality continues to worsen and has reached a new milestone, with the top 1 percent owning more of the world’s assets than the bottom 99 percent combined.
Of the estimated $250 trillion in global assets, the top 1 percent owned almost exactly 50 percent, while the bottom 50 percent of humanity owned collectively less than 1 percent. The richest 10 percent owned 87.7 percent of the world’s wealth, leaving 12.3 percent for the bottom 90 percent of the population.
En juist deze expansionistische 'beschaving' wil professor Scheffer beschermen tegen de komst van degenen die als gevolg van de neoliberale globalisering van één tot twee dollar per dag moeten zien te overleven, en tegen de burgers die door de massale westerse oorlogsterreur hun regio hebben moeten ontvluchten. Hoe aan gene zijde van Paul Scheffers 'ruimtelijke afbakening' de begrensde westerse 'beschaving' tekeer gaat, wordt door de PVDA-professor verzwegen, maar niet door voormalige Amerikaanse militairen als kolonel Wilkerson én de oorlogsveteraan Victor Emanuele, die in december 2015 op het volgende wees:
After 14 years of War on Terror the West is great at fomenting barbarism and creating failed states… When I was stationed in Iraq with the 1st Battalion, 7th Marines, 2003-2005, I didn't know what the repercussions of the war would be, but I knew there would be a reckoning. That retribution, otherwise known as blowback, is currently being experienced around the world (Iraq, Afghanistan, Yemen, Libya, Egypt, Lebanon, Syria, France, Tunisia, California, and so on), with no end in sight.
Back then, I routinely saw and participated in obscenities. Of course, the wickedness of the war was never properly recognized in the West. Without question, antiwar organizations attempted to articulate the horrors of the war in Iraq, but the mainstream media, academia and political-corporate forces in the West never allowed for a serious examination of the greatest war crime of the 21st century.
As we patrolled the vast region of Iraq's Al-Anbar Province, throwing MRE (Meal Ready to Eat) trash out of our vehicles, I never contemplated how we would be remembered in history books; I simply wanted to make some extra room in my HUMVEE. Years later, sitting in a Western Civilization history course at university, listening to my professor talk about the cradle of civilization, I thought of MRE garbage on the floor of the Mesopotamian desert.
Examining recent events in Syria and Iraq, I can't help but think of the small kids my fellow marines would pelt with Skittles from those MRE packages. Candies weren't the only objects thrown at the children: water bottles filled with urine, rocks, debris, and various other items were thrown as well. I often wonder how many members of ISIS and various other terrorist organizations recall such events?
Moreover, I think about the hundreds of prisoners we took captive and tortured in makeshift detention facilities staffed by teenagers from Tennessee, New York and Oregon. I never had the misfortune of working in the detention facility, but I remember the stories. I vividly remember the marines telling me about punching, slapping, kicking, elbowing, kneeing and head-butting Iraqis. I remember the tales of sexual torture: forcing Iraqi men to perform sexual acts on each other while marines held knives against their testicles, sometimes sodomizing them with batons…
Amazingly, the ability to dehumanize the Iraqi people reached a crescendo after the bullets and explosions concluded, as many marines spent their spare time taking pictures of the dead, often mutilating their corpses for fun or poking their bloated bodies with sticks for some cheap laughs. Because iPhones weren't available at the time, several marines came to Iraq with digital cameras. Those cameras contain an untold history of the war in Iraq, a history the West hopes the world forgets. That history and those cameras also contain footage of wanton massacres and numerous other war crimes, realities the Iraqis don't have the pleasure of forgetting.
Unfortunately, I could recall countless horrific anecdotes from my time in Iraq. Innocent people were not only routinely rounded-up, tortured and imprisoned, they were also incinerated by the hundreds of thousands, some studies suggest by the millions.
Only the Iraqis understand the pure evil that's been waged on their nation. They remember the West's role in the eight year war between Iraq and Iran; they remember Clinton's sanctions in the 1990s, policies which resulted in the deaths of well over 500,000 people, largely women and children. Then, 2003 came and the West finished the job. Today, Iraq is an utterly devastated nation. The people are poisoned and maimed, and the natural environment is toxic from bombs laced with depleted uranium. After fourteen years of the War on Terror, one thing is clear: the West is great at fomenting barbarism and creating failed states.
Geen woord over de westerse 'barbaarsheid' en het creëren van 'failed states,' bij Paul Scheffer, die overigens wel de Somalische Hirsi Ali in de armen sloot, omdat voor hem in dit geval 'een ruimtelijke afbakening' ongewenst was.
Genoeg over deze onwetende ijdeltuit, terug naar kolonel Lawrence Wilkerson, die uit ervaring spreekt. Op de vraag van Abby Martin 'what sort of economy is waging war today, what capital interests, would you say, are behind the war on terror?' antwoordde hij:
After World War II the United States engaged in a monstrous twilight conflict, if you will, that it called the Cold War, a probably pretty apt term. In that process it build up what are the appurtenances (benodigdheden. svh) now of a National Security State: the military industrial-Congressional complex, all the armaments industry that goes into this, the far-flung basing structure we have all over het world now, it is 800 or 900 places that we have, little colonial dots, if you will, imperial dots, and the wars we are fighting now almost interminably.
All of this is the leftover of what we did during that Cold War to include physical expenditures, beyond the scope of even human imagination. We spend so much money on the maintenance of our empire that this is becoming a critical part too. Our debt now is something like 18 trillion dollar, an unparalleled debt in the history of empires… So this is a situation that is unsustainable. It has come to a point where the power-structure, which I would define as the financial apparatus that this empire has generated and the economic aspect of it, which is less and less industrialized and productive therefore… is more and more playing with money and the interest on money… as Thoms Piketty has pointed out in his book 'Capitalism in the Twenty-First Century' so eloquently.
We now have more capital awash in the world than we have earned income… Capital is the real driving force in the world, and as capital is passed on... from generation to generation and is therefore corrupted and poisonous, we are in real trouble right now. And all because of what the incentives and motivations this empire has generated, and because it is basically run by about one percent of the people, if not fewer in this country, constituting essentially a plutocracy. There are 400 families, 400 private wealth centers in the United States… around family structures that equal the gross domestic product of Brasil… Much less than 1 percent of the country has the approximate wealth of the Gross Domestic Product of India (Wilkerson verwees naar de 'rijkste 20 Amerikanen' die 'meer rijkdom [bezitten] dan het totale bruto binnenlands product van India' oftewel: slechts 20 Amerikaanse burgers bezitten meer dan de totale geldwaarde van alle door 1.24 miljard Indiërs geproduceerde goederen en diensten gedurende een jaar. svh). So we are talking about a concentration of wealth and a concentration of capital which is not productive wealth unless it is actually going back into the real economy, the generate industry that produces something… what you get is that the rest of the country and in many respects the rest of the world living of the rest of the scraps (afval. svh). And this is not sustainable.
Look what is happening in Syria right now, just as a microscopic example, the air force… has dropped so many bombs and shot so many cruise-missiles that it is about to run out of ordnance. I will guarantee you that companies like Raytheon and Lockheed, which make these armaments, salivate (kwijlen. svh), because they are going to make another round of these armaments into the interminable unknown future.
Uitgaande van de werkelijkheid van 'onze' NAVO-partner de VS, zoals die beschreven wordt door insiders als Wilkerson, zijn de beweringen van de outsider Geert Mak absurde propaganda. Zo stelt 'onze' troetelhistoricus dat 'Poetin' het 'Europa' van 'Geen Jorwert zonder Brussel' absoluut 'dwingt om meer aan defensie uit te geven,' en dus 'kun je [defensie] niet helemáál afbreken.' In werkelijkheid spenderen alleen al de Europese NAVO-landen meer dan vier keer zoveel aan het militair-industrieel complex dan de Russische Federatie. Maar dit feit werden door Geert Mak en Sven Kockelmann verzwegen toen de laatstgenoemde in een televisieprogramma op 5 mei 2014 met grote stelligheid tegenover mijn oude vriend uiteenzette:
Terug naar de werkelijkheid! U had het net over Poetin. De meeste Europese landen besteden véél te weinig aan hun defensie-uitgaven. Dat is een belangrijk politiek onderwerp op dit moment. We dragen véél te weinig bij aan de NAVO…
Ruim vier keer meer besteden aan bewapening en toch publiekelijk beweren dat men 'defensie niet helemáál' kan 'afbreken,' is misdadig. Door het creëren van angst en paniek via de demonisering van 'Poetin,' proberen corrupte journalisten als Mak, Kockelmann, Hofland, etcetera de bevolking te mobiliseren voor een desastreus conflict met Rusland. De propaganda van de polderpers staat haaks op de informatie die buiten Nederland en via internet beschikbaar is. Daarom opnieuw de Amerikaanse journaliste Abby Martin die de volgende feiten aan Wilkerson voorlegde:
In 2008 the U.S. Government Accountability Office found that 2,435 former generals were employed at 52 of the biggest defense contractors as senior executives and acquisition officers. A high percentage of retired general officers go straight into jobs in the defense industry making 6-figure salaries, often with corporations they dealt with while serving. How does this revolving door function? How close is its relationship in terms of actual foreign policy creation?
Lawrence Wilkerson antwoordde:
general officers not only go out into the armaments industry and its associated parafernalia and make money, based on their influence gained while in service, you actually have them going out and join the media, making the media more conversive with and attuned to and wanting war. So you actually have general officers who will go out and go to CNN, go to MSNBC, go to Fox News, and they will get again the 6-figure salaries for being the 'security experts' on those news schows and they will report to the American people the 'darn need' for continued conflict, the 'darn need' for soldiers on the ground in Syria, the 'darn need' for more war. It is incredible what is happening. It is not a direct contribution to the armaments industry, but it is certainly a very vivid contribution to the war mongering and to the interminable state of war… As Eisenhower said in his farewell address: it is not something you can put your finger on and say: 'Ah, that is malicious, that is intent, it is not only implicit but it is intent.' But it is not that. It is the accumulation of vast power that is oriented towards first what increases its power and second what makes it rich. That comes together and causes this. If it were something you could root out and you could hand over to the FBI or the Supreme Court of someone to adjudicate (berechten. svh) it would be a different matter, I think. Not that is would get done very easily, but it would be a different matter. But it is not something like that, it is pernicious (als een kwaadaardig gezwel. svh). As Eisenhower said, it is in every statehouse, in every federal office building, even in every home in America, it is this sometimes unconscious, power driven aspect of it that makes it so difficult… We are not going to correct this until something truly serious happens to rise the ship of state, which might also sink the ship of state.
Dit is de werkelijkheid achter het bedrog van Geert Mak en consorten dat de VS 'een begin van orde brachten in de mondiale politiek en economie,' en een 'vitale… democratie’ is die na 1945 ‘decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde] – om maar te zwijgen van alle hulp die het uitdeelde.' Dit is de realiteit achter Henk Hoflands bewering dat het Westen 'vredestichtend' is. Dit is de dagelijkse praktijk achter de bangmakerij van Hubert Smeets over 'De wraak van Poetin. Rusland contra Europa.' Vrijdag 2 november 2012 sprak als zelfbenoemde 'historicus,' de journalist Geert Mak, een volle zaal toe met de woorden:
Waar blijft, in deze chaos van telkens botsende en elkaar tegensprekende verhalen, de rol van de historicus? Zijn werk is – en ik volg nu de definitie van de Amerikaans/Hongaarse historicus John Lukacs – in de eerste plaats ‘het streven naar waarheid door het uitbannen van onwaarheid.’ Geschiedschrijving kan, zo betoogt hij, nooit ‘objectief’ zijn zoals de exacte wetenschappen – en dat betekent dat geschiedenis geen gespecialiseerde methoden kent en geen eigen specifieke taal. Woorden zijn voor de historicus dan ook meer dan de verpakking van feiten: het gaat minstens zozeer om de formulering, om de associaties die ze opwekken, ja, om het verhaal… Doen we dat genoeg? Nemen wij, chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het ‘uitbannen van onwaarheid’, serieus genoeg. Zeker in deze tijd? Ik vraag het me af. Op dit moment vindt op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats die grote consequenties heeft.
Op dit punt aangekomen zien 'we' hoe het cynisme van de kleinburger fataal is geworden. Mak kan namens zijn medepropagandisten voor het Atlantisch verbond publiekelijk verklaren dat hij als 'chroniqueur van heden en verleden' niet alles op alles zet om zijn 'taak,' te weten het 'uitbannen van onwaarheid,' uit te voeren. En niemand van de 'politiek-literaire elite' in de polder die hem ter verantwoording riep. Het opmerkelijke feit doet zich hier voor dat de buitenstaanders van de mainstream-pers, die de macht dienen te controleren, propaganda bedrijven, terwijl Amerikaanse insiders, als kolonel b.d. Wilkerson, zich genoodzaakt voelen de werkelijkheid te onthullen. Dat Mak en de zijnen corrupt zijn en zich laten betalen om propaganda te bedrijven wist ik al geruime tijd, maar dat ze dit ook nog eens publiekelijk toegeven, is wel het toppunt van cynisme. Overal de prijs van weten, maar van niets de waarde. Die houding is de voornaamste reden dat de miljonair Mak en de Makkianen zich laten omkopen. Het mainstream-publiek slikt dit alles voor zoete koek. Het was Milan Kundera die in zijn essaybundel De kunst van de roman (1987) ervoor waarschuwde dat de westerling de wereld van de 'kitsch' was binnen getreden, waarbij volgens de auteur het
woord kitsch verwijst naar de houding van degene die tot elke prijs zoveel mogelijk mensen wil behagen. Om te behagen dien je je te conformeren aan wat iedereen wenst te horen, in dienst te staan van de pasklare ideeën, in de taal van de schoonheid en de emotie. Hij beweegt ons tot tranen van zelfvertedering over de banaliteiten die wij denken en voelen… Op grond van de dwingende noodzaak te behagen en zo de aandacht van het grootst mogelijke publiek te trekken, is de esthetiek van de massamedia onvermijdelijk die van de kitsch en naarmate de massamedia ons gehele leven meer omsluiten en infiltreren, wordt de kitsch onze dagelijkse esthetiek en moraal.
Meer over de sujetten in de journalistiek later.
1 opmerking:
Dank voor deze weergave, mijnheer van Houcke.
Een reactie posten