Het Europese Front 2

Het Libanese leger en burgers vlakbij de plek van de aanslagen van donderdag 13 november 2015.15

De aanvallen op vrijdagavond in Parijs hebben opnieuw duidelijk gemaakt dat de westerse overheden hun burgers niet kunnen beschermen tegen wat de gevestigde orde 'terreur' betitelt en wat ik kwalificeer als 'contra-terreur,' veroorzaakt door de Westerse Midden-Oosten politiek. In deze oorlog, dat noemen ook de autoriteiten het nu, hebben de Arabische krijgers een tweede front geopend, namelijk, in het Westen. Die oorlog kunnen Europa en de VS niet winnen, en wel om vier redenen:

1. De aanvallers zijn niet bang om te sterven, sterker nog ze plegen zelfmoord op het moment dat ze de strijd dreigen te verliezen en nemen op die manier nog meer vijanden mee de dood in. Daarmee worden ze martelaren, hetgeen de zaak alleen maar verergerd.

2. De westerse hypocrisie over mensenrechten en democratie wordt weliswaar door de overgrote meerderheid van de westerlingen gelaten geaccepteerd, maar niet langer meer door een groeiend aantal Arabische jongeren die in staat zijn door 'onze' hypocrisie heen te prikken.

3. Door de internationale lucratieve wapenhandel kan iedere groepering vandaag de dag westerse of niet-westerse wapens kopen, die maximale schade kunnen toebrengen. 

4. Westerse geheime diensten, met die van de VS voorop, gebruiken terroristen voor hun eigen doeleinden, de VS steunt bijvoorbeeld al-Nusra, en zodra dit uitlekt beweert ineens het 

Pentagon that a group of US-trained Syrian fighters has handed over ammunition and equipment to al-Nusra Front, al-Qaeda's affiliate in the country, purportedly in exchange for safe passage.

The acknowledgement contrasted with earlier denials by the US defence department of reports that some fighters had either defected or handed over gear.

Vanuit deze werkelijkheid is de vraag: wat moeten de Europese overheden doen? Politieke dwazen willen meer van hetzelfde, dus meer geweld, waardoor er geen einde komt aan het geweld. Dat is de weg die tot nu toe gevolgd is door westerse politieke machthebbers. Hoe desastreus dit is geweest, bewijst de Amerikaanse illegale inval in Irak, het westerse geweld in Afghanistan, de bombardementen op Gaddafi's troepen, en de Amerikaanse steun aan de zogenaamde 'rebellen' en aan 'Al Qaida' in Syrië. Dit alles heeft slechts tot een escalatie geleid, met als voorlopig dieptepunt de aanslagen in Damascus, Beiroet, en Parijs. 

Het grote probleem nu is dat de huidige generatie westerse politici hun politiek baseren op dat wat de massamedia aan de bevolking kunnen verkopen. Lukt de propaganda niet, dan wordt het politieke beleid aangepast. Mede onder druk van het fenomeen Wilders, betekende dit in Nederland dat PVDA en VVD steeds meer rekening gingen houden met de extreme verrechtsing onder een aanzienlijk deel van de Nederlandse bevolking. Hetzelfde proces zien we elders in de Europese Unie. Met als gevolg de krankzinnigheid van steeds meer geweld als wraak voor 'terreur-aanslagen.' Dit is een vicieuze cirkel die doorbroken moet worden, tenminste, wil dit proces uiteindelijk niet uitlopen op een wereldoorlog. Maar hoe? Daarover de volgende keer. 

ISIS-bomaanslag in Damascus op 26 oktober 2015.

Precies 25 jaar geleden beschreef het voormalige hoofd van de Israelische Militaire Inlichtingendienst, en militair strateeg Yehoshafat Harkabi, tegenover mij tot in de details de huidige ontwikkelingen met betrekking tot de ontwikkeling van terreur en contra-terreur. Hij wees erop dat Israel, en daarmee het Westen, de strijd zou verliezen wanneer het doorging met zijn agressieve politiek tegenover de Palestijnse bevolking, het stelen van Palestijns land, en het voeren van een gewelddadige politiek tegenover zijn buurlanden. Misschien wel het belangrijkste inzicht van Harkabi was dat zodra de tegenstander begint terug te vechten, de grens is gepasseerd. Men kan niet langer meer de tegenstander afschrikken. Met zijn rug tegen de muur kan de mens alleen nog maar één kan op,  namelijk vooruit, richting de vijand.  Daarom was, volgens hem, geen enkele natie in staat een failliete politiek te blijven voortzetten, zonder zelf zwaar gehavend uit de strijd te komen. Vanuit dit besef zei hij:

De huidige politici gebruiken de Holocaust als vrijbrief om hun extremisme te legitimeren.

Als generaal, die van binnenuit wist door welke ideologie de zionisten gemotiveerd werden, schreef Harkabi al in 1988:

Niet alleen heeft de politiek van een bepaalde groep leiders Israël een pijnlijke erfenis nagelaten, maar achter de fiasco’s waaraan ze zich schuldig hebben gemaakt, gaat een gevaarlijk en bedrieglijk wereldbeeld schuil… Internationale betrekkingen in de moderne betekenis berusten op de opvatting van gelijkwaardigheid tussen de verschillende politieke entiteiten. Deze opvatting van gelijkheid is het judaïsme vreemd. Het joodse denken verdeelt de wereld in tweeën: het Joodse volk versus de niet-Joden… Het zich bewust zijn van de valkuilen van etnocentrisch denken is belangrijk voor een volk als dat van de Joden, wier zelfbeeld maar al te snel hun visie op de betrekkingen tussen henzelf en de rest van de wereld vervormt… Geen enkele factor bedreigt Israëls toekomst zozeer als de overtuiging van het eigen gelijk… Naar mijn mening vormt de eigendunk een groter gevaar voor Israël dan het antisemitisme… Zelfkritiek is noodzakelijk om… de overtuiging van het eigen gelijk te neutraliseren, een overtuiging die voorkomt uit een fundamentele joodse houding,’ aldus Harkabi, die daarbij onder meer verwees naar het joodse messianisme. De hoogleraar geschiedenis en internationale betrekkingen, die aan de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem en aan Princeton University in de Verenigde Staten doceerde, waarschuwde in zijn boek dat ‘de crisis waar de natie voor staat allesomvattend [zal] zijn. Het zal bitter zijn omdat velen zullen moeten toegeven dat zij in een fantasiewereld hebben geleefd.

Generaal Harkabi benadrukte tegenover mij door wat de extremistische grondleggers van het Likoed-regiem werden gedreven:

Voor hen heiligde het doel de middelen en was terreur noodzakelijk en zelfs prijzenswaardig. Hun uiteindelijke doel is Eretz Israël, een zo groot mogelijk Israël dat ook de West Bank, de Gazastrook en Jordanië omvat. Dat moet koste wat kost verwezenlijkt worden. Het is extreem nationalisme, gebaseerd op alles of niets. “Sterven of de berg veroveren”, zoals het strijdlied ging. Hun inspiratie putten ze uit historische gebeurtenissen in de joodse geschiedenis, zoals de massale zelfmoord in Masada en de bij voorbaat kansloze opstand van Bar Kochva tegen de oppermachtige Romeinen, waarbij meer dan een half miljoen joden omkwam en de rest definitief in de diaspora verdween. De politici die nu aan de macht zijn in Israël komen uit deze zionistische stroming voort, die vanaf het allereerste begin door en door reactionair was. Zo waren er opleidingskampen van de revisionistische zionisten in het fascistische Italië van Mussolini. Tegen het eind van 1940, zeven jaar nadat Hitler aan de macht was gekomen, toen de wreedheden van de nazi’s algemeen bekend waren, probeerde de Lehi een verbond te sluiten met nazi-Duitsland. Het memorandum van de Lehi aan de Duitse nationaalsocialisten stelde dat 'volgens zijn wereldbeschouwing en structuur [de Lehi] zeer dicht staat bij de totalitaire bewegingen van Europa.' Ze claimden een ideologische verbondenheid en dit was geen incident zoals blijkt uit de contacten met het fascistische Italië. In hun publicaties werden zelfs lovende woorden aan Hitler gewijd. Ten slotte trachtte de Lehi een bijeenkomst te organiseren met de nazi’s om hen ervan te overtuigen een verbond te sluiten met de Joden in de gezamenlijke strijd tegen de Britten. Zelfs tijdens de Holocaust bleven de aanhangers van deze organisatie aanslagen plegen op de Britten in Palestina. Het onverzoenlijke alles of niets is de geestelijke achtergrond van de huidige Israëlische leiders, uit dit extremisme komen ze voort. Het zou een waarschuwing voor de buitenwereld moeten zijn, want dit extremisme is niet afgezwakt, laat staan afgezworen. Het is zelfs kenmerkend voor de huidige Israëlische politiek. Vergeet niet dat Yitzhak Shamir en minister van Defensie Moshe Arens tegen het vredesakkoord met Egypte waren omdat dit het opgeven van de bezette Sinaï betekende. De machthebbers in Israël neigen ertoe de realiteit uit het oog te verliezen. Ze geloven in geweld om ultieme politieke doelen te forceren, zoals bleek uit de Libanonoorlog. Ze bedwelmen zichzelf met hun eigen woorden, in feite is het een en al retoriek. De huidige politici gebruiken daarbij de Holocaust als vrijbrief om hun extremisme te legitimeren. 

De aanspraak op de bezette gebieden is allereerst een ideologische zaak, een directe voortzetting van de oude eis dat ook de Oostoever, het huidige Jordanië dus, Israëlisch grondgebied moet worden. Jabotinsky schreef voor een van hun strijdliederen: 'De Jordaan heeft twee oevers – de ene is van ons en zo ook de andere.' Het opgeven van de West Bank zal een dodelijke slag voor het revisionistische zionisme betekenen. Om dat te voorkomen gaat de regering-Shamir door met het koloniseren van de bezette gebieden. Terugtrekken en een compromis worden daardoor verhinderd, zo denkt men. De staat is een speelbal geworden van het extremisme, dat een failliete politiek probeert te maskeren. Zie wat er is gebeurd na de inval in Libanon. Zowel naar binnen als naar buiten toe is er een enorme polarisatie ontstaan. Dr. Israël Eldad, na de stichting van de staat de belangrijkste ideoloog van rechts, benadrukte in Bespiegelingen over Israël het belang van de heldendaad. Hij verheerlijkte de heroïek van de eenmalige gebeurtenis, die spectaculairder is dan de overwinning na een langzaam proces. Eldad schreef dat in de Jabotinskyschool onverschrokkenheid altijd centraal stond. Weliswaar leidde deze krijgshaftigheid tot dan toe altijd tot de ondergang, zoals in Masada, maar de poging moest toch gewaagd worden, want misschien voltrok zich ineens een wonder en gebeurde het onmogelijke. Dit sentiment speelt een grote rol in de Israëlische politiek, het is doordrenkt van een dramatisch levensgevoel, zowel op individueel als op collectief niveau. Het gevolg van deze levensgevaarlijke houding is dat wanneer Israël gedwongen wordt zich volledig uit bezet gebied terug te trekken er dan een gigantische crisis in Israël zal uitbreken. De gewone burgers zullen het gevoel hebben jarenlang bedrogen te zijn geweest. En terecht, want jarenlang is zo veel geld en zijn zo veel mensenlevens opgeofferd aan het behouden van de West Bank, zo veel geld dat aan veel betere doelen had kunnen worden besteed. Geld voor geweld dat Israël moreel failliet heeft gemaakt.

Sinds Begin in 1977 aan de macht kwam, is het politieke discours in Israël veranderd van een rationeel naar een mythisch debat. Begin kwam met de mythe van het Groot-Israël. Israël heeft de wil om te veroveren, en die wil is moeilijk te bestrijden. Welke kiezer neemt genoegen met een kleiner Israël wanneer hem of haar een Groot Israël beloofd wordt? Wie wil niet de alleenheerser zijn? Het is natuurlijke een onzinnige politieke belofte, maar daar gaat het niet om. De mensen zijn snel geneigd om erin te geloven, zeker als de politici zichzelf en anderen in vervoering weten te brengen. Zodra men zichzelf heeft gehypnotiseerd, speelt de werkelijkheid geen doorslaggevende rol meer. In feite is er sprake van een pathologisch verschijnsel dat vaker voorkomt. Maar zelfbedrog wordt in een tijdperk als het onze snel en hard afgestraft. Het Palestijns-Israëlische conflict is in wezen niet zozeer een geschil tussen Israëli’s en Palestijnen, maar veeleer een conflict van Israël met de wereld en pas daarna met de Palestijnen. Israël moet leren zich aan te passen aan de internationale normen en waarden, die door de wereldgemeenschap zijn opgesteld, wil het tenminste niet in een permanente staat van oorlog leven, en als militair weet ik dat geen enkel volk altijd met het zwaard kan leven. 

Vandaag de dag bestaat er de mogelijkheid van een vreedzame oplossing met de Palestijnen, en als we daar geen gebruik van maken zullen ze weer naar de wapens grijpen. Vergeet daarbij niet dat dit conflict een van de factoren is van het toenemende extremisme in de Arabische wereld. De keuze die Israël heeft is niet die tussen goed en kwaad, maar tussen kwaad en erger. Wat op het spel staat is de overleving van Israël en de status van het judaïsme. Israël zal binnenkort geconfronteerd worden met het moment der waarheid. Degenen die voor altijd met het zwaard willen leven zijn fantasten die met vuur spelen. De politiek van “dunam na dunam”, waarbij hectare na hectare Palestijns land wordt geconfisqueerd, is onrechtmatig. Expansionisme is onaanvaardbaar in internationale betrekkingen. Er moet een einde komen aan het stelen van andermans land door de fanatieke voorstanders van een Groot Israël, die zoals bekend scrupuleloos verdienen aan het speculeren met land. De afgelopen jaren is Israël op grote schaal in verval geraakt: de stemming onder de bevolking is verslechterd, het denken is primitiever geworden, het gedrag in het openbaar is gedegenereerd, de corruptie in staatszaken is schrikbarend toegenomen, evenals de demagogie, wat goed is voor het land moet wijken voor kortetermijnvoordeeltjes, de middelmatigheid heerst, steeds meer leugens worden verspreid en de leiders van het land bedriegen hun bevolking. Dat is de prijs voor het extremisme, voor de permanente mobilisatie. En ondertussen versterkt de demonisering, het ontmenselijken van de Arabieren, de intolerantie in mijn land. Wanneer Joden zichzelf als superieur zien aan alle andere mensen, dan claimen ze in feite het recht om te doen wat anderen verboden is. De overtuiging boven de wet te staan, is altijd de bron geweest van immoraliteit en slechtheid. Ze vernietigt het vermogen tot zelfkritiek en is een grotere bedreiging dan wat dan ook. Vergeet niet: zelfkritiek is het tegenovergestelde van infantiel narcissisme. Een heel land dat aan die stoornis lijdt, is een ramp voor de internationale gemeenschap. De internationale arena is namelijk een systeem van geven en nemen, van rekening houden met elkaar. Wie dat negeert, lijdt aan egocentrisme of in het geval van groepen etnocentrisme. Dat laatste is de drijfveer van het politieke beleid in Israël, het is een soort nationaal autisme.

Fragment uit Harkabi's boek Israël’s Fateful Decisions (1988):

Het bewustzijn van de valkuilen van etnocentrisme is belangrijk voor een volk als de Joden, wier zelfbeeld de neiging heeft om hun beeld te vervormen van de relaties tussen henzelf en de rest van de wereld… Israël moet stoppen zichzelf als maat te zien voor wat er in de wereld gebeurt.

Dit besef 

zal Israël redden van zijn provinciaals en locaal perspectief en het leren om rekening te houden met bepaalde tendensen in de wereld die de politieke ontwikkelingen kunnen bepalen, waaronder die in het Midden-Oosten… Realisme… is een manier om kortetermijnresultaten zowel als langeretermijnconsequenties te voorzien, terwijl het realisme zich er permanent van bewust is dat er vaak onvoorziene bijverschijnselen kunnen optreden die voorzichtigheid gebieden. Realisten zien af van het nemen van een initiatief zonder eerst te overwegen waar het hen naartoe leidt. Het nalaten om dat te doen is als het bouwen van een halve brug over een rivier. Realisten streven ernaar hun eigen situatie te optimaliseren zonder vijandige krachten te provoceren.

Belangrijk is te weten dat professor Harkabi het standaardboek over strategie schreef voor de Israelische strijdkrachten. Ook daarom moeten zijn inzichten uiterst serieus worden genomen:

De verwerping van de diaspora is altijd de rechtvaardiging geweest van het zionisme. Maar welke jood in de diaspora zou in een land willen leven dat zijn eigen grenzen niet kent en zichzelf zo bedreigt? Het zijn de Israëlische leiders zelf die het land in gevaar brengen. De PLO heeft laten weten alle VN-resoluties te aanvaarden, dus ook het Verdelingsplan uit 1947, waarin de staat Israël werd gecreëerd. En zoals de Joden zich beroepen op deze resolutie, beroepen de Palestijnen zich tegelijkertijd met evenveel recht op resolutie 194 uit 1948, die Israël maant de Palestijnse vluchtelingen terug te laten keren, en resolutie 3236 uit november 1974, waarin het Palestijnse recht op zelfbeschikking werd erkend en het recht van de Palestijnen op terugkeer naar hun huizen en bezit, en de ‘zionisme is racisme’-resolutie van 1975, resolutie 242, die Israël oproept zich uit de in 1967 bezette gebieden terug te trekken, en vele andere VN-resoluties die hun rechten verwoorden. Israël kan niet tot het einde der tijden resoluties van de wereldgemeenschap en het internationaal recht blijven schenden. Dus los het conflict zo snel mogelijk op. Niet dat er naderhand geen grote problemen kunnen ontstaan, maar die moeten de toekomstige generaties dan oplossen. 

'Men merkt een megalomanie en een verlies aan proporties in de dingen die hier gezegd worden… Wij zijn een land dat het gevoel voor verhoudingen is kwijt geraakt.’ Ehud Olmert, 21 september 2008